აზა მდინარაძე

Aza Mdinaradze

აზა მდინარაძე

დავიბადე თბილისში და დღემდე აქ ვცხოვრობ.

ვსწავლობდი თბილისის ივ. ჯავახიშვილის სახ. 53–ე სკოლასა და ამავე მეცნიერის სახ. სახელმწიფო უნივერსიტეტში, ფილოლოგიისა და კინოხელოვნების (მეორეულ, კინოსასცენარო სპეციალობით) ფაკულტეტებზე.
დავამთავრე აღნიშნული ფაკულტეტები და შოთა რუსთველის სახ. ლიტერატურის ინსტიტუტის ასპირანტურა.

ვმუშაობ ქართული ენისა და ლიტერატურის მასწავლებლად.

გახლდით ახალგაზრდობის საგანმანათლებლო ასოციაცია "მთენის" გამგეობის თავმჯდომარე, ორი რესპუბლიკური შემოქმედ ბავშვთა ფესტივალის დირექტორი, საბავშვო გაზეთი "მთენის", საინფორმაციო სააგენტოსა და ჟურნალისტური სკოლის დირექტორი, საგამოძიებო ჟურნალისტიკის საგანმანათლებლო ჯგუფის პროექტის დირექტორი და ბავშვთა საზაფხულო ბანაკების ტრენერი და მენეჯერი.

გატაცებული ვიყავი ალპინიზმით – 30–ჯერ ავსულვარ კავკასიონის (მათ შორის საქართველოს უმაღლეს მწვერვალ შხარაზე), ფანების მთებისა და ტატრების მწვერვალებზე.

ჩემი ჰობია ინტერიერის დიზაინი – გახლავართ ავტორი სხვადასხვა ბინის, ოფისის, სილამაზის სალონის (33ა), ბარის ("ჯოილენდი", ბაკურიანი) ინტერიერის დიზაინისა.

მიყვარს წიგნები, მოგზაურობა, მუსიკა, კინო და ცხოველები.

მყავს მეუღლე და 4 შვილი.


ბმული:
* https://www.facebook.com/aza.mdinaradze
* http://www.linkedin.com/pub/aza-mdinaradze/37/425/66a
* http://literatura.mcvane.ge/main/literatura/poezia/487-bbbbbbbbb-bbb.html
* http://lib.ge/mdinaradze-aza/

ბექას

ო, არ იდარდო, მე შენზე მეტი ცუდი მინახავს.
გაძელი მარტო – მაინც ვერავინ გეტყვის, ვინა ხარ.
აწიე თავი – შენ თვითონ უნდა იღონო რამე,
აჰყვე აღმართებს და მზის ლოდინში ათიო ღამე.

ო, არ იდარდო – სადარდელი დარდს მეტი მოაქვს.
ვინც დარდს ივიწყებს, დამიჯერე, მას მეტი დრო აქვს!
მას მეტი დრო აქვს, გაიაზროს –
დრო
ან ჩავლილი,
ან ჩასავლელი.

დილა

თრთვილმა დათრთვილა ყველა ფოთოლი,
ყველა სამყურა ერთად ატირდა
და განთიადმა
მთები ტყიანი
უცებ ამოსხა ნისლის აკვნიდან.

უშენოდ

უშენოდ ჩამოსხდნენ ნისლები ფანჯრის რაფებზე,
უშენოდ დააფარეს საბანი მოლურჯო ქედებს,
უშენოდ თვლემენ ჩემ გარშემო და ღრმად სუნთქავენ,
უშენოდ ევლებიან თავს ხეებს, ჩიტებს, ჩემს ფიქრებსა და სიყვარულს,

უშენოდ შემოდიან ჩემს ოთახში -
ბავშვების სულებით ავსებულ ლარნაკში,
სადაც ყვავილების ადგილი აღარ დარჩა,
რადგან ბავშვების სულებმა აავსეს ყოველივე -
ყველა გრძნობა და ყველა ჭურჭელი,
ყველა ნატვრა და საფიქრალი,
ბავშვი შემოსახლდა ჩემში და ბავშვურად მოფერებას მთხოვს...

ეს ნისლები კი,
უშენოდ მოცურებულნი, მოახლოებულნი და მოდარაჯებულნი,
უფრო მახსენებენ უშენობას,
უფრო მატკიებენ უშენობას,
უფრო ჭრილობებივით იხსნებიან, ვიდრე ადრე - მალამოსავით
რომ მესალბუნებოდნენ მწვანე თვალებსა და მწვანე შეგრძნებებზე...

უშენოდ მოდის გაზაფხულიც -
მარტი მარტობს და გული ყვავილობს;
უშენოდ რეკავს ზარი და მეძახის სადღაც -
იქ, უშენოდ რომ უნდა მივიდე!

ისე ეძახდნენ


ისე ეძახდნენ იებს იები, ხეებს - ხეები, ბუჩქებს - ბუჩქები,
ისე დაბერდნენ მაგნოლიები, თეთრი ხელები, მკრთალი ტუჩები
და ისე დარჩა თოვლში ფარული
ყინვით დამსკდარი ზღვა სიყვარული,

ისე ეძებდნენ ალერსს თვალები, გზები - შეხვედრას, გრძნობას - ალები
და ისე დაჭკნენ იასამნები,
რომ არ მოვიდა მზე გაზაფხულის.
დარჩა სიცივე
და დაზაფრული
ტრიალ მინდორზე მარტო დამტოვა.
მას შემდეგ აღარ შემწყდარა თოვა...

მესხეთში

მწვანე სერებით დამესერება სული ეული,
განსასვენები გამიცოცხლდება სველი სხეული,
როცა შორეთის ციხის ქიმთან გადარეული
შენს სუნთქვას ვუსმენ და დაგცქერი,
მესხეთის მიწავ!

***

როცა ფოთლები შეყვითლდება და აცივდება,
როგორც ტანსაცმელს ზაფხულისას, ისე დავკეცავ
და კიდობანში ჩავალაგებ ბავშვობის დღეებს -
ზაფხულებივით მხიარულებს და მცხუნვარეებს.

ჩუმად ჩაივლის შემოდგომა, ზამთარი მოვა,
მერე, თუ ჩემთან არ იქნები,
დამიტანს თოვა.

როგორ ვიარო


არ მეშინია შენი მეწყერის,

არც ქარიშხლების და არც სიმაღლის,

არც შენი სიღრმის და ნაპრალების...

მხოლოდ ერთი რამ მაფიქრებს მარტოს –

როდემდე უნდა ვიარო კიდევ,

კიდევ რამდენი

და კიდევ რ ო გ ო რ,

ვიდრე მოვაღწევ, მიწავ, შენამდე?

დედას


შენ – ყველა ქალზე უფრო ქალურო

და ყველა ცრემლზე უფრო მალულო,

სულ მთლად ჭაღარა, ჩემო დედიკო,

მინდა, სიცოცხლის ბოლომდე ვიყო
ისე ძლიერი, სანდო და წმინდა,

როგორიც გინდა!..

იასამნისფერი გაზაფხული


იასამნის ტოტებში ქარი ჩრჩილავს სევდის საბანს,

იასამნის ფერებში გახვეულა სიმარტოვე

და იასამნის სუნი იასამნისფერი გაზაფხულის

ისე აბრუებს სევდიან სულს,

აღარ მოგინდება სიზმრების ხილვა.


ცხადს მოსდევს ცხადი

და ყოველივე სიზმრად დარჩება.

გარდაიცვლები და მეორედ რომ გაცოცხლდები,

ახალ სიცოცხლეს ვეღარ შეიგრძნობ.


დილა აღგავსებს მხოლოდ დილის დევურ სიმძლავრით,

საღამო ისევ გაგაბრუებს იასამნებში,

დევებს ექნებათ დიდი ხორუმი გამოქვაბულში,

შენ კი ხის წვერზე დაიძინებ

და მოყუჟული შეხვდები აისს,

აპრილი კარგავს უკვე სილურჯეს

და ვარდისფერი შემოაქვს მაისს

იასამნებით გაბრუებულ საცერა სულში.

***


მიყვარხარ!

ნუთუ სადმე არსებობს

ამაზე მეტის დამტევი სიტყვა?

და თუ არსებობს,

მე მინდა - გითხრა.

გელოდები


ფართოდ გახელილი თვალებით გელოდები -

თვალებში ჩაღვრილი ტყისფერი სიმწვანით,

ტყეებზე გაყუჩებული სევდისფერი ნისლებით,

ნისლებში ყელამდე ჩაფლული მომავლის მწვერვალებით,

მწვერვალებზე გრაგნილად ასული ოცნების ბილიკებით,

ცით - ჩემი ლურჯი იმედების სკივრით

და მზით - ჩემი სიყვარულით...

შენსკენ გამოწვდილი ხელებით გელოდები...

მე ჩავიძირე ჩემს სევდაში



მე ჩავიძირე ჩემს სევდაში.

ისე რბილად და თბილად ვეშვები,

რომ ახლაღა გვრძნობ -

სევდის ხიბლი

რა მშვენიერი შეგრძნებაა,

ოღონდ დროებით…



დროდადრო მაინც

გამომაფხიზლებს

სიხარულისგან ჟრუანტელის მოგვრის სურვილი,

ჭახჭახა დილა,

კაშკაშა მზე – ოქროცურვილი,

ჩანჩქერის ძალა

და უძირო თვალები ბავშვის…



მე მაინც მოვალ

და შენს გულში

ნაპრალებს წავშლი.