სანდრო ბერიძე

სიკვდილის აქეთ და სიკვდილის იქით

ჩვენამდე ჩვენი შვება და ჯავრი,
ალბათ ვიღაცას ასე ენება...
სიცოცხლე არის დაღლილი მგზავრის
შესვენება და გზის გაგრძელება.

ჟამი უამრავ მგზავრებს აირევს,
ვინ ლაღია და ვინ-ფერმიხდილი.
ჩვენც იმნაირად, ვით ჩვენნაირებს,
დაბადებამდე დაგვყვა სიკვდილი.

თვით უჩინარმა ხელმა გაგვიგო,
გზებად მზიანი ბურუსის თოვა.
ჩვენ-ის ვართ, ვინაც ჩვენამდე იყო,
ის კი-ჩვენ, ვინაც ჩვენს შემდეგ მოვა.

მკაცრი სიცხადით თუ ღრმა ძილითა,
მიშვებულები სივრცეებს ტივად,
ვივლით და ვივლით, ვივლით, ვივლით და...
გაკვალული გზით სიკვდილთან მივალთ.

სადგურთა მდგმურებს, შლეგებს და მორცხვებს,
მგზავრებად ყოფნა რომც კი დაგვზარდეს,
სიკვდილის იქით სულ სხვა სიცოცხლე,
ისევ ახალი გზისთვის გვამზადებს.

სევდიან ჰანგზე
კვლავ ქვითინებს ჩემი მაესტრო,
შავი ნიღბებით დაიღალა
თეთრი კაბარე.
ძმობის მეჯლისებს რადგან ბვრი ყალბად დაესწრო,
მოგონებასაც
ლეთას ტალღა გადავაფარე.

ახლანდელ ღმერთებს
ვერ მივანდე რწმენა ახალი,
მარაქათაგან ბევრი გაქრა, ბევრიც... დამიწდა.
ვინც გადაკეთდა,
აღარ შერჩა გული ალალი,
ვის კიდევ, ძმობის თბილი მადლიც გადაავიწყდა.

იაფ ღიმილში
ჩაშლილია თმასავით შური,
მხრებსღა ვიჩეჩავ...
ნუთუ მართლა დადგა დრო ცხარი...
ნაცნობ სახეებს გადაჰკვრიათ პოზა ბითური...
მადლობა უფალს,
გაოცება მრჩება ცოცხალი.