ირმა შიოლაშვილი

Irma Shiolashvili and Joachim Britze - Berlin, Novemner 5, 2018

ირმა შიოლაშვილი

ომი და ჩემი სიყვარული

რამდენჯერ მოვუყევი ცხოვრებას რომ
ჩემი წილი სიყვარული ომში დაეცა
მაშინ, როცა სამშობლოს ართმევდნენ,
მაშინ, როცა ღირსებას ართმევდნენ,
მაშინ როცა თავისუფლებას ართმევდნენ,
ეს ყველაფერი არ დაუშვა და
ოცი წლის სიცოცხლე სასწორზე დადო!
მაგრამ მარტო სიცოცხლე არა,
ჩემი გულიც დადო სასწორზე,
ჩემი მარტოდგატარებული ახალგაზრდობაც,
ჩემი სამომავლო გეგმებიც,
ჩვენი არშემდგარი შეხვედრებიც,
რომელიც ღმერთმა კი დაგეგმა,
მაგრამ ომმა გაანადგურა!
არ უფიქრია, რომ ომმა დანდობა არ იცის,
არ უფიქრია რომ ომმა ღირსება არ იცის,
არ უფიქრია, რომ ახალგაზრდული გულით
რეალობასთან წააგებდა,
თავად მიწასთან დაწვებოდა და
მე ქარებს შემატოვებდა.
მე კი ქარებში გავაგრძელე სიარული,
ჯერ წრეში, მერე წრის გარეთ და საზღვების გარეთ,
სულ მახსოვდა, სულ ვიცოდი
რომ დამეკარგა
ჩემი ომში დაღუპული სწორფერი
რომელიც ვერ გავიცანი,
რადგან ომმა ერთმანეთი წაგვართვა.

ირმა შიოლაშვილი

27 სექტემბერი. დუმილი მოყოლილ ამბავზე.

ჰ. გ.ს.

…„დიდი ხნის წინათ, ოთხმოციან წლების ბოლოს
საბჭოეთის მწერალთა დიდ სიმპოზიუმზე
მეც მიმიწვიეს,-ავტორი კაპიტალისტური სამყაროდან,-
ბიჭვინთაში ვცხოვრობდით და
აფხაზეთიდან ბევრი ჭრელი მოგონება წამოვიყოლე,
მაგალითად სოხუმის ცენტრში შეკრებილი ხალხის მასა
დროშებით ხელში , თანხმოვნებით სავსე მოკლე შეძახილებით
ჩამრჩა ხსოვნაში.უცნაურად, ვერ გავიაზრე რა ხდებოდა,
მაგრამ მერე, როცა თქვენთან ომმა იფეთქა,
გამახსენდა ეს კადრები და თანხმოვნები…
რა ლამაზი მხარე იყო აფხაზეთი,
განსაკუთრებით სანაპირო სოხუმის ცენტრში
პალმებზე ჩამოკიდებული მზეებით…“

-მიყვება მშვიდად კიოლნელი პოეტი ქალი
რომელიც მხოლოდ ერთხელ იყო კავკასიაში.
მიყვება მშვიდად. გერმანული ძველი სულიდან
ალაგებს ამბებს უცეცხლოდ და უემოციოდ…
ფესტივალზე ვართ. გიოტინგენის ლიტფესტივალზე.
სექტემბერია. მზე ანათებს. ერთად ვსადილობთ
ძველი რესტორნის ტერასაზე. გრძელ ტერასაზე.
ვუკვეთავთ სალათს ქათმის ხორცით და წითელ ღვინოს,
მშრალს და გემრიელს, იტალიურს, მზეებით სავსეს.
ალბათ ამ ღვინის ბრალია რომ მის მოგონებებს
მის ძველ საბჭოურ მოგონებებს მზე ახვევია…

მე კი აბა რა ვუპასუხო:
-მართლა? -ვიოცებ,
და ენის წვერზე მადგას რომ დღეს 27 სექტემბერია,
რომ დღეს ჩვენი დამარცხების სექტემბერია,
მაგრამ არ მიყვარს საუბარი დამარცხებებზე
და ვყლაპავ სიტყვას, ენის წვერზე უიღბლოდ მომდგარს.
მაგრამ ეს რიცხვი 27 ჩამდის ფილტვებში,
მიდნება ცხელი ტყვიასავით და დაუნდობლად
აღვიძებს ჩემში 27 წლის წინანდელ ხველას,
რომელიც უნივერსიტეტის ბაღში,
პეტრე მელიქიშვილის ძეგლთან აგვივარდა
მე და ჩემს კურსელებს,
როცა გავიგეთ რომ სოხუმი დაეცა!
ჩვენ გვეცვა იმ დღეს დახეული ჯინსები
(მეტი მაინც არაფერი იშოვებოდა იმ დროს),
ვიყავით შემოდგომისფრად ლამაზები და სევდიანები და
ვაზივით ვეხვეოდით ერთმანეთს,
და ვაზივით ვტიროდით
რომ ვერ გადავარჩინეთ აფხაზეთი,
რომ აფხაზეთი
ახალგაზრდულად გულუბრყვილო ხელებში ჩაგვაკვდა!

2020


* https://1tv.ge/elit/leqsebi-34/3/

იანო...
ირმა შიოლაშვილი, 1995
(კითხულობს ავტორი)
ნახატები - მიხო მოსულიშვილის, 2020
---

ირმა შიოლაშვილი

იანო...

როდიდან დაიწყეთ ფესვების დალოცვა...
მე ახლა მარტო ვარ და თრთოლვით ვივსები.
მიწის მდუმარება უსახოდ ბარბაცებს
და ყველა, და ყველა ბრმად მეთავისებით.
ბრმად... ჩემი მიწიდან იწყება ბავშვობა,
ჩემია, ვიბნევი და მაინც ვმთლიანობ,
იცდიან, დარდობენ და ცრემლებს აშრობენ,
რომ თქვენი სინედლე შეიგრძნონ, იანო;
რომ თქვენი ცრემლიდან დაიწყონ ბარბაცი
ხეებმა, რომელნიც სიმაღლით ძალობენ...
როგორ შევიშალეთ, როდესაც გაგვძარცვეს
სინათლედ მოსული მზის ნიაღვარებით;
როდესაც გაგვძარცვეს და ყველა წერტილში
ჩაგვტოვეს დუმილად და მარადისობად.
მე ქვების სურნელიც რაღაცად მენიშნა
და ქვა შევიყვარე შიშველი ღირსებით
და ყველა იმედი საფლავთან დამებნა...
რა მერე, თუ გული ლოდინით ხმიანობს.
მე, ალბათ, იმიტომ მოვედი ამქვეყნად
რომ თქვენი სინედლე შემეგრძნო, იანო.

1995

წიგნიდან: „ფოთლების ხიდი“ (რედაქტორი მიხო მოსულიშვილი), გამომცემლობა „საარი“, 2009
ირმა შიოლაშვილი, 2009
მუსიკა კლიპისთვის: ფრედერიკ შოპენი - „გაზაფხულის ვალსი“.

---
ბმული:
* https://armuri.georgianforum.com/t44-topic

***

Violas
The verse by Irma Shiolashvili (in Georgian), 1995
With graphics by Mikho Mosulishvili, 2020
This clip is made with: Spring Waltz by Frédéric Chopin.

This clip made by Mikho Mosulishvili, Tbilisi, Georgia, 2020


ბმული:
* https://youtu.be/hs2jZ5riINM




წიგნის დასახელება – "ფოთლების ხიდი" (ლექსები)
ავტორი – ირმა შიოლაშვილი
გვერდების რაოდენობა – 158
ყდა – რბილი
ISBN – 978-99940-60-75-7
რედაქტორი – მიხო მოსულიშვილი
ნახატი ყდაზე – ქეთევან საბიაშვილი
დიზაინერი – სანდრო ჩხეტიანი
დაკაბადონება – საგამომცემლო სახლი "სახელები"
გამოცემის წელი: 2009

ჩემი დაბადების დღე
ირმა შიოლაშვილი, 2010
(კითხულობს ავტორი)

***

ირმა შიოლაშვილი

ჩემი დაბადების დღე

მზერაში ყვავის მიწის ეკლები,
ზეცის ეკლები -
ახლა მწვანედ უნდა მფერავდე.
დღეს შეცვლილი ვარ,
თანაც მახსოვს, ცხელი ნეკნიდან
დიდი ხნის წინათ ზეიმით რომ ამოგეზარდე.
ამიტომ, ალბათ, მტვრიან სიტყვებს ვეღარ ავიტან...
ნუ მეტყვი, მხრებზე მარტის ბოლოდან
ჩამონაწრეტი ხავსი მაწევსო.
ოცნება ისეც ღრუბლით სავსე მაქვს,
მუჭრები ისეც ნამით ამევსო.
თვალები ისეც ზეპირად გსწავლობს
ასე ძალიან მთასავით მაღალს.
მზე რომ გაცხუნებს, ყოველი სხივი
ჩემს მკლავებს დანის წვერივით დაღავს.
რომ გაწვიმს, ჩემი თვალების ეკლებს,
ან, უფრო სწორედ, ეკლიან სასწორს
ხავსიან მხარზე მდუმარედ გადგამ
და სანამ მიწის ნაპრალი გასწოვს
წვიმის ნახევრად სევდიან რაკრაკს -
ნახევრად ვდგები და გიწვდი მკლავებს,
რომელზეც მარტის ფერები დამკრავს.

2010

ირმა შიოლაშვილი, 2009


***

My Birthday
The verse by Irma Shiolashvili (in Georgian), 2010
This clip is made with: Love Story (Piano & Violin Duet).

This clip made by Mikho Mosulishvili, Tbilisi, Georgia, 2020

ბმული:
* https://youtu.be/HlHqQgFJZhU

ირმა შიოლაშვილი

მაშინ, როდესაც ცეცხლმა დაწვა ბევრი შენობა

მე გამოვედი ჩემს ქალაქში, დამწვარ ქალაქში,
გავხსენი ჩანთა და უსიტყვოდ ამოვალაგე
ყველა უაზრო ძველი ნივთი, ყველა ზღაპარი,
ყველა ცრურწმენა მივაშავე დამწვარ სანაგვეს-
რომელიც იქვე, ქუჩის ბოლოს მშვიდად იცდიდა,
უბრალოდ იდგა ჭვარტლიანი, მოკლე მკლავებით,
წარმოვიდგინე, ცეცხლის ენა როგორ ჰკოცნიდა
მოკლე მკლავებზე, რა ვნებით და რა აალებით

და გავაგრძელე გზა ქალაქში,დამწვარ ქალაქში
გახსნილი ჩანთით ჩავუარე ბიბლიოთეკას,
სადაც ჭვარტლიან წიგნებიდან ღმერთი ბღაოდა,
სადაც სიტყვები ადნებოდნენ წიგნის გარეკანს,
გახსნილი ჩანთით ჩავუარე კინოს, ოპერას,
ძველ სასტუმროებს, -შავებსა და გულამოცლილებს-
რომელთაც თვალი გააყოლეს ცარიელ ჩანთას,
მეც ცარიელი, მშრალი მზერით გამომაცილეს,

მე კი წარსული მომყვებოდა იმ შენობიდან
სადაც დამწვარი წიგნებიდან ღმერთი ბღაოდა,
მივბრუნდი და ვთქვი:
გადმოვიტან ყველა წიგნის ყველა გარეკანს,
გადმოვიტან ყველა წიგნის დამწვარ იმედს
ჩემს უცნაურ, ჭვარტლიან გულში,
შინაგან გზაზე ავაშენებ თეთრ შენობას,
ის იქნება ჩემი სახლი,
ის იქნება ჩემი დიდი ბიბლიოთეკა.



ოქტომბერი

აი ჩემი ოქტომბერი,
ჩემი სიმწვანეშეპარული ოქტომბერი,
ჩემი ვერგაყვითლებული ოქტომბერი,
ჩემი ბავშვობაგაუხუნარი ოქტომბერი,
ჩემი გაზაფხულით სავსე ოქტომბერი,
ჩემი ემოციებით სავსე ოქტომბერი,
კალათაში მწვანეფოთლებჩაყრილი ოქტომბერი,
ცხოვრების დასაწყისში მდგარი ოქტომბერი,
16 წლის გოგოს გულისნაირი ოქტომბერი,
რეალობას ვერშეწყვილებული ოქტომბერი,
მწიფე ხილის ნაცვლად
ჩიტების ჟღურტულით სავსე ოქტომბერი,
მწიფე ხილის ნაცვლად
ყვავილობის სუნით სავსე ოქტომბერი,
თავდაყირადაყენებული ოქტომბერი,
პოეტის ოცნებებით სავსე ოქტომბერი,
პოეტის აპრილებით სავსე ოქტომბერი,
ჭკუიდან შეშლილი ოქტომბერი
ერთ დიდ ტაბლაზე დაგიდე და ვახშმად მოგართვი.

ახლა უკვე შენი საქმეა, ჩემი სულის მწვანე ფოთლებით
როგორ გააფორმებ დღევანდელ საღამოს,
ოდნავ მზიანს, ოდნავ მოწყენილს,
როგორ გადაკვეთავს ერთმანეთს ჩემი და შენი რეალობა,
როგორ შეეწყობა ერთმანეთს ჩემი და შენი ოქტომბერი.

შენს პრაქტიკულ წარმოდგენებს, შენს საშემოდგომო მოსავალს
როგორ დაამშვენებს ჩემი თავდაყირადაყენებული სამყარო,
როგორ დაისვამ სუფრაზე პირისპირ
ჩემს ყვავილებით დაფოთლილ სხეულს და მოგეწონები,
როცა თვალებიდან აპრილის მერცხლები ამიფრინდებიან.
დაალაგე შემოდგომის ხილი სუფრაზე. მიმიპატიჟე.
მოვალ, დავჯდები და მოგიყვები, რას ვგრძნობ, როდესაც
მწვანე ფოთლების მოსავალი ყვირილით მიხმობს.



ჩემოდანი.პრაღა. საიდუმლო

“მოდი, წავიდეთ პრაღაში,
პრაღა ჩემი ქალაქია,
პარიზზე უფრო ჩემი ქალაქი,
რადგან პარიზზე სადად ბრწყინავს
და მხოლოდ გემოვნებიანი ტურისტები სტუმრობენ_
მითხარი და თვალი გააპარე ჩემოდნისკენ,
შენი აქერცლილი ჩემოდნისკენ,
რომელსაც ნახევარი მსოფლიო ჰქონდა მოვლილი.

მე მიყვარდა შენი ჩემოდნიდან ამოლაგებული ამბები,
საღამოობით, ჩაის სმისას
ჭადრაკის ქვებივით რომ მილაგებდი დაფაზე,
თან ამბებს მიყვებოდი და თან მეთამაშებოდი...
ცხოვრებას მეთამაშებოდი ირიბად.

წამოვალ შენს პრაღაში-გავიფიქრე:
მაინტერესებს კაფკას სახლი, კაფკას საფლავი,
დრამატული მწერალია ეს ჩვენი კაფკა,
ჩემად არ ვთვლი, მაგრამ მისი ნათითურები
უფრო ახლოს მინდა შევიგრძნო.

წამოვალ პრაღაში,
მაინტერესებს კარლოსის ხიდზე ჩამომსხდარი
საკულტო ქანდაკებები,
რომლებიც ალბათ ჩემს ოცნებებს ჩაისუნთქავენ
და გზას დამილოცავენ შენი გულისკენ.
ჩემი ერთადერთი საიდუმლო სურვილი შენ ხარ!
წამოვალ.
ამ შენს ჩემოდანში, ამ შენს აქერცლილ ჩემოდანში
წიგნებს შორის შევაცურებ ერთადერთ სურვილს,
ვნახოთ, თუკი ამიხდება ოცნებების მაგიური რიტუალები,
თუკი ხიდი საიდულოს ჩამიყლაპავს
და შენს გულთან ამოახველებს,
გპირდები რომ ეს ქალაქი ჩემიც გახდება.



კაბა

ამ კაბასაც ჰქონდა თავისი ისტორია,
სანამ სარეცხ მანქანაში
მცდარ გრადუსზე შევაგდებდი და შედგებოდა.
ამ კაბით ვიმოგზაურე ფშავში,
სუფთა მთის ჰაერი ვისუნთქე და
მერე იმ ჰაერში მაღალი სიყვარული გავაჩინე.

თავიდანვე ჰაერში ეკიდა ის სიყვარული,
ჰაერიდან ეპატარავებოდა დედამიწა,
ჰაერიდან საუბრობდა ცვალებად ამინდებზე
და ცვალებად კაბებზე,
აალებულ ცეცხლზე და დარჩენილ ნაცარზე,
ბევრ რამეზე , რაც სიყვარულს ასე უხდება!
ჰაერიდან ათვარიელებდა ჩემს კაბასაც,
შავს, შვინდისფერი სარჩულით და
ვერცხლისფერი წარწერებით,
ბედისწერასავით ჩახლართული წარწერებით,
კაბებს რომ მუდამ რაღაცას უმტკიცებენ,-ისეთით.

მეც ამ წარწერებივით ვუმტკიცებდი კაბას წარმავალობას,
უფრო სწორედ წარმავალობის მარადიულობას,
არასდროს ვიხდიდი სინათლეში,
არც ვინმეს თანდასწრებით, არც სარკის წინ,
მხოლოდ გაწეული ფარდის უკან,
მზის სხივებისგან დახშულ ოთახში
ვბედავდი, სხეულისთვის კანივით ამეხია და
ყოველთვის ერთი და იგივე ადგილას დამეკიდა.
კაბის ბრალი იყო, რომ ვერ მივენდე მთის სიყვარულს,
ვერ დავიჯერე ჰაერში ცხოვრება,
ვერ დავარტყი ფრინველის წრე
სიმაღლეში ასროლილ თავისუფლებას,
მაინც ცივად შემოვბრუნდი,
მაინც მიწას ავეკარი,
მაინც კაბა დავისვარე,
მერე ის კაბა
მცდარ გრადუსზე გავრეცხე და შედგა.



წერტილი გადარჩენისთვის

ღირსებასავით მნიშვნელოვანი იყო
ჩემთვის შენი სიყვარული,
ღირსებასავით ანათებდა ჩემს მხრებზე,
როცა მიჭირდა, შენი სულის სკივრთან მოვდიოდი,
დაუკითხავად ვიღებდი იქიდან
შენს მარადიულ გრძნობას და მხრებზე ვიხვევდი.

როცა მიჭირდა, მხოლოდ შენი სიყვარულის
მჯეროდა დედამიწის ზურგზე,
მხოლოდ შენს სიყვარულს ვეძახდი
ღვთიურს და გადამრჩენელს!

შენ არასდროს გენანებოდა,
გაგეღო სული ჩემი ტკივილებისთვის,
დაგეამებინა ჩემი ჭრილობები,
არასოდეს გენანებოდა, გყვარებოდი ასე უანგაროდ!
მე კი წლებთან ერთად დამიმძიმდა ეს სიყვარული,
რომელიც მხოლოდ მხრებზე მეფინა და
გულამდე ვერ ჩადიოდა,
წლებთან ერთად დამიმძიმდა მხრებიც,
ოდნავ მოვიხარე კიდევაც,
ალბათ თავდაჯერება დამაკლდა,
ალბათ გაუწონასწორებელმა სიყვარულმა ჩამომშალა!
და ერთ დღესაც, როცა შენი სულის სკივრთან
ფრთხილად მოვედი,
როცა შენ კარი გამიღე და სინათლე გამომიწოდე,
შემრცხვა და გითხარი:
„დავიღალე საკუთარი თავის ნანგრევებში დგომით,
დავიღალე ფრთებით, რომელსაც შენ მაწებებ,
დავიღალე ძვლებში ვერშეზრდილი ბედნიერებით,
დავიღალე ჩემი უმადური მარტოობით,
რომელიც სულ ბრუნავს და ადგილიდან მაინც ვერ იძვრის“

და გამოვბრუნდი, და ცხოვრების ყველა მძიმე
გადარჩენის დიდ წერტილად გადავაკეთე.



ომი და ჩემი სიყვარული

რამდენჯერ მოვუყევი ცხოვრებას რომ
ჩემი წილი სიყვარული ომში დაეცა
მაშინ, როცა სამშობლოს ართმევდნენ,
მაშინ, როცა ღირსებას ართმევდნენ,
მაშინ როცა თავისუფლებას ართმევდნენ,
ეს ყველაფერი არ დაუშვა და
ოცი წლის სიცოცხლე სასწორზე დადო!
მაგრამ მარტო სიცოცხლე არა,
ჩემი გულიც დადო სასწორზე,
ჩემი მარტოდგატარებული ახალგაზრდობაც,
ჩემი სამომავლო გეგმებიც,
ჩვენი არშემდგარი შეხვედრებიც,
რომელიც ღმერთმა კი დაგეგმა,
მაგრამ ომმა გაანადგურა!
არ უფიქრია, რომ ომმა დანდობა არ იცის,
არ უფიქრია რომ ომმა ღირსება არ იცის,
არ უფიქრია, რომ ახალგაზრდული გულით
რეალობასთან წააგებდა,
თავად მიწასთან დაწვებოდა და
მე ქარებს შემატოვებდა.
მე კი ქარებში გავაგრძელე სიარული,
ჯერ წრეში, მერე წრის გარეთ და საზღვების გარეთ,
სულ მახსოვდა, სულ ვიცოდი
რომ დამეკარგა
ჩემი ომში დაღუპული სწორფერი
რომელიც ვერ გავიცანი,
რადგან ომმა ერთმანეთი წაგვართვა.



ცალი ფრთა

ლუკას

შემიძლია მოგიყვე ჩემს ცხოვრებაზე,
ჩემს ნაოცნებარ ომებზე,
რომელიც თხუთმეტი წლისას
ფრთების გასაშლელად მჭირდებოდა,
რადგან მჯეროდა, თუკი ომში წავიდოდი,
თუკი ცხოვრების ომში წავიდოდი,
იქ ჩემს გაშლილ მკლავებს ფრთებად მონათლავდნენ
და გმირობად ჩამითვლიდნენ ფრენის სიყვარულს.
მაგრამ მე წავაგე ახალგაზრდული ომი,
რადგან როცა სახლის სახურავზე
გაშლილი ფრთებით დავდექი, მესროლეს.
ტყვია მარჯვენა ფრთაში მომხვდა
და სისხლმა სიტყვებად დაიწყო დენა.

ასე ესროლეს ჩემს ყველა მეგობარს,
რომელთაც სჯეროდათ, რომ სამყაროს შეცვლიდნენ.
მეგობრებს,რომელთაც იდეალების სჯეროდათ
სათითაოდ ესროლეს ფრთებში.
ზოგს გული გაუსკდა,
ზოგმა ჩემსავით წერა დაიწყო.

ალბათ გიკვირს, რატომ არ ჩერდება სიტყვების დენა
ჩემი ნატყვიარი ფრთიდან.
ალბათ გიკვირს რომ
როცა ფრთას ფურცელზე ვუსვამ,
ირიბად ვურტყამ ცხოვრებას,
რომელმაც ტყვია მესროლა.



სამშობლო

ასე-
ამობრუნებული ამბებით და ღია ჭრილობებით
შემიძლია ვიარო შენამდე
ალბათ გზაზე დამდგარს ჭრილობებიც შემიხორცდება,
ალბათ დაუხურავად შემიხორცდება,
ღია იქნება და აღარ მეტკინება,
ღია იქნება და ამასაც შევეგუები!
ხანდახან ხელით მოვისინჯავ,
ცნობისმოყვარეობით გადავამოწმებ
ჩემს ამობრუნებულ ამბებს,
ჩემს თავდაყირა ცხოვრებას და გაშიშვლებულ სიყვარულს!
მაინც ამაყად გავაგრძელებ სიარულს შენკენ!
განა არ იცი, რომ მთელი ცხოვრება
შენთვის ვაგროვებდი ამოყირავებულ ამბებს,
შენთვის ვიმახსოვრებდი ყველა ჭრილობას,
ხან პეშვით დაგატარებდი და ხან ჭრილობებში გინახავდი.
მე ვიყავი შენი სამშობლო, არადა სამშობლოს გეძახდი.



„ლიტერატურული გაზეთი“, # 9 (265), 22-28 მაისი, 2020

ბმული:
* https://www.yumpu.com/xx/document/read/63434110/-n265

ირმა შიოლაშვილი

Die deutsche Dichterin Barbara Zeizinger hat mich für die internationale Poesie-Kette #PeetMeNotLeave nominiert, die darin besteht acht Tage lang Fotos und Gedichte auf Englisch und in der Originalsprache zu posten. Ich lade die deutsche Dichterin, Sabine Schiffner ein, um sich dieser Initiative anzuschließen.


Stone Splinter

Great is the hero’s feat
If the heart were able to keep you
As the mists of the mountains keep the splinter of a stone,
Wrap it in the own mantle
To keep it away from evil eyes.
Like that, I want you to survive wrapped in my heart.
Great is the hero’s feat
To be called my last love.
A mine in my heart,
A mine preserved in the splinter,
Preserved in the mists of my heart.
Great is the hero’s feat
When you roll down the heart’s mountain,
And I don’t bat an eyelid,
Standing there like a shepherd,
And like a shepherd following you with my eyes,
Wary that you don’t roll into the gorge abruptly.
And so, my sight turned inward,
Wading through veins and through blood,
I try to take you back to the heart’s mountain
To wrap you in the mantle of mists once again.
Translation: Manana Mathiashvili and Dana Weber


ქვის ნატეხი

დიდი გმირობაა, გულმა შეგინახოს,
როგორც მთაში ნისლები ინახავენ ქვის ნატეხს,
გაახვევენ თავიანთ ლაბადაში და
ავ თვალს არ აჩვენებენ.
ზუსტად ასე მინდა, გულში გახვეული გადარჩე.
დიდი გმირობაა,
გერქვას ჩემი უკანასკნელი სიყვარული, -
ნაღმი ჩემს გულში -
ქვის ნატეხში შენახული ნაღმი,
შენახული გულტიალას ნისლიანებში.
დიდი გმირობაა,
თუ დამიგორდები გულის მთიდან,
არაფერი შევიმჩნიო,
მწყემსივით ვიდგე და მწყემსივით გადევნო თვალი,
რომ, უნებურად, უფსკრულისკენ არ გადაგორდე.
და ასე, გულში ჩაბრუნებული მზერით,
უფრო სწორად, მზერაზე გამობმული საცეცებით ვცადო
სისხლის გავლით, ძარღვების გავლით
დაგაბრუნო გულის მთაზე
და ხელახლა გაგახვიო ნისლის ნაბადში.

ბმული:
* https://www.facebook.com/photo?fbid=3923954660965519&set=a.103458129681877

LOCKDOWN-LYRIK 2.0 / 029: »LUFT – ჰაერი« VON IRMA SHIOLASHVILI
»Lockdown-Lyrik 2.0! Quarantäne poetisch ausleuchten – etwas ernst zu nehmen heißt nicht, sich davon unterkriegen zu lassen« ist eine Online-Sammlung von Gedichten, die sich mit der Corona-Krise befassen. Es darf uns weiterhin die Sprache nicht verschlagen! In loser Folge erscheinen neue Episoden der nun von Sabine Schiffner, Anton G. Leitner, Alex Dreppec und Fritz Deppert herausgegebenen Anthologie (Dank an Jan-Eike Hornauer für die Mitherausgeberschaft bei Folge 1-154).


Irma Shiolashvili

Luft

Dieses Fenster ist schon vor langer Zeit zugegangen.
Nachdem ich aufgehört habe, Märchen zu erzählen
und in die Wirklichkeit eingetreten bin.
Nachdem meine Kinder groß geworden sind
und ein eigenes Leben angefangen haben,
eigene Bücher entdeckt haben und eigene Filme,
begruben sie die Märchen ihrer Mutter
tief in ihren Herzen und vergaßen sie.

Wir sitzen alle in einem Zimmer und merken,
wie schwer die Luft geworden ist.
Gleichzeitig werden wohlgemeinte Lügen und harte Wahrheiten
miteinander vermischt.
Wir sitzen alle in einem Zimmer und merken,
wie schwer die Luft geworden ist,
wie schwer diese gelebte Luft geworden ist.
Wie sehr würde es uns alle verändern,
wenn wir das Fenster aufmachten,
das Fenster ein einziges Mal aufmachten
und hinunterschauten auf diese Erde,
die einen Geschmack von Vergangenheit hat,
und die auf die aus dem Fenster in die Luft geworfenen und
aus sauberem Papier gefalteten Schwalben wartet
und daran glaubt, dass,
wenn wir sie lieben werden,
der Geschmack der Märchen mit der Luft zu uns zurückkehrt.



ჰაერი

ეს ფანჯარა დიდი ხნის წინ დაიხურა.
მას შემდეგ, რაც ზღაპრების მოყოლა დავასრულე და
რეალურ ამბებში შევაბიჯე.
მას შემდეგ რაც შვილები გაიზარდნენ და
საკუთარი ცხოვრება დაიწყეს,-
საკუთარი წიგნები აღმოაჩინეს
და საკუთარი ფილმები,
ხოლო დედის ზღაპრები
გულის კუნჭულში დამარხეს და გადაივიწყეს.

ვსხედვართ ყველა ერთ ოთახში
და ვამჩნევთ, რომ ჰაერი დამძიმდა,
ერთდროულად ირევა ერთმანეთში
კეთილი ტყუილები და მკაცრი სიმართლე.
ვსხედვართ ყველა ერთ ოთახში
და ვამჩნევთ, როგორ დამძიმდა ჰაერი,
როგორ დამძიმდა ეს ნაცხოვრები ჰაერი და
როგორ შეგვცვლიდა ყველას ფანჯრის გამოღება,
ფანჯრის ერთადერთხელ გამოღება და
გადახედვა იმ დედამიწისკენ,
რომელსაც წარსულის გემო აქვს,
რომელიც ელოდება ფანჯრიდან გაშვებულ
ქაღალდის მერცხლებს
და სჯერა რომ თუ შევიყვარებთ,
ჰაერთან ერთად ზღაპრის გემოც დაგვიბრუნდება.



2020 Irma Shiolashvili, Bonn
(Übersetzung aus dem Georgischen: Joachim Britze
Redaktion: Sabine Schiffner)

ბმული:
* https://www.dasgedichtblog.de/lockdown-lyrik-2-0-029-luft-ჰაერი-von-irma-shiolashvili/2020/12/01/