მაია გონჯილაშვილი

ჩვენი სულები..
(მაიკოს) I love you

ძველი სოფელი,ახალი ქუჩა,
ლოცვად დამდგარი ტაძრის ზარები,
ცოტა ნაღველი,სულ ერთი მუჭა,
მეტი-გულების გამზიანება.
როგორც გაყინულ ბაგეს ღიმილი,
ისე შვენოდათ მთის პირებს ნისლი
და ზეიმობდა თბეებგაშლილი
ფშაური გენი,ხევსურის სისხლი.
სამი შეხვედრა,ვით პირიმზეებს
ნაზი შეხება კამკამა ცვარის,
ორივეს გვეყო სამარადჟამოდ
ერთმანეთისთვის რომ გაგვეცვალა
ჩვენი სულები..
თიანეთი.2011.25აპრილი

მხოლოდ გაწითლებას ვახერხებ ამ ლექსის წაკითხვისას ჩემო ხევსურის ქალავ, ეს ის სიტყვებია, რომელსაც გრძნობ, განიცდი და გადუმებს, რათა თვალებმა ილაპარაკონ დანარჩენი და დროს უსახსოვრონ სამარადჟამოდ... cheers

ჩემი იორი

ზვირთის ქეჩოზე სმენადა ვარ
ყურდაპყრობილი,
ფშანსა და შამბნარს ახმიანებს
ანცი ჭავლები,
იდუმალების მადლიანი
სხივით შობილი,
შეუზომელი სილამაზით
აციალდები...
ჩამიღიმილებს, ლაჟვარდები
შენს საკინძესთან,
ბროლნამსხვრევები მომეცვრევა
მჩქროლავ ტალღების,
ხვალე საწუთრო დაჩოქებას
ვერ გამიბედავს,
როგორც კალმახი, შენს ტალღებში
როცა ვლაღდები...

ვაჟ რაიმ ვნახე...

ვაჟ რაიმ ვნახე ბეჩავმა,
თანასწორ სწორებთანაო,
შამყარა ფიქრნი, ტიალნი,
გულს ჯავრად ჩამეტანაო...
არ დამემგზავრა საწუთროს,
რო მთის ხარ_ლაღი ნიავ_ქარს,
ჩამამეყარნენ დარდები,
სატკივარმ ჩამამინამქრა...
წამამაგონდებ, დასაბრმობ
თოლთ ცრემლიც წამაუვლითა,
ვერც ჩემად დავიგულე და
ვერც ამოვშალე გულიდან...

მწყურიხარ

ჩურჩულით გპასუხობს გული და
საწადელს თვალები გირანდავს,
ვერ ვბედავ,
კრძალვა და რიდია,
მწყურიხარ...
და მაინც მივდივარ...
მივდივარ და მზისფერ კულულებს
სხივს დაუწალიკებს მთის ქარი,
დროც ტიალ ჭრილობებს მიწყლულებს
-გულისთქმა რაით ვერ გითხარი...
სიცივით შემკრთალი თვალებით,
თითებზე დამტირის სანთელი,
მწყურიხარ...
საწადელ ვერ განდე
დარდს ჩუმად დაუხრავს სათქმელი...
მთებისკენ შენს მზერის ბილიკებს
შევყვები,
სულ გადაგივიწყებ...

ყბებს უვსებს ნისლები ხეობებს,
საფიხვნოს ჩამამსხდარნ ღრეობენ...

იყუჩე

იყუჩეღა, გულო ტიალო,
კარგი, იყუჩე,
შენი საყმუვლო ამოხეთქე
ხანგამოშვებით,
მე მოგისაჯე დაწყევლილი
განა სიჩუმე?
დამისნეულდი, შამამკვნესი :
- აღარ მოვრჩები...
კარგი...
იყუჩე...
ზეცამ უკვე
წაიმგლისფერა,
ლაჟვარდისფერი ჩაესვენა
მდუმარ ჭიუხში,
გადავაფინე საფიქრალი
მთებზე ნისლებად,
მიყოლიებავ, მეაც ტიალ
ზრახვას მივუხვდი...
დაყუჩდი,
გესმის?..
მგლნიც უქმად
როგორ ყმუიან?..
მგლად ვერ გაქციე,
ვერ გიშველე,
ვერც რა ერთობით...
თუმც დამეჩაგრე
მაგრამ ბრძოლა მაინც გწყურია...
ჰო და...
ვათრიოთ ეს საწუთრო,
სანამ ვეყოფით...

გდარდობ

წაიმგლისფერა...
ბინდმა _ მზეს
ჩამოუვარცხნა სხივები...
დაწალიკებულ ბილიკებს,
სავალად ვეღარ ვრიგდები...
გდარდობ...
და კალამს შევჩივლე,
გულს ჯავრი რით დავუფანტო,
ლექსს მე დავწერ,
თუ ლექსი - მე,
მადლობას გწირავ უფალო...

განა მენატრები? -მტკივხარ...

განა მენატრები?
საქართველო!
უბრალოდ მტკივხარ, უკურნებლად...
უცხო ჭერი მხურავს
განთიადს და...
ჩემს მიწის დავატარებ სურნელებას...
მუჭა-მუჭა გზიდეთ
შორს შვილებმა,
ასე გაქციეთ ნაკუწებად...
ცისკარს შევახიე
მზის სხივები,
შენი ათინათის სხივი სდევდა...
ნიავს აჰყოლია
ჩუმად, გულის
ფეთქვა, უეცარი გარინდება...
ღრუბელს ჩამოვხსენი
ზღვა მღელვარე,
ტალღები ვაქანდაკე ფოლადებად...
განა მენატრები?
საქართველო!..
არა...
ჩემში მტკივხარ,
უკურნებლად...

* * *
მკერდში _ ტკივილებს მიმარხავ
გული _ სულ ამომიცოხნე,
სიკვდილო...
მაინც მიყვარხარ,
შენით დაფასდა სიცოცხლე...

* * *
მარტო ვარ, მარტო ამ სამყაროში,
ტკივილიც უბრად გამშორდა თითქო,
ლეგა ნისლებსაც გავუწყერ, ახლა
ტიალ ცრემლს ვერც რა დააშრობს, ვფიქრობ...
ვერ მივეკედლე ზეცას, ვერა და
მიწა ვარჩიე, მიწა გულცივი,
ჩემს ნაფეხურებს არც ვინ ზვერავდა,
ჩამობინდებას რაღად ვუცდიდი ...

მგზავრი ვარ

მგზავრი ვარ წუთისოფლისა
წუთის წამებში მავალი,
სადაც კი ფიქრი ვაწვდინე
სულ ყველგან დავდგი კარავი.
ვერ შევაჩერე საწუთროს
თავაწყვეტილი ნავარდი,
ვდევდი ვით ქარი აშარი,
ქალბნელი_ურჩი წარმართი,
სად არ გეძებე, ბედკრულსა
მიცივდებოდა ღადარი,
ხან გაზაფხულად მოვედი
ია_ენძელათ სადარი,
ხან ამომავალ მზის სხივით
გხატავდი, ლექსშიც გკარგავდი,
ხან ცას ვეკიდე ცრემლებად,
სიზმრის სარეცელს ვქარგავდი,
არ მიერთგულა ყისმათმა
ვერ ვიქენ შენი სადარი,
ჩემს ნაკვალევსა მომყოლი
ცრემლებით შლიდა ავდარი...