სოფიკო ტყეშელაშვილი

Sophiko Tkeshelashvili

სოფიკო ტყეშელაშვილი

Birthday - June 24, 1968

1. ტყეშელაშვილი, სოფიკო

აპრილი.-ბზვანში.-უცხოეთში ჩემი ოჯახის წევრებს.-"მარტს მაინც უხდება სიკაპასე...".-რას აგიხსნიდი.-"ახლა სურვილი ისე შეშინდა...".-"თუ კაცს უყვარს, ჩათვალე, რომ სცენაზეა...".-"გერმის თეთრი ბალიში...".-ხილის ტორტის თვითმკვლელობა.-"ის არ გიგებდა თვალებით მახეს...".-"გსურს, შროშანების ყელს რომ გადაწვდე..." : ლექსები / სოფიკო ტყეშელაშვილი // ლიტერატურული პალიტრა. - თბილისი, 2008. - აპრილი. - N4(43). - გვ.81-82[MFN: 6873]

UDC: 821.353.1-1

თემატიკა: ქართული პოეზია.



2. ტყეშელაშვილი, სოფიკო

აპრილი; რას მამახსოვრებთ; ***ვიქნები მერე...; ***სოფელს მოხდენილი...; ***ღრუბლებო, ღრუბლებო...; ***ხემ გამოიხმო...; ***ძლივს დაამთავრა...; ***შენ იხედები...; ***თეთრი პეპელა...; ***რა გავაკეთე...; ***ღრუბლებს უღიმის... : ლექსები / სოფიკო ტყეშელაშვილი // ლიტერატურა და ხელოვნება. - თბილისი, 2009. - ISSN: 1512-3189. - ოქტომბერი. - N10. - გვ.26-27[MFN: 44465]

UDC: 821.353.1-1

ფოტოები: ტყეშელაშვილი სოფიკო

თემატიკა: ქართული პოეზია.



3. ტყეშელაშვილი, სოფიკო

***სად გაგიხსენოს...; გ.კ.-ს; ***არავის ვუსმენ...; შვილს; ***ცას ახლა...; ***თვლემს ნოემბერი... : [ლექსები] / სოფიკო ტყეშელაშვილი // ლიტერატურული პალიტრა. - თბილისი, 2010. - N5(68). - გვ.78-79[MFN: 53370]

UDC: 821.353.1-1

ფოტოები: ტყეშელაშვილი სოფიკო

თემატიკა: ქართული პოეზია.

ბმული:
* https://www.facebook.com/sofiko.tkeshelashvili.3
* https://www.facebook.com/SopikoTqeshelashvilisPoezia/

სოფიკო ტყეშელაშვილი

***
სულში სიმშვიდის ხნულებს ვავლებდი,
წვიმები დღეებს უხმოდ წაება,
ეს-მე დავკარგე აღმოსავლეთი
და დასავლეთიც მექცა წამებად.
მზის ქარიშხლები მწვდებოდნენ აქაც,
საუკუნეებს ვითვლიდი უკვე,
ვინ დაეძებდა ბივრილს და აქატს,
ვეძებდი წყალს და ვითხოვდი ლუკმებს.
როცა სიურჩე იქცა ჩემს ჭირად,
შენი წიაღის სურნელს ვნატრობდი,
თუმც,შორს იყავი ჩემი ბატონი,
ვიცი,ჩემს გზებზე თვალი გეჭირა.
ბევრჯერ დაცემულს კვლავ შენსკენ მიხმე,
ჩემი სულის და სხეულის ხსნისთვის,
ვერ შევეფარე ვერასდროს მის მხრებს,
გზადაგზა ჰკრეფდა ყვავილებს სხვისთვის.
ცხადის და სიზმრის საზღვარს არღვევდა,
სწამდა ომებით სამყაროს შეცვლის,
მე ვაღვივებდი სიმწრით ნაღვერდალს,
მას კი სახლიდან გაჰქონდა ცეცხლი.
დღესაც ასეა,ყველა გზას ხერგავს,
ვერ მაპატია დაკარგვა იმ ცის,
უკვე იმდენჯერ შებრუნდა ჩემგან,
რომ მისი ზურგი ზეპირად ვიცი.
და ჩამოშლილი წვიმების მაქმანს
,ვინ ამოკემსავს ელვის ისრებით,
ვაპურებ შვილებს,ჩიტებს და აქ ვარ
და შენი სახლის სევდით ვივსები!

სოფიკო ტყეშელაშვილი

***
უმისამართო ქარებთან თვრები,
ყველა ცდა შველის-ახლა ფუჭია,
თუ სადილობენ მატლები მკვდრებით
ცოცხლებისკენაც თვალი უჭირავთ.
შეაშრა ღრუბელს ქაფი ულევი,
მიწას კი შერჩა წვიმის სიცრუე
და სადმე,ახლოს,თუ გეგულები,
ვიცი,ადგომას თავს აიძულებ.
როგორღაც შევძლებ ,ფიქრი გავცრიცო,
უკარო სახლი,როგორ ჩავრაზო?
გხვდები,ჩავივლი,თითქოს,არც გიცნობ
და თვითმკვლელი ვარ ყოველ ჩავლაზე!
ყველა გზა,თუმცა,შენსკენ მაქეზებს,
ვეღარ ვუგანე ,მაინც,იმ ჭორებს,
შენ აიფარებ ხელებს სახეზე
და თითებს შორის ტოვებ ღრიჭოებს,
რომ ერთად ყოფნის წამი იხელთო
და გამოსტაცო ყოფა სიყრუეს,
ხომ შეიძლება, რომ მოვიხედო
და დავინახო,როგორ მიყურებ.

წასვლის მიზეზი მაინც არ ილევა,
ღამეს ანატიფებს აქვამარინები,
ქვა-კირჩხიბთა და მეზღვაურთა,
უფრო, კირჩხიბთა!

სოფიკო ტყეშელაშვილი

***
გზის გადაღმა უნაბები
ღამეს სიზმრის ქადებს უცხობს,
ჩემი ქმარი სულნაბერი
უცბად იქცა სხვად და უცხოდ.
სკვინჩა ჩამოჯდება კავზე,
შვილებს ღრუბლის პერანგს ვაცმევ,
ქაჯის ქალი უწევს მკლავზე
ყელზე უთვლის მძივის მარცვლებს.
მისი თმის და ფერის ქება
დაუჯდება მოშლად ბუდის,
მაგ მკლავთან რა მესაქმება,
ქაჯის ქალის სუნი უდის!

ჩემი ქმარი სულნაბერი!
ჩემი ქმარი სულნაბერი!

სოფიკო ტყეშელაშვილი

მარიამს

ქარი სატირლად ღრუბელს აქეზებს
ქარისგან სათნო ნაბიჯს ნუ ელი,
ალუბლის წვენით მოსვრილ ბაგეზე,
გეალერსება წვიმით ღრუბელი.
ჰოდა,ტირილზეც უნდა დაგვისწროს,
მმხრების აჩეჩვით რომ ვცეთ ნუგეში
და დაუმოკლდა კაბა აგვისტოს
და შეინახა ჩიტის ბუდეში.

სოფიკო ტყეშელაშვილი

***

ახლა ამ ცრემლსაც თუ მოევლება,
აღარ იბრწყინებ ისე მაცდურად,
დავიღალეო,–თქვა ნოემბერმა
და ფოთლის კაბა ტანზე დაცურდა.
რაა, სუყველა განწყობას ირევს,
რა ტკივილითა ყველა ნათალი,
რა დაუხვდება ამ კვირის წვიმებს,
მაქვს უშენობაც გადასატანი!
რაა, სუყველა განწყობას ირევს!

სოფიკო ტყეშელაშვილი

***

სად გაგიხსენოს ძველმა ალაგმა,
ცა იჭვრიტება ატმის ბაღიდან,
ყველა სურვილი უცებ დალაგდა,
ყველა სურვილი უცებ დაღვინდა.
წუხს მებადური.მდინარე მღვრიე
და რუხ კენჭებზე სველი ტერფები,
აღარსად კარი,არც გული ღია,
მხოლოდ მზეს ეტყვი,როგორ ვერ თბები.
მზე მზეა მაინც და ის ანათებს,
შენც ხომ ინახავ შვილის ფაჩუჩებს
და ყვავილებით სავსე კალათებს,
ღამით ვიღაცა ქალაქს აჩუქებს,
რადგან არ იცის,ზუსტად,სადა ხარ!

სოფიკო ტყეშელაშვილი

***
გულაბისფერი ჩააქსოვა ღამემ ქვათახევს,
ცრის,შემოდგომა შეფარული რისხვით გადადის,
ალბათ,ჯობია,სხვა სიმაღლის ძებნას გადაჰყვე,
ვიდრე შორიდან მარტოობამ მოგკლას ადამის.
ჟამმა ვერაფრით იპატია კვალი ლურსმნების,
უხმაურობა და მიღმობა მძაბავს აჩრდილთა,
მეძახდა იგი,ვის ძახილსაც მე არ ვუსმენდი
და მსურდა იგი,სურვილისთვის ვინაც დამსჯიდა.
დილა კი როცა დამშვენდება მერცხლის ჩოხებით,
ო,ბედისწერავ,უბედოთა რიცხვში ნუ გამრევ,
ჩემს ფესვებს შორის ჩემი ძვლების დგანან ქოხები,
მათ მარადიულ შხამის დუღილს უხმოდ უგანეს.
ალბათ,ჯობია,სხვა სიმაღლის ძებნას გადაჰყვე.

სოფიკო ტყეშელაშვილი

***
გულს მერამდენე სიბრალული ჩამოვათალე,
მასაც სხვებივით შენს ტაბლაზე უჩუმრად ვტოვებ,
გათენებამდე,საყვარელო,მოვა ზამთარი
და სოფელს მხრებზე ამოოხვრით დააწყობს ტორებს.
მეტყვის,ვერ გახდა ის მძებნელი სტილის და ფორმის,
ასე მოდის და მის მოსვლასაც ღმერთი მირონს სცხებს,
ოჰ,როგორ მხიბლავს შესამჩნევი სიმორცხვე თოვლის,
როგორ აყმუვლებს ტირიფებთან ქარს ეს სიმორცხვე.

სოფიკო ტყეშელაშვილი

***
მზე. ძილი. ჰემინგუეი.
ვივიწყებ წვიმებს და ნარშავებს,
იებმა ლარნაკი იგუეს,
სხეული მსუბუქად ჩაშალეს.
რომ გენდო, ცრემლამდე მიმიყვან,
შემრთავ,შემაბერებ ნისლებს,
ქალს კაბა აცვია ჭიღრიკა
და ქუჩას ხალისით მისდევს.
მზე.ძილი.ჰემინგუეი.
ისევ,ისევ და ისევ!

სოფიკო ტყეშელაშვილი

***
რა გავაკეთე,თუ ვიცოდი,როგორ მელოდი,
დარდს,მოძალადეს,გული უხმოდ მოვათელვინე,
შენ გაგამწარეს უჩემობის მოუთმენლობით,
მე, საყვარელო,უშენობა მომათმენინეს.
შინდმა გადახარა ტანი ხრამისკენ,
ფესვებს შეაპარა რყევა,
მან თუ ახლა სიყვარული გარისკა,
წავა და ხრამს შეატოვებს ყველა.
მე ვერაფერი ვერ გითხარი,
მაჯობა შინდმა.