ალექსანდრე მიშელაშვილი

Last edited by aleksandre on Tue Jun 09, 2015 12:19 pm; edited 1 time in total

************

Last edited by aleksandre on Wed Oct 15, 2014 7:09 pm; edited 1 time in total

***************

Last edited by aleksandre on Wed Oct 15, 2014 7:11 pm; edited 1 time in total

***********

Last edited by aleksandre on Fri Jul 31, 2015 9:37 pm; edited 1 time in total

*******

Last edited by aleksandre on Wed Oct 15, 2014 7:13 pm; edited 1 time in total

***********

Last edited by aleksandre on Fri Apr 07, 2017 1:44 pm; edited 1 time in total

***********

Last edited by aleksandre on Tue Mar 22, 2016 9:20 am; edited 1 time in total

დღესაც გვირილებს ვეხვევი,
დღესაც ხმელ ფოთლებს ვბღუჯავ,
სისხლს იმ ფერ მიხდილ ყაყაჩოს,
ჩემი ვენიდან ვუსხავ.
მოდით ბოლო ხეც მოჭერით,
მე ხომ აქედან ვსუნთქავ.
მოდით და ძირში მოთხარეთ,
მერე ჩამჩხავლეთ ყურთან,
რომ მართალი ხართ უფალთან,
რომ მართალი ხართ რჯულთან,
მოდით და ცოცხალს დამისვით
ჯვარი ამ წყეულ გულთან.

Last edited by aleksandre on Fri Apr 07, 2017 1:45 pm; edited 1 time in total

***********

Last edited by aleksandre on Sat Jun 06, 2015 8:11 pm; edited 1 time in total

***********

Last edited by aleksandre on Mon Mar 23, 2020 5:45 pm; edited 2 times in total

*********

Last edited by aleksandre on Thu Apr 09, 2015 7:48 pm; edited 2 times in total

********

Last edited by aleksandre on Fri Apr 07, 2017 1:46 pm; edited 1 time in total

****************

Last edited by aleksandre on Fri Apr 07, 2017 1:47 pm; edited 1 time in total

********

Last edited by aleksandre on Fri Apr 07, 2017 1:49 pm; edited 1 time in total

************

Last edited by aleksandre on Wed Oct 15, 2014 7:15 pm; edited 1 time in total

*****************

Last edited by aleksandre on Sun Aug 07, 2016 10:20 am; edited 4 times in total

როდესაც ხეებს,
მიწა მისცეს ფესვებისათვის,
მოვიდნენ ჩემთან
და უბრალოდ გული ჩამიდგეს.
გული რომელიც: მიწას, ჰაერს,
ღრუბელს იტევდა
და როცა ასე, ვინმეს კლავდნენ,
ან ხეს მოჭრიდნენ,
ვგრძნობდი სისხლძარღვებს,
ფესვებივით როგორ ხმებოდა.
***************
ღრუბლები მიყვარს,
ჰორიზონტზე რომ ჩაივლიან უმისამართოთ,
თითქოს მთებმა რომ ამოახველეს,
როგორც მინაზე ვაორთქლებთ ხოლმე,
ცაზე რომ ისე დააორთქლეს დასახატავად.
არა წყდებიან არასდროს გზები,
არა წყდებიან კაცის საფლავთან.
საით ვუშვებდით ჭიამაიებს?!
სულ ძალის ძალად,
რომ ვაფრენდით ხელისგულიდან.
ხომ შეიძლება,
აქ ჩიტივით ინსტიქტით იგრძნო,
ამ ტკივილებს რომ ზამთარივით ვერ გადაიტან,
ინტიქტებს მიჰყვე გადამფრენი ჩიტის გულივით.
დღესაც ხომ გვახსოვს?!
სიზმარში რომ სადღაც წავსულვართ
ყვავილები რომ გვეზრდებოდა ნაფეხურებზე,
გზა კი ყოველთვის მაშინ წყდებოდა,
როცა სინდისი გვაღვიძებდა შუაღამეზე,
რადგან გვახსოვდა, სახლში მოსულებს,
იქ სადღაც უკან ,სისხლიანი ანაბეჭდები.
სულ მეცინება,
ტაძრის გზას რომ მასწავლის ვიღაც,
და იქ იმ მხრიდან ისმის მხოლოდ:
"ღმერთო მომეცი"
ჩემი სიზმრის გზა,
მიდიოდა ჩემთვის ტაძართან
და ამის შემდეგ კიდევ არის,
კიდევ ერთი გზა,
ჩემს ხელის გულებს,
შენს თვალებთან ვტოვებ ყოველთვის,
რადგან ხაზები სიცოცხლისა,
მაგ თვალებში იკარგებოდნენ.

Last edited by aleksandre on Wed Oct 15, 2014 7:19 pm; edited 1 time in total

************

Last edited by aleksandre on Fri Apr 07, 2017 1:48 pm; edited 1 time in total

**************

Last edited by aleksandre on Fri Jun 27, 2014 10:54 am; edited 4 times in total

ჩვენი სახლი მწვერვალზე ისე აიზიდება,
როგორც ცამდე ასული კოჯრის ციხე ქოროღლი.
ნისლები კი ამ მთებზე ისე აიბურდება,
როგორც მარტის ქარისგან , გაწეწილი ქოჩორი.
მთის ღრუბლებზე დავანთოთ , ჩვენი გრძნობის კოცონი.
შეშლილივით ვიყვიროთ, რომ ჩვენ არ ვართ ღარიბი,
არ ვკრთით როგორც ფოთოლი.
რომ სამყარო შენა ხარ , მე კი შენი გოდოლი,
რომ შეგვძულდა ქალაქის სოდომი და გომორი.
ოღონთ მერე ძვირფასო, აღიარე რომ ორნი,
ამ მწვერვალზე უკეთ ვართ და ეს მთების კორდონი,
შენი ეზოს ღობეა, მე კი შენი გოდოლი.

Last edited by aleksandre on Fri Apr 07, 2017 1:48 pm; edited 3 times in total

***********

"ვერ დამდგარი გაზაფხულები"

გაზაფხული- ეს მხოლოთ სეზონი როდია, მე უფრო სულის მდგომარეობა მგონია. მდგომარეობა სიყვარულის, სიცოცხლის დაბადების, იმედის, ნათელი ფერების, ცისარტყელის და კიდევ ვინ მოთვლის რამდენი დადებითი ემოციის. გაზაფხული სიცოცხლის ციკლია და ის ყოველ წელიწადს მაინც მოვა, თავისი კუდ-მაკრატელა მერცხლებით და ატმის დაორსულებული კვირტებით. მოვა და გადმოეფინება მთასა თუ ბარზე, სამოთხის ფერებით. გაზაფხული მოვა მაგრამ ბევრს, დაუპატიჯებელი სტუმარი ჰგონია, კარებს ურაზავს, ხელს კრავს და გულში მაინც განიცდის , განიცდის რომ სულში არ შეუშვა და დარაბებს მიღმა მიატოვა. მიატოვა იმიტომ რომ სულის მდგომარეობამ აიძულა, იმ ჩაბუდებულმა ტკივილებმა აიძულა , ომში დაღუპული შვილის გამო, სულის შავი სამოსი დღემდე რომ არ გაუხდია. შიმშილისაგან აბოჟირებულმა შვილებმა აიძულა, ხვალინდელი დღის დაკარგულმა იმედმა აიძულა.
თქვენ ფიქრობთ მხოლოდ ადამიანები? მხოლოდ ადამიანები უკეტავენ გაზაფხულს დარაბებს? თქვენ შეცდით ბატონო, აბა გახედეთ იმ გადამწვარ სერს , მიდით შემდეგ იმ დიდრონ , ფესვ გამხმარ მუხასთან და დააკვირდით, ყური მიადეთ, მოუსმინეთ, ქერქი ააცალეთ, ცრემლი თუ წამოუვა. მისთვისაც ვერ დამდგარი გაზაფხულია და უკვე მერამდენეთ, უკვე მერამდენეთ უყურებს, ირგვლივ ბუნების მეჯლისს, თვითონ კი დგას , განწირული კეთროვანივით, ჩიტებიც კი აღარ იკეთებენ ზედ ბუდეს, მხოლოდ ძველი მეგობარი მხარ-კვერიანი არწივი თუ დააჯდება იშვიათად, ისიც თითქოს გასამხნევებლადო, ცოტას შეყოვნდება და მიაშურებს ისევ ცის კამარას.
გაზაფხული, გაზაფხული ყოველთვის მოვა , მაგრამ არა მათთვის, ვისი სიცოცხლეც ბოლომდე ჩანაცრეს ტკივილებმა.

Last edited by aleksandre on Fri Jul 03, 2015 5:26 pm; edited 1 time in total

********

Last edited by aleksandre on Wed Jul 09, 2014 8:51 am; edited 3 times in total

რა უნდა მანუგეშო, იავ თვალებ ფახულა?!
ნესტიანი ნისლები , ამ თვალებმა დაწურა.
ჭრილობებმა ხრამივით პირი ჯერ ვერ დახურა.
მშიერი ტკივილები, ამ ჩემს სულში დაპურდა.

რა უნდა მანუგეშო, იავ თვალებ ფახულა?!
გაზაფხულის წვიმები, ამ თვალებმა დაწურა.
რა ხანია სამყარო ღრუბლის საბანს მახურავს.
რა ხანია ჩემს ირგვლივ, სხვა ფერხული გახურდა.

ღამე ტკივილებისგან, ამ თვალებმა გაქურდა.
მთვარე მისტიურობით, ჩემს ფონზე სულ გახუნდა.
რა უნდა მანუგეშო, იავ თვალებ ფახულა?!
სამშობლოზე ტკივილი, რა ნუგეშმა განკურნა?!

Last edited by aleksandre on Fri Apr 29, 2016 8:30 am; edited 1 time in total

***********

ჩემს მთებს არ იცნობ, ძვირფასო არა,
შენ მხოლოდ ლამაზ ნახატებს ხედავ.
მთები სამყაროს სახლის ჭერია ,
და ლურჯ სახურავს, ღრუბლებით კერავს.

ჩემს მთებს არ იცნობ ძვირფასო არა,
შენ მხოლოდ მთების ფასადი გჯერა.
ფასადის მიღმა სიმკაცრის ყეფა,
ვერ გაიგონე , ვერასდროს ჯერაც.

შენ მთებზე მხოლოდ ყვავილებს ხედავ
და ანატორის აკლდამებს ვერა.
მთის ბილიკს როგორც ტურისტი სერავ
და მთის ცხოვრების სიზღაპრე გჯერა.

რომ მთხოვ წავიდეთ , სად წაგიყვანო,
ეს სიფრიფანა ყვავილის ფერა,
მთები სამყაროს მკაცრი ჭერია
და სუსტ ყვავილებს ვერ იხდენს ვერა.