თამარ დვალი

…
წარსულზე გწერდი,
გახუნებულ ფოტოსურათზე...
იმაზე,
რაზეც დიდობისას აღარ ვწუწუნებ...
სინდისზე გწერდი,
ტკივილებზე,
დარდზე,
წუხილზე...
გწერდი აპრილზე,
”გაზაფხულის ჭექა-ქუხილზე”,
სიზმარზეც გწერდი...
გადაცრეცილ ბალიშისპირზე...
გწერდი დილაზე,
სიმშვიდეზე,
აურზაურზე....
დედაზე გწერდი,
სინათლეზე...
სოფლის წუხილზე.....
თავმინებებულ სიყვარულზე,
და სინანულზე...
ლექსებზეც გწერდი....
დავიწყებულ რობაიებზე...
აღმოსავლური ბანგებიდან
მოდენილ ხმებზე...
წარსულზე გწერდი...
გახუნებულ ფოტოსურათზე...
იმაზე,
რაშიც ბავშვობისას ამოვიწუწე...

თამარ დვალი


...
მაგვიანდება....
მაისია, ოღონდ მარტივით...
მახსენდება სოფლის ბინდები...
თბილი მიწა...
ფიქრი მარტივად
თოხის ტარზე რომ ვეტეოდით,
მახსოვს გიკვირდა...
და ყველას როგორ უყვებოდი იმ თოხის ამბავს....
შემოღამების....
თბილი მიწის...
სოფლის ბინდების....
მაგვიანდება...
მაისია,
ოღონდ...მარტივით.

ვცხოვრობ ბათუმში....
ვწერ ბავშვობიდან...
მყავს მეუღლე და ხუთი შვილი....
დიდი კადნიერებაა ჩემგან არმურზე შემოჭრა პოეტის სახელით, მაგრამ ცდუნებას ვერ ვძლიე...
ჰოდა აქა ვარ....
მიმიღეთ........................

...
ფერები სხვადასხვა:
წითელი და ოხრა...
ჭუჭყიანი პალტო,
გაჩხერილი ოხვრა....
ნაცრისფერი გისოსი -
სარკმელი საზარი...
სიმართლე ნაცემი
და წელში მოხრილი....
თვალებში უეცრად გამკრთალი ნათელი
და ფიქრის საკანი....

თამარ დ.

(ხალხურივით...)
მგონია უნდა წავიდე...ავისხა რკინის აბჯარი...
არ მინდა ასე ცხოვრება , სულში დასახლდა ავდარი...
ქვეყნის კიდეში მოვდივარ, სამოთხის კარი მანდ არი....

....
ჩვენი ოჯახი -
ორი ოჩანი ხარის გაწევ-გამოწევაა...
გვამძიმებს უღელი...
შენ იქეთ ეწევი, მე აქეთ,
გადავუბრუნეთ მიწას ბელტები...
აპეურები გვიჭერს...
და გუთნისდედა კვერთხით ხელში, უფალი ჩვენი,
ხან სიყვარულით გადმოგვძახებს...
ხან გვიწყენს...
ვლოკავთ მარილს და ძვლივს მივაგორებთ ურემს ,
რადგან:
შენ იქეთ იწევ,
მე აქეთ ...

თამარ დ.