მაია ჭინჭარაული

მაია ჭინჭარაული დაიბადა 1986წლის 14 მარტს.დაამთავრა ჟინვალის საჯარო სკოლა.სწავლობს საღვთისმეტყველო ინსტიტუტში ხელოვნებათმცოდნეობისა და რელიგიათმცოდნეობის ფაკულტეტზე.მისი ლექსები შეგიძლიათ ნახოთ აქ- http://xevsurety.blogspot.com/search/label/მაია%20ჭინჭარაულის%20ლექსები

ხევსურის დარდი

როდესაც ქარი ამიშლის ვნებებს

სისხლში იფეთქებს მთების ძახილი,

დროის მდინარე თუკი ინებებს,

თუკი ინებებს ბედის მარხილი...

ჩაწყვეტილ ჯაჭვის ისმის ჟღარუნი

კვლავ არ ნებდება ჯამის სიჟანგეს,

სურვილს მიმწვავებს გრძნობა მალული,

გრძნობა ფარული თუკი ივარგებს...

სულის აჩრდილი დამდევს კვალდაკვალ,

შემოვხიზნულვარ სხვების ალაგზე,

მთებისკენ ლტოლვა დამღრღნის ხანდახან,

ძლიერი ზათქის ხმები არაგვზე...

სხვა ვერ გაიგებ დარდებს ხევსურის,

ვერც ავიჭრები მე სხვების თარგზე,

კვლავაც აჩრდილი წინაპრის სულის

მთხოვს არ შევწყვიტოთ ოცნება მთაზე...

მოუსვენრობა

არ მსურს ჩარჩო
და არც ნაპირები,
გრძნობა დაიშრიტა
ფიქრით,დაკვირვებით.
რაღაცა მინდოდა,
რაღაცას ვაპირებდი,
ახლა მახსენდება
უნდო გაკვირვებით,
თავი დავიმშვიდე
ისევ დაპირებით.
ფრთები თუკი არ მაქვს,
ფიქრით გავფრინდები,
ლექსით დავიწვები,
გრძნობად დავიღვრები,
მთა-ბარს შემოვივლი
და არ დავიღლები.
ჩარჩო თუ მომიჭერს,
კედლებს მივაწყდები,
სულ მთლად გავხელდები,
სულ მთლად გავგიჟდები,
ტაძარს მივაშურებ,
ცოტა დავმშვიდდები,
აღარც გავორდები,
აღარც გავშვიდდდები
და მხოლოდ უფლის წინ
სულით გავშიშვლდები.
გაქრა ჩარჩოც
და გაქრა ნაპირებიც,
ღმერთო მაპატიე,
ღმერთო შემიბრალე...
ვხვდები,შეგაღონე
ამდენი დაპირებით.

ნატვრა

მიზიდავს მთები,ნისლები
და კლდენი ქარაფიანი,
მთის სუსხი გამთენიისას,
ფეხქვეშ ბალახი ცვრიანი.
ხევში მდინარის ფერხული,
მთის წვერზე ცისკრის ციალი,
როს გაიხარებს მათ ცქერით
ნეტა ეს გული ტიალი?
თუმც კი ჯერ კიდევ წინ მიძევს
ცხოვრება შარა-გზიანი,
ოღონდ არ ვიცი რარიგი,
ღრუბლიანი,თუ მზიანი,
არც სიგრძეს გამოვიკითხავ,
ვიქნები "თავაზიანი".
სიკვდილი მუდამ ადრეა,
არასდროს არის გვიანი!
(2009)

ნეტა არავინ კითხულობს მაიას ლექსებს?

ხანდახან მინდა

ხანდახან მინდა სიგიჟით
გარემო ავახმიანო,
ხანდახან ქვეყნად გაძლება
მე აღარ შამიძლიანო.
ავიღებ კალამ ფურცელსა,
არც რა არ გამამდიანო,
ჩემის ხელიდან ნაწერო
მებრალვი ლექსო ტიალო.
გულის ნადების გამათქმა
კარგად არ შამიძლიანო.
ბეჩაო ადამიანო,
დიდგულავ,მოკლე დღიანო,
"პატარას" ჩაგვრის მოსურნევ,
"დიდებთან" თავაზიანო,
უსამართლობით წინ წასვლა
იოლად გამაგდიანო.
სხვისი ცხოვრების მწიხვლელსა
კარგი რა დამართნიანო?
მაგრამ ერთი ვერ გავიგე
ცუდს კარგი რათა ჰქვიანო?
ვწარამარაობ რითმებით,
თითქო მავიფხან გულასა
ამ ქვეყნად საფიქრ-სადარდელს
ნეტა რა ამასწურავსა?

ნინო ჭინჭარაული wrote:

ნეტა არავინ კითხულობს მაიას ლექსებს?

"არმურზე" დღეში 250-300 ადამიანი შემოდის და ამასაც წაიკითხავენ.
აქ, ალბათ, არ იქნება კომენტარები: "აუ, რა მაგარია!", "ძალიან მომეწონა და თან მოგიკითხე და თან ძალიან მიყვარხარ" და ასე შემდეგ...
მთავარია, რომ გვერდი არსებობს, - წამკითხველი წაიკითხავს და აზრსაც შეიქმნის.

დევის ქალი

ჩემ წინაპარი ჩიოდა,
დავიდე წყევლა,ბრალიო,
ცხენით მომავალს გავაზედ
მამიჯდა დევის ქალიო,
სხვაგვარად შამამხენავდა,
კოჭებს სწვდებოდა თმანიო,
ვიცოდი ბეჩავს მამკლავდა,
მკლავსა მივეცი ძალიო,
თავს შავუძახე-გამაგრდი,
პაპკიაური ხარიო!
ავსული ქალის კერძადა
არ გაიხადო თავიო,
დავეტაკენით ერცხვასა,
ქვებმა გაიღეს ჩქამიო,
მახრჩობდა,მიაც ვახრჩობდი,
წუთად გადმექცა წამიო,
იმარჯვა კაცის ძალამა,
ბოლო დაუდგა ჟამიო,
მაასწვრა სიკვდილის წინა,
ავად აკვესა თვალნიო,
-ნუმც იხარებენ დღეიდან
შენის გენების ქალნიო!

ნინო ჭინჭარაული wrote:

ნატვრა

მიზიდავს მთები,ნისლები
და კლდენი ქარაფიანი,
მთის სუსხი გამთენიისას,
ფეხქვეშ ბალახი ცვრიანი.
ხევში მდინარის ფერხული,
მთის წვერზე ცისკრის ციალი,
როს გაიხარებს მათ ცქერით
ნეტა ეს გული ტიალი?
თუმც კი ჯერ კიდევ წინ მიძევს
ცხოვრება შარა-გზიანი,
ოღონდ არ ვიცი რარიგი,
ღრუბლიანი,თუ მზიანი,
არც სიგრძეს გამოვიკითხავ,
ვიქნები "თავაზიანი".
სიკვდილი მუდამ ადრეა,
არასდროს არის გვიანი!
(2009)