რობერტ მესხი

Robert Meskhi

აქ სილურჯეა

აქ სილურჯეა,
თითქმის შენი თვალების ფერი,
და სწორფრებივით ეხებიან ნაპირს გემები,
ეჰ, ჰორიზონტის ყურებაში ჩამეწვა ღერი
სიგარეტის და...
ახლა ქვები დაიჩემებენ,
რომ გული არ მაქვს,
რომ დავკარგე გზა და სავალი,
და რომ ტალღებსაც იშვიათად თუ გავიხსენებ,
- გამკიცხეს ქვებმა...
იქნებ იყოს გამოსავალი,
ღმერთო, მიხსენი...


ბათუმი
8 ნოემბერი
ეს დრო და ეს საათი...


რობერტ მესხი

რობერტ მესხი დაიბადა 1973 წლის 29 მარტს ქალაქ სოხუმში. 1990 წელს დაამთავრა სოხუმის მე-17 საშუალო სკოლა, ხოლო 1996 წელს – თსუ სოხუმის ფილიალის (სოხუმის სახელმწიფო უნივერსიტეტის) ფილოლოგიის ფაკულტეტი.

2001 წელს გამოიცა მისი პირველი პოეტური კრებული „აპრილი უშენოდ“ (რედაქტორი – ოთარ მიქაძე); 2004 წელს – „წაშლილი ბაიათი“ (რედაქტორი – ვახტანგ ღლონტი); 2008 წელს – „ნიჟარები“ (რედაქტორი – მარინე ტურავა).

ლიტერატურულ პრესაში იბეჭდება 1989 წლიდან.

1997-2000 წლებში მუშაობდა გაზეთ „აფხაზეთის ხმაში“, 2000 წლიდან დღემდე მუშაობს სოხუმის სახელმწიფო უნივერსიტეტში, რომელიც ამჟამად თბილისში ფუნქციონირებს. არის სსუ-ს დოქტორანტი. მისი ლექსები შესულია სხვადასხვა კრებულებში. მონაწილეა და ნომინანტია ლიტერატურული კონკურსებისა „შოთაობა“, „წერო“ და სხვა.

ბმულები:
* https://poetry.ge/poets/robert-meskhi/poems
* https://www.facebook.com/rmeskhi
* http://www.biblioteka.litklubi.ge/index-nawarmoebi.php?author=მესხი%20რობერტ
* https://www.lit.ge/books/2-10412-robert-mesxi/
* http://libofund.blogspot.com/2011/03/blog-post_09.html
* https://elibrary.sou.edu.ge/ge/books/nijarebi/755


ნაწვიმარი ალუბლები - რობერტ მესხი
Jun 12, 2017


sdasu TV
SDASU-tv გადაცემა "ნაწვიმარი ალუბლები" დიკა სალაყაიასთან ერთად. სტუმარი: პოეტი რობერტ მესხი

რობერტ მესხი

ჩიჩილაკი

კედლის კალენდარს შევარჩინე
ოცდათერთმეტი.
ტაბლა.
ბუხარი.
ასე ამბობენ, -
ითოვებსო ნათლისღებამდე.

გგავს ჩიჩილაკი,
დღეს რომ დავდგი ფანჯრის რაფაზე,
ისიც შენსავით ხუჭუჭაა
და გაბუტული.

axali wigni gamogicia, Citma ambavi momitana, da gilocav



რობერტ მესხი

ქრისტეშობისთვე

სიზმარს ავყევი, გავაღვიძე თეთრი ნაძვები,
გადმომილაგა ნოსტალგიამ ფოტოარქივი, -
ამ მუხის კასრში უძვირფასეს სევდას ვაძველებ
სარაჯიშვილის ქარვისფერი კონიაკივით.

ქრისტეშობისთვე მოშიშვლებულ ნაპირს დახატავს,
შენ და სოხუმი - რა შორსა ხართ ახლა ორივე...
მარსის მინდორზე მეწამული მიმაქვს ლაბადა,
ხარის წელიწადს უნდა დავხვდე მატადორივით.

რობერტ მესხი

###


გადმოვიარე ნაგატეა და იდუმეა, -
ვრცელი უდაბნო.
მოხეტიალე პოეტი ვარ,
ცვარ-ნამს ვაგროვებ,
ზეთისხილი და ნიჟარები დამაქვს ხურჯინით.
ვარსკვლავთმრიცხველი არ მჭირდება, -
ისედაც ვიცი,
სად ჩაეშვება ეს მთიები ან სად ამოვა.

მაგრამ სხვაგვარი ცის კარია, ღმერთო, ამჯერად...
მაცადაში ვარ,
და ბეთლემით მოდის ნათელი.


---------
ქრისტეშობას გილოცავთ!

###

მტვრით და ნისლებით,
საფეთქლებზე სისხლის მოწოლით
დამნათის მთვარე -
გამოჭრილი აპლიკაცია.
დიდი ხანია
ჩაინაცრა ჩემი კოცონი,
დავდივარ ახლა,
გიხსენებ და... ტანში მაციებს...

არვიცი დღემდე
შევეხიზნო რომელ სალოცავს,
სად დავსვა მძიმე,
ან სად დავსვა მრავალწერტილი...
გავყურებ ზეცას,
თითქოს ვხედავ სიზმარს საოცარს,
მე - ჩემს თავში და
ამ ქალაქში გამოკეტილი.

* * *

რაღაც შორეული მონატრებით,
რაღაც უცნაური რუდუნებით,
დგანან ქარაფებზე მონასტრები,
ცისკენ ილტვიან და... დუდუნებენ.
დამყავს გულის ჯიბით რვეულები,
დარდობს უმზეობას ბეგონია,
ჩემში - წვიმების და, ჩვეულებრივ,
შენი მონატრების სეზონია.




მიყვარს მესხის ლექსები..

ლიტერატურული კუთხე - რობერტ მესხი
•Jul 23, 2016
Trialeti Tbilisi



რობერტ მესხი

სიყვარულის ინექცია

ტალღა უნდა იყოს
სწრაფი
და მჩქეფარე,
სიცოცხლესავით, -
ანდა პირიქით...

სიცოცხლე უნდა იყოს
ლაღი,
მენთოლიანი,
მაჭარივით, -
ანდა პირიქით...

მაჭარი უნდა იყოს
ცელქი,
მათრობელა,
მაისის წვიმასავით, -
ანდა პირიქით...

წვიმა უნდა იყოს
მირაჟი,
გამჭვირვალე,
ბროლივით, -
ანდა პირიქით...

ბროლი უნდა იყოს
თხელი,
გათოშილი,
თითქმის სიკვდილივით, -
ანდა პირიქით...

სიკვდილი უნდა იყოს
მლაშე,
უცაბედი,
ცუდი სიზმარივით, -
ანდა პირიქით...

სიზმარი უნდა იყოს
ბურუსი,
აუხსნელი,
ქალივით, -
ანდა პირიქით...

ქალი უნდა იყოს
ლამაზი,
მზისფერი,
ყვავილივით, -
ანდა პირიქით...

ყვავილი უნდა იყოს
გაშლილი,
ანუ ღია,
გულივით, -
ანდა პირიქით...

- შეიყვანეთ სიყვარულის ინექცია?..
- დიახ, ახლახან...
- გაიმეორეთ!

ამოგვიკითხეს

ამოგვიკითხეს ლინგვისტებმა
ვაი-ვაგლახით.
შენ ყოფილხარ შ ე მ ა ს მ ე ნ ე ლ ი,
თან შედგენილი,
მე - ქ ვ ე მ დ ე ბ ა რ ე...
ჯერ იყო ასე:
ქვამდე ბარეს მიწის მთხრელებმა,
წვრილი ფუნჯები გვიღიტინეს,
ქიმიკატებით ამოგვივსეს
მშრალი ვენები.
მერე?
მერე უკვე როგორც გითხარი, -
შენ აღმოჩნდი შემასმენელი -
კარგად მეყოლე,
დავიღალე
ან მებრალები...
მე - ქვემდებარე, -
კარაველა
ან მანდოლინა...
კიდევ იპოვეს ერთი წევრი მეცნიერებმა -
დ ა მ ა ტ ე ბ ა,
პირდაპირი ანდა ირიბი,
ჩვენ რომ გვიშლიდა ერთად ყოფნას
ზოგჯერ პირდაპირ,
ზოგჯერ - ირიბად...
აქაც...
მიწაშიც...

სანათა -
მიხო, ძალიან მომეწონა რობერტის ეს ლექსი დღეს... და მან იცის, რომ ამოვიკითხე!..

renuari wrote:
გამარჯობა, მეგობარო!
კეთილი იყოს აქ ჩემი ფეხი.
მიყვარს შენი პოეზია.



კარდიოგრამა

კავკასიონის მწვერვალებს მიუყვება
ჩემი გულის კარდიოგრამა.
რამდენიმე ამოვარდნა მაქვს -
უშბა,
თეთნულდი,
მყინვარწვერი;
იშემიის ნიშნები -
როკი და საკენი.
წლების წინ ნაინფარქტალი - იალბუზი.

მინდვრის ზამბახი ვარ;
მეც მიყვარხარ,
მაგრამ შენი ფეხის ხმა
მიხშირებს მაჯისცემას.
ნუ მომწყვეტ,
ხომ ხედავ,
შენს ლარნაკს
ნაფოტად არ ვეყოფი...

ქალი

ქალს გაფურჩქნილი ყვავილივით უჭირავს ქოლგა,
მივდევ და გავცდი:
კაფე "გაზაფხულს",
ჩემს სამსახურს,
საბაგიროსაც...
ისწორებს კაბას...
უსაშველოდ უხდება თეთრი,
მე კი - გალუმპულს - ნუცუბიძე მგონია შხარა...
და მიდის ქალი,
გზას ფარავს და...
მწვერვალსაც ფარავს.




esec sagazafxulo leqsi

"დამყავს გულისჯიბით ბეგონია"


ჩემი გულთბილი მოკითხვა მესხს..

------------------------------------------------


დაბნეული ლექსი

თუ გინდა, ბოლოდან დავიწყოთ:
როგორც გადაფრენა ფოთლების,
ანდა ჩამოფრენა მერცხლების...
ვერ ვძღები
მზით და,
წვიმით და,
ზღვით და
ფანჯრიდან ყურებით...
ლოდინი...
თასები...
სურები...
არც ისე მარტივი შუქურა
მიეყრდნო
ნაპირთან რიკულებს.
მიყურე!..
თუ გინდა დავიწყოთ თავიდან:
შენ თურმე კეთილი მწყემსი ხარ,
მილალავ ფარას და მილულავ
თვალებს
ჩამოტეხილ ბალახზე,
და მერე ჩურჩულით გამანდობ,
რომ ხვალ ეკლიანი გვირგვინით...
მე კი მესიზმრება
კატმანდუ,
დიოსკურია და სინოპი,
მაგრამ რა ხანია ვაბრუნებ
ერთი და იგივე
კინოფირს
თავიდან... დავიწყოთ თუ გინდა,
როცა შოკოლადით მოსვრილი
დამტოვე
ქარიან ქუჩაში,
მერე
მოიჯარა კედლები
სქელ და შეუღწეველ ღრუბლებად,
(იყოს პირიქითაც...)
უფლება
მომეცი ყვირილის ოღონდაც,
როცა დამეკარგე,
ხომ მქონდა?..
თეთრი აბრეშუმის პერანგი,
ისიც ამ ლექსივით დალამბულ
ბადეს მაგონებდა...
სალამბო...
იჯდა ძელსკამზე და წავიდა, -
თუ გინდა დავიწყოთ თავიდან:
მახსოვს დაგრეხილი ბაგირი
შხარა,
მყინვარი და
თეთნულდი...
იწვა თოვლი,
როგორც სასჯელი,
იქვე, ჩამომტვრეულ კბოდეზე,
მაგრამ არ ვფიქრობდი
არაფერს დღემდე,
უფრო სწორად,
როდესაც
ცამდე აშოლტილი ნაძვები,
მთვარის ჩამოგდებას ლამობდნენ.
ვიღაც ჩამძახოდა: ”რა მოგდის?”
მე კი
უსუსური,
მორჩილი,
როგორც დამტვრეული ბალახი,
ახლა თვალები რომ მილულე,
ვგავდი ფერგადასულ ბალდახინს,
მონას - უმოწყალოდ გაროზგილს...
როდის ამოიჭრა ტაროსი,
როცა საკუთარ თავს არ ვგავდი
ფესვებგადახსნილი
კაქტუსი...
რატომ მეგონა, რომ ჩამრგავდი,
თუნდაც გამოფიტულ ქვიშაში?!
მერე მოვუკიდე...
ჰაშიში
მისწვდა თირკმლებსა და ხერხემალს...
ყვავილს ვინ ჩიოდა,
იმ წუთას
ერთი ღილი მაინც მქონოდა
სულის შესაკრავი
შიგნიდან...
მქონდა ფანქარი და
წიგნი და...
კბილით ვაწვალებდი მოლოდინს.
თუ გინდა
დავიწყოთ ბოლოდან:
როგორც გადაფრენა ფოთლების,
ანდა ჩამოფრენა მერცხლების...

* * *

შენ ზიხარ ნერვიული, ყავა და კონიაკი...
არა ვარ ეჭვიანი, გავყურებ მებადურებს
და მაინც მგონია, რომ (არ ვიცი, მგონია კი?!)
ზღვაური მოფრინდა და თბილ ხელებს გიფათურებს.

და ასე, ნება-ნება, შენ _ ყავას, მე _ თოლიას
ვუბრუნებ მზის ამოსვლას ბამბუკის ანკესებით;
შენ ზიხარ ნერვიული, აბოლებ მენთოლიანს,
და მფერფლავ იდუმალი თვალების დაკვესებით.

შენ ზიხარ ნერვიული...

***
განვედ, ჟამიერო ტრამალები
ისეც უღმერთობით დაოსილან,
ზეცას გამოკვრია ფრთამალივით
ღრუბლის ნაცრისფერი სამოსელი.

მარტმა ამინდები აურია,
გულზე დამაბნია კამეები,
როგორ უხმაუროდ ხმაურობენ
შენი ნაჩუქარი ღამეები...

ღმერთო, რა კარგია შენ რომ მყავხარ,
ღმერთო, რა კარგია შენ რომ მყავხარ,
ღმერთო, რა კარგია შენ რომ მყავხარ,
ღმერთო...

მოხუცები

დუღს ფელამუში.
მოხუცები კაკალს კინძავენ... ძველი წლებივით...
მაგრამ რა ქნან? -
ძაფია მოკლე.


დედა
/მამას/

ეპიზოდებში...
იყო და არა იყოსავით
გაკრთება მამა.

სულ სხვანაირად მახსოვს დედა -
გაწეწილ ქარში მიდიოდა შიფონის თავშლით,
თან მივყვებოდი:
პატარა ბავშვი...
დიდი ბავშვი...

ეს "დიდი ბავშვი"
ახლა გულით ატარებს დედას
და ქარს დაჰყვება.

------------------------------------------------


ქარის მეტამორფოზა

სეხნიას

სეხნი,
გაუფრთხილდი თითებს,
ხშირად სწორედ მათი გადაგრეხვით იწყება საკუთარ თავთან ჭიდილი,
და თვალებს ნურასოდეს ააფარებ ლიბრს,
რადგან ისედაც ვერ ხედავენ თვალები,
და გულის მიღმაც შეიძლება იყოს მორყეული ბოგირი,
სადაც მშიერი ძაღლი სალაფავს ელის
და სცივა...

სინამდვილეში მხოლოდ ამ მღვიმეების ბინადარმა,
სტალაგმიტებთან ატუზულმა სიკვდილმა იცის,
რომ ამქვეყნად ერთადერთი მზეა,
რომელიც არასოდეს ჩადის და რომელსაც მისი სახელი ჰქვია.
აქედან შორს,
კარსტული მღვიმეების სინესტეში,
ტაოტისფერი ზღვების ზეფირში დაცურავენ
ქალაქებისა და დედოფლების სეხნია გემები
და მომწიფებული ფოლიკულებივით ტოვებენ ვიწროყელიან სრუტეებს.

შენ ჩემი სეხნია ხარ.
მზის გულში ჩაწებული ფუნჯებით გხატავ,
ყოველდღე შფოთიან სიზმრებში გნახულობ, -
და მაინც,
არ მიყვარს მარტი,
როცა ვნებიანი მიმოზები გათრობენ და
ჭიშკართან დაგუბებული სურნელი პირობით საზღვარს გიწესებს,
როცა გაწეწილი ზღვაური ბამბუკის ტოტებს ერჩის
და მამხელს...
ამ დროს ქაშმირის ლალივით ვწითლდები
და ვხვდები -
მიყვარხარ.

მიყვარხარ...
შენ ჩემი სეხნია ხარ,
მკერდსავსე ნაპირზე ცხოვრობ,
ჯიშიან სხეულს ანებივრებ...
...ეს მე ვარ,
საკუთარ თავს უდაბნოში გაბნეულ ხელოვნურ მარგალიტებად ვაგროვებ
და ზვირთსაჭრელთან მიმაქვს,
რათა ხელახლა გადავყარო ზღვაში...
იქნებ, რომელიმე მაინც გაცოცხლდეს,
რომელიმე მაინც გადაიქცეს თუნდაც სასაცილო მოლუსკად...

ახლა,
როცა მწუხრივით გარდაუვალია ქარის მეტამორფოზა,
ვახშირებ სუნთქვას...
მუჭში მომწყვდეული დაბადების მოწმობა მამცნობს:
დედა - ნადირობის ქალღმერთი დალი,
მამა - ირმის ნახტომიდან ასხლეტილი ცეცხლოვანი კომეტა,
დაბადების ადგილი - ერცახუს დასავლეთი კალთა,
დაბადების თარიღი - შხაპუნა წვიმების სეზონი,
და იქვე - თითქმის გადაშლილ ბეჭედთან -
”დაიბადა მკვდარი”...

თითებს გაუფრთხილდი, სეხნი!..

მე და შენ რა ვქნათ?

თითქოს-და ჯვარი გარდაგვსახეს
თვითმფრინავებმა,
როდესაც თითქმის მართი კუთხით
დასერეს ზეცა.

ხვალ საღამომდე არ ჩამოვლენ
რკინის ჩიტები,
გულსა და ჩიჩახვს გაივსებენ
უცხო ჰაერით...

მე და შენ რა ვქნათ?
არც ფრთები გვაქვს,
არც საბუდარი,
არც არაფერი...

უთავბოლო ლექსი

დღის ბოლოს საოცრად ბრჭყვიალებს ქალაქი,
ვაჟაზე მოვდივარ დაღლილი ფიქრებით,
ჭადარი ასფალტზე პასეანსს ალაგებს
ფოთლების, - ვუკიდებ და ისევ მიქრება
ასანთი... ბილბორდზე პიკასოს ნახატსაც...
(უბრწყინავთ ნოტიო ფარები ავტოებს...),
რატომღაც მგონია, წავალ და რაღაცა
დამრჩება კარს მიღმა, ან განზრახ დავტოვებ!..

თეა, მეგულები და მეიმედები და ვამაყობ შენით, როგორც ერთგული მეგობრით!
მეც ძალიან, ძალიან მიყვარხარ შენს უფაქიზეს ლექსებთან ერთად!

ლექსი, რომელიც არ უნდა დამეწერა

რატომ ხდება ასე თუ იცი?
ბუხარში რომ ცეცხლი ჩავანთე,
ჩამიქრა ალი,
ზაფხული მეთქი და...
ქრისტეშობისთვემ შემომიღო რკინის კარები.
გეძებ, - სადა ხარ?
რომელ ქალაქში გადაწყვიტე გადაბარგება?
რომელ ქუჩაზე
უნდა ვდიო წაშლილ ნაკვალევს?!.
არ გაბედოო...
მომწერეო, - რომ იწერები, -
რატომ და რისთვის?!
ანდა მთლად რომ გავღეღე მკერდი,
გულს რად უნდა ხელის შეხება?
ისედაც ფეთქავს,
ყველა ძარღვით,
ყველა ღიმილით...
რატომ ხდება ასე თუ იცი?
ვეღარ შევძელი,
ვერ ამოგშალე სიზმრებიდან,
ვერც ოცნებიდან,
ვერც ამ ჩაშლილი სპირალიდან,
ტვინი რომ ქვია
და უშენოდ ვეღარ აზროვნებს...
ოჰ, ღმერთო ჩემო,
რა უმწეო ვყოფილვარ თურმე,
იმაზე მეტად,
ვიდრე მეგონა...
და მაინც,
მაინც,
რატომ ხდება ასე თუ იცი?..
მარცხენა თვალი მითამაშებს,
შეგხვდები, ალბათ...

"პირველი რადიო", ფმ 102,4 გადაცემაში "პიკის საათი", ყოველ ოთხშაბათს, 08.15 წუთიდან აშუქებს მწერლისა და წიგნის ამბებს, ავტორია ეკა ტალახაძე. ჰოდა წინა ოთხშაბათს, რომ არაჩვეულებრიავი , "ბურძგლებიანი" სიუჯეტი შემოგვთავაზა "სანათას წიგნზე" და რომლის მოსმენა შეგიძლიათ "რადიო1.ჯე "ვებგვერდზე, ამ ოთხშაბათს ანუ ხვალ, 1ივლისს გვთავაზობს პოეტ რობერტ მესხთან საუბარს.

ეს ბაომ დაწერა და დარწმუნებული ვარ აზრზე არ ხარ))))

ჰო და არ გამოგრჩეს!

მე თუ მკითხავს ვინმე, ვამბობ, რომ დღევანდელი საქართველოს ერთ-ერთი ყველაზე ძლიერი პოეტია რობი.. ძლიერია იმით, რომ არ იტყუება, ტვინს არ ჭყლეტს და არც თითებიდან წოვს ჰაერს, სუნთქავს ძალიან თავისუფლად და სუფთად..