ირაკლი ციგროშვილი

Irakli Tsigroshvili
Shuapkho, Pshavi, Georgia

ირაკლი ციგროშვილი

ნია ღულელი და ღვერათ ჩონქარა

ჯამს ცლიდა ღვერათ ჩონქარა,
ყანწს ცლიდა ნია ღულელი,
საამო იყო იმათთვის
ჟიპიტაურის სურნელი.
მხვნელ-მთესველნი და პურდნი
და თავის დროში მგოსანნიც -
ესენი იყვნენ, თუ იყვნენ
კაფიით სუფრის მმოსავნი.
ხატ-სალოცავთა რწმენით და
ხატ-სალოცავთა ლოცვებით
გადავლეს გადასავალი
მთებზე და ლექსზე ოცნებით.
წავიდნენ წყალნი... ქვიშანი
მოჩანან ჟანგისფერადა.
მე მომაქვს ხსოვნის ტაბლაზე
პირთამდე სავსე ხელადა.

ჟურნალი "ცისკარი", # 6, 2011


სურათზე: ჯარჯი ფხოველი, მარიამ ხუცურაული, მიხეილ ღანიშაშვილი, ირაკლი ციგროშვილი, როსტომ მაჩხოშვილი (ჯარჯი ფხოველი, იგივე დავით ციგროშვილი და ირაკლი ციგროშვილი ძმები არიან, და ქისტაურების თემიდან არიან).

ბმულები:
* http://pshavi.ge/literatura/lit_modern_poezy.html
* https://www.youtube.com/watch?v=i4Rl_PMTZW8

ირაკლი ციგროშვილი

გაახილა როგორც კი თვალი უთენიაზე...

გაახილა როგორც კი თვალი უთენიაზე,
ცაცხვის ძირში ანაზდად გაუღიმა იამ მზეს.
მოჟღურტულე ჩიტები ხის ტოტებზე ჩამოსხდნენ.
ამომაღლდა მნათი და გადმოხედა სამოთხეს.
რძეს მოწვეთავს მოქათქათე ჭალისპირის ძუძუ
და განგება ითავისებს ფუტკრის ღვთიურ ზუზუნს.
და დღითიდღე მეც ვამბობ ლექსსა თითო-ოროლს;
ამ ცაცხვებთან,
ამ იფნებთან,
ამ ცირცლებთან ვცხოვრობ...


იახსრობა - 2000

ღმერთს ადიდებენ... და ავისგორზე
ხემხვივანს შესძრავს სიო მთებისა.
ხატს ამწყალობებს ხუცესი თასით
და ლოცავს ნამუსს ხატის ყმებისას.
მოჰყავთ კურატი.
მუხის და იფნის
ფოთლებს ზარის ხმა დაუვლის ჟრჟოლად...
ზვარაკის სისხლი ამეწამულებს
ბალახს... და მერე მიწაში ჟონავს...
შუქი ევლება იახსრის დროშას,
ციდან ჩამოდის სვეტი გრძნეული...
დრო-ჟამის ქვებზე იწვის სანთელი,
მძვინვარე დრო-ჟამს გამოღწეული.


***
მოგიახლოვდა ზამთრის პირი. საშეშე წიფელს
ათვალიერებ და... აქა-იქ შვინდები მწიფე
ოქტომბრის მზეში დაფერილა. მზერა ნებივრობს
წიფლის ტევრში... ღმერთო, იქნებ შემაძლებინო,
რომ ამ ტევრიდან წავიყოლო სამყოფი სითბო
და ჩავუთბუნდე ზამთრისპირის უბიწო სტრიქონს.


ცა გაიხსნება

ვკითხულობ, ვწერ და ფიქრების
ციხეს ვაშენებ თითქოსდა...
ამ ქოხში ღამის ფრინველმა
თვალები ამომიკორტნა...
მწირის ვახშამიც ვიგემე,
სიზიფეს ლოდიც მიმქონდა!
ხან თუ გამკენწლა ვარამმა,
პატარა ლხინიც იყო და -
სხვა რა ვქნა? გათენდება და
ცა გაიხსნება სტრიქონთა!


***
ისე გიხარის ხვავრიელი თოვა,
თითქოს და -
ყრმობისდროინდელ თოვლში ბრუნდები,
რომ მაშინდელი ნაკვალევი გაათბო კიდევ...
თოვლმა მიჩქმალა უბნის ქუჩებში -
წუმპე და მტვერი,
ერთფეროვან დღეთა სიშავე...
იქ კი - შორეულ სოფელში, ალბათ
გადასწორდა ჩირგვები და ბექობები...
დუმხარ.
ფიქრებში კვლავ იქითკენ მიეშურები,
იმ ყრმობის ვალი რომ როგორმე გადაიხადო...


***
სულ ესაა:
სიგრძე-განით მოვიხილე ცხოვრება.
ამ გზა-შარას გამიყენეს
წლებმა,
როგორც მსტოვრებმა.
სულ ესაა:
მოცინარის, ჟამი მოვალალისა...
თუკი რამეს მომიტევებ
ღმერთო,
ერთი ვალისა!..
ალბათ, ასე უნდა მძიძგნონ
დაგეშილმა ყორნებმა.
სულ ესაა:
სიგრძე-განით ჩემი წამის ცხოვრება.


***
გადავლილ დღეზე ფიქრს მინებდი და გაიხსენე
მეხრის სიმკვირცხლე,
ხნული - სხივთა ნასათუთარი.
ნაყამირალი კარისპირის კვალში ისვენებს,
უფლის ნაკურთხი გუთნისდედა და ხარ-გუთანი.


***
ახლა ქალაქში შუაღამეა
და ქალაქიდან ვიგონებ სოფელს.
ცოტაა სიტკბო,
ბევრი შხამია,
აქ და იქ დუხჭირ ცხოვრებას გმობენ...
ქალაქს აფხიზლებს ათასი თვალი,
სოფელს - მხოლოდღა მგლების ყმუილი...
ხელისუფლების სახლს ხურავს ჩალით
ბიწიერების ბევრი ტყუილი.
შუაღამეა. მთაწმინდის არეს
მნათი მკრთომარე შუქით ჩაუვლის...
მამშვიდებს დიდი ქალაქის მთვარე
და მენატრება მთვარე ფშაური.


***
ყველა დროში და ამინდში
ცად მიირწევი მძლევარო.
დიდი დღის შუქში შესულო,
უამურ ღამის მთევარო.
ემაგ სივრცეთა მხილველი,
ცოდვილი ისევ მე ვარო!..


"ლიტერატურული საქართველო", 2002-10-27


ბმული - http://www.open.ge/index.php?m=57&y=2002&art=9910

ირაკლი ციგროშვილი

ოცდათერთმეტი დეკემბრის დღიური

გამოვიხედავ ამაღამ გარეთ
და ქარი მხოლოდ ფიფქებს მომაშლის,
ალბათ არც ნისლი არ შეწყვეტს თარეშს
საარაგვოზე, გაბმულ თოვაში.
კარს შემომიღებს მთვარე და თოვლი,
თოვლი და მთვარე მეწვევა მეკვლედ.
რით მანუგეშებს მნათობი შორით,
რას მეტყვის, ნუთუ რაიმეს შეძლებს?..
რას მეტყვის ღამე გრძელი და გულქვა,
თოვს და თოვს... ისევ შორიშორ ვრჩებით
და დაბარდნილი ხეების სუნთქვას
ინაწილებენ მთვარეში მთები.
ბჟუტავს სანთელი... წამიწამ ისმის
ჩემი წყალ-ჭალის მგლების ყმუილი.
ხევი თუ ხრამი სავსეა ნისლით,
სივრცე – არაგვის ცივი შხუილით.
ფიქრში ძილ-ფხიზლობს ქათქათა არე,
ფიქრი – შორი გზის მგზავრი მოვა შინ...
ალბათ არც ნისლი არ შეწყვეტს თარეშს
საარაგვოზე, გაბმულ თოვაში.

ირაკლი ციგროშვილი

უამინდობიდან ნაშობი ლექსი


უფსკრულებიდან ამოდიხარ
დღის სინათლეზე,
ხარ მასპინძელი
და მეგზური ნაცნობ ლანდების.
ჭიანჭველები საარსებო
ტვირთს მიათრევენ,
წვიმს...
საფარს ვეძებ დამაშვრალი და... იბადები.
წამსვლელ-მომსვლელის
გზას გავყურებ დიდი ხანია.
ფხიზლობა მიწყივ...
წვა და შვება ქვეყნის ამბებით.
ფიქრს შემატოვებ,
დამანახებ ზეცას კვამლიანს,
ისევ პირქარი,
ბეწვის ხიდი და... იბადები.
ვიცი, ვინ ხარობს,
ვის რა უმძიმს, საითკენ ვმგზავრობ,
საიდან მიხმობს
ჩემი მრევლი, ჩემი ხატები.
მიჯაჭვული ვარ
ყველა დროის უტყუარ ფუძეს,
ყინავს...
ცეცხლს ვეძებ დამაშვრალი და... იბადები.

ირაკლი ციგროშვილი

შუაღამეა

შუაღამეა. ღამემ დამალა
არე და ცხადის ფიქრში ებმები...
რაღას ირწმუნებ ამ წარამარა
და უთავბოლო შეპირებების.
სიტყვა სალბუნი – ვერ მოისმინე,
გაკრთობს სიბნელის უმოძრაობა.
ჭალებზე ზამთრის ქარი სისინებს,
ვერარა აკრთობს ღამეს მზვაობარს.