Number of posts : 7195 Registration date : 09.11.08
Subject: დათო აგიაშვილი - David Agiashvili Tue May 13, 2014 12:53 pm
David Agiashvili
დავით (დათო) ნიკოლოზის ძე აგიაშვილი (დ. 28 ივლისი, 1949, თბილისი — გ. 12 თებერვალი, 2014, ლოს-ანჯელესი) — ქართველი კინორეჟისორი, სცენარისტი.
ბიოგრაფია დავით აგიაშვილი დაიბადა 1949 წლის 28 ივლისს, თბილისში, მწერალ ნიკოლოზ აგიაშვილის ოჯახში. 1971 წელს დაამთავრა თბილისის სახელმწიფო უნივერსიტეტის ფილოლოგიის ფაკულტეტი ჟურნალისტიკის სპეციალობით.
1974–1977 წლებში მუშაობდა კინოსტუდია „ქართული ფილმში“ რედაქტორად, მერე კი უფროს რედაქტორად. ასევე მულტიპლიკაციური გაერთიანების მთავარ რედაქტორად.
1977–1995 წლებში იყო კომპანია „ქართული ტელეფილმის“ რედაქტორი, 1979 წლიდან კი — სასცენარო სახელსონოს ხელმძღვანელი.
1980–1985 წლებში კითხულობდა ლექციებს თბილისის სახელმწიფო უნივერსიტეტის მეორად ფაკუტეტზე სპეციალობით „კინოდრამატურგია“ და საქართველოს თეატრალურ ინსტიტუტში სპეციალობით „კინოდრამატურგიის საფუძვლები".
ცხოვრობდა კალიფორნიაში, ოჯახთან ერთად. მისი ერთი შვილი, ნიკა აგიაშვილი არის კინორეჟისორი, ხოლო მეორე კი, ჯორჯ ფინი (George Finn) — კინომსახიობი.
სცენარის ავტორი „ცდა“ (დოკუმენტური), 1979, საქართველოს სახელმწიფო პრემია „ფანჯარა“ (დოკუმენტური), 1980 წ. „საქართველოსთვის, ბიჭებო, სწორდით“, (დოკუმენტური), 1981, სცენარისტი და რეჟისორი „ათოვდა ზამთრის ბაღებს“ (მხატვრული), 1984 წ. „მეთორმეტე ღამე, ანუ როგორც გენებოთ“ (მხატვრული), 1986 წ. „ალი ბაბა და ორმოცი ყაჩაღი“ (მხატვრული), 1990 წ. „ელზა“ (მხატვრული), 1991 წ.
პროდიუსერი „იმპერიის რღვევა“ (დოკუმენტური), 1994 წ. „მწვანე ამბავი“ (A green story)[8] (მხატვრული), 2012 „სასტიკი სულელები“ (Savage mutts) (მხატვრული), 2013 „თბილისი, ჩემი ქალაქი“ (Tbilisi, I Love You) (მხატვრული), 2014
კინოროლი დათო — „განგაში“, 1968 წ. დათო — „ხუთი ღამე ჰოლივუდში“, 2009 წ.
Last edited by Admin on Thu Jul 29, 2021 9:51 am; edited 5 times in total
Admin
Number of posts : 7195 Registration date : 09.11.08
Subject: Re: დათო აგიაშვილი - David Agiashvili Mon Jan 07, 2019 11:43 am
David Agiashvili
David Agiashvili was born in Tbilisi on July 28, 1949, in the family of the writer Nikoloz Agiashvili. Graduated from the faculty of philology of the Tbilisi State University majoring in Journalism.
In 1974-1977 - the editor, the senior editor, and the editor-in-chief of animated association of a film studio Georgia Movie.
In 1977-1995 - the editor of the Georgian Television Movie company, since 1979 - the head of a scenario workshop.
In 1980-1985 - the teacher of the Tbilisi state university in Film-dramaturgy (where among others Miho Mosulishvili studied too) and at the Tbilisi theatrical institute in 'Fundamentals of film dramatic art'.
Was a screenwriter of feature films, the producer of documentaries: Fall of the Empire (1994). A Green Story (2012), Tbilisi, I Love You (2014). Acted in films.
The last years lived and worked in the USA.
He was married to Marika Lomtatidze.[2] His children are Maia Agiashvili, Nika Agiashvili, and George Finn.
David Agiashvili died on February 12, 2014, in Los Angeles, California, USA.
Родился в Тбилиси 28 июля 1949 года в семье писателя Николоза Агиашвили.
Окончил факультет филологии Тбилисского государственного университета по специальности "журналистика".
В 1974-1977 - редактор, старший редактор и главный редактор мультипликационного объединения киностудии "Грузия-Фильм". В 1977-1995 - редактор компании "Грузинский телефильм", с 1979 года - руководитель сценарной мастерской.
В 1980-1985 - преподаватель Тбилисского государственного университета по специальности "Кинодраматургия" и в Тбилисском театральном институте по специальности "Основы кинодраматургии".
Являлся сценаристом художественных фильмов, продюсером документальных фильмов: "Разрушение империи" (1994). "Зелёный рассказ" (2012), "Тбилиси, мой город (2013) и др. Снимался в кино. Последние годы жил и работал в США.
Ушел из жизни 22 февраля 2014 года в Лос-Анджелесе (США).
როცა კაცი კინოდან არის, ბოლოს ისე გამოდის ხოლმე, რომ მთელი მისი ცხოვრებაც ფილმივით არის აგებული და ყოველთვის არ ემორჩილება სცენარის შესაქმნელად მიღებულ საკვანძო მომენტებს, - მაგალითად, როცა კულმინაცია და კვანძის გახსნა ერთმანეთს დაემთხვევა და, თურმე, ფინალიც ეს ყოფილა... თუმცა ჯერ კი ადრეა... ჯერ არ დამდგარა 2014 წლის 12 თებერვალი, როცა თბილისში მისი ბოლო ფილმის Tbilisi, I Love You პრემიერაა (მისი ცხოვრების კულმინაციად რომ იქცევა), მაგრამ თავად ვერ ესწრება, თავად ანგელოზთა ქალაქშია და რაკი ძალიან გახარებულია, სისხლძარღვებში ბლოკირება დაეწყება, აორტაში გაუჩნდება საცობი და გული უცებ გაუჩერდება (კვანძის გახსნა და ფინალიც)... ჯერ 2013 წლის 1 თებერვალია და ოთხმოცდაათიანი წლებიდან ლოს-ანჯელესში წასული, ანუ ოცდაათი წლის უნახავი, თავის დროზე ჩემი კინოდრამატურგიის ლექტორი დათო აგიაშვილი შინ მყავს სტუმრად. მანამდე „ფეისბუკზე“ ვნახე, დამეგობრება გავუგზავნე და მაშინვე მომივიდა თანხმობა. გამიხარდა, მეც ისევ ვახსოვარ მეთქი და, რომელ რეჟისორს რა სცენარი დავუწერე, რომელი პროექტი როგორ ჩაგვივარდა და რისი იმედიღა რჩებოდა, ამეებზე ვილაპარაკეთ ფეისბუკის კერძო ფოსტაში. რაც მთავარია, ის არ დამვიწყებია, რომ სცენარისტის სახელი და გვარი მხოლოდ კარგი ფილმის ტიტრებში უნდა მოხვდეს... დათოს კარგი მანერების გარდა, თავისებური ჩაღიმებით შეფერილი, არისტოკრატიული იუმორი აქვს, რასაც ჩემს პირად ფოსტაში მოწერილი ეს მოკლე წერილიც ცხადყოფს: „მიხო, როგორ ხარ, ამ დილაუთენია რამ გაგაღვიძა?.. ტელეფილმებში გადავედი სამუშაოდ კინოსტუდიიდან და იქ მიჩვეულზე, აქაც დილით ადრე მივედი. მთელი სართული ცარიელი იყო. ვიყურყუტე ოთახში, მერე კიბესთან დავდექი. თორმეტის ნახევარზე გამოჩნდა, რედაქტორი იყო, შოთა არჩვაძე. ქვემოდან ამომხედა და მითხრა: - ვა, დათოჯან, ხეზე გეძინა?“ ჰოდა, ამ ლაპარაკებისას ჩემი თხოვნის პასუხად რამდენიმე ამერიკული ფორმატის სცენარიც გამომიგზავნა, ერთი ჩემი სცენარიც ნახა და რაკი კარგი რჩევებიც ისე მომცა, თითქოს ის ოცდაათი წელი არც გასულიყოს და ისევ იმის ლექციაზე ვმჯდარიყავი უნივერსიტეტის რომელიღაც აუდიტორიაში, მთლად თავზე ხელი ავიღე, გავუთამამდი და თანამედროვე ფორმატის სცენარის დაწერის სახელმძღვანელო ვთხოვე, თავისი შეხედულებისამებრ... ჰოდა, სწორედ იმ სახელმძღვანელოთი არის მოსული ჩემთან Now Write! Screenwriting – 2010 წელს გამოცემული სცენარისტების სავარჯიშოებია დღევანდელობის საუკეთესო მწერლებისგან და მასწავლებლებისგან, შერი ელისის და ლაური ლემპსონის რედაქტორობით. ბოლოს რომ ვნახე, 1991 წლის დასაწყისი იყო, ძმები ზუბალაშვილების ქუჩიდან გამოუხვიეს დათო აგიაშვილმა, მისმა მეუღლემ მარიკა ლომთათიძემ და ჰარტმუტ გრიესმაიერმა (Hartmut Griesmayr), მაშინ საქართველო-გერმანიის ერთობლივ მხატვრულ ფილმზე „ელზაზე“ მუშაობდნენ და დათომ ჯერ ის გერმანელი რეჟისორი გამაცნო. ჩემს ხუმრობაზე, ამის გვარ-სახელს რა დაიმახსოვრებს მეთქი, გაიღიმა, მერე მარიკას უთხრა, ეს არ უთარგმნო, უთხარი, რომ ეს ჩემი საუკეთესო მოწაფე იყო კინოსასცენარო ფაკულტეტზეო. ახლა მე რომ გამეცინა, რა იყოო, დათომ მკითხა და ვუთხარი, - აბა, როგორი საუკეთესო მოწაფე გამოვდექი, დღემდე არც ერთი კინოფილმი არ გადაღებულა ჩემი სცენარით მეთქი... არც ეს უთარგმნოო, მარიკას უღიმოდა დათო და მაშინ შემახსენა, მხოლოდ კარგი ფილმის ტიტრებში უნდა ეწეროს სცენარისტის გვარიო... სანამ ჩემიანები ყავას მოგვიტანენ და მე კი შამპანურს დავასხამ მაღალყელიან ფუჟერებში, დათო მიხსნის, რომ ამ წიგნში წარმოდგენილი სავარჯიშოებიდან ზოგი ვიცი, მაგრამ ზოგიც სულ ახალია და კარგად უნდა დაუკვირდე... მოკლედ, ეს წიგნი ჩემნაირს უფრო გამოადგება... დიდ მადლობას ვუხდი, წიგნს ვათვალიერებ და უკანა ყდაზე თვალში მხვდება ფასი, თხუთმეტ დოლარამდე გადაუხდია ამ წიგნში, მაგრამ ამ თანხაზე დათოსთან ლაპარაკი არ შეიძლება („ვა, როგორი ძვირი ყოფილა, როგორ შეგაწუხე, იქნება გადავიხადო...“ და ამისთანები), თავად ჩათვალა, რომ ეს წიგნი მჭირდებოდა ყველაზე მეტად, უკეთ რომ მეწერა სცენარები და მორჩა, იქ დამთავრდა ყველაფერი. ყველაფერი როგორ, - ჩემდათავად რამდენიმე საკუთარი წიგნიც ხომ დავახვედრე, რაც ჯერ არ წაუკითხავს და იმას გავატან. ვლაპარაკობთ დათოს ბოლო პროექტზე, რომლის სახელია „თბილისი - ჩემი ქალაქი“, ეს არის მოკლემეტრაჟიანი ფილმების კრებული, რომელსაც იღებს სხვადასხვა თაობის თორმეტი ქართველი რეჟისორი. მსახიობები ქართველებიც ჰყავთ, მაგრამ ისეთი სახელიანი უცხოელებიც, როგორნიც არიან მალკოლმ მაკდაუელი და რონ პერლმანი. რაც შეეხება თავად პროექტის იდეას, დათოს ადრე უნახავს მსგავსი ფილმები პარიზზე და ნიუ-იორკზე. და 2011 წელს, როცა ოცი წლის უნახავ თავის ქალაქში დაბრუნდა, საპროდიუსერო კომპანია „იბერია ფიქჩერზის“ მეშვეობით გამოაცხადა თბილისის თემატიკასთან დაკავშირებული სცენარების კონკურსი მოკლემეტრაჟიანი მხატვრული ფილმებისთვის. კონკურსში მონაწილეობა მიიღო ორმოცამდე რეჟისორმა, ორმოცდაათამდე სცენარით, საიდანაც თორმეტი შეარჩია... დათო მიყვება, როგორ ჩააკითხა ამ პროექტში მონაწილეობისთვის ოთარ იოსელიანს პარიზში, თუმცა მისგან უარი მიიღო, ათ წუთში გამიჭირდება სათქმელის თქმაო... არც იმას მიმალავს, ერთმა ცნობილმა რეჟისორმა როგორ მოუტანა ძველი გადაღებული ფილმი და თავად როგორ გაისტუმრა უარით. მერე ამ უარს მეც მისაბუთებს, განიხილავს იმ ფილმს, - მიმანიშნებს, სად არის უგემოვნობა და ეს უგემოვნობა რომ დათოს ფილმში ვერაფრით მოხვდება, თუნდაც ავტორად ასჯერ უფრო ცნობილი რეჟისორი იყოს, მე ეს ჯერ კიდევ ოთხმოციანი წლების უნივერსიტეტის კინოსასცენარო ფაკულტეტიდან ვიცი, სადაც, როგორც უკვე არაერთგზის დამიდასტურებია, დათო აგიაშვილი მიკითხავდა კინოდრამატურგიას და სწორედ დათომ წააკითხა მაშინ დაწერილი ჩემი ერთი მოკლემეტრაჟიანი ფილმის სცენარი კინორეჟისორ ბუბა ხოტივარს, - ნიკა აგიაშვილის შვილისაგან, რომელიც თავის დროზე ლადო ასათიანს, მირზა გელოვანს და იმათი თაობის მწერლებს პატრონობდა, სხვანაირად წარმოუდგენელიც კი იყო... სწორედ იმ პერიოდიდან ვიცი, რომ დათოსთვის კინო ყველაზე მთავარი კი არა, გადამწყვეტია და ვინც კინოს გამოადგება, ყველას კოლეგად განიხილავს და იმის გაკეთებულის ავ-კარგსაც შეუმცდარად შეაფასებს („გიორგი ოვაშვილი?.. ნიჭიერია, კარგი სცენარი მომიტანა ამ პროექტისთვის, მაგრამ მერე „სიმინდის კუნძულის“ გადაღება უნდა დაეწყო და ჩემს პროექტში მონაწილეობაზე უარის თქმა მოუწია“). მიყვება ამ პროექტის ფინანსირების პრობლემებზე, სადაც ყველაზე საწყენი ის არის, რომ ქართულმა მხარემ მონაწილეობაზე უარი უთხრა... შამპანურის დონე ნელ-ნელა იკლებს ბოთლში და... რაკი ორივენი ძველი თბილისის ერთი და იმავე უბნიდან ვართ, აქაურ ძაღლს და მამაძაღლსაც კარგად ვიცნობთ, მომავალ პროექტსაც ვთავაზობ, რომელშიც ერთი ამერიკელი მწერლის დაწერილი რომანი უზუსტესად მოერგება ამ ჩვენს უბნელებსაც. კიო, მიდასტურებს დათო, მეც ისე მიყვარს, რომ „ტორტილა ფლეტი“ ნიკას და გიორგისაც წავაკითხე თავის დროზე (ნიკა რეჟისორია და გიორგი, იგივე ჯორჯ ფინი – მსახიობი, და ესეც არ უნდა გაგიკვირდეს, დათო კინოს ყველაფერზე წინ აყენებს და თუ არა კინოდან, აბა, საიდან უნდა იყვნენ მისი შვილებიც?), მაგრამ ჯონ სტეინბეკის შვილიშვილებს საავტორო უფლებების პრობლემები აქვთ, სასამართლოში არის აღძრული სარჩელი და ჯერ უნდა დაველოდოთ. ისე კი, ჯონ სტეინბეკის საქართველოში მოგზაურობაზე ჩვენც გვაქვს ნაფიქრიო. ვეუბნები, რომ რობერტ კაპასა და ჯონ სტენბეკის მოგზაურობაზე მოკლე მოთხრობა მაქვს დაწერილი, „თითჭიდი ფუნიკულიორზე“ და იმას ფეისბუკიდან წავაკითხებ. საინტერესოა, გამომიგზავნეო და მერე იმასაც მიხსნის, რომ ამერიკაში ნებისმიერმა სცენარისტმა იმათი სისტემა უნდა გაიაროს, ანუ თავისი აგენტი უნდა ჰყავდეს, სცენარის შეკვეთა რომ მიიღოს და ჩვენებურად, - ერთი სცენარი მიიტანე და იქნება ის გადაიღონ, - არაფერი გამოვა, არავინ დაგელაპარაკება, საერთოდ. შამპანურის ბოთლის დონე უკვე ფსკერამდეა დასული და – დათო მელაპარაკება, რომ ადვილი არ იყო თბილისიდან წასვლა, მაგრამ მთელი მისი ოჯახი ამას ისე უყურებდა, როგორც მოგზაურობას, რომელიც ისევ თბილისში უნდა დასრულდეს. უფრო სწორად, დათო აგიაშვილი არც წასულა თბილისიდან, სულ აქ იყო და ეს პროექტიც, „თბილისი - ჩემი სიყვარული“ ამისი დასტური უნდა იყოს... აი, ამ სიტყვებით მემშვიდობება, თავის თხელ პალტოს ჩაიცმევს, კუბოკრულ შარფს მოიხვევს, ჩემი ნაჩუქარი წიგნების პარკს აიღებს და იმის დიდი მოწადინებით, რომ კინოში რამე გავაკეთო, სცენარის წაკითხვას და თავის შენიშვნებს მპირდება, რაც საშიშიც როგორ არ არის, მაგრამ სამადლობელი უფროა... აი, ეგრე მივაცილებ... ჯერ 2013 წლის 1 თებერვალია და ოთხმოცდაათიანი წლებიდან ლოს-ანჯელესში წასულ, ანუ ოცდაათი წლის უნახავ ჩემს კინოდრამატურგიის ლექტორს, დათო აგიაშვილს ვემშვიდობები და მომავალი ფილმის წარმატებას ვუსურვებ... მიდის, ქვემოთ მიუყვება მთაწმინდის უბნის ქვაფენილიან ქუჩას და ისევ ის ეპიზოდი მახსენდება ნიკო ლორთქიფანიძის მოთხრობიდან, სადაც იმერეთის მეფე სოლომონ პირველის ერთ-ერთ „ფიცის კაცზე“, სარდალ აგიაშვილზეა ლაპარაკი:
„მხედარმა ცხენი უეცრად შეაჩერა. თოფი აგიაშვილს გულზე დაადვა: - დამრჩი! - რაღა მეთქმის!.. უცნობი მხედარი ეჭვის თვალით უყურებდა, არ მოელოდა ასე ადვილად გამარჯვებას. აგიაშვილმა ხმალი შეაბრუნა, წვერში ხელი მოკიდა და ტარმუშტით მტერს გაუშვირა. უცნობმა თოფი დაუშვა და ლეკურის გამოსართმევათ მარცხენა ხელი გაუწოდა. ამ დროს აგიაშვილის ლეკური ჰაერში გადატრიალდა, ჰაერშივე სტაცა მას ხელი პატრონმა და უცნობი მარჯვენა მხრიდან მარცხენა ძუძუში დაიჭრა. - ამას ვეძებდი... ღირსი ვარ... - და ცხენიდან ნახევრად ჩამოხტა, ნახევრად გადმოვარდა. - ვინ ბრძანდები? - დაეკითხა აგიაშვილი. - ასტამურ ინალიპა. - ეს მეორე ძმაც მე მხვდა... - გაუელვა თავში, - თქვენებს შევატყობინებ, აქიმი მოგაშველონ. ამ გამარჯვებით, ცოტა არ იყოს, დანაღვლიანებული აგიაშვილი მივარდა ვიღაც აფხაზს და უთხრა: - ინალიპა ძლიერ დაჭრილია, აი იქ... მიეშველეთ“.
ეს ეპიზოდი იმიტომ მახსენდება ხოლმე, რომ კარგად ვიცი, - დათო აგიაშვილი სწორედ ამ „ფიცის კაცების“ შთამომავალია და კინოზე აქვს ფიცი დადებული, ნამდვილ კინოზე... მიდის, ზუბალაშვილების ქუჩაზე გადაუხვევს და ერთი შავი ჯიპი ისე ახლოს ჩაუქროლებს, შემაკრთობს და თვალს მიეფარება... თუმცა ჯერ კი ადრეა... ჯერ არ დამდგარა 2014 წლის 12 თებერვალი, როცა თბილისში მისი ბოლო ფილმის Tbilisi, I Love You პრემიერაა (მისი ცხოვრების კულმინაციად რომ იქცევა), მაგრამ თავად ვერ ესწრება, თავად ანგელოზთა ქალაქშია და რაკი ძალიან გახარებულია, სისხლძარღვებში ბლოკირება დაეწყება, აორტაში გაუჩნდება საცობი და გული უცებ გაუჩერდება (კვანძის გახსნა და ფინალიც)... როცა კაცი კინოდანაა, ბოლოს ისე გამოდის ხოლმე, რომ მთელი მისი ცხოვრებაც ფილმივით არის აგებული და ყოველთვის არ ემორჩილება სცენარის შესაქმნელად მიღებულ საკვანძო მომენტებს, - მაგალითად, როცა კულმინაცია და კვანძის გახსნა ერთმანეთს დაემთხვევა და, თურმე, ფინალიც ეს ყოფილა...
მინაწერი: ნიკა აგიაშვილი-უმცროსისთვის შეთვლილი მაქვს, რომ თუ აქ მოხსენიებულ პროექტზე – ჯონ სტეინბეკის „ტორტილა ფლეტის“ თბილისურ ვარიანტზე – მუშაობა მოუნდება და მეც დავჭირდები, ყველა საქმეს გადავდებ და აუცილებლად მივეხმარები... სხვანაირად არ ვიცი, როგორ უნდა შევძლო იმ დიდი სიკეთის ნაწილობრივ მაინც გადახდა, რაც დათო აგიაშვილისგან მახსოვს...
15. 02. 2015 „ლიტერატურული გაზეთი“, # 141, 2015 წელი
Last edited by Admin on Thu Jul 28, 2022 3:46 pm; edited 1 time in total
Admin
Number of posts : 7195 Registration date : 09.11.08
Subject: Re: დათო აგიაშვილი - David Agiashvili Thu Jul 29, 2021 9:28 am
20:19 | 2021-07-21 ავტორი: რუსა ღვანიძე
ჰოლივუდში მოღვაწე ქართველი ძმების უცნობი ისტორიები – „ნიჭიერი ერი ვართ და სადაც ჩავდივართ, ყველგან ვიმკვიდრებთ ადგილს“
„მის ოჯახში კინო, რელიგიასავით იყო… “ კინორეჟისორი დათო აგიაშვილი, რომელმაც ქართულ მხატვრულ ფილმში „განგაში” (რეჟ. ნ. სანიშვილი) ერთ-ერთი მთავარი როლი შეასრულა. პროფესიით კინორეჟისორი და სცენარისტი, არაჩვეულებრივი მსახიობიც იყო.
ვარსკვლავური აღნაგობის მსახიობმა, ქართული კინოს ისტორიაში, დასამახსოვრებელი და „არასაბჭოთა” როლი შექმნა. რამდენიმე წლის წინ, საქართველოს სიყვარულით შექმნა პროექტი – „Tbilisi, I Love You“ და დიდი მონდომებით იმუშავა ამ პროექტის განსახორციელებლად, მაგრამ სამწუხაროდ, ფილმის პრეზენტაციას ვერ მოესწრო.
90 -იან წლებში, ბ-ნი დავითი ოჯახთან ერთად, ამერიკაში გადავიდა საცხოვრებლად. გარდაიცვალა – 2014 წელს კალიფორნიაში (აშშ). მისი ოჯახი, დღემდე ამერიკაში ცხოვრობს.
უფროსი ვაჟი ნიკა აგიაშვილი (უმცროსი), კინორეჟისორია, ხოლო უმცროსი – გიორგი (ჯორჯ ფინი – George Finn) — კინომსახიობი.
„პრაიმტაიმი“ ჰოლივუდში მოღვაწე კინორეჟისორ და სცენარისტ ნიკა აგიაშვილს (უმცროსი) ამერიკაში დაუკავშირდა და წარმატებულ კარიერაზე და ოჯახზე, ექსკლუზიურად ესაუბრა:
„1991 წელს, 11 წლის ვიყავი, როცა სასწავლებლად ატლანტაში ჩამოვედი, ამერიკელ ოჯახში ვცხოვრობდი. ყოველთვის ასე ხდება, პირვლი მივდივარ და მერე დანარჩენები!
ატლანტაში დავრჩი საცხოვრებლად და ამის შემდეგ, მშობლები და ჩემი ძმა ჩამოვიდნენ. იმ დროს გიორგი (ცნობილი, როგორც ჯორჯ ფინი – George Finn), დაახლოვებით, 2 წლის იყო. ატლანტაში 2000 წლამდე ვხოვრობდით, შემდეგ ლოს-ანჟელესში მომიწია გადმოსვლა და წელიწად-ნახევარი იქ ვსწავლობდი.
– როდის მიხვდით, რომ კინორეჟისორობა გინდოდათ?
ყოველთვის მინდოდა რეჟისორობა, 5 წლის ვიყავი, როცა რამაზ გიორგობიანმა გადამიღო ფილმში – „მოდი ვილაპარაკოთ“. მართალია, მსახიობობაზე ვერ „გავგიჟდი“, მაგრამ რომ დავინახე კამერები და ის, რაც გადაღებებზე ხდებოდა, ძალიან მოვიხიბლე.
მამა – დათო აგიაშვილი დიდი ხნის მანძილზე, კინოსტუდიაში მუშაობდა და ხშირად დავყავდი ტელევიზიებში და გადაღებებზე. კამერით არ მირბენია, მაგრამ უბრალოდ ვთქვი, რომ რეჟისორი უნდა გამოვიდე-მეთქი და ეს იდეა აღარც შემიცვლია.
– ანუ, ბავშვობიდანვე აირჩიეთ პროფესია?
ასე გამოდის, ბაბუა – ნიკა აგიაშვილი, ცნობილი მწერალი იყო. მამაც მთელი ცხოვრება კინოში მუშაობდა და აქედან გამომდინარე, შორს ვეღარ წავედი.
ატლანტის უნივერსიტეტში ვსწავლობდი, მაგრამ ამ სასწავლებელს არ ჰქონდა ძლიერი კინო პროგრამა, უფრო სატელევიზიო, რომელიც მე არ მაინტერესებდა, მაგრამ 2000 წელს, როცა ლოს-ანჟელესის ჯგუფში მიმიღეს, ჩამოვედი და იქ განვაგრძე სწავლა, თან წერის კულტურის ცოდნა ბაბუასა და მამისგან დამყვებოდა.
რაც ყველაზე მთავარია, ოჯახმა, ბავშვობიდან შემაყვარა წიგნის კითხვა – უდიდესი გავლენა აქვს მშობლებს ბავშვის ჩამოყალიბებაში...
ზუსტად ასეა, სულ ვამბობ-ხოლმე, ყველაფერი იწყება და მთავრდება ოჯახით, განსაკუთრებით კი მას შემდეგ, რაც ჩემი შვილები დაიბადნენ. უდიდესი მნიშვნელობა აქვს ოჯახის მხრიდან სტრუქტურას, გარემოს, სიყვარულს და გვერდში დგომას. თან როცა სტიმულს გაძლევენ და გეუბნებიან, მიდი „მიაწექი“ შენ საქმესო.
– 1991 წლიდან ამერიკაში იზრდებით, საკმაოდ კარგად მეტყველებთ ქართულად, შვილებსაც ასე გაზრდით?
რაც ამერიკაში ჩამოვედით საცხოვრებლად, ოჯახში, სულ ქართულად ვლაპარაკობდით. ასევე ჩემი ძმაც, რომელიც 2 წლის იყო რომ ჩამოვიდა, ძალიან კარგად საუბრობს ქართულად, რადგან დღემდე ოჯახში ყველა ქართულად ვსაუბრობთ.
საქართველოდან ხშირად გვსტუმრობენ ჩვენი მეგობრები, ნათესავები, აქაც ბევრი ქართველი მეგობარი გვყავს. გვყავს ასევე უფროსი და – მაიკო აგიაშვილი, რომელიც ასევე კარგად წერს. ხშირად ვკონტაქტობთ, აქაც ჩამოდის.
ჩვენც სულ ვცდილობთ, საქართველოში ხშირად ჩამოვიდეთ. ჩემ ბიჭებსაც, რომლებიც უკვე ერთი წლის არიან, სულ ქართულად ვუკითხავთ და ვესაუბრებით.
– როგორც მივხვდი, ტყუპი ბიჭები გყავთ…
დიახ, დავით და გიორგი აგიაშვილები – წლის არიან, შუა პანდემიის დროს დაიბადნენ. მინდა გითხრათ, რომ უკვე თავიანთი აგენტი ჰყავთ და როგორც მსახიობები, პროექტებშიც იღებენ მონაწილეობას.
– მეუღლე ქართველია?
დიახ, და ძალიან ბედნიერი ვარ, რომ ქართველი მეუღლე მყავს – თეონა გამცემლიძე, რომელიც საქართველოში „UNDP“-ში მუშაობდა. 7 წლის წინ შევუღლდით და 17 წლის ქალიშვილთან ერთად, ამერიკაში გადმოვიდა საცხოვრებლად.
– როგორ დაიწყეთ ჰოლივუდში მოღვაწეობა…
როცა ლოს-ანჟელესში ჩამოვედი, მაშინ გადავიღე. პირველი მოკლემატრაჟიანი ფილმი. ძალიან კარგი პროგრამა იყო „Los Angeles Film School“ -ში. როცა სკოლაში შედიხარ, პირველივე დღეს გაძლევდნენ კამერას და გებნებოდნენ – ერთი დღის განმავლობაში, მოკლემეტრაჟიანი ფილმი გადაიღეო.
აქედან დაიწყო ჩემი მოღვაწეობა. პირველი საკურსო ფილმი, რომელიც 3-წუთიანი იყო, სწორედ ამ სასწავლებელში სწავლის დროს გადავიღე. 22 წლის ვიყავი, როცა პირველი სრულმეტრაჟიანი ფილმის სცენარი დავწერე.
პირველი სრულმეტრაჟიანი კინო – „The Harsh Life of Veronica Lambert“, 2008 წელს გადავიღე. მანამდე ვმუშაობდი სხვადასხვა „Production Companies“-ში.
ვწერდი სცენარებს, მყავდა აგენტი, მიზანი მქონდა, სცენარი დამეწერა და ჩემი კინო გადამეღო. კინოს გადაღება იყო ჩემთვის მეორე სკოლა, ძალიან ბევრს სწავლობ.
რეალურად, აქედან დაიწყო ჩემი შემოქმედება. გადაღების გარდა, კინო-დისტრიბუციის შესახებ, ეს ყველაფერი თავიდან ბოლომდე, საკმაოდ საინტერესო გამოცდილებაა მივიღე.
ამერიკაში, თუ შეგამჩნიეს, რომ რაღაც საქმეს კარგად აკეთებ, ძალიან გიწყობენ ხელს. თუ საკუთარი ფილმი არ გაქვს გადაღებული, ძალიან რთული თემაა, რომ ვინმემ დაგაფინანსოს. არავინ წავა ასეთ რისკზე, სჯობს თავად გარისკო. დაამტკიცო, რომ კინოს გადაღება, თავიდან ბოლომდე შეგიძლია.
წლები რომ გავიდა, მივხვდი, რომ არაფერი გამოვიდოდა, სანამ სპონსორს თავად არ მოვიძიებდი. ამის გამო, სადაც ვმუშაობდი, იმ კომპანიიდან წამოვედი. დავწერე სცენარი, ვიპოვნე დამფინანსებელი. თავიდან, 4 წუთიანი დემო ვერსია გადავიღეთ და ამის მიხედვით, 50 000 დოლარი ვიშოვნეთ, რომ დაგვეფინანსებინა პირველი სრულმეტრაჟიანი ფილმი.
– რომ არა ამერიკა, ასეთ წარმატებას მიაღწევდით?
ზუსტად ვიცი, რომ სადაც არ უნდა წავსულიყავი, ჩემ საქმეს ბოლომდე მივიყვანდი. საქართველოში რომ დავრჩენილიყავი, მაინც კინოზე ვიმუშავებდი. თუ ევროპის რომელიმე ქვეყანაში მოვხვდებოდი, იქაც ჩემსას გავიტანდი, რადგან ჩემმა მშობლებმა ინდივიდუალობა, კარგად მასწავლეს.
ამიტომ ვთვლი, რომ ყოველთვის მნიშვნელოვანია, ოჯახის გვერდით დგომა.
– დედაზე მოგვიყევი…
დედა – მარიკა ლომთათიძე „US State Department“- ში და ერთ-ერთ დიდ მწვანე კომპანიაში „ECOS“ მუშაობს, რომელზეც მე ფილმიც კი გადავიღე, „A GREEN STORY”. დაახლოვებით, 2012 წლამდე, სანამ „Tbilisi I love you“ გადავიღებდი.
– რა იყო მამის გარდაცვალების მიზეზი?…
მამას გარდაცვალება, ყველანაირად, ძალიან დიდი დარტყმა იყო. მიზეზი გულის თრომბი გახდა. ბავშვობიდან ეწეოდა სიგარეტს და ექიმებმაც ეს მიზეზი დაასახელეს. უცხო გარეგნობა ჰქონდა… სიმპათიური და ამავე დროს, ძალიან ჭკვიანი იყო, ბევრს მოსწონდა.
– სად არის დაკრძალული?
აქ ამერიკაში, რადგან ყველა აქ ვცხოვრობთ და ასე გადავწყვიტეთ.
– ფილმში – „განგაში“ მონაწილეობის შემდეგ, ძალიან ცნობილი გახდა, სად და როგორ გაიცნო მომავალი მეუღლე?
როგორ ვიცი, გაცნობისთანავე „გაგიჟდა“ დედაზე. სულ ერთად იყვნენ, მათი სიყვარულის ისტორია, ბევრს ახსოვს კარგად. მამა 2014 -ში გარდაიცვალა და სიცოცხლის ბოლომდე, ერთად იყვნენ. ემიგრაციის პერიოდიც ერთად გაიარეს.
– როგორც ჩანს, ძალიან დიდ მნიშვნელობას ანიჭებთ ოჯახს…
გეთანხმებით, ჩვენ ერთად გავიარეთ როგორც მძიმე, ასევე კარგი პერიოდი. ჩვენი ოჯახის გარდა, მეგობრები და ნათესავებიც კი ასეთი ადამიანები არიან. ძალიან ბევრი მეგობარი მყავს თბილისში და რომ ჩამოვდივარ, სულ ერთად ვართ.
ეს ყველაფერი დედ-მამის დამსახურებაა. დათოს ძალიან უყვარდა საქართველო, „Tbilisi I love you“-ს გადაღებაც, მამას იდეა იყო. ყოველთვის გიჟდებოდა ქართულ კინოზე, ამბობდა, რომ ჩვენ ერთ-ერთი საუკეთესო კინოს კულტურა გვაქვსო, იმედი ჰქონდა, რომ საბოლოოდ ისევ წინ წავიდოდა და დიდ მასშტაბებს მოიცავდა.
სწორედ, ამ იდეით დაიწყო, ამ ფილმის გადაღება. უნდოდა აგვეყვანა რამდენიმე ქართველი რეჟისორი და მსახიობი, რომ დაგვენახვებინა, რა მაგრები არიან და რა კარგად შეუძლიათ თამაში. ეგრეც არის, პატარა ქვეყანა ვართ, სამწუხაროდ, ცოტა ფილმს იღებენ, მაგრამ ძალიან ბევრი წარმატებები აქვთ.
ხშირად არის ქართული კინო გამარჯვებული და უამრავ პრიზებსაც იღებენ. ცუდია, რომ უფრო დიდი დაფინანსება და ხელშეწყობა არ აქვს ქართულ ფილმს. ორი მხარე უნდა იყოს, საფესტივალო ფილმები და კომერციული, დიდ მასშტაბზე უნდა იფიქრონ და უცხოეთში გაყიდვაზეც. მერე ინვესტორიც და დამფინანსებელიც უფრო გამოჩნდება. ძალიან რთულია დამფინანსებლის მოძიება.
– თქვენ როგორ ახერხებთ?
რა ვიცი, სხვდასხვა სახით. ამოცანა ასეთია, ყველას უნდა კინოს გადაღება და შენ ამ დროს, რაღაცით უნდა იყო გამორჩეული , სხვაზე უკეთესი უნდა გამოჩნდე, რომ წინ წახვიდე. სულ ასეთ გზებს ვეძებ-ხოლმე.
მაგალითად, თუ სცენარი მაქვს და რაიმე სიუჟეტს ვიღებ, ვაჩვენებ, რომ სცენარის გარდა, სიუჟეტიც მაქვს. პირველი კინოს გადაღების დროს, სწორედ ასე მოვიქეცი და გამოგვივიდა. რომ ნახეს, რომ კინოც კარგი გამოვიდა და მსახიობებიც მოვიზიდეთ, მეორე ფილმი, უკვე ადვილად გადავიღე ამ ფილმის გადაღებების დროს გავიცანი მალკომ მაკდაუელი და ბევრი სხვა ცნობილი მსახიობები.
აგენტები, მენეჯერები და დამფინანსებლები მუდამ გაკვირდებიან, ყურადღებას აქცევენ შენ წინა პროექტს. როგორ დასრულდა ფილმი, როგორ გაიყიდა, გადაუხადეს თუ არა მსახიობებეს თანხა, ეს ხომ ბიზნესია და ამ ყველაფერს, კომერციული კუთხით უყურებენ.
ამიტომ ნაბიჯ-ნაბიჯ თავის საქმეს აკეთებს, ერთს დაამთავრებ და მეორე ფილმზე უფრო ადვილად გადადიხარ. უკვე კარგად ჩავჯექი ამ სისტემაში, წერ სცენარს, მიგაქვს კომპანიაში, რომელთანაც უკვე ურთიერთობა გაქვს და ისინი წყვეტენ, უნდა ჩადონ თუ არა თანხა ამ საქმეში.
ფილმის – „Daughter of the Wolf“ გადაღებები, დიდ მასშტაბებს მოიცავდა – ამერიკა და კანადას შორის. გადაღებები კანადაში, მთებში მიმდინარეობდა. რეჟისორი, კანადელი იყო. რიჩარდ დრეიფუსი (Richard Dreyfuss) (2 – ჯერ ოსკარზე მოგებული) მსახიობი მთავარ როლზე იყო, ფილმი წარდგენილი იყო კანადურ ოსკარებზე, სატელევზიო კინოს მხრივ.
– მოგვიყევით ჰოლივუდის მსახიობებზე…
კარგი ურთიერთობები მაქვს, განსაკუთრებით იმ მსახიობებთან, რომლებიც ჩვენ პროექტებში მონაწილეობენ.
– ქართველი მსახიობები ჰოლივუდში, მათ შორის, თქვენი ძმა, ძალიან სიმპათიური გიორგი აგიაშვილი…
ძალიან ცოტა ქართველია ჰოლივუდში. რთულია ძმაზე საუბარი, მაგრამ საკმაოდ ნიჭიერი მსახიობია, მაგრამ წინ კიდევ დიდი გზა აქვს გასავლელი, ბევრი სამუშაო აქვს და იმედია მიაღწევს. საკმაოდ ბევრ სერიალში და ფილმშია გადაღებული.
აქ კიდევ არის ირაკლი კვირიკაძე, რომელიც ნიჭიერი მსახიობია, სავარაუდოდ, დიდი მომავალი აქვს. ნათამაშები აქვს ასევე ფილმში – „Tbilisi I love you“.
– რას გვეტყოდი მსახიობ ლევან უჩანეიშვილზე, რომელიც დიდი ხანია არ ჩანს…
სამწუხაროდ, არ ვიცი ამ ეტაპზე რას საქმიანობს. ყველა არტისტს, თავისი ცხოვრების გზა აქვს არჩეული. ვფიქრობ, რომ ბ-ნი ლევანიც ამ გზაზე დგას და შეიძლება, მაგარ პროექტს ამზადებს. ნიჭიერი მსახიობია და კარგი წარმატებებიც ჰქონდა.
საერთოდ, ქართველები ნიჭიერი ერი ვართ და სადაც ჩავდივართ, ყველგან ვიმკვიდრებთ ადგილს!
– სამომავლო გეგმებზე რას გვეტყოდით?
რამდენიმე ხნის წინ, საქართველოს ვსტუმრობდით, სადაც ჩემ ძმასთან ერთად მოკლემატრაჟიანი ფილმის მონტაჟზე ვიმუშავეთ, რომლის რეჟისორი და სცენარისტი მე ვარ, ხოლო გიორგი მთავარ როლში მონაწილეობს. ხმის მონტაჟიც თბილისში გავაკეთეთ და ამ ეტაპზე, ფილმის გატანას, ამერიკის ფესტივალზე ვაპირებთ.
ფილმი ლოს-ანჟეელესშია გადაღებული, მაგრამ თბილისში დავამონტაჟეთ ხმა და მუსიკა.
ახლო მომავალში, სრულმეტრაჟიან პროექტს ვგეგმავთ, ძალიან გვინდა საქართველოში გადაღება, მაგრამ ვნახოთ, როგორ მოვიძიებთ ინვესტორს. სცენარებზე სულ ვმუშაობ, განვიხილავთ ახალ პროეტებს, მაგრამ ეს ყველაფერი, თითოეული პროექტის, თავიდან ბოლომდე „აშენება“ საკმოდ რთულ და დიდ დროს მოიცავს.
მე ასე ვმუშაობ, ჩემი სცენარით ვიწყებ, მერე ან თავად ვარ რეჟისორი, ან სხვა რეჟისორს, დამფინანსებელს და მსახიობებს ვეძებ.
David Agiashvili was born in Tbilisi on July 28, 1949, in the family of the writer Nikoloz Agiashvili. Graduated from the faculty of philology of the Tbilisi State University majoring in Journalism.
In 1974-1977 - the editor, the senior editor, and the editor-in-chief of animated association of a film studio Georgia Movie.
In 1977-1995 - the editor of the Georgian Television Movie company, since 1979 - the head of a scenario workshop.
In 1980-1985 - the teacher of the Tbilisi state university in Film-dramaturgy (where among others Miho Mosulishvili studied too) and at the Tbilisi theatrical institute in 'Fundamentals of film dramatic art'.
Was a screenwriter of feature films, the producer of documentaries: Fall of the Empire (1994). A Green Story (2012), Tbilisi, I Love You (2014). Acted in films.
The last years lived and worked in the USA.
He was married to Marika Lomtatidze.[2] His children are Maia Agiashvili, Nika Agiashvili, and George Finn.
David Agiashvili died on February 12, 2014, in Los Angeles, California, USA.
Home 
