ვაჟა-ფშაველა

შაბაშ, კაცო! რამხელა შრომა გაწიე. ვინაა ახლა ამის წამკითხველი?

თაფლი იყოს, არგანო, და ბუზი ბაღდადიდან მოვა!

და ეს კიდევ - ალუდაზე ეპიზოდია, ხო?



ვაჟა-ფშაველა მიხვდა, რომ მის გმირს, სწორედ არსებული ცხოვრების წესი, ტრადიცია_რომელიც ვერ მოხვდა კულტურის არეალში_ბოჭავდა. ეს წარმართული ცნობიერება ჰქმნიდა საუკეთესო ნიადაგს, მოსალოდნელი სტიქიური უბედურებისთვის, რომლის გუგუნი მიყრუებულ ჩარგალსაც სწვდებოდა. ახალი დღის გმირს უდიდესი მსხვერპლის ფასად უნდა დაერღვია ძალადობის, შეუბრალებლობის ეს ყრუ კედელი. გმირი უკვე ისეთი ცოცხალი იყო, რომ არავითარი მნიშვნელობა აღარ ჰქონდა მის სამოქმედო გარემოს, დროს, პოლიტიკურ-სოციალურ მსოფლმხედველობას, არც “დიალექტის იერდაკრულ” მეტყველების დაწუნებულ ფორმას.
სჩანს, პოეტს მკითხველზე არანაკლებ აინტერესებდა, თუ როგორ შეხვდებოდა საზოგადოება (თემი) ასეთი გმირის გამოჩენას, მასაც მოლოდინის ცნობისწადილი სტანჯავდა. ამიტომ, როდესაც მდევრიდან დაბრუნებულ ალუდას (“ალუდა ქეთელაური”) ხევსურთა წყრომა და უნდობლობა შემოეგება, გმირმა თავისი ტომის კრებულს (სიტუაციის ხელოვნური დაძაბვა) ესპანელი მატადორივით თვალწინ აუფრიალა “ქისტის ცხონების” სრულიად მიუღებელი აზრი. ესეც არ იკმარა, უსჯულოს სულის მოსახსენებლად საკუთარი ხელით დაკლა კურატი და თემის სასტიკი სასჯელი დაიმსახურა.
მწერალმაც ალბათ სრულიად შეგნებულად წაშალა თემისგან გაძევებული ალუდას კვალი, (“თხრილი აღარ სჩანს კვალისა”) რითაც არაორაზროვნად მიანიშნა მკითხველს, რომ სიმართლის დანახვის იშვიათი უნარიც კი არ ათავისუფლებს ადამიანს იმ მოვალეობისგან, (სოფლისთვის ზრუნვა) რომლის აღსრულებასაც უფრო მეტი გულისხმიერება, (ალუდა თითქოს ეჯიბრება (“ჯიბრითა”) თემს) თავმდაბლობა და მოთმინება სჭირდება.
და მაინც, “ალუდა ქეთელაური” ჯერ-ჯერობით (1888წ.) ვაჟა-ფშაველას შემოქმედებით ქურაში ფოლკლორულ სახეთა ყველაზე უკეთესი ნადნობი იყო. ახალი, ჯერ გაუაზრებელი აღმოჩენის წინაშე მდგარი, დაფიქრებული ხევსური, ზუსტად გამოხატავდა შუა საუკუნეების ფეოდალური ძილ-ბურანიდან გამოღვიძებული ქვეყნის გაოცებულ სახეს. გაკვირვებას ცივილიზებული სამყაროს უცხო ფასეულობათა ხილვა იწვევდა. სულ მალე ამ ქვეყანას ახალი ცხოვრება უნდა დაეწყო, თანდათანობით უნდა გადაეფასებინა თავისი შეხედულებანი ზოგადსაკაცობრიო იდეალების სასარგებლოდ.

მგონი, ისევ წამიშალა, არადა თითქოს დაიდო...

გია, აქ შექმნილი მდგომარეობა ეგებ მოითხოვს, რომ როსტომ ჩხეიძის ის წერილიც დავდოთ აქვე, რამაც ეს პასუხი დაგაწერინა?
ხომ არ გეგულება სადმე ინტერნეტში?

http://www.medianews.ge/magazin/ - ეს არის ჟურნალი "ჩვენი მწერლობა".

ნამდვილად არ ვიცი, სადმე თუ არის. როგორც მახსოვს ,როსტომმა (გურამიშვილისადმი ვაჟა-ფშაველას ლექსის საფუძველზე "შენ ჩემო წინამორბედო/ უძვირფასესო პაპაო...") ერთგვარი გამოწვევა გააკეთა რამდენიმე წერილში და შემდეგ, ჩემ წერილს, თავისიც მოაყოლა, სადაც ვაჟა-ფშაველს "ლიტერატურული მამის" შესახებ, თავისი ვერსია გააცნო მკითხველს.

არგანი wrote:

მოუმზადებელი მეჩვენება ალუდას ტირილი (ჩემი აზრით დრო არ ეყო მოსამზადებლად), როდესაც მუცალმა იარაღი გადაუყარა.
ხოლო როდესაც ალუდა ხევსურებთან თავისი საქციელზე მსჯელობს, იქ უკვე ყველაფერი დამაჯერებელია, ლოგიკურია,რომ ალუდამ გზაში გაიაზრა ყველაფერი, თანაც ავტორმაც წააშველა ხელი.

ალუდა ქეთელაურის ატირება, ამ დროს:

"თოფიც ალუდას გადუგდო,
ერთს კიდევ ეტყვის სიტყვასა:
- ეხლა შენ იყოს, რჯულ-ძაღლო,
ხელს არ ჩავარდეს სხვისასა.
სიტყვა გაუშრა პირზედა,
დაბლა გაერთხა მიწასა.
ალუდას თოფი არ უნდა,
ატირდა, როგორც ქალიო;
არ აჰყრის იარაღებსა,
არ ეხარბება თვალიო".

თითქოს მართლა მოუმზადებელია, მაგრამ ეს ერთი შეხედვით არის ეგრე.
და აი, რატომ:
მანამდე ერთმანეთს ესვრიან ალუდა და მუცალი. ერთმანეთის "ნასრევებს" აღუწერენ ერთმანეთს -

"- არ მოგხვდაუა, რჯულ-ძაღლო? -
ისევ ეხახის იმასა.
- მუცალს არა სჭირს, რჯულ-ძაღლო,
ნამტვრევს მაშლიდა კლდისასა...
- ოჰო, ქუდ გაუხვრეტია,
წვერებსა სტრუსავს თმისასა.
- მაღლა დაგიცდა, ბეჩავო,
კენჩხას არა სჭირს ძვლისასა".

ანუ ალუდამ, ვისი ქავის კარზედაც ჯღრდეებად ჰკიდია მტრის მოჭრილი მარჯვენები, ამჯერად ღირსეულ, თავის თანაბარ ვაჟკაცთან გამართა ეს ტყვიითპაექრობა - სულ თამაშ-თამაშით და ხალისით. მუცალიც - ღირსეულია, ძმამკვდარი კაცია და, იმასაც თამაშად და მღერად უჩანს ეს სასიკვდილო ბრძოლა. ესენი, არგანო, ორთავენი იგეთა ვაჟკაცებ არიან, რო სიკვდილს მასხარად იგდებენ, კაცოო...

მოკლედ, მუცალისნაირი კაცის მოჭრილი მარჯვენა არა ჰკიდავს ალუდა ქეთელაურის ქავის კარზე.
და არც დაიკიდება!..
არასდროსა!..

ამიტომ ატირდება ალუდა - ვაჟკაცობით თავის ტოლ-სწორი მოჰკლა, თავისნაირი, თავისი ძმა...
ეს, მე მგონი, ძალიან ზუსტი რეაქციაა.

რჯული კი სხვადასხვა აქვთ ალუდასა და მუცალს, მაგრამ მაინც ძმები არიან - ამას მერე გაიაზრებს ალუდა ("სისხლშია ჰქონდეს ქორწილი", სიზმარი, სადაც კაცის ხორცს სჭამს) და სამხვეწრო შავი კურატიც იმიტომ მიჰყავს ხევისბერ ბერდიასთან გუდანის ხატში.

აი, მე ეგრე ავუხსნიდი მსახიობებს ამ ეპიზოდს...



გია, ეს პოემა შედევრია - აქ არაფერი არის ნაჩქარევი!

არგანი wrote:

ნამდვილად არ ვიცი, სადმე თუ არის. როგორც მახსოვს ,როსტომმა (გურამიშვილისადმი ვაჟა-ფშაველას ლექსის საფუძველზე "შენ ჩემო წინამორბედო/ უძვირფასესო პაპაო...") ერთგვარი გამოწვევა გააკეთა რამდენიმე წერილში და შემდეგ, ჩემ წერილს, თავისიც მოაყოლა, სადაც ვაჟა-ფშაველს "ლიტერატურული მამის" შესახებ, თავისი ვერსია გააცნო მკითხველს.

და ეხლა, რაც შეეხება ვაჟა-ფშაველას ლიტერატურული წინაპრების ძიებას...

მე ვიზიარებ იმ შეხედულებას, რომ ვაჟა განცალკევებით დგას ყველასგან და მისი წარმომავლობის ფესვები იმ დიდ იბერიაში არის მოსაძიებელი, რომელიც მერე ინდოევროპელებმა დაანგრიეს და აქეთ საქართველო, იქით - ესპანეთი, სიცილია, კორსიკა და ირლანდია შემოგვრჩა დღეისათვის...

თავად როსტომ ჩხეიძეს ვაჟა-ფშაველა უილიამ ბატლერ იეიტსს აგონებს - ამაზე იხილე ჩემი წერილი მის წიგნზე "ირლანდიული მელოდიები" სათაურით - "მთელ ირლანდიაში თოვს" (მაუსის "წკაპ!" დაჰკარ სანახავადა).

ვერ დაგეთანხმები, მიხო, მაგრამ აღარ ვკამათობ, კამათი კიდევ უფრო დაგვაშორებს ჭეშმარიტებას.
სხვაგან ვთქვი და აქაც გავიმეორებ, შემუმცდარი ღმერთია.
ვაჟასაცა აქვს სუსტი სტრიქონები, გურამიშვილსაც, ბარათაშვილსაც და რუსთაველსაც!
ჩვენ, რა თქმა უნდა, შეგვიძლია ეს დავმალოთ.
ასეც ვიზამ

არგანი wrote:

ვერ დაგეთანხმები, მიხო, მაგრამ აღარ ვკამათობ, კამათი კიდევ უფრო დაგვაშორებს ჭეშმარიტებას.
სხვაგან ვთქვი და აქაც გავიმეორებ, შემუმცდარი ღმერთია.
ვაჟასაცა აქვს სუსტი სტრიქონები, გურამიშვილსაც, ბარათაშვილსაც და რუსთაველსაც!
ჩვენ, რა თქმა უნდა, შეგვიძლია ეს დავმალოთ.
ასეც ვიზამ

გია, კაცოოო!

თუ ვერ მეთანხმები, ხო უნდა საბუთიც მოიყვანო, რო შენ დაგიჯეროთ?
აბა, თუ გავჩუმდით ორთავენი, რა გამოვა ეგრე?

მე ხო იმას არ ვამბობ, რო სუსტი ადგილები არა აქვთ ჩვენ კლასიკოსებს და გინდაც ჰქონდეთ,- ეს არა ვთქვათ, დავმალოთ მეთქი...

მე ეგრე ვიცი, რო - შენი შენი უნდა მითხრა, მე ჩემი გიპასუხო და რომელი უფრო სიმართლესთან ახლოა, მკითხველმა იფიქროს.

[quote="არჩანდა"]

არგანი wrote:

მოუმზადებელი მეჩვენება ალუდას ტირილი (ჩემი აზრით დრო არ ეყო მოსამზადებლად), როდესაც მუცალმა იარაღი გადაუყარა.
ხოლო როდესაც ალუდა ხევსურებთან თავისი საქციელზე მსჯელობს, იქ უკვე ყველაფერი დამაჯერებელია, ლოგიკურია,რომ ალუდამ გზაში გაიაზრა ყველაფერი, თანაც ავტორმაც წააშველა ხელი.

მუცალის საქციელი(მკვლელისათვის თოფის ჩუქება) იმდენად მოულოდნელია,რომ საპასუხოდ ასევე მოულოდნელი რეაქცია უნდა მოჰყოლოდა და მოჰყვა კიდევაც_ალუდა ატირდა.მხოლოდ თოფის ჩუქება(შეცდომაა "იარაღი გადაუყარა"_მხოლოდ თოფი "გადუგდო")არაა ამ ატირების მიზეზი_ამ მომენტამდე(თოფის ჩუქება)ალუდა მუცალმა მოხიბლა ვაჟკაცობით(სიკვდილთან შეთამაშებით)...საოცარი ინტუიციის წყალობით ვაჟა ქმნის გენიალურ სურათს_ისეთი შთაბეჭდილება იქმნება,თითქოს მოწმენდილ ცაზე მეხი მეხს შეეხმიანაო.
ასე რომ,ალუდას ატირება შინაგანად გამართლებულია.გულმა გული იცნო...

ვაჟა, მოკლედ გეტყვი. ერთადერთი მიზეზი ალუდას ტირილისა, მუცალის მიერ თოფის გადაგდებაა, მაგრამ არასაკმარისი მიზეზია.
მუცალის საქციელი პირველ რიგში გაოცებას გამოიწვევდა ალუდაში (ამას წინ უძღვოდა გამარჯვების სიხარული), შემდეგ ჩნდება შეფასების მოთხოვნილება (რა ჩაიდინა მუცალმა?), შემდეგ ახსნა, შემდეგ და შემდეგ...
ალუდამ სარკეში ჩაიხედა და მუცალში საკუთარი თავი იცნო.
ალუდამ საკუთარი თავი წარმოიდგინა მუცალის ადგილზე და მიხვდა, რომ მას გაუჭირდებოდა იგივეს (მუცალის საქციელის) გამეორება და შეაწუხა საკუთარმა უსუსურობამ...
კიდევ რამდენი ფაზაა აქვს გასავლელი, რომ ღრმა სინანული განიცადოს ალუდამ (სწორედ სინანულია დროში გაწელილი)და ქალივით ატირდეს?
თუმცა, ეს წვრილმანებია, ამაზე საერთოდ არ ვიდავებდი, ალუდას საქციელი, რომ ბოლომდე გააზრებული იყოს (ალუდას მიერ) და შესაბამისად მისი შემდგომი მოქმედებებიც გარკვეულ ლოგიკას მიყვებოდეს.
ამაზე შემდეგ, ვრცელი თემაა და კომენტარის რეჟიმში მიჭირს მსჯელობა.

აექ არ გავიგო კიდე ფშავ-ხევსურების ეგეთი კამათი, თორო - ვაი, თქვენი ბრალი!



მე არავისთან ვკამათობ
(ია მაქვს,განა ბებუთი)_
სამი სიტყვა ვთქვი,სამივე
ვაჟა-ფშაველას ეკუთვნის!

მეც მაგის მოსურნე ვარ, მიხო.
გაგიკვირდება და ლიტერატურას ჩემისთანა მტერი არ ეყოლება, რადგან ვფიქრობ, რომ ადამიანების გარყვნა სწორედ ლიტერატურის სინდისზეა.
ვაჟადან კი იმიტომ ვიწყებ (აქ), რომ ვაჟა დიდია და ნაკლები სარეველა მოყვება მის შემოქმედებას (შესაბამისად შრომაც ნაკლები მომიწევს).
ერთი სიტყვით, კრიტიკულ აზროვნებას ვემხრობი.
თვითონ ვაჟაც ხომ ასე უდგება თავის შემოქმედებას:
"დამისხი, დამალევინე,
ჭაბუკობისას ვყვიროდი,
როცა მოვცადე ცხოვრება
ჩემს უსირცხვობას ვკვირობდი..."
(ხომ არ შემეშალა?)
ვაჟა თავის შემოქმედებაში (ჭაბუკობის და მოწიფულობის ჟამს) ხშირად ურთიერთსაპირისპირო იდეალებს ამკვიდრებს. მე მხოლოდ ამის შესახებ მინდა ვუთხრა მკითხველს, რომ ვაჟას გაგებაში შეცდომა გამოირიცხოს..

მოდით, საქმეზე გადავიდეთ და ვაჟას ბევრისათვის ბუნდოვანი სტრიქონების აზრი ავხსნათ.

როგორ გვესმის ამ სტრიქონის აზრი:
" ...თოფს დაუპირა ტალია"

არგანი wrote:

მოდით, საქმეზე გადავიდეთ და ვაჟას ბევრისათვის ბუნდოვანი სტრიქონების აზრი ავხსნათ.

როგორ გვესმის ამ სტრიქონის აზრი:
" ...თოფს დაუპირა ტალია"

"თოფს დაუპირა ტალია"_შეცდომაა.
უნდა იყოს:
"თოფს დაუპირა ტალიო."
----------
ეს ნიშნავს:ტალს(კაჟს) ნაპირები ჩამოატეხა,რომ უფრო ბევრი ნაპერწკლები გაეყარა
(რომ არ გაეყალბებინა).
ტალი ჩახმახის დაცემინებისას თოფის წამალს აფეთქებს.

ნაპირები ჩამოატეხა თუ წვერი გაუმახვილა (დაუპირა, მოუპირა), ვთქვათ ქლიბით ან სალესი (ქასური სალესავით).
თუ ნაპირები ჩამოატეხა, ვთქვათ რით გააკეთა ეს. საერთოდ , თუ შეიძლება უფრო ვრცლად, კაჟიანი თოფის ირგვლივ. რომელ საუკუნეში იყენებდნენ, რამდენი ხანი უნდოდა მის დატენვას სროლას და ა.შ.
ასეთი ინფორმაცია უთუოდ დააინტერესებს "ალუდას" მკითხველს, რომელმაც ძალიან ცოტა იცის ვაჟას სამყაროზე, იმ ნივთიერ კულტურაზე რომელიც იმ დროს გამოიყენებოდა...
კითხვები მრავლადაა, თუ განმარტებებს არ დაიზარებ, საშვილიშვილო საქმეს გააკეთებ.

არგანი wrote:

ნაპირები ჩამოატეხა თუ წვერი გაუმახვილა (დაუპირა, მოუპირა), ვთქვათ ქლიბით ან სალესი (ქასური სალესავით).
თუ ნაპირები ჩამოატეხა, ვთქვათ რით გააკეთა ეს. საერთოდ , თუ შეიძლება უფრო ვრცლად, კაჟიანი თოფის ირგვლივ. რომელ საუკუნეში იყენებდნენ, რამდენი ხანი უნდოდა მის დატენვას სროლას და ა.შ.
ასეთი ინფორმაცია უთუოდ დააინტერესებს "ალუდას" მკითხველს, რომელმაც ძალიან ცოტა იცის ვაჟას სამყაროზე, იმ ნივთიერ კულტურაზე რომელიც იმ დროს გამოიყენებოდა...
კითხვები მრავლადაა, თუ განმარტებებს არ დაიზარებ, საშვილიშვილო საქმეს გააკეთებ.

შემრცხვა,რომ თოფის(ამ შემთხვევაში კაჟიანის) შესახებ არაფერი მცოდნია.არადა,წინაპარი თუ გიყვარს,უნდა გიყვარდეს ის იარაღიც,რომელსაც პატრონი ოჯახის წევრივით შეხაროდა.რასაკვირველია,უნდა ვიცოდეთ ამ იარაღის ბიოგრაფიაც...მე კი არ მცოდნია და ახლა ენციკლოპედიურ მონაცემებზე დაყრდნობით შეძლებისდაგვარად გიპასუხებ:თოფი ევროპაში მე_14_15 სს-გაჩენილა,რქმევია არკებუზი და კულევრინი.პატრუქიანი ჩახმახის(ფითილი,ფილთა) გამოგონების შემდეგ იგი შეცვალა შედარებით მსუბუქმა(7_10კგ)შორსსასროლმა (300 მ_მდე) და უფრო მოხერხებულმა მუშკეტმა,რომლის ტყვია რაინდის მძიმე ჯავშანს ჭრიდა.მუშკეტს ლულის ტუჩიდან ტენიდნენ,სროლის დროს ლულას საბჯენს უდგამდნენ.
კაჟიანი ჩახმახის("მოკვესილი") შექმნის შემდეგ(მე _17 ს.ი ნახევარი)მუშკეტი შეცვალა უფრო მსუბუქმა და სწრაფსასროლმა კაჟიანმა თოფმა...
მე_19 საუკუნის 1 ნახევარში გამოუგონებიათ კაფსული და ნემსიანი ჩახმახი.
კითხვაზე,თუ რომელი ეპოქაა ასახული "ალუდა ქეთელაურში",პასუხი ხშირად გაურკვეველი და მიახლოებითია,ხოლო ტალიანი(კაჟიანი) თოფის დახმარებით აღნიშნულ კითხვას ვოველგვარი ყოყმანის გარეშე შეიძლება გაეცეს პასუხი:"ალუდა ქეთელაურში" იგრძნობა მე-17_19(ი ნახევარი)დრო...
კაჟის ნაპირების ჩამოტეხვა ხდებოდა ნებისმიერი მაგარი იარაღით(ალბათ,სალესით,ქლიბით,ქვით,რკინის ნაჭრით)წრიულად.თოფის დატენვისა და სროლის დრო იარაღის პატრონის სისწრაფეზე იქნებოდა დამოკიდებული_ზოგს,ალბათ,წუთი დასჭირდებოდა,ზოგს_უფრო ნაკლები.
ვაჟას სამყარო საოცარია და,შენი თქმისა არ იყოს,"კითხვები მრავლადაა."მათი პასუხებიც არსებობს(შორსა თუ ახლოს)და იმედია,კვლავაც გვექნება მათი ძიებითა და მიგნებით განცდილი სიხარული.

დიდი მადლობა, ვააჟა, სრული ინფორმაციისთვის.
თოფი, ლათინურ-თურქულ წარმომავლობის სიტყვაა, ქართულად თვდაპირველად [ხ ე ლ მ ე ხ ა]ერქვა.
ტალიანი თოფები ჩვენში მეჩვიდმეტე საუკუნის ბოლოს უკვე ფართოდ გამოიყენებოდა.
1659 წელს ბახტრიონში ლუხუმს ფალიანი თოფი ჰქონდა.
ახლა ცოტა ტექსტიც გამოვწუროთ.
ალუდას მუცალმა რქის საპირისწამლე გაუტეხა.
როგორც ვაჟამ აღნიშნა კაჟიან (ტალიან) თოფში, ჩახმახის გამოკვრის დროს, ტალი ეცემოდა ფალიას, აფეთქებდა მას და ტყვიას ისროდა.
თუმცა, ფალია რომ აფეთქებულიყო, მასზე სროლის წინ აყრიდნენ მშრალად შენახულ თოფის წამალს, სწორედ ასეთ წამალს ინახავდნენ რქის საპირისწამლეში.
საპრისწამლეს კისერზე იკიდებდნენ, ასე რომ უნდა ვივარაუდოთ, მუცალმა ალუდას გულის არეში ("გულს არ სჭირს") მოარტყა.
ვეთანხმები ვაჟას, რომ თვითოელ სროლას( ტყვიის ჩადება, საპირისწამლიდან წამლის ამოღება და ფალიაზე დაყრა, დამიზნება) წუთი ან წუთზე მეტი უნდა დასჭირდებოდა.
სავარაუდოდ, ალუდას და მუცალის ორთაბრძოლა (თუ მუცალის ბოლო ქმედებებსაც გავითვალისწინებთ) ათიდან თხუთმეტ წუთამდე გრძელდებოდა.

ვამატებ:
"ძეგლიგი" - კაჟიანი თოფია, ალუდამ მუცალს გულზე ძეგლიგი დაადვა, ანუ ის თოფი, რომელიც მუცალმა გადაუგდო "ალუდას თოფი არ უნდა...").

ისევ "ალუდას" გარშემო:
ცნობილი სტრიქონები "ვისაც მტერობა მასწყურდეს.." თავისთავად იწვევს "ამირანის " ერთი ეპიზოდის ალუზიას, როდესაც ამირანი დევებს ხოცავს და მათ სისხლში იღრჩობა...
მოდერატორს ვთხოვ "ამირანის" თემა ცალკე გაგვიხსნას, რადგან ბევრი სხვა ტექსტის (განსაკუთრებით "ვეფხისტყაოსნის") შემთხვევაში მოგვიწევს პარალელების დაძებნა.

"ალუდას" მოქმედების დრო, რომ დავაზუსტოთ, კიდევ ერთი დეტალი შეგვეძლია დავიხმაროთ.
ტექსტში ნახსენებია "დამბაჩა", ვისაც საშუალება გაქვთ, გადაამოწმეთ ენციკლოპედიაში, რომელი საუკუნიდან იხსენიება დამბაჩა უცხოეთში ან ჩვენთან?
(გავითვალისწინოთ, რომ მინდიას საბრძოლო იარაღი ჯერ კიდევ შუბია (თორმეტი ქისტის მამკლავი...), ბალღები ისრით ყორანს აგდებენ. ხოლო დამბაჩა, ქალის სახელსაქმო იარაღებში თითისტარის ასოციაციას აღძრავს...)

[quote="ალუდა ამბობს:[size=18]
"სამ მე ვესროლე,სამ_ იმან,
მესამით დავასრულია..."
არადა,ალუდამ მუცალს ორჯერ ესროლა.ამ ფაქტის გამო დღემდე კამათობენ.
თუ ზედაპირულად შევხედავთ,მართლაც, ორჯერაა ნასროლი,ხოლო თუ ალუდას ფსიქოლოგიას ჩავუღრმავდებით,
იგი მართალია,როდესაც ამბობს:"სამ მე ვესროლე,სამ_იმან..."
თავის დროზე მე გამოვაქვეყნე პატარა წერილი ამასთან დაკავშირებით_"ალუდამ,მართლაც,სამჯერ ესროლა"(ანუ სიბრძნე
სიცრუისა 'ალუდა ქეთელაურში")...თუ გაინტერესებთ,სხვა დროს შემოგთავაზებთ.[/size14]

მუცალის ძმას რომ ესროლა, იმას არ ათვლი? ის გასროლაც ხომ ალუდას თოფიდან მოხდა. ალუდამ სამჯერ ისროლა და ორი მოკლა.
დავა იმაზეც მიდიოდა რომ, ვაჟას დრო აერია და ამდენ (ალუდა, მინდია)წასვლა-წამოსვლაში ავტორმა რაღაცა ვერ გათვალა.
თუმცა, იქაც ტუFტა ბაზარი იყო...

არგანი wrote:

მუცალის ძმას რომ ესროლა, იმას არ ათვლი? ის გასროლაც ხომ ალუდას თოფიდან მოხდა. ალუდამ სამჯერ ისროლა და ორი მოკლა.
დავა იმაზეც მიდიოდა რომ, ვაჟას დრო აერია და ამდენ (ალუდა, მინდია)წასვლა-წამოსვლაში ავტორმა რაღაცა ვერ გათვალა.
თუმცა, იქაც ტუFტა ბაზარი იყო...

[size=18]

მართალი ხარ.ალუდამ თავდაპირველად ესროლა მტერს,რომელიც იყო ორსახოვანი,ხოლო შემდგ იგი ისე მოხიბლა მუცალმა ვაჟკაცობითა და თოფის გადაგდებით,რომ ძალიან ბევრ მკითხველს მუცალის ძმასთან ერთად მისთვის ნასროლი ტყვიაც დაავიწყდა.
ალუდა აღმოჩნდა ერთსახოვანი მტრის(მუცალი) წინაშე და მას ორჯერ ესროლა,მაგრამ მის ცნობიერებაში უკვე არსებობდა ცოდნა იმის შესახებ,რომ მან მტერს(ბრძოლის დასაწყისში ორსახოვანს)სამჯერ ესროლა;რომ მისი თოფი გავარდა სამჯერ...ესაა გენიალური "სიბრძნე სიცრუისა" პოემაში...
რაც შეეხება დროის არევას,მეც ვმონაწილეობდი და(ტრაბახში თუ არ ჩამომერთმევა) გემრიელი გამარჯვებით.
[/size16]