Number of posts : 6700 Registration date : 09.11.08
Subject: Re: ირმა შიოლაშვილი Sun Mar 29, 2020 12:27 pm
Irma Shiolashvili and Joachim Britze - Berlin, Novemner 5, 2018
ირმა შიოლაშვილი
ომი და ჩემი სიყვარული
რამდენჯერ მოვუყევი ცხოვრებას რომ ჩემი წილი სიყვარული ომში დაეცა მაშინ, როცა სამშობლოს ართმევდნენ, მაშინ, როცა ღირსებას ართმევდნენ, მაშინ როცა თავისუფლებას ართმევდნენ, ეს ყველაფერი არ დაუშვა და ოცი წლის სიცოცხლე სასწორზე დადო! მაგრამ მარტო სიცოცხლე არა, ჩემი გულიც დადო სასწორზე, ჩემი მარტოდგატარებული ახალგაზრდობაც, ჩემი სამომავლო გეგმებიც, ჩვენი არშემდგარი შეხვედრებიც, რომელიც ღმერთმა კი დაგეგმა, მაგრამ ომმა გაანადგურა! არ უფიქრია, რომ ომმა დანდობა არ იცის, არ უფიქრია რომ ომმა ღირსება არ იცის, არ უფიქრია, რომ ახალგაზრდული გულით რეალობასთან წააგებდა, თავად მიწასთან დაწვებოდა და მე ქარებს შემატოვებდა. მე კი ქარებში გავაგრძელე სიარული, ჯერ წრეში, მერე წრის გარეთ და საზღვების გარეთ, სულ მახსოვდა, სულ ვიცოდი რომ დამეკარგა ჩემი ომში დაღუპული სწორფერი რომელიც ვერ გავიცანი, რადგან ომმა ერთმანეთი წაგვართვა.
Admin
Number of posts : 6700 Registration date : 09.11.08
Subject: Re: ირმა შიოლაშვილი Sun May 03, 2020 7:46 pm
ირმა შიოლაშვილი
27 სექტემბერი. დუმილი მოყოლილ ამბავზე.
ჰ. გ.ს.
…„დიდი ხნის წინათ, ოთხმოციან წლების ბოლოს საბჭოეთის მწერალთა დიდ სიმპოზიუმზე მეც მიმიწვიეს,-ავტორი კაპიტალისტური სამყაროდან,- ბიჭვინთაში ვცხოვრობდით და აფხაზეთიდან ბევრი ჭრელი მოგონება წამოვიყოლე, მაგალითად სოხუმის ცენტრში შეკრებილი ხალხის მასა დროშებით ხელში , თანხმოვნებით სავსე მოკლე შეძახილებით ჩამრჩა ხსოვნაში.უცნაურად, ვერ გავიაზრე რა ხდებოდა, მაგრამ მერე, როცა თქვენთან ომმა იფეთქა, გამახსენდა ეს კადრები და თანხმოვნები… რა ლამაზი მხარე იყო აფხაზეთი, განსაკუთრებით სანაპირო სოხუმის ცენტრში პალმებზე ჩამოკიდებული მზეებით…“
-მიყვება მშვიდად კიოლნელი პოეტი ქალი რომელიც მხოლოდ ერთხელ იყო კავკასიაში. მიყვება მშვიდად. გერმანული ძველი სულიდან ალაგებს ამბებს უცეცხლოდ და უემოციოდ… ფესტივალზე ვართ. გიოტინგენის ლიტფესტივალზე. სექტემბერია. მზე ანათებს. ერთად ვსადილობთ ძველი რესტორნის ტერასაზე. გრძელ ტერასაზე. ვუკვეთავთ სალათს ქათმის ხორცით და წითელ ღვინოს, მშრალს და გემრიელს, იტალიურს, მზეებით სავსეს. ალბათ ამ ღვინის ბრალია რომ მის მოგონებებს მის ძველ საბჭოურ მოგონებებს მზე ახვევია…
მე კი აბა რა ვუპასუხო: -მართლა? -ვიოცებ, და ენის წვერზე მადგას რომ დღეს 27 სექტემბერია, რომ დღეს ჩვენი დამარცხების სექტემბერია, მაგრამ არ მიყვარს საუბარი დამარცხებებზე და ვყლაპავ სიტყვას, ენის წვერზე უიღბლოდ მომდგარს. მაგრამ ეს რიცხვი 27 ჩამდის ფილტვებში, მიდნება ცხელი ტყვიასავით და დაუნდობლად აღვიძებს ჩემში 27 წლის წინანდელ ხველას, რომელიც უნივერსიტეტის ბაღში, პეტრე მელიქიშვილის ძეგლთან აგვივარდა მე და ჩემს კურსელებს, როცა გავიგეთ რომ სოხუმი დაეცა! ჩვენ გვეცვა იმ დღეს დახეული ჯინსები (მეტი მაინც არაფერი იშოვებოდა იმ დროს), ვიყავით შემოდგომისფრად ლამაზები და სევდიანები და ვაზივით ვეხვეოდით ერთმანეთს, და ვაზივით ვტიროდით რომ ვერ გადავარჩინეთ აფხაზეთი, რომ აფხაზეთი ახალგაზრდულად გულუბრყვილო ხელებში ჩაგვაკვდა!
როდიდან დაიწყეთ ფესვების დალოცვა... მე ახლა მარტო ვარ და თრთოლვით ვივსები. მიწის მდუმარება უსახოდ ბარბაცებს და ყველა, და ყველა ბრმად მეთავისებით. ბრმად... ჩემი მიწიდან იწყება ბავშვობა, ჩემია, ვიბნევი და მაინც ვმთლიანობ, იცდიან, დარდობენ და ცრემლებს აშრობენ, რომ თქვენი სინედლე შეიგრძნონ, იანო; რომ თქვენი ცრემლიდან დაიწყონ ბარბაცი ხეებმა, რომელნიც სიმაღლით ძალობენ... როგორ შევიშალეთ, როდესაც გაგვძარცვეს სინათლედ მოსული მზის ნიაღვარებით; როდესაც გაგვძარცვეს და ყველა წერტილში ჩაგვტოვეს დუმილად და მარადისობად. მე ქვების სურნელიც რაღაცად მენიშნა და ქვა შევიყვარე შიშველი ღირსებით და ყველა იმედი საფლავთან დამებნა... რა მერე, თუ გული ლოდინით ხმიანობს. მე, ალბათ, იმიტომ მოვედი ამქვეყნად რომ თქვენი სინედლე შემეგრძნო, იანო.
1995
წიგნიდან: „ფოთლების ხიდი“ (რედაქტორი მიხო მოსულიშვილი), გამომცემლობა „საარი“, 2009 ირმა შიოლაშვილი, 2009 მუსიკა კლიპისთვის: ფრედერიკ შოპენი - „გაზაფხულის ვალსი“.
Violas The verse by Irma Shiolashvili (in Georgian), 1995 With graphics by Mikho Mosulishvili, 2020 This clip is made with: Spring Waltz by Frédéric Chopin.
This clip made by Mikho Mosulishvili, Tbilisi, Georgia, 2020
წიგნის დასახელება – "ფოთლების ხიდი" (ლექსები) ავტორი – ირმა შიოლაშვილი გვერდების რაოდენობა – 158 ყდა – რბილი ISBN – 978-99940-60-75-7 რედაქტორი – მიხო მოსულიშვილი ნახატი ყდაზე – ქეთევან საბიაშვილი დიზაინერი – სანდრო ჩხეტიანი დაკაბადონება – საგამომცემლო სახლი "სახელები" გამოცემის წელი: 2009
Admin
Number of posts : 6700 Registration date : 09.11.08
Subject: Re: ირმა შიოლაშვილი Wed May 13, 2020 10:30 pm
ჩემი დაბადების დღე ირმა შიოლაშვილი, 2010 (კითხულობს ავტორი)
***
ირმა შიოლაშვილი
ჩემი დაბადების დღე
მზერაში ყვავის მიწის ეკლები, ზეცის ეკლები - ახლა მწვანედ უნდა მფერავდე. დღეს შეცვლილი ვარ, თანაც მახსოვს, ცხელი ნეკნიდან დიდი ხნის წინათ ზეიმით რომ ამოგეზარდე. ამიტომ, ალბათ, მტვრიან სიტყვებს ვეღარ ავიტან... ნუ მეტყვი, მხრებზე მარტის ბოლოდან ჩამონაწრეტი ხავსი მაწევსო. ოცნება ისეც ღრუბლით სავსე მაქვს, მუჭრები ისეც ნამით ამევსო. თვალები ისეც ზეპირად გსწავლობს ასე ძალიან მთასავით მაღალს. მზე რომ გაცხუნებს, ყოველი სხივი ჩემს მკლავებს დანის წვერივით დაღავს. რომ გაწვიმს, ჩემი თვალების ეკლებს, ან, უფრო სწორედ, ეკლიან სასწორს ხავსიან მხარზე მდუმარედ გადგამ და სანამ მიწის ნაპრალი გასწოვს წვიმის ნახევრად სევდიან რაკრაკს - ნახევრად ვდგები და გიწვდი მკლავებს, რომელზეც მარტის ფერები დამკრავს.
2010
ირმა შიოლაშვილი, 2009
***
My Birthday The verse by Irma Shiolashvili (in Georgian), 2010 This clip is made with: Love Story (Piano & Violin Duet).
This clip made by Mikho Mosulishvili, Tbilisi, Georgia, 2020
Number of posts : 6700 Registration date : 09.11.08
Subject: Re: ირმა შიოლაშვილი Wed Jul 08, 2020 10:19 am
ირმა შიოლაშვილი
მაშინ, როდესაც ცეცხლმა დაწვა ბევრი შენობა
მე გამოვედი ჩემს ქალაქში, დამწვარ ქალაქში, გავხსენი ჩანთა და უსიტყვოდ ამოვალაგე ყველა უაზრო ძველი ნივთი, ყველა ზღაპარი, ყველა ცრურწმენა მივაშავე დამწვარ სანაგვეს- რომელიც იქვე, ქუჩის ბოლოს მშვიდად იცდიდა, უბრალოდ იდგა ჭვარტლიანი, მოკლე მკლავებით, წარმოვიდგინე, ცეცხლის ენა როგორ ჰკოცნიდა მოკლე მკლავებზე, რა ვნებით და რა აალებით
და გავაგრძელე გზა ქალაქში,დამწვარ ქალაქში გახსნილი ჩანთით ჩავუარე ბიბლიოთეკას, სადაც ჭვარტლიან წიგნებიდან ღმერთი ბღაოდა, სადაც სიტყვები ადნებოდნენ წიგნის გარეკანს, გახსნილი ჩანთით ჩავუარე კინოს, ოპერას, ძველ სასტუმროებს, -შავებსა და გულამოცლილებს- რომელთაც თვალი გააყოლეს ცარიელ ჩანთას, მეც ცარიელი, მშრალი მზერით გამომაცილეს,
მე კი წარსული მომყვებოდა იმ შენობიდან სადაც დამწვარი წიგნებიდან ღმერთი ბღაოდა, მივბრუნდი და ვთქვი: გადმოვიტან ყველა წიგნის ყველა გარეკანს, გადმოვიტან ყველა წიგნის დამწვარ იმედს ჩემს უცნაურ, ჭვარტლიან გულში, შინაგან გზაზე ავაშენებ თეთრ შენობას, ის იქნება ჩემი სახლი, ის იქნება ჩემი დიდი ბიბლიოთეკა.
ჩემოდანი. პრაღა. საიდუმლო
“მოდი, წავიდეთ პრაღაში, პრაღა ჩემი ქალაქია, პარიზზე უფრო ჩემი ქალაქი, რადგან პარიზზე სადად ბრწყინავს და მხოლოდ გემოვნებიანი ტურისტები სტუმრობენ_ მითხარი და თვალი გააპარე ჩემოდნისკენ, შენი აქერცლილი ჩემოდნისკენ, რომელსაც ნახევარი მსოფლიო ჰქონდა მოვლილი.
მე მიყვარდა შენი ჩემოდნიდან ამოლაგებული ამბები, საღამოობით, ჩაის სმისას ჭადრაკის ქვებივით რომ მილაგებდი დაფაზე, თან ამბებს მიყვებოდი და თან მეთამაშებოდი... ცხოვრებას მეთამაშებოდი ირიბად.
წამოვალ შენს პრაღაში-გავიფიქრე: მაინტერესებს კაფკას სახლი, კაფკას საფლავი, დრამატული მწერალია ეს ჩვენი კაფკა, ჩემად არ ვთვლი, მაგრამ მისი ნათითურები უფრო ახლოს მინდა შევიგრძნო.
წამოვალ პრაღაში, მაინტერესებს კარლოსის ხიდზე ჩამომსხდარი საკულტო ქანდაკებები, რომლებიც ალბათ ჩემს ოცნებებს ჩაისუნთქავენ და გზას დამილოცავენ შენი გულისკენ. ჩემი ერთადერთი საიდუმლო სურვილი შენ ხარ! წამოვალ. ამ შენს ჩემოდანში, ამ შენს აქერცლილ ჩემოდანში წიგნებს შორის შევაცურებ ერთადერთ სურვილს, ვნახოთ, თუკი ამიხდება ოცნებების მაგიური რიტუალები, თუკი ხიდი საიდულოს ჩამიყლაპავს და შენს გულთან ამოახველებს, გპირდები რომ ეს ქალაქი ჩემიც გახდება.
კაბა
ამ კაბასაც ჰქონდა თავისი ისტორია, სანამ სარეცხ მანქანაში მცდარ გრადუსზე შევაგდებდი და შედგებოდა. ამ კაბით ვიმოგზაურე ფშავში, სუფთა მთის ჰაერი ვისუნთქე და მერე იმ ჰაერში მაღალი სიყვარული გავაჩინე.
თავიდანვე ჰაერში ეკიდა ის სიყვარული, ჰაერიდან ეპატარავებოდა დედამიწა, ჰაერიდან საუბრობდა ცვალებად ამინდებზე და ცვალებად კაბებზე, აალებულ ცეცხლზე და დარჩენილ ნაცარზე, ბევრ რამეზე , რაც სიყვარულს ასე უხდება! ჰაერიდან ათვარიელებდა ჩემს კაბასაც, შავს, შვინდისფერი სარჩულით და ვერცხლისფერი წარწერებით, ბედისწერასავით ჩახლართული წარწერებით, კაბებს რომ მუდამ რაღაცას უმტკიცებენ,-ისეთით.
მეც ამ წარწერებივით ვუმტკიცებდი კაბას წარმავალობას, უფრო სწორედ წარმავალობის მარადიულობას, არასდროს ვიხდიდი სინათლეში, არც ვინმეს თანდასწრებით, არც სარკის წინ, მხოლოდ გაწეული ფარდის უკან, მზის სხივებისგან დახშულ ოთახში ვბედავდი, სხეულისთვის კანივით ამეხია და ყოველთვის ერთი და იგივე ადგილას დამეკიდა. კაბის ბრალი იყო, რომ ვერ მივენდე მთის სიყვარულს, ვერ დავიჯერე ჰაერში ცხოვრება, ვერ დავარტყი ფრინველის წრე სიმაღლეში ასროლილ თავისუფლებას, მაინც ცივად შემოვბრუნდი, მაინც მიწას ავეკარი, მაინც კაბა დავისვარე, მერე ის კაბა მცდარ გრადუსზე გავრეცხე და შედგა.
წერტილი გადარჩენისთვის
ღირსებასავით მნიშვნელოვანი იყო ჩემთვის შენი სიყვარული, ღირსებასავით ანათებდა ჩემს მხრებზე, როცა მიჭირდა, შენი სულის სკივრთან მოვდიოდი, დაუკითხავად ვიღებდი იქიდან შენს მარადიულ გრძნობას და მხრებზე ვიხვევდი.
როცა მიჭირდა, მხოლოდ შენი სიყვარულის მჯეროდა დედამიწის ზურგზე, მხოლოდ შენს სიყვარულს ვეძახდი ღვთიურს და გადამრჩენელს!
შენ არასდროს გენანებოდა, გაგეღო სული ჩემი ტკივილებისთვის, დაგეამებინა ჩემი ჭრილობები, არასოდეს გენანებოდა, გყვარებოდი ასე უანგაროდ! მე კი წლებთან ერთად დამიმძიმდა ეს სიყვარული, რომელიც მხოლოდ მხრებზე მეფინა და გულამდე ვერ ჩადიოდა, წლებთან ერთად დამიმძიმდა მხრებიც, ოდნავ მოვიხარე კიდევაც, ალბათ თავდაჯერება დამაკლდა, ალბათ გაუწონასწორებელმა სიყვარულმა ჩამომშალა! და ერთ დღესაც, როცა შენი სულის სკივრთან ფრთხილად მოვედი, როცა შენ კარი გამიღე და სინათლე გამომიწოდე, შემრცხვა და გითხარი: „დავიღალე საკუთარი თავის ნანგრევებში დგომით, დავიღალე ფრთებით, რომელსაც შენ მაწებებ, დავიღალე ძვლებში ვერშეზრდილი ბედნიერებით, დავიღალე ჩემი უმადური მარტოობით, რომელიც სულ ბრუნავს და ადგილიდან მაინც ვერ იძვრის“
და გამოვბრუნდი, და ცხოვრების ყველა მძიმე გადარჩენის დიდ წერტილად გადავაკეთე.
ომი და ჩემი სიყვარული
რამდენჯერ მოვუყევი ცხოვრებას რომ ჩემი წილი სიყვარული ომში დაეცა მაშინ, როცა სამშობლოს ართმევდნენ, მაშინ, როცა ღირსებას ართმევდნენ, მაშინ როცა თავისუფლებას ართმევდნენ, ეს ყველაფერი არ დაუშვა და ოცი წლის სიცოცხლე სასწორზე დადო! მაგრამ მარტო სიცოცხლე არა, ჩემი გულიც დადო სასწორზე, ჩემი მარტოდგატარებული ახალგაზრდობაც, ჩემი სამომავლო გეგმებიც, ჩვენი არშემდგარი შეხვედრებიც, რომელიც ღმერთმა კი დაგეგმა, მაგრამ ომმა გაანადგურა! არ უფიქრია, რომ ომმა დანდობა არ იცის, არ უფიქრია რომ ომმა ღირსება არ იცის, არ უფიქრია, რომ ახალგაზრდული გულით რეალობასთან წააგებდა, თავად მიწასთან დაწვებოდა და მე ქარებს შემატოვებდა. მე კი ქარებში გავაგრძელე სიარული, ჯერ წრეში, მერე წრის გარეთ და საზღვების გარეთ, სულ მახსოვდა, სულ ვიცოდი რომ დამეკარგა ჩემი ომში დაღუპული სწორფერი რომელიც ვერ გავიცანი, რადგან ომმა ერთმანეთი წაგვართვა.
ცალი ფრთა
ლუკას
შემიძლია მოგიყვე ჩემს ცხოვრებაზე, ჩემს ნაოცნებარ ომებზე, რომელიც თხუთმეტი წლისას ფრთების გასაშლელად მჭირდებოდა, რადგან მჯეროდა, თუკი ომში წავიდოდი, თუკი ცხოვრების ომში წავიდოდი, იქ ჩემს გაშლილ მკლავებს ფრთებად მონათლავდნენ და გმირობად ჩამითვლიდნენ ფრენის სიყვარულს. მაგრამ მე წავაგე ახალგაზრდული ომი, რადგან როცა სახლის სახურავზე გაშლილი ფრთებით დავდექი, მესროლეს. ტყვია მარჯვენა ფრთაში მომხვდა და სისხლმა სიტყვებად დაიწყო დენა.
ასე ესროლეს ჩემს ყველა მეგობარს, რომელთაც სჯეროდათ, რომ სამყაროს შეცვლიდნენ. მეგობრებს,რომელთაც იდეალების სჯეროდათ სათითაოდ ესროლეს ფრთებში. ზოგს გული გაუსკდა, ზოგმა ჩემსავით წერა დაიწყო.
ალბათ გიკვირს, რატომ არ ჩერდება სიტყვების დენა ჩემი ნატყვიარი ფრთიდან. ალბათ გიკვირს რომ როცა ფრთას ფურცელზე ვუსვამ, ირიბად ვურტყამ ცხოვრებას, რომელმაც ტყვია მესროლა.
სამშობლო
ასე- ამობრუნებული ამბებით და ღია ჭრილობებით შემიძლია ვიარო შენამდე ალბათ გზაზე დამდგარს ჭრილობებიც შემიხორცდება, ალბათ დაუხურავად შემიხორცდება, ღია იქნება და აღარ მეტკინება, ღია იქნება და ამასაც შევეგუები! ხანდახან ხელით მოვისინჯავ, ცნობისმოყვარეობით გადავამოწმებ ჩემს ამობრუნებულ ამბებს, ჩემს თავდაყირა ცხოვრებას და გაშიშვლებულ სიყვარულს! მაინც ამაყად გავაგრძელებ სიარულს შენკენ! განა არ იცი, რომ მთელი ცხოვრება შენთვის ვაგროვებდი ამოყირავებულ ამბებს, შენთვის ვიმახსოვრებდი ყველა ჭრილობას, ხან პეშვით დაგატარებდი და ხან ჭრილობებში გინახავდი. მე ვიყავი შენი სამშობლო, არადა სამშობლოს გეძახდი.
„ლიტერატურული გაზეთი“, # 9 (265), 22-28 მაისი, 2020
Last edited by Admin on Sat Mar 06, 2021 8:13 pm; edited 1 time in total
Admin
Number of posts : 6700 Registration date : 09.11.08
Subject: Re: ირმა შიოლაშვილი Tue Oct 13, 2020 11:04 am
ირმა შიოლაშვილი
Die deutsche Dichterin Barbara Zeizinger hat mich für die internationale Poesie-Kette #PeetMeNotLeave nominiert, die darin besteht acht Tage lang Fotos und Gedichte auf Englisch und in der Originalsprache zu posten. Ich lade die deutsche Dichterin, Sabine Schiffner ein, um sich dieser Initiative anzuschließen.
Stone Splinter
Great is the hero’s feat If the heart were able to keep you As the mists of the mountains keep the splinter of a stone, Wrap it in the own mantle To keep it away from evil eyes. Like that, I want you to survive wrapped in my heart. Great is the hero’s feat To be called my last love. A mine in my heart, A mine preserved in the splinter, Preserved in the mists of my heart. Great is the hero’s feat When you roll down the heart’s mountain, And I don’t bat an eyelid, Standing there like a shepherd, And like a shepherd following you with my eyes, Wary that you don’t roll into the gorge abruptly. And so, my sight turned inward, Wading through veins and through blood, I try to take you back to the heart’s mountain To wrap you in the mantle of mists once again. Translation: Manana Mathiashvili and Dana Weber
ქვის ნატეხი
დიდი გმირობაა, გულმა შეგინახოს, როგორც მთაში ნისლები ინახავენ ქვის ნატეხს, გაახვევენ თავიანთ ლაბადაში და ავ თვალს არ აჩვენებენ. ზუსტად ასე მინდა, გულში გახვეული გადარჩე. დიდი გმირობაა, გერქვას ჩემი უკანასკნელი სიყვარული, - ნაღმი ჩემს გულში - ქვის ნატეხში შენახული ნაღმი, შენახული გულტიალას ნისლიანებში. დიდი გმირობაა, თუ დამიგორდები გულის მთიდან, არაფერი შევიმჩნიო, მწყემსივით ვიდგე და მწყემსივით გადევნო თვალი, რომ, უნებურად, უფსკრულისკენ არ გადაგორდე. და ასე, გულში ჩაბრუნებული მზერით, უფრო სწორად, მზერაზე გამობმული საცეცებით ვცადო სისხლის გავლით, ძარღვების გავლით დაგაბრუნო გულის მთაზე და ხელახლა გაგახვიო ნისლის ნაბადში.
Number of posts : 6700 Registration date : 09.11.08
Subject: Re: ირმა შიოლაშვილი Wed Dec 02, 2020 9:26 am
LOCKDOWN-LYRIK 2.0 / 029: »LUFT – ჰაერი« VON IRMA SHIOLASHVILI »Lockdown-Lyrik 2.0! Quarantäne poetisch ausleuchten – etwas ernst zu nehmen heißt nicht, sich davon unterkriegen zu lassen« ist eine Online-Sammlung von Gedichten, die sich mit der Corona-Krise befassen. Es darf uns weiterhin die Sprache nicht verschlagen! In loser Folge erscheinen neue Episoden der nun von Sabine Schiffner, Anton G. Leitner, Alex Dreppec und Fritz Deppert herausgegebenen Anthologie (Dank an Jan-Eike Hornauer für die Mitherausgeberschaft bei Folge 1-154).
Irma Shiolashvili
Luft
Dieses Fenster ist schon vor langer Zeit zugegangen. Nachdem ich aufgehört habe, Märchen zu erzählen und in die Wirklichkeit eingetreten bin. Nachdem meine Kinder groß geworden sind und ein eigenes Leben angefangen haben, eigene Bücher entdeckt haben und eigene Filme, begruben sie die Märchen ihrer Mutter tief in ihren Herzen und vergaßen sie.
Wir sitzen alle in einem Zimmer und merken, wie schwer die Luft geworden ist. Gleichzeitig werden wohlgemeinte Lügen und harte Wahrheiten miteinander vermischt. Wir sitzen alle in einem Zimmer und merken, wie schwer die Luft geworden ist, wie schwer diese gelebte Luft geworden ist. Wie sehr würde es uns alle verändern, wenn wir das Fenster aufmachten, das Fenster ein einziges Mal aufmachten und hinunterschauten auf diese Erde, die einen Geschmack von Vergangenheit hat, und die auf die aus dem Fenster in die Luft geworfenen und aus sauberem Papier gefalteten Schwalben wartet und daran glaubt, dass, wenn wir sie lieben werden, der Geschmack der Märchen mit der Luft zu uns zurückkehrt.
ჰაერი
ეს ფანჯარა დიდი ხნის წინ დაიხურა. მას შემდეგ, რაც ზღაპრების მოყოლა დავასრულე და რეალურ ამბებში შევაბიჯე. მას შემდეგ რაც შვილები გაიზარდნენ და საკუთარი ცხოვრება დაიწყეს,- საკუთარი წიგნები აღმოაჩინეს და საკუთარი ფილმები, ხოლო დედის ზღაპრები გულის კუნჭულში დამარხეს და გადაივიწყეს.
ვსხედვართ ყველა ერთ ოთახში და ვამჩნევთ, რომ ჰაერი დამძიმდა, ერთდროულად ირევა ერთმანეთში კეთილი ტყუილები და მკაცრი სიმართლე. ვსხედვართ ყველა ერთ ოთახში და ვამჩნევთ, როგორ დამძიმდა ჰაერი, როგორ დამძიმდა ეს ნაცხოვრები ჰაერი და როგორ შეგვცვლიდა ყველას ფანჯრის გამოღება, ფანჯრის ერთადერთხელ გამოღება და გადახედვა იმ დედამიწისკენ, რომელსაც წარსულის გემო აქვს, რომელიც ელოდება ფანჯრიდან გაშვებულ ქაღალდის მერცხლებს და სჯერა რომ თუ შევიყვარებთ, ჰაერთან ერთად ზღაპრის გემოც დაგვიბრუნდება.
2020 Irma Shiolashvili, Bonn (Übersetzung aus dem Georgischen: Joachim Britze Redaktion: Sabine Schiffner)
Number of posts : 6700 Registration date : 09.11.08
Subject: Re: ირმა შიოლაშვილი Mon Feb 15, 2021 2:48 pm
ირმა შიოლაშვილი
შენი მდინარე
შენი მდინარე მუხლებსაც კი ვეღარ მისველებს ისე დამიშრა თვალწინ, ისე დაპატარავდა, არადა ერთ დროს სიყვარულზე მეტად მიშველა, არადა ერთ დროს ვფიქრობდი რომ იყო მარადი. შენმა მდინარემ დამასველა, მერე გამიშვა, ახლა ნაპირზე მიკოცნიან ტერფებს ქვიშანი, წავედი, მაგრამ დაგიტოვე სიტყვა სანიშნედ_ გქონდეს მოსაწყენ გულის ფსკერზე ჩემგან ნიშანი.
რუბრიკაში ,,ჩვენი კულტურის კერები" ირმა შიოლაშვილი გვესტუმრა. ეს სწორედ ის ადამიანია, რომელიც დიდი ხნის წინ გაემგზავრა სამშობლოდან და ვისი გულიც აქ, ჩვენთან, საქართველოშია დარჩენილი! ის ყველანაირად გვერდში უდგას თავის სამშობლოს და არასოდეს დაუკარგავს ქართული ძარღვიანი სიტყვა! პირიქით, თავისი რადიოგადაცემებით და თარგმანებით, საინტერესო კულტურული მონაპოვარი აჩუქა სამშობლოს. ქ-ნი ირმა ცნობილი პოეტი, მთარგმნელი და ჟურნალისტია. დაიბადა 1974 წელს დედოფლისწყაროს რაიონში. 1996 წელს დაამთავრა უნივერსიტეტის ჟურნალისტიკის ფაკულტეტი, 1993 —1998 წლებში საზოგადოებრივ არხზე მიჰყავდა გადაცემათა ციკლი თანამედროვე ქართულ მწერლობაზე. 1998-2004 წლებში სწავლობდა შოთა რუსთაველის ქართული ლიტერატურის ინსტიტუტში და ბონის ფრიდრიხ ვილჰელმის სახელობის უნივერსიტეტის შედარებითი ლიტერატურათმცოდნეობის კათედრაზე (კომპარატივისტიკა) ასპირანტურაში. 2005 წელს დაიცვა დისერტაცია თემაზე „მეორე მსოფლიო ომის შემდგომი ქართული და გერმანული პოლიტიკური ლირიკა.“ საქართველოში გამოცემული აქვს ხუთი პოეტური კრებული:„ არარსებული სიტყვა“( მერანი,1992) „მოლურჯო თაღი“(მეცნიერება, 1996-ქართულ-რუსული გამოცემა), „ცრემლის ნაფეხური“.(მერანი, 2003) „ფოთლების ხიდი“ (საარი, 2009) , „ორშაბათი“.(საუნჯე, 2013) თბილისში მალე გამოიცემა მისი მეექვსე კრებული „ოქტომბერი“. ირმა შიოლაშვილის ლექსები თარგმნილია რუსულ, ფრანგულ, ინგლისურ, გერმანულ ენებზე და შესულია არაერთ უცხოენოვან ანთოლოგიაში. 2011 წელს გერმანიაში, გერმანულ ენაზე გამოიცა მისი წიგნი “ფოთლების ხიდი” (“Eine Brücke aus bunten Blättern”, Kaukasische Bibliothek, Band 3. POP Verlag, Deutschland)., ხოლო 2018 წელს გამოიცა მეორე წიგნი „თავდაყირა“ *(„Kopfüber“, Kaukasische Bibliothek, Band 19. POP Verlag, Deutschland) არის ევროპელ ავტორთა გაერთიანება „Kogge“-ს და გერმანიის მწერალთა კავშირის წევრი 1999 წლიდან დღემდე - ბონის სამოქალაქო რადიო „LoCom“- ში უძღვება გადაცემათა ციკლს „სარკმელი საქართველოსკენ“. მუშაობს ასევე გერმანიის საერთაშორისო თანამშრომლობის საზოგადოებაში (GIZ) დოცენტად. ირმა შიოლაშვილი ორი კულტურის, ენის და იდენტობის მატარებელია. ქართულ და გერმანულ ენას საფუძვლიანად ფლობს და როგორც ბატონი გიორგი ლობჟანიძე იტყოდა: ,,ირმას ლექსები ძალზე ქართულია, მაგრამ, როგორც ჩანს, მნიშვნელოვანია ევროპელი მკითხველისთვისაც.“ რადიო ,,თავისუფლების" გადაცემაში (წამყვანი გ.ლობჟანიძე) ქართველ პოეტზე საუბრობს გერმანელი მთარგმნელი და ლიტერატურის მცოდნე აგნეს გისბრეჰტ-გოსენი, რომელმაც ირმა შიოლაშვილის ლექსები ოცი წლის წინ პირველად წაიკითხა, დაინტერესდა და შემდგომ გერმანულადაც თარგმნა. ის ამბობს: ,,ირმა შიოლაშვილის ლექსები ძალიან ღრმაა და სახეებით სავსე. ერთ ლექსში, „ფითლების ხიდი“, პოეტი წერს: „შუაში ფოთლების ხიდია, ბატონო და ხიდზე თვლემაა რაღაცა მარადის... ბატონო, მე ვიწყებ უაზრო ხეტიალს და ყველა მარტოსულს ჩემს წრეში ვუხმობ“. ფოთლების მოტივი სხვადასხვა მნიშვნელობით მეორდება მის ლექსებში. “ირმას ლექსები მის თვალებს ჰგავს, ორ დიდ შავ ტბას, რომლებიც ბავშვური ცნობისმოყვარეობით და ზრდასრული ადამიანის სერიოზულობით აღიქვამენ, შეისრუტავენ სამყაროს და შემდეგ ლექსებად გადმოსცემენ. ამიტომ მისი ლექსები ადამიანმა ორ-სამჯერ უნდა წაიკითხოს, რათა მის თვალებში ჩაძირული ძველი ქართული მითებისა და ლეგენდების სიმდიდრე აღიქვას და შეიცნოს“ – ამავე გადაცემაში ირმა შიოლაშვილის შემოქმედებას ეხმიანება გერმანიაში მოღვაწე ქართველი პოეტი, ბელა ჩეკურიშვილიც: ,,სიტყვა - აი, ირმა შიოლაშვილის პოეზიის მთავარი ლირიკული გმირი. მისთვის სიტყვა არა მხოლოდ საშენი მასალა და იარაღია, არამედ მისი პარტნიორი, მისი საყრდენი, თავშესაფარი და მესაიდუმლე..." (ბელა ჩეკურიშვილი. ციტატა აღებულია მისი ბოლოსიტყვაობიდან. წიგნი ,,ორშაბათი") ის, რომ ირმა შიოლაშვილის ლექსები ძალიან ქართულია, მაგრამ ევროპელი მკითხველისთვის ახალი და საინტერესო, მისი პირველი გერმანულენოვანი წიგნის, „ფოთლების ხიდის“ რედაქტორი, გერმანელი პროფესორი და მწერალი, ული როტფუსი თავის რეცენზიაშიც აღნიშნავს. „ირმა შიოლაშვილი საამისოდ პოულობს ულამაზეს, ახალ პოეტურ ხმას, რომელიც გვაჯადოვებს და აღგვიძრავს სურვილს რომ ჩავიძიროთ ამ უცხო და ამავდროეულად ნაცნობი ქვეყნის კულტურის ტალღებში“ (Kunstportal Baden-Württemberg, 2012) ფლორიდას უნივერსიტეტის პროფესორი, გერმანისტი ალინა დანა ვებერი ირმა შიოლაშვილის შემოქმედების შესახებ გერმანულ ლიტერატურულ ჟურნალ Matrix ში (N 1, 2017) წერს : „როცა ირმა შიოლაშვილი თავისი გრძნობით სავსე სიტყვების, ფერების და ბგერებისგან შემდგარ პოეტურ აკორდს იღებს, როცა ის, სიტყვების მწყემსის მსგავსად, ცხოვრების ქვის ნატეხებს ისე იგერიებს, რომ ჩვენი ემოციები ზანზარებენ, მაგრამ არ იმსხვრევიან_ მაშინ წარსდგება პოეტი ქალი ჩვენს თვალწინ, როგორც რაფინირებული პოეტური კომპოზიციის დირიჟორი. როგორც ყველა შემდგარი კომპოზიცია, მისი სიტყვებიც სცდებიან გეოგრაფიულ და ინდივიდუალურ აღქმას. განუმეორებლად და თანაც უნივერსალურად შორდებიან ისინი ყოველგვარ დაწესებულ საზღვრებს. სიტყვის ამ დიდი ოსტატობის უკან დგას არა მხოლოდ ნიჭიერი პოეტი, არამედ დიდი ფანტაზიის მქონე შემოქმედი.მკითხველი გრძნობს, რომ არაჩვეულებრივი ძალა ცხოვრობს ირმას პოეტურ ფორმებში. ცოცხალი და ნუგეშისმომცემი ძალა, რომელიც ამასთანავე კომპრომისის გარეშე წინ, ძიებისკენ ისწრაფვის.“ ირმა შიოლაშვილის მაძიებელ ბუნებას და ფესვებთან კავშირს ხაზს უსვამს ქართველი პოეტი, ნინო სადღობელაშვილიც თავს ლიტერატურულ რეცენზიაში „ ოქტომბრის რაფსოდია“: „...სამშობლო არც ჭეშმარიტებაზე მეტია, არც ნაკლები _ ირმა შიოლაშვილის პოეზიაში ის ჭეშმარიტების სინონიმია, რომელსაც მუდმივი ძიება და აღმოჩენა სჭირდება, რომელიც ყველაზე მყარი და ნამდვილია. ალბათ ამიტომაცაა ირმა შიოლაშვილის ლექსებში ძიების ვნება ასეთი მგზნებარე. ხოლო თუ ვივარაუდებთ, რომ ამქვეყნად ძიების ყველა ფაბულა საკუთარი თავის ძიების იდეამდე დადის, ირმას პოეზიაც ამ მაძიებლური ეპოსის ნაწილად წარმოგვიდგება.“ სპეციალურად ,,პარნასის" რუბრიკისთვის, ბატონ ლადო ჭელიძეს ვთხოვეთ ჩვენი დღევანდელი დღის გმირის გახსენება. გთავაზობთ ამონარიდს მისი წერილიდან: ,,ირმა შიოლაშვილში როგორც სტუდენტში და შემდეგ ახალგაზრდა კოლეგაში საოცრად გამორჩეულ თვისებებს ვხედავდი - ენთუზიზმს, სიხალისეს, სისადავეს და ამას უზადო ნიჭი და შემართება ერთვოდა. ეს ენერგიულობა თითქოს ასეთი ფაქიზი სულისა და არც ისე ძლიერი ფიზიკური მონაცების ახალგაზრდისთვის, სრულიად არათავსებადი უნდა ყოფილიყო, მაგრამ ის მხოლოდ ერთი შეხვედვით მოჩანდა ამგვარად. ნებისმიერ წამოწყებულ საქმეს გულმოდგინედ შეუდგებოდა და ქართველისთვის არადამახასიათებელი მუყაითობით შეასრულებდა. არ დაგიმალავთ და მე, რომელიც ბევრ რაიმეს ზედაპირულად შევცქეროდი და მხოლოდ ჩემთვის საინტერსოს ვაკეთებდი, სულ გაკვირვებული ვიყავი მისი ნინო ქუთათელაძესთან შემოქმედებითი თანამშრომლობისა, რომელიც საქმიანობის დროს სრულიად უშეღავათო იყო. ეს ჩემს თავზეც გამომოცდია, როცა ნინოსთან ერთად რამდენიმე ერთობლივი ტელეგადაცემის მომზადება მომიწია. აქედან გამომდინარე, ნამდვილად არ მაკვირვებს ის განსაკუთრებით აღსანიშნავი შემოქმედებითი წარმატებები, რომელებსაც ის გერმანიაში საცხოვრებლად და სამოღვაწეოდ გადასული ამ წლების განმავლობაშიც და დღესაც ასე უხვად იხვეჭს. ის წლებია აღარ მინახავს, მხოლოდ ამჟამად აღვადგინეთ ონლაინ ურთიერთობები, რაც სწორედ პ ა რ ნ ა ს ი ს დამსახურებაა. თვალწინ კვლავაც გაცისკროვნებული და მუდამ ხალისიანი ცქრიალა პატარა ნიჭიერი და მომხიბლველი გოგონა მიდგას, რომელიც დარწმუნებული ვარ დღესაც ისევ ისეთია და ამდენი ხნის შემდეგაც კი სრულებითაც არ შეცვლილა. სიკეთე გქონოდეს ჩემო ირმა და შენთვის ჩვეულ წრმატებებს გისურვებ!" (ლადო ჭელიძე) აქვე მოვიყვან ციტატას ქ-ნი ნინო დარბაისელის საავტორო რუბრიკიდან ,,პარნასზე", ,,ქართული პოეზია - დღეს" სადაც სწორედ ირმა შიოლაშვილის ლექსს განიხილავს: ,,ირმა შიოლაშვილის ლექსებს როცა ვკითხულობ, არასოდეს მტოვებს ერთი კითხვა: - ნუთუ მართლა ასე შორია გზა საკუთარი არსებიდან - კვლავ საკუთარ არსებამდე? ნუთუ ეს გზა მთელს დედამიწას, -არა, მთელს სამყაროს უნდა მიუყვებოდეს, რომ წრიულად თუ სპირალურად კვლავ იმავე პოეტურ არსებაში ჩაბრუნდეს? ეს გზა ხან ბილიკია, ხან ფართო ქუჩა, ხან ზღვაშიც ჩაედინება მდინარესავით და თითქოს კი არ ერთვის, არამედ იქ იკვალავს სავალს თავისი მიწყივი წრებრუნვისაკენ. და როგორიც არ უნდა იყოს გზა იგი, ქვა, ქვები, როგორც ორიენტირები - განლაგებულან მთელს მის სავალზე. მათ ან გვერდი უნდა უქციო, ან გადალახო. მთელი არსებით უნდა განიცადო ეს ქვები - რომელნიც ხან ადამიანები არიან, ხან გულებიც კი. ქართულ ენობრივ საგანძურსაც ხომ აქვს დღემდე კომპოზიტად შემონახული ქვისა და გულის ერთობა სიტყვაში - გულქვაობა. ქვა მრავალნაირია. ბოლოს და ბოლოს მარმარილოს ლოდიც ხომ ქვაა, მაგრამ ირმა შიოლაშვილისთვის ქვა - ბუნების გარდაუქმნელი მოცემულობაა. მისი ქვობა, როგორც ასეთი მასთან კულტივაციის წინა საფეხურად, პოტენციად არ მოიაზრება ამ პოეტურ სამყაროში. იგი თითქმის არ ტრანსფორმირდება. რაც არის, არის! ზოგადად უნდა აღინიშნოს, რომ ეს პოეტი სამყაროს აღიქვამს, როგორც რეალურ, არაცვალებად ან ნაკლებადცვალებად მოცემულობას. ხოლო თუ რამ ემორჩილება ცვალებადობას მის ვრცელ პოეტურ ველში, - ეს თავად მისი შინაგანი არსებაა. აღსანიშნავია ერთი სპეციფიკური მომენტი, რომელიც ი. შიოლაშვილის ხელწერას გამოარჩევს თავის თანამოკალმეთაგან: ეს არ არის შინაგანად დესტრუქცირებული არსება, რომელიც რაღაც, ახალ საფუძველზე აწყობას ცდილობს, (ეს მოდელი სხვადასხვა მოდუსით, მოყოლებული ბაირონიდან ან იქნებ სულაც ჰამლეტიდან - პოეზიაში გარანტირებულად ამართლებს) მისი პოეტური ნატურისთვის ნიშნეულია სხვა რამ: საღ შინაგან ღერძზე დაყრდნობილი კონსტრუქციის პირობებში თვითაგება, თვითპროეცირება, მუდამ პოზიტიური მასალით. (ნინო დარბაისელი სტრონი) (ინტერვიუს უძღვება ესტერ ჯანაშვილი) ესტერ ჯანაშვილი: - ქალბატონო ირმა, პირველ რიგში მოგესალმებით, უღრმესი მადლობა ჩვენს რუბრიკაში მობრძანებისთვის. გამოგიტყდებით, ,,ჩვენი კულტურის კერები" პარნასისთვის ერთ-ერთი უმნიშვნელოვანესი პროექტია. ვინ, თუ არა თქვენ მფარველობთ და წარმოაჩენთ ქართულ კულტურას გერმანიაში... პირველი შეკითხვა თქვენს გერმანიაში ჩასვლას ეძღვნება. მოუყევით ჩვენს მკითხველს თუ როგორ აღმოჩნდა სამშობლოში დაფასებული ახალგაზრდა ქალბატონი გერმანიაში. ირმა შიოლაშვილი: - დიდი მადლობა რუბრიკაში მოწვევისთვის. ეს ჩემთვის დიდი პატივია.გმადლობთ ასევე თბილი სიტყვებისთვის. მე ძალიან ახალგაზრდამ დავტოვე ქვეყანა და სამწუხაროდ, ცხოვრების საუკეთესო წლები ევროპაში თავის დამკვიდრებას შევალიე. რაზეც ამ გადმოსახედიდან ძალიან მწყდება გული. გერმანიაში 90 იანი წლების ბოლოს წამოვედი. შანსი გამომიჩნდა და გამოვიყენე. საბჭოთა გარემოში გაზრდილი ბავშვი ვიყავი და მეგონა, ევროპაში წამოსასვლელი მეორე შანსი აღარ მომეცემოდა. ჩემი თაობა პირველი თაობა იყო, რომელმაც პოსტსაბჭოთა სივრცე გაარღვია და ევროპულ უნივერსიტეტებში სწავლა მოისურვა. ბონის უნივერსიტეტიდან სასწავლო ვიზა რომ მივიღე, ლიტერატურის ინსტიტუტში ასპირანტი ვიყავი. მყავდა ძალიან პროგრესულად მოაზროვნე ხელმძღვანელი, ბატონი დავით თევზაძე, რომელსაც თავიდანვე სურდა, რომ სადისერტაციო თემა შედარებით ლიტერატურათმცოდნეობაში დამეწერა(.“ყამირი თემა“_მის სიტყვებს თუ გავიმეორებ.) ძალიან სჯეროდა ჩემი და ძალიან დამეხმარა მორალურად იმაში, რომ ბონის უნივერსიტეტშიც მომენახა პროფესორი და იქაც დოქტორანტურაში ჩამებარებინა. 90 იანი წლების ბოლოს ბონის უნივერსიტეტის შედარებითი ლიტერატურატმცოდნეობის კათედრას სწორედ ჩემი „დოქტორფათერი“ , ბატონი დოლფ ოელერი ხელმძღვანელობდა. ახლა ინტერნსიურია ქართველი ახალგაზრდების გაცვლითი პროგრამები ევროპაში, მაგრამ მაშინ მართლა დიდი ნაბიჯი გადადგა ჩემმა გერმანელმა პროფესორმა, რომ 25 წლის ქართველი გოგო ასპირანტად ამიყვანა და მენდო. ბატონი ოელერი კომპარატისტიკის ევროპულ სკოლაში ძალიან მნიშვნელოვან ფიგურად ითვლებოდა. მისი სამოცი წლის იუბილეზე დოქტორანტებიც ვიყავით მიწვეულები და აშკარად დავინახე, ევროპის სხვადასხვა ქვეყნებიდან ჩამოსული კოლეგები რამხელა შეფასებას აძლევდნენ მის სამეცნიერო ღვაწლს. დისერტაცია „მეორე მსოფლიო ომის შემდგომ ქართულ და გერმანულ პოლიტიკურ ლირიკაზე“ დავწერე. მაშინ ეს მართლა ყამირი თემა იყო ორივე ქვეყნისთვის და ჩემთვის ძალიან დიდი გამოწვევა. გერმანული უნივერსიტეტის ბიბლიოთეკებში კვლევის გარეშე მისი ბოლომდე მიყვანა მართლაც შეუძლებელი იყო. კვლევის პერიოდში გავთხოვდი და შვილიც გავაჩინე, ამიტომ დაუსრულებელ გათენებულ ღამეებად მახსოვს დაცვის წინა პერიოდი. მეცნიერება მეცნიერებად დარჩეს ,მაგრამ როგორც პოეტისთვისაც ძალიან საინტერესო იყო ჩემთვის კვლევის პროცესი. ამ დროს აღმოვაჩინე მეორე მსოფლიო ომის შემდეგ მოღვაწე ნიჭიერი გერმანელი პოეტები, თავისუფალი სულით, პროტესტის განცდით რომ გამოირჩეოდნენ და ქართულად ვთარგმნე. მათზე მუშაობას მალე ისევ მივუბრუნდები. ე.ჯ.: - განსხვავებული ენა, ეროვნება, იდენტობა... საკუთარი გამოცდილებით ვიცი რომ რთულია შეეგუო და შენად მიიღო უცხო გარემო... როგორ მოახერხეთ ადაპტირება უცხო მიწაზე? ი.შ.: - 20 წლის წინ გერმანია მენტალურად დახურული იყო და ძნელი იყო ქართველობა. ძნელი იყო ქართული საქმის კეთებაც.ამას ემატებოდა ის პრობლემაც, რომ ქართველები სხვანაირად ვგრძნობთ, ამიტომ ადაპტირება გამიჭირდა. სტუდენტობის წლები, ანუ დრო, როცა უკან დაბრუნებას ვგეგმავდი, ლამაზი იყო, პრობლემები მერე დამეწყო, რაც გავთხოვდი და რეალობას თვალი გავუსწორე.ოცი წლის წინ აღმოსავლეთ ევროპელებს დიდი ბრძოლა გვჭირდებოდა დასავლეთში თავის დასამკვიდრებლად. მეც ბევრი ცუდი და კარგი ამბავი გადამხდა, მაგრამ უკანდასახევი გზა აღარ არსებობდა ჩემთვის.გერმანელ შვილებს ვზრდიდი და ძლიერი და ინტეგრირებული დედა უნდა ვყოფილიყავი. პირველ რიგში, ყველანაირად ვეცადე, გერმანული უნივერსიტეტი დამემთავრებინა და გერმანული რიტმისთვის ფეხი ამეწყო. ე.ჯ:- თქვენ ხართ პირველი ქართველი ჟურნალისტი, რომელმაც ქართული ენა გერმანულ რადოში გააჟღერა. იქნებ მოგვიყვეთ იმ გზაზე, რომელიც როგორც ჟურნალისტმა გაიარეთ. მოგვიყევით ასევე გადაცემის ფორმატზეც... ი.შ. -თბილისში ჟურნალისტიკის ფაკულტეტი დავამთავრე ტელე _რადიო ჟურნალისტიკის განხრით. მესამე კურსზე უნივერსიტეტიდან სტაჟირებაზე გამაგზავნეს ტელევიზიის ლიტერატურული პროგრამების მთავარ რედაქციაში, სადაც როგორც ტელე_ჟურნალისტი ჩამოვყალიბდი. ოთხი წელი ვმუშაობდი ჯერ ნინო ქუთათელაძის პროგრამისთვის „ანიდან ჰოემდე“, ხოლო შემდეგ დილის პრიოგრამაში „ცხრიდან თორმეტამდე“ მიმყავდა რუბრიკა თანამედროვე ქართულ მწერლობაზე. საზოგადოებრივი არხისთვის მომზადებული მაქვს არაერთი საავტორო გადაცემაც, რომელიც მცირე დოკუმენტურ ფილმებს ჰგავს და დიდ გამოცდილებას აძლევს ჟურნალისტს. ასე რომ , როცა გერმანიაში ჩამოვედი, ჩამოყალიბებული ჟურნალისტური იდენტობა მქონდა. ბონის უნივერსიტეტში გატარებული სტუდენტური წლები ძალიან საინტერესო იყო, მაგრამ ძალიან მენატრებოდასტუდია და მიკროფონი. აქვე იმასაც გავიხსენებ, რომ ბატონმა ედნარ გიორგობიანმა ძალიან კარგი გერმანულენოვანი კოლეგიალური დახასიათება გამომატანა გერმანიაში, სწორედ ამ დახასიათებით მივედი სამოქალაქო რადიო ლოკომში და ქართული გადაცემის პროექტი შევთავაზე. ზედმეტი კითხვების გარეშე მომცეს მწვანე გზა და 1999 წლის სექტემბერში ეთერში პირველად გავედი. თავიდან ორენოვან ყოველთვიურ ნახევარსაათიან კულტურულ ჟურნალს „ფიჩერის“ ფორმატში ვაკეთებდი. გადაცემას ქუდად ჰამლეტ გონაშვილის ურმული ედო. ასე ისმოდა დიდი ხნის მანძილზე ბონის რეგიონალურ რადიოს ეთერში ქართული პოლიფონია და ქართული ენა. ჩემი გადაცემის სტუმრები გერმანიაში და ავსტრიაში მოღვაწე ქართველები იყვნენ, ან საქართველოსთან დაკავშირებული გერმანელები. 2005 წლამდე 2 ენაზე გავდიოდი ეთერში. 2005 წლიდან რაინის მხარეში (ჩვენს მიწაზე) რეგიონალური სამთავრობო პოლიტიკა შეიცვალა და სამოქალაქო რადიოში უცხოენოვანი გადაცემები აკრძალეს. იძულებული გავხდი, გადაცემათა სერია გერმანულ ენაზე გამეკეთებინა. მხოლოდ მუსიკა, მისალმება და დამშვიდობება დავტოვე ქართულ ენაზე.მაგრამ გადაცემა სიცოცხლეს აგრძელებდა და ეს იყო მთავარი. მეც სიცოცხლეს ვაგრძელებდი, როგორც ჟურნალისტი. 2015 წლიდან გადაცემათა სერიას სახელი შევუცვალე და სარკმელი საქართველოსკენ დავარქვი. ქუდის მუსიკაც და ფორმატიც შევცვალე, რეპორტაჟების ან სტუდიო_ საუბრების ფორმით გავაგრძელე ეთერში გასვლა. ასე უფრო მსუბუქი და ცოცხალი სახე მიიღო გადაცემამ... ე.ჯ: - როგორც ვიცით, თქვენს რესპოდენტებს შორის ბ-ნი ზურაბ ჟვანიაც იყო... უამრავი ცნობილი ადამიანი გყავთ ჩაწერილი. ვის გამოარჩევდით და რატომ? ი.შ: - ზურაბ ჟვანია ექსპო 2000 ზე, ჰანოვერში ჩავწერე. ეს ჩემი პირველი ორენოვანი რეპორტაჟი იყო ქართული პავილიონიდან. ახლა ის წუთები და ის ჩანაწერი უკვე ისტორიაა ჩემთვის და არა მარტო ჩემთვის. ბატონი ზურაბი ძალაინ სერიოზული, დაკვირვებული და მოზომილი რესპოდენტი იყო, თუმცა არსებობს ერთი კადრი ჩვენი საუბრიდან, სადაც ორივე ერთდროულად ვიცინით. ეს ფოტოს რომ არ შემოენახა, არ მეხსომებოდა, იმდენად სერიოზულ თემებზე ვისაუბრეთ. ბევრი საინტერესო სტუმარი მყავდა ამ ბოლო 20 წლის მანძილზე, მაგრამ მე რეზო ჩხიკვიშვილს გამოვარჩევდი. იმიტომ რომ რეზო ჩემი საყვარელი მსახიობია, ჩემი ძვირფასი მეგობარია და დიდი ხანია, გერმანიაში ღირსეულად გააქვს საქართველოს სახელი. ამას გარდა, რეზო ჩხიკვიშვილი არაჩვეულებრივად საუბრობს გერმნულად, აღიარებულია ორივე ქვეყანაში და მედიის საშუალებითაც არაჩვეულებრივად გამოსდის თავისი სამშობლოს უცხოეთში პოპულარიზაცია. ხომ იცით, ჟურნალისტისთვის კარგი რესპოდენტი რამდენს ნიშნავს. ე.ჯ: - იქნებ კიდევ გაიხსენოთ რომელიმე რესპოდენტი, ან მასთან დაკავშირებული ისტორიები ი.შ,: - 2001 წელს ოთარ ჭილაძის აველუმი გერმანიაში გამოიცა.ბატონი ოთარის დახმარებით დავუკავშირდი მთარგმნელს, კრისტიანე ლიხტენფელდს და ოთარ ჭილაძეზე სასაუბროდ გადაცემაში მოვიწვიე. ქალბატონი კრისტიანე მაშინაც ბერლინში ცხოვრობდა და ეს ჩვენი ორენოვანი რადიოინტერვიუ ტელეფონით ჩავწერეთ. დღეს უკვე ბევრი თარგმნის ქართულიდან გერმანულად, ბევრი იცნობს მენტალურად საქართველოს, მაშინ მართლა იშვიატობა იყო კრისტიანე ლიხტენფელდისნაირი პიროვნებების აღმოჩენა, რომლებიც მისნაირად ისაუბრებდნენ ქართულ კულტურაზე და მწერლობაზე. მახსოვს, ბოლოს ქართულად ვკითხე, რას უსურვებთ გერმანიაში მყოფ ქართველ ახალგაზრდებს მეთქი. მანაც ქართულად მიმართა ქართველებს, რომ აუცილებელი იყო, ევროპაში მიეღოთ განათლება და შემდეგ აუცილებლად დაბრუნებულიყვნენ საქართველოში. მშობლიურ ენაზე ამ სიტყვების მოსმენა ძალიან ემოციური იყო ჩემთვის. ოცი წლის მერეც არ გამნელებია ის ემოცია. ე.ჯ:- ქ-ნო ირმა, საქართველოში, "გარდენ ჰოლში" წარმატებული ემიგრანტი ქალებისთვის სპეციალურად მოწყობილ ღონისძიებაზე დაგაჯილდოვეს. მიზეზი ქვეყნის გარეთ საქართველოს კულტურის პროპაგანდა და პოპულარიზაცია გახდა. პირველ რიგში გილოცავთ ამ აღიარებას. ძნელია ამ ტიტულის ტარება? ი.შ: _ძალიან მადლიერი ვარ რომ ქართული საქმის კეთებისთვის საჯაროდ გადამიხადა ჩემმა ქვეყანამ მადლობა. მაშინ ქართულ საკვირაო სკოლასაც ვაკეთებდი ბონში, მაგრამ ძირითად მიზეზი დაჯილდოვებისა ჩემი გადაცემები იყო. ძალიან ტკბილია მადლობა სამშობლოსგან, ამ დროს ამჩნევ რომ თვალს გადევნებს შენი ქვეყანა, მისთვის სულერთი არ ხარ. ე.ჯ: - მართალია, ჩვენი რუბრიკის ფორმატს ცოტათი გადავაჭარბებ, მაგრამ არ შემიძლია თქვენთან პოეზიაზე არ ვისაუბრო. თქვენ ხომ უპირველეს ყოვლისა პოეტი ბრძანდებით? მიუხედავად იმისა, რომ ამდენი წელია, გერმანიაში ცხოვრობთ,თქვენი წიგნები გერმანულ ენაზეც გამოდის და როგორც ავტორს, მუდმივად გიწვევენ გერმანულ ლიტერატურულ პროექტებში, ლექსებს ისევ ქართულად წერთ. ანუ სამყაროსთან კომუნიკაციის ენად დღემდე ქართულ ენას ირჩევთ. როგორ ჩანს თანამედროვე ქართული პოეტური სამყარო თქვენი გადმოსახედიდან? ი.შ:- პირველ რიგში იმით დავიწყებ, რომ გერმანული ენა ჩემთვის ის უცხო ენაა, რომელიც ვისწავლე. ქართულ ენას ვგრძნობ და ამიტომ გრძნობებს ღრმად და კარგად მხოლოდ მშობლიურ ენაზე.გადმოვცემ. ქართული პოეტური სამყარო ძალიან მდიდარია გრძნობებით, ფორმებით, თემებით, სიახლეებით. თანამედროვე გერმანული სამყაროდან როცა ვიხედები , უფრო მეტად ვრწმუნდები, რამდენად ძლიერია ქართული პოეტური გენი და როგორი მგრძნობიარე და მუდმივად სიახლის მაძიებელია ქართული პოეტური კულტურა. ქართველი ბუნებით ხომ ღიაა, სიახლეებს ისრუტავს, მალე ამუშავებს და ეს თვისება ქართულ პოეტურ სამყაროს მუდმივად ამდიდრებს. ე.ჯ: - შარშან ,,ევროპელ ავტორთა გაერთიანება კოგე"-ს 2020 წლის ლიტერატურული ჯილდო გადმოგეცათ ! მთელი საქართველო ამაყობდა თქვენით!. ,,პარნასის" სახელით გილოცავთ და უფრო მეტ წარმატებებს გისურვებთ. გერმანიის მწერალთა კავშირის იუბილეზეც იყავით მიწვეული, როგორც ავტორი. ეს ყველაფერი მეტყველებს, რომ გერმენულ ლიტერატურულ სივრცეშიც გისმენენ და გაფასებენ, მიუხედავად იმისა, რომ თქვენი პოეტური ხმა თარგმანების საშუალებით აღწევს გერმანელ მკითხველამდე. როგორი გამოხმაურება აქვს გერმანიაში თქვენს წიგნებს, როგორია გერმანელი მკითხველი და რითი ჰგავს ის ქართველ მკითხველს? ი.შ:- ძალიან დიდი მადლობა მოლოცვისთვის. ჩემი პირველი გერმანული წიგნი 2011 წელს გამოვიდა გერმანიაში, მაშინ , როცა ჯერ ისევ უცხო იყო დასავლეთში საქართველოც და ქართული ლიტერატურაც. მაშინდელი რეცენზიებიდან იკვეთებოდა, რომ მოსწონდათ ჩემი სახეებით სავსე პოეტური ენა, ამას ქართულ აზროვნებას მიაწერდნენ. მეორე წიგნი 2018 წელს, ორენოვანი (ქართულ_გერმანული)გამოცემა ფრანქფურტის წიგნის ბაზრობისთვის გამოსცა Pop-Verlag-მა. ამ დროს უკვე საქართველო უცხოდ აღარ აღიქმებოდა, აღარც ჩემს პოეზიას აღიქვამდნენ შორი კულტურიდან მოსულს. როგორც ჩანს სათქმელითაც დავუახლოვდი დასავლურ პოეტურსამყაროს. როგორც გამომცემლისგან ვიცი, ბოლო გერმანული წიგნი თითქმის მთლიანად გაიყიდა, რაც იშვიათია პოეტური კრებულისთვის. პრეზენტაციებზეც მუდმივად მოდის კარგი მსმენელი.მართალია, პოეზია საქართველოში უფრო მეტად უყვართ და პოეტსაც მეტად აფასებენ, მაგრამ ლექსის კარგი მკითხველი გერმანიაშიც ბევრია. მაგალითისთვის ერთ ისტორიას მოვყვები: 2018 წელს, ფრანქფურტის წიგნის ბაზრობაზე ქართულ პავილიონთან ერთი ხნიერი გერმანელი ქალი მელოდა. მიუნხენში მცხოვრები . ბიბლიოთეკარი_ირმგარდ შმიტი აღმოჩნდა . მითხრა რომ წინა დღით შეიძინა ჩემი წიგნი „თავდაყირა“, წაკითხვის მერე ისე მოუნდა ავტორის გაცნობა, რომ ხელახლა მოვიდა ბაზრობაზე და მომძებნა. ემოციების გაცვლის მერე ემაილებიც გავცვალეთ. ამ შეხვედრიდან რამდენიმე თვის შემდეგ ქალბატონმა ირმგარდმა ემაილი მომწერა, რომლითაც თავის იუბილეზე მეპატიჟებოდა. პროგრამა ისე ჰქონდა ორგანიზებული, რომ ჩემი ლექსი „თავდაყირა“ ერთ გერმანელ მსახიობს უნდა წაეკთხა და მე, როგორც ავტორი მიწვეული სტუმარი ვყოფილიყავი. ეს ქალბატონი რიგითი გერმანელი მოქალაქე იყო... ე.ჯ:- როგორც ვიცი, თქვენი ერთ ერთი წარმატებული პროექტი იყო ქართველ პოეტ ქალთა ანთოლოგია, რომელიც თქვენ თარგმნეთ და 2018 წელს, პროექტ „ცოცხალი წიგნების“ ინიციატივით, ფრანქფურტში მოღვაწე პროფესორ, მანანა თანდაშვილთან ერთად შეადგინეთ. ამ გამოცემას ბევრი დადებითი რეცენზია მოჰყვა ლიტერატურული კრიტიკისგან.მოგვიყევით ამის შესახებ ი.შ: -- ღიად ვიტყვი_ეს ის პროექტია, რომელზეც ყველაზე მეტად ვინერვიულე , იმიტომ რომ რამდენიმე ადამიანის აზრზე და გემოვნებაზე ვიყავი დამოკიდებული, მაგრამ მაინც ერთ- ერთ შემდგარ და წარმატებულ პროექტად მიმაჩნია. ეს არ არის ანთოლოგია. ეს მხოლოდ12 ქართველი პოეტი ქალის ხმაა, თემატურად საინტერესოდ შედგენილი ტექსტებით. არჩევანი მართლა ტექსტებზე გაკეთდა და არა სახელებზე,ალბათ ამიტომ გამოდგა გერმანელი მკითხველისთვის ასე საინტერესო. მართლა ბევრი რეცენზია დაიწერა ქართველი პოეტი ქალების მრავალფეროვან და თამამ პოეტურ სამყაროზე, მაგალითად ბოლო, 2020 წლის ივნისში გამოქვეყნებულ რეცენზიას სათაურად ერქვა „ქართველი ქალების ლირიკა_მრავალფეროვნება და მაღალი დონე“. ცხადია, ასეთმა რეცენზიებმა გერმანელი გამომცემელიც იმდენად კმაყოფილი დატოვა, რომ 2021 წელს იგივე გამომცემელიჩემს მიერ გერმანულად ნათარგმნ თანამედროვე პროზაიკოსი ქალების კრებულს გამოსცემს. ქალების პოეტური ხმებით კი ამასობაში ფრანგული გამომცემლობაც დაინტერესდა და მსგავს პროექტი მალე პარიზშიც გამოიცემა. ვფიქრობ რომ ეს ჯერ დასაწყისია. ე.ჯ: - ქალბატონო ირმა,ბოლო დროს ინტენსიურად აქვეყნებთ რილკეს პოეტურ თარგმანებს, დიდი ხანია რილკეზე მუშაობთ? ი.შ : _რილკეს შემოქმედება _პოეზიაც და პროზაც ახალგაზრდობიდან ჩემშია. რილკე ჩემი პოეტია და როცა ვთარგმნი, მგონია რომ მონათესავე სულს ქართული სიტყვებით ვფუთავ და ჩემს სამყაროში გადმომაქვს. ბოლო დროს ამას უფრო ინტენსიურად ვაკეთებ... ე.ჯ: - ქ-ნო ირმა, უღრმესი მადლობა რომ გადატვირთული გრაფიკის მიუხედავად, ჩვენთვისაც გამონახეთ დრო! გისურვებთ წარმატებებს და სიხარულით ველით ახალ-ახალ ცნობებს თქვენგან!
ჩვენი კულტურის კერები ,,პარნასი" 12. 01. 2021 წელი.
Number of posts : 6700 Registration date : 09.11.08
Subject: Re: ირმა შიოლაშვილი Thu Feb 25, 2021 9:15 am
ირმა შიოლაშვილი
თოვლი სიყვარულში
მინდოდა რომ ღვინოსავით გადამეღვარა თოვლზე ჩემი საიდუმლო სიყვარული_ დასაწისში თოვლივით თეთრი ხოლო მერე ღვინოსავით დაძველებული. მაგრამ ვხედავ, არაფერი არ გამოვიდა_ ვერ შევძელი სითეთრეში წარსულის წაშლა. რამდენჯერაც თოვლად ვაქციე ჩემი დიდი თავისუფლება ზუსტად იმდენჯერ ხელში შენზე დარდად ჩამადნა და ამ ხელმა ღვინის ჭიქის ძებნა დაიწყო. რამდენჯერაც ღვინოდ შევსვი საიდუმლო სიყვარული იმდენჯერ ტუჩზე ქარვისფერი ლაქა დამაჩნდა და ღვინის ჭიქა უხმოდ დავდგი ფანჯრის რაფაზე. შენ კი გეგონა, რომ ქვეყანას მოვუყვებოდი ტუჩის კუთხესთან შერჩენილი ლაქების სევდას, შენ კი გეგონა,ტუჩებიდან ყველა ლაქას მუქი საცხით გადავფარავდი ან ყველა შენთვის უთქმელ სიტყვას შევურევდი იმ გუნდაში_ ფანჯრიდან რომ ვესვრი ხოლმე თავისუფლებას.
2021
Admin
Number of posts : 6700 Registration date : 09.11.08
Subject: Re: ირმა შიოლაშვილი Fri Mar 05, 2021 10:45 am
წიგნის დასახელება – „ოქტომბერი“ (ლექსები, 2014-2020) ავტორი - ირმა შიოლაშვილი რედაქტორი - როსტომ ჩხეიძე დამკაბადონებელი - ვიოლა ტუღუში გარეკანის დიზაინერი - თეონა ჭანიშვილი გამომცემლობა - „ინტელექტი“ ISBN 978-99 ყდა – რბილი გამოცემის წელი – 2020 გვერდების რაოდენობა –
„ძველი ამბები მომავლიდან იკვებებიან და მისი ცხოვრებაც ერთი გრძელი სპირალია – ერთი ბოლოთი მომავალს შეერთებული, მეორეთი კი ჭრელა-ჭრულა წარსულს!.. ბევრს ეხარბებოდა ლირიკული გმირის დაფუძნება გერმანიაში და მისი გარეგნულად ასერიგად აწყობილი რეალობა? დაე სცოდნოდათ, რომ – „თევზების“ გულისტკივილისა არ იყოს – კალაპოტში მოცურავე მდინარეს ყველაზე დაუმორჩილებელი თევზები აბარია, რომლებიც ცხოვრებას უსიტყვოდ უმწარებენ!..
და დაე სცოდნოდათ, რომ ძალზე ძნელია დაუმორჩილებელი თევზების მწყემსვა, განსაკუთრებით მაშინ, როცა ფსკერზე მფეთქავ სპირალს გარშემო უვლიან და ნანახსა და განცდილზე ვერ ლაპარაკობენ!.. მაგრამ მათ ნაცვლად პოეტი ამოთქვამს ამ ყოველივეს, ფსკერზე მფეთქავ სპირალს აქცევს ლირიკულ კრებულად და ოქტომბრის სიმბოლიკითა და შემოდგომის მზის მცხუნვარების გაელვებებითაც გათანგავს, გაელვებებით, ხელშესახებად რომ ათვალსაჩინოებს თითქოსდა სადღაც მიკარგულ წარსულს და ლირიკული ფიქრების მთავარ საყრდენად აქცევს...“, – როსტომ ჩხეიძე.
აპრილი ოქტომბერში (ირმა შიოლაშვილის ლირიკული დღიური)
– დაიწყე ახლიდან! ამას თავისი ცხოვრება უბრძანებს ირმა შიოლაშვილს და... ისიც ემორჩილება. ემორჩილება ვითომ? თითქოსდა დასაეჭვებელი არც არაფერია, რადგანაც ახლიდან იწყებს ყოველ დილით საკუთარი თავის შეგროვებას. და როგორც პოეტს შეჰფერის: წამწამებზე სული უნდა შეუბეროს სიზმრის ნარჩენებს და მტვერივით გაფანტოს. რაკიღა არ ესაჭიროება და ცხოვრებაში მხოლოდღა დააბნევს. ჯერ ისედაც სიზმარ-ცხადის მიჯნაზე უწევს სიარული, ისედაც ზმანებებისაკენ უნდა გადაუცდეს დროდადრო ფეხიც და მზერაც და... სიზმრის ნარჩენებიღა აკლია!.. უნდა მოიძიოს ხელები, რომელთაც მხოლოდ წერა გამოსდით და შვილებს რომ ეხებიან, მაშინაც მწიფე სიტყვების სუნი უდით; და შვილებიც შეჩვეულან ამ სუნს და სხვაგვარი დედა არც ახსოვთ. უნდა მოიძიოს ფეხის ტერფები, მთებში სიარულს შეჩვეულნი, ქვა-ღორღზე სიარული ბავშვობაშივე რომ შეიყვარეს და... როცა ასფალტს ეხებიან, გული წუხილისაგან უბრტყელდებათ. უნდა მოიძიოს ენა, რომელიც მწარეა და ბაგეებზე აყვავებულ სიტყვებთან მეგობრობს, და რომელმაც მხოლოდ პირდაპირი გზები იცის, გადახვევების გარეშე, და ამიტომაც ხშირად კბენს ხოლმე. უნდა მოიძიოს შუბლზე შიგნიდან გადაჭიმული ძარღვები, ლურჯები და ყოფაზე ძლიერნი, და თუ თავთავის ადგილას არიან, უკვე შეუძლია წამოდგეს და ახლიდან დაიწყოს. – დაიწყე ახლიდან. ამ სტრიქონით იხსნება ლექსი `ცხოვრების დაწყება~ და ამ სტრიქონითვე იხსნება ირმა შიოლაშვილის ახალი ლირიკული კრებული "ოქტომბერი", რომელსაც გაუერთიანებია 2013-20 წლებში შექმნილი პოეტური ნიმუშები და უქცევია ერთ გრძელ ფიქრად, რომელიც – თუკი ამ პირველ ლექსს პირდაპირ გავიგებთ – თითქოსდა გამოქცევაა წარსულიდან, მისი ერთხელ და სამუდამოდ ჩამოშორების მცდელობა, რათა ბოლომდე შეერწყა ახალ ყოფას, ახალ სინამდვილეს, ახალ სულიერ გარემოს, რომელიც შესაფერის ენასაც გიკარნახებს და გაგიმშობლიურებს და შენც დაუნანებლად – ანდა ოდნავი სინანულით – გაწირავ ენას, რომელიც აქამდე მშობლიური გეგონებოდა. ხოლო თუკი ენობრივ ემიგრაციაში გამგზავრებას აღარ მოინდომებ, ქართულად ისევე შეგიძლია წერო ლექსები, როგორც ლათინურად სინჯავდნენ კალამს თუნდ იგივე გერმანელი პოეტები – ეგზოტიკისათვის შესაძლოა ძალიანაც წაგადგეს, ისევე როგორც ზოგიერთი გარდასული სურათის ამოზიდვა მეხსიერების კუნჭულებიდან. და საქართველომ იგივე აზრი შეიძინოს შენს ლირიკულ წარმოსახვებში, რაც ბერტოლდ ბრეხტის პიესაშია: "კავკასიური ცარცის წრე". და ყოფით რეალობაში გადმოტანილ კავკასიური ცარცის წრესაც ზედაპირულზე მეტი მნიშვნელობა აღარც მიანიჭო; და თუნდ შენი ლირიკული გმირი საქართველოშიც მიმოაგზაურო, ოღონდ უკვე გაგერმანელებული, ფესვები რომ აღარც აწუხებს, და თუ ოდნავ, სულ ოდნავ წამოუტივტივდება ფესვების ნაფლეთები, იქვე ჩაკლას ეს განცდა, ვიდრე ნელ-ნელა წამოიზრდებოდეს და გულში ჩაჩხვლეტდეს ხოლმე. დიახ, თითქოს საამისოდ განგვაწყობს "ცხოვრების დაწყება". მაგრამ სულ სხვას ღაღადებს მთელი კრებული, განმსჭვალული და გაჟღენთილი სწორედ იმ ფესვების მონატრებით, ნოსტალგიის უკიდურესი შეგრძნებით და თვით იმ დრამატული 90-იანი წლებით, კოშმარულ სიზმრად რომ შემორჩენია ჩვენს მეხსიერებას, ირმა შიოლაშვილი კი კოშმართან ერთად დიდ სიფაქიზეს, სილამაზეს, სიკეთესაც ხედავს იმ წლებში და იქ ეგულება ფესვებისაკენ მიმავალი გზაბილიკებიც, რაკიღა საუკუნის იმ ბოლო ათწლეულს მისი სიყმაწვილე და ახალგაზრდობის გარიჟრაჟი გადაჯაჭვია. და მისი ყოველი დღე, ყოველი ახლიდან დაწყებული ცხოვრება გათანგულია იმ წლებითა და იქიდან გაუხუნრად შემორჩენილი სურათებით, დეტალებით, ანარეკლებით, და სავსებით ბუნებრივია ყოველ ახალდაწყებულ დღეში ასეთი მკვეთრი შემოჭრა გარდასული წლებისა, რადგანაც პოეტის თვალთახედვაში: ძველი ამბები მომავლიდან იკვებებიან და მისი ცხოვრებაც ერთი გრძელი სპირალია – ერთი ბოლოთი მომავალს შეერთებული, მეორეთი კი ჭრელა-ჭრულა წარსულს!.. ბევრს ეხარბებოდა ლირიკული გმირის დაფუძნება გერმანიაში და მისი გარეგნულად ასერიგად აწყობილი რეალობა? დაე სცოდნოდათ, რომ – "თევზების" გულისტკივილისა არ იყოს – კალაპოტში მოცურავე მდინარეს ყველაზე დაუმორჩილებელი თევზები აბარია, რომლებიც ცხოვრებას უსიტყვოდ უმწარებენ!.. და დაე სცოდნოდათ, რომ ძალზე ძნელია დაუმორჩილებელი თევზების მწყემსვა, განსაკუთრებით მაშინ, როცა ფსკერზე მფეთქავ სპირალს გარშემო უვლიან და ნანახსა და განცდილზე ვერ ლაპარაკობენ!.. მაგრამ მათ ნაცვლად პოეტი ამოთქვამს ამ ყოველივეს, ფსკერზე მფეთქავ სპირალს აქცევს ლირიკულ კრებულად და ოქტომბრის სიმბოლიკითა და შემოდგომის მზის მცხუნვარების გაელვებებითაც გათანგავს, გაელვებებით, ხელშესახებად რომ ათვალსაჩინოებს თითქოსდა სადღაც მიკარგულ წარსულს და ლირიკული ფიქრების მთავარ საყრდენად აქცევს, "ჩემი ცხოვრებაც" ამას და მხოლოდ ამას რომ გვიდასტურებს. ლირიკული გმირის ახალგაზდობაში გადატანილი ამბები, სარკეში არეკლილი მართალი ამბები, ღამეებში ჩაწნული დაღლილი ამბები, გათენებიდან ამოზრდილი ხასხასა ამბები ერთმანეთში რომ ჩახლართულან, მზად არიან აწმყოში შეუსახლდნენ, მკლავზე ჯაჭვივით შემოეხვივნონ მის ცხოვრებას და ხელახლა დააწერინონ ლექსები ყველაფერზე, რაც თითქოსდა დასრულდა და რაც მაშინ ასე გულუბრყვილოდ გადმოღვრილიყო ფურცლებზე... თუმც ფერად ღილებად დაფანტულმა ცხოვრებამ წარსული და აწმყო ერთნაირი სისავსით უნდა დაიტიონ, ხოლო ცხოვრებიდან ამოზრდილმა ხეებმა ამ მარადიულ გასაყართან უნდა ამოხეთქონ კვირტები. და სპირალიც უნდა ამოქმედდეს, ფსკერზე მფეთქავი:
საუბრობს მიწა, მადლით სავსე, მისი ბაგიდან ძველი სიტყვები ამოდიან ცოცხალ იებად, მე კი ვდგავარ და აღარ ვიცი საით წავიდე ჩემი სარკეში არეკლილი ისტორიებით.
ოქტომბრის სიმბოლიკითა და შემოდგომის მზის მცხუნვარების გაელვებებითაცო... სულაც არ არის დამცხრალი შემოდგომის მზე, და თუმც მცხუნვარება ზაფხულისა მთლად არ შემორჩენია, მაგრამ გაელვებებით განგაცდევინებს ზაფხულს, და მოგალანდებს და შეგაგრძნობინებს გაზაფხულსაც. და ოქტომბერი – რომელიც ერთი ლირიკული ამოფრქვევის სათაურიცაა და მთელი კრებულის სახელწოდებაც – ამიტომაცაა სიმწვანეშეპარული და ვერგაყვითლებულიც, ბავშვობაგაუხუნარიც და გაზაფხულით სავსეც, კალათში მწვანეფოთლებჩაყრილიც და ცხოვრების დასაწყისთან მდგარიც, თექვსმეტი წლის გოგოს გულისნაირიც და რეალობას ვერშეწყვილებულით, მწიფე ხილის ნაცვლად ჩიტების ჟღურტულით სავსეც და ყვავილობის ხანითაც, თავდაყირა დაყენებულიც და პოეტის ოცნებებით სავსეც, პოეტის აპრილებით სავსეც და ჭკუიდან შეშლილიც... აპრილის ხსენება ოქტომბერში უნებურად წამოცდენილს რომ არ დაემსგავსოს – თუმც, როგორც ფსიქოლოგები გვიდასტურებენ, წამოცდენაა სწორედ, მოვლენის ნამდვილ არსს რაც გამოხატავს – პოეტმა ერთხელ კიდევ უნდა დაგვიბეჯითოს ლექსისა და განცდის მიწურულს: თვალებიდან აპრილის მერცხლები ამიფრინდებიანო. და როცა ჩამოლაგდება შემოდგომის ხილი სუფრაზე, მთელი არსებით უნდა შეიგრძნოს, თუ რარიგ უხმობს ყვირილით მწვანე ფოთლების მოსავალი... ოქტომბერში შემოჭრილი აპრილის შეგრძნებამ და შეცნობამ უნდა გაპოვნინოს წერტილი გადარჩენისათვის ანუ ცხოვრების ყველა მძიმე გადარჩენის დიდ წერტილად გადაგაკეთებინოს და აღარ გეგონოს, რომ სიყვარული მხოლოდ მხრებზე გაფენია და გულამდე ვერ ჩადის, და აღარც საკუთარ ნანგრევებში დგომით დაიღალო, რადგანაც მისი პოეტური ამოშენება შენს ხელთაა. ასე უნდა გარდაისახოს "წერტილი ცხოვრებისათვის" "პოეზიად" – ხილვად წარსულით სავსე ჩანთისა, ამ წარსულს ხან ეკლები რომ ეზრდება და სიტყვები კი ამ ეკლებიდან ბღავიან, ამ ეკლებიდან ეპასუხებიან მურდალ ცხოვრებას და ღმერთისაკენ გულუბრყვილოდ მიისწრაფიან; და ხილვად ჩანთაში უკვე ჩადებული დაწერილი ბედისწერისა, რომელსაც თითქოსდა ვერაფრით შეცვლიდა, რაც უნდა დაეხარისხებინა ლირიკულ გმირს წარსულის ქაოსი და რაც უფრო ხშირად შეფარებოდა პოეზიას ეკლებიდან ცხელი ლექსის გამოსაწოვად. მაგრამ ეკლებში გზის გასაგნებად მაინც ყოველთვის რჩება ის გზაბილიკი: შენი წილი ქაოსიდან გადაუსხა სისხლი პოეზიას. და შენი სასიზმრეთის, შენი საფურცლეთის, შენი მთა-ბარის, შენი გადაშლილი წიგნის მინდვრების სამფლობელოები გაგემეტოს ყველასათვის და უპირველესად მაინც მეგობარი პოეტი ქალისათვის, იმ მაია სარიშვილისა, რომლის ლირიკულმა ფიქრ-განცდებმაც, დეპრესიაგამოვლილებმა, უნდა გაგრძნობინოს მთის თრთვილი, რომელიც ყოველი ლექსის მერე ისე ლღვება და ისე შეუძლია დატკბეს, ჩაიშიც კი მოიხდინოს შაქრად ჩადნობა... და მერე ცისკენ აიხედოს და ლექსებიდან აფრენაზე ეჭიროს თვალი. და დაუწერელი ლექსების ტრაგედიასაც აქედანვე შეიგრძნობ, ომარ თურმანაულის სახებად გასიმბოლოვებულს, მტკივნეულ სპექტაკლად რომ წარმოგიდგებოდა, მისი ყველა ძველი მეგობარი როგორ გაშლიდა ხელებს და ჩაიხუტებდა მიწასავით მასზე მოგონებებსაც და მის ლექსებსაც და თბილისის ძველ ქუჩებში გაბნეულ მის ხმებსაც და შუაზე გადატეხილ მის ცხოვრებასაც, თხილიანიდან თბილისამდე და თბილისიდან შტრასბურგამდე ხიდივით გადებულს, ბოლოს მაინც ხიდივით რომ უნდა ჩამტყდარიყო. და "ოქტომბრის" ლირიკული გმირიც ამ სპექტაკლის მონაწილედ რომ იგრძნობდა თავს, ისიც ხელებს გაშლიდა და წამოკრეფდა რუსთაველზე გაფანტულ იმის ყველა დაუწერელ ლექსს. დაუწერელი ლექსების ანარეკლად შეიძლება განიცადო თუნდ "ციცინათელები მხრებზე", ტრაგედია იმ ქალებისა, რომელნიც ერთხელ დაიბადნენ, მაგრამ ათასი სიკვდილი ერგოთ; რომელნიც შიგნიდან იმსხვრევიან და გარედან ანათებენ; და რომელნიც საკუთარ ქვებში წვებიან, რათა გამაგრდნენ და უკან დაბრუნებულებმა მხრებზე ციცინათელები შემოიწყონ. და ვინმე მიამიტმა ანდა მხოლოდ საკუთარ ჯამს ჩამაცქერალმა შესაძლოა იფიქროს: რაკიღა ანათებენ, მაშ არც არაფერი უჭირთო, – და რაღა უნდა დაშავდეს, თუკი თვითონ ქვებს ამოეფარება და ამ სინათლეს დაემალება – ციცინათელების სინათლეს, ათასი სიკვდილიდან გამომზირალს. დაუწერელი ლექსების ანარეკლად შეიძლება განიცადო თუნდ "გამოუქვეყნებელი ცხოვრებაც", როდესაც თავისებურად გამშვიდებს ცარიელი ფურცლიდან ყურება და გავსებს ამ ცარიელი ფურცლის სიყვარულით, სავანედაც რომ გეჩვენება ცარიელი ფურცლებით აშენებელი სახლი, სადაც აღარც წინაპრის სული გაწუხებს და აღარც ძველი ლეგენდების სიბრძნე... და ზიხარ და უსმენ მხოლოდღა საკუთარ გულისცემას და საკუთარ კითხვის ნიშნებს ხაზავ ჰაერში, საკუთარ სითეთრეს მისჩერებიხარ და გიხარია ჯერ დაუბადებელი სიტყვების აყვავება ამ სითეთრეში. და იბადებიან სიტყვები გულისცემიდან, გულისცემა კი... თან მოიყოლებს წინაპრის სულსაც და ძველი ლეგენდების სიბრძნესაც, და 8 აგვისტოდან ხიდი რომ გადაიდება 27 სექტემბერზე, ოთხმოცდაათიანი წლები კიდეც ჩრდილივით აგედევნება უკან, შენი თაობის დარდების გაგრძელებას ჩაგაგონებს და სენტენციასაც შემოგთავაზებს: არ ყოფილა ადვილი თავისუფლება წარსულის გარეშეო. და "სადა გემოვნება" – როცა ნაომარ ქუჩებში მტვერი იდებოდა და შავი ჭუჭყისამტან ფერად გამოდგებოდა და შავი კაბებიდან ბუნებრივად ანათებდა ქართული სილამაზე – ძალდაუტანებლად უნდა გარდასახულიყო იმ წლების სუნთქვად და "მაშინ, როდესაც ცეცხლმა დაწვა ბევრი შენობა" ყოფილიყო არა მხოლოდ გახსენება მწარე მოგონებებისა, არამედ – ამავდროულად – ცოცხალი შეგრძნება ტრაგიკული ყოფისა, როდესაც გამოდიხარ დამწვარ ქალაქში და უპირველესად იმას ცდილობ, ჩამოიბერტყო ყველა ძველი უაზრო ნივთი და ყველა ცრურწმენა:
და გავაგრძელე გზა ქალაქში, დამწვარ ქალაქში გახსნილი ჩანთით ჩავუარე ბიბლიოთეკას, სადაც ჭვარტლიან წიგნებიდან ღმერთი ბღაოდა, სადაც სიტყვები ადნებოდნენ წიგნის გარეკანს...
"ღმერთის ბღავილი" თავიდან ნიკო სამადაშვილის პოეტურ ხილვებშიც მოგვჭრიდა ყურს, მერე თანდათან რომ შევეჩვეოდით ამ სიტყვათშეთანხმებას – ჩვენი დრამატული, ტრაგიკული რეალობის გამომხატველს; და თუ თვალს არ მოვუხუჭავდით ამ ხილვასა თუ ამ შეგრძნებას, მხოლოდღა მაშინ შეგვეძლებოდა გზას დავდგომოდით დაკარგული ღმერთის მოსაძებნად სამყაროს მიღმაც და თვითეული ჩვენგანის გულშიც... და ახლა ეს ბღავილი ჭვარტლიანი, დამწვარი წიგნებიდანაც უნდა მოგვესმინა, ირმა შიოლაშვილს სწორედ იმ რწმენითა და იმედოვნებით რომ აღავსებდა, დაკარგული ღმერთის მოსაძებნად რომ გვაგულიანებს: მივბრუნდი და ვთქვი:
გადმოვიტან ყველა წიგნის ყველა გარეკანს, გადმოვიტან ყველა წიგნის დამწვარ იმედს ჩემს უცნაურ, ჭვარტლიან გულში, შინაგან გზაზე ავაშენებ თეთრ შენობას, ის იქნება ჩემი სახლი, ის იქნება ჩემი დიდი ბიბლიოთეკა.
ეს თეთრი შენობა ის ტაძარია, სადაც უნდა დაივანოს უფალმა და ხელმეორედ გვშვას თეთრი ფურცლებიდან და ჯერაც დაუბადებელი სიტყვებიდან, რათა ცხოვრება ყოველდღიურად დაიწყო ახლიდან, ოღონდ შეიცნობდე, რომ არ არსებობს თავისუფლება წარსულის გარეშე და არა სადღაც, შორითშორეთში, არამედ სწორედაც შენი გულის ოქტომბერში იბადებიან აპრილები.
3 მარტი, 2021
Last edited by Admin on Sun Mar 07, 2021 1:04 pm; edited 1 time in total
Admin
Number of posts : 6700 Registration date : 09.11.08
Subject: Re: ირმა შიოლაშვილი Sat Mar 06, 2021 7:52 pm
ირმა შიოლაშვილი
ზღვა
აი ჩემი სიყვარული, სამშობლოდ დაბადებული სიყვარული, წინაპრის ძვლებით შემოღობილი სიყვარული, წინაპრის ლეგენდებით ნაკვები სიყვარული, მუხის ფოთლებით ავსებული სიყვარული მუხის ფოთლებივით მოშრიალე სიყვარული, ორ დიდ მუჭაში ჩავტიე და ტალღებს მივანდე.
აი, გულიდან გამოვდევნე ყველა მდინარე, აი, ბაგიდან გამოვდევნე ყველა მდინარე, აი, ხსოვნიდან გამოვდევნე ყველა მდინარე და ზღვისაკენ ვუკარი პირი!
ზღვა იქცა ჩემი მოთმინების უხმო მსაჯულად და დიდ მეგობრად, მენდობა და გულამდე მიშვებს, მეც, ასე სადა, ცარიელი და გარუჯული ვკოცნი მის კაბას და ტუჩებზე მეკრობა ქვიშა,
და ვწვები მისი გულის ფსკერზე, და ვეძებ ჩემი სამშობლოს საზღვრებს და ვიბრუნებ წართმეულ მიწას ნიჟარის სუნთქვად, ხავსის სუნთქვად, და ასე თხემით ტერფამდე მტკივა ძველი ტანი და ძვლები მეწვის.
აი ჩემი სიყვარული. აი ჩემი მოთმინება. ზღვას ქვიშად ჰქონდეს.
Last edited by Admin on Mon Mar 29, 2021 2:04 pm; edited 1 time in total
Admin
Number of posts : 6700 Registration date : 09.11.08
Subject: Re: ირმა შიოლაშვილი Sat Mar 06, 2021 8:01 pm
ირმა შიოლაშვილი
თევზები
რომ შემეძლოს, გარესამყაროს დავაჯერებდი რომ ძველი ისტორიები მომავლიდან იკვებებიან, რომ ერთი გრძელი სპირალია ჩემი ცხოვრება- ერთი ბოლოთი მომავალს შეერთებული, ხოლო მეორეთი ჭრელაჭრულა წარსულს! არადა ისე უპრობლემოდ ვიცხოვრე, შორიდან ბევრს შურდა ჩემი აწყობილი რეალობა და ჩემი აღიარებული სიტყვები, თუმცა რა იცოდნენ რომ კალაპოტში მოცურავე მდინარეს ყველაზე დაუმორჩილებელი თევზები აბარია, რომლებიც ცხოვრებას უსიტყვოდ უმწარებენ! ძალიან ძნელია დაუმორჩილებელი თევზების მწყემსვა, განსაკუთრებით მაშინ, როცა ფსკერზე მფეთქავ სპირალს გარშემო უვლიან და დანახულზე და განცდილზე ვერ ლაპარაკობენ.
Last edited by Admin on Mon Mar 15, 2021 4:05 pm; edited 1 time in total
Admin
Number of posts : 6700 Registration date : 09.11.08
Subject: Re: ირმა შიოლაშვილი Sat Mar 06, 2021 8:12 pm
ოქტომბერი, ირმა შიოლაშვილი ქართულად / ფრანგულად Octobre, Irma Shiolashvili en géorgien / en français •Mar 6, 2021
ირმა შიოლაშვილის ლექსს "ოქტომბერი“ კითხულობენ: ქართულად - ირმა შიოლაშვილი, ფრანგულად - ბაჩანა ჩაბრაძე (მთარგმნელი). გამოყენებული ილუსტრაციები: ირმა შიოლაშვილის კრებულის „ოქტომბერი“ გარეკანი, ინტელექტი 2020 (ასევე ფრანგული ანთოლოგია « Je suis nombreuses : Quinze poètes géorgiennes » ("მე ბევრი ვარ: თხუთმეტი ქართველი პოეტი ქალი"), გამომცემლობა ლ'ენვანტერი, პარიზი 2021, რომელშიც შესულია ირმა შიოლაშვილის ლექსების თარგმანი). გამოყენებული მუსიკა: მოცარტის საფორტეპიანო კონცერტი № 21.
"Octobre" d'Irma Shiolashvili. Lecture en géorgien par Irma Shiolashvili, lecture en français par B. Chabradzé (traducteur). Illustrations utilisées : la couverture du recueil d'Irma Shiolashvili "Octobre", éditions Intelekti 2020, ainsi que celle de l’anthologie française « Je suis nombreuses : Quinze poètes géorgiennes », éditions L'Inventaire, Paris 2021, dont font partie plusieurs poèmes d'Irma Shiolashvili. Musique utilisée : Piano Concerto No. 21 de Mozart.
ოქტომბერი
აი ჩემი ოქტომბერი, ჩემი სიმწვანეშეპარული ოქტომბერი, ჩემი ვერგაყვითლებული ოქტომბერი, ჩემი ბავშვობაგაუხუნარი ოქტომბერი, ჩემი გაზაფხულით სავსე ოქტომბერი, ჩემი ემოციებით სავსე ოქტომბერი, კალათაში მწვანეფოთლებჩაყრილი ოქტომბერი, ცხოვრების დასაწყისში მდგარი ოქტომბერი, 16 წლის გოგოს გულისნაირი ოქტომბერი, რეალობას ვერშეწყვილებული ოქტომბერი, მწიფე ხილის ნაცვლად ჩიტების ჟღურტულით სავსე ოქტომბერი, მწიფე ხილის ნაცვლად ყვავილობის სუნით სავსე ოქტომბერი, თავდაყირადაყენებული ოქტომბერი, პოეტის ოცნებებით სავსე ოქტომბერი, პოეტის აპრილებით სავსე ოქტომბერი, ჭკუიდან შეშლილი ოქტომბერი ერთ დიდ ტაბლაზე დაგიდე და ვახშმად მოგართვი.
ახლა უკვე შენი საქმეა, ჩემი სულის მწვანე ფოთლებით როგორ გააფორმებ დღევანდელ საღამოს, ოდნავ მზიანს, ოდნავ მოწყენილს, როგორ გადაკვეთავს ერთმანეთს ჩემი და შენი რეალობა, როგორ შეეწყობა ერთმანეთს ჩემი და შენი ოქტომბერი, შენს პრაქტიკულ წარმოდგენებს, შენს საშემოდგომო მოსავალს როგორ დაამშვენებს ჩემი თავდაყირადაყენებული სამყარო, როგორ დაისვამ სუფრაზე პირისპირ ჩემს ყვავილებით დაფოთლილ სხეულს და მოგეწონები, როცა თვალებიდან აპრილის მერცხლები ამიფრინდებიან. დაალაგე შემოდგომის ხილი სუფრაზე. მიმიპატიჟე. მოვალ, დავჯდები და მოგიყვები, რას ვგრძნობ, როდესაც მწვანე ფოთლების მოსავალი ყვირილით მიხმობს.
Voici mon octobre, Mon octobre qui s’imprègne de vert , Mon octobre qui n’arrive pas à jaunir, Mon octobre d’enfance éternelle, Mon octobre plein de printemps, Mon octobre plein d’émotions, Octobre aux feuilles ver tes amassées dans un panier, Octobre du début de la vie, Octobre pareil au cœur d’une fille de seize ans, Octobre non-apparié à la réalité, Octobre plein de gazouillements d’oiseaux En place de fruits mûrs, Octobre plein du parfum des fleurs, En place de fruits mûrs, Octobre renversé, Octobre plein de rêves de poète, Octobre plein d’avrils de poète, Octobre désaxé – Je te l’ai mis sur un grand plateau pour ton dîner.
Maintenant c’est à toi De décorer aux feuilles ver tes de mon âme Cette soirée légèrement ensoleillée, légèrement triste, De faire se croiser nos réalités, D’apparier ton octobre au mien, D’embellir tes idées pratiques, ta récolte automnale Par mon univers renversé, De mettre sur la table face à toi Mon corps tapissé de fleurs Et de m’aimer Quand les hirondelles d’avril s’envoleront de mes yeux.
Dispose les fruits d’automne sur la table et invite-moi. Je viendrai m’asseoir et te dire ce que je ressens Quand la récolte de feuilles ver tes m’appelle à haute voix.
Irma Shiolashvili Traduit du géorgien par B. Chabradzé Du recueil « Je suis nombreuses : Quinze poètes géorgiennes », éditions L'Inventaire, Paris 2021
ზუსტად ვიცი, მტკივნეული სპექტაკლი იყო: ყველამ ხელები გაშალა და ჩაიხუტა მიწასავით, ყველა ძველმა მეგობარმა ჩაიხუტა მიწასავით გულში მასზე მოგონებები. და ლექსები. და თბილისის ძველ ქუჩებში დაბნეული მისი ხმები. და შუაზე გადატეხილი მისი ცხოვრება. თხილიანადან თბილისამდე, თბილისიდან შტრასბურგამდე ხიდივით გადებული მისი ცხოვრება, რომელიც ბოლოს მაინც ძველი ხიდივით ჩატყდა. მეც სპექტაკლის მონაწილე ვარ, მეც ხელები გავშალე და რუსთაველზე გაფანტული მისი ყველა დაუწერელი ლექსი ავკრიფე.
წიგნიდან: „ოქტომბერი“, გამომცემლობა „ინტელექტი“, 2020 ირმა შიოლაშვილი, 2020
Friday, April 2, 2021 at 12 PM UTC+04 2–13°C Sunny Price: Free Group · Members of აგორა Agora
გერმანიაში მცხოვრები ქართველი პოეტის ირმა შიოლაშვილის ახალი პოეტური კრებულის ვირტუალური პრეზენტაცია ლიტერატურისა და ხელოვნების მცოდნეთა და შემოქმედთა საერთაშორისო ცენტრში “აგორა”
Number of posts : 6700 Registration date : 09.11.08
Subject: Re: ირმა შიოლაშვილი Wed Apr 28, 2021 8:41 am
ირმა შიოლაშვილი
ქუჩა. ალუბლის ყვავილობა
მივდივარ. ქუჩაზე აყვავებული ალუბლები საკუთარ წარსულს მზერად მაყოლებენ და საკუთარ მომავალს ვარდისფრად მაყრიან, ხოლო მათი აწმყო დგას ჩემს ფეხებთან და ცდილობს ფესვებით მელაპარაკოს. ვჩერდები . ისეთი ადვილი ყოფილა აწმყოსთან ლაპარაკი, განსაკუთრებით გაზაფხულზე, როცა ყვავილობა ზენიტშია. მთავარია ფეხი არ მოვიცვალო, მთავარია ფესვები ჩემს ტერფებთან ფეთქავდნენ. სიტყვაც არაა საჭირო, გადამწყვეტი სიმეტრიაა_ თუ სწორად ვიდგები, _სწორად აღვიქვამ რეალობას და მიწასაც გავუგებ. ვდგავარ და ვგრძნობ, როგორ ეხვევიან ფესვები ჩემს დღევანდელ განწყობას, როგორ ლაპარაკობენ საკუთარ ჟანგბადზე და უჟანგბადობაზე, საკუთარ მიწაზე და მიწისქვეშ აყვავებულ ამბებზე. ვდგავარ და ვფიქრობ: თუ სიმეტრიას დავიცავ , ყოველდღე შემიძლია ვუსმინო ხეებს, ყოველდღე შემიძლია მათი ფესვებიდან გამოვიწოდო სიმართლე და აწმყოს მეგზურად გავიხადო, ვიმეგობრო მათ გრძნობებთან და ქუჩაშიც ისე ვისეირნო, თითქოს ძველი მეგობრები მიმაცილებდნენ.
27.04.2021
Admin
Number of posts : 6700 Registration date : 09.11.08
Subject: Re: ირმა შიოლაშვილი Sun Jun 06, 2021 1:45 pm
Grenzenlos. Zeitgenössische Prosa von Frauen aus Georgien
Grenzenlos. Zeitgenössische Prosa von Frauen aus Georgien. Herausgegeben von Lela Zuzkiridse und Irma Schiolaschwili. Aus dem Georgischen übersetzt von Irma Schiolaschwili in Zusammenarbeit mit Joachim Britze. Kaukasische Bibliothek Band 29 (Georgien). Reihe Epik Bd.124, ISBN: 978-3-86356-332-5; 204 Seiten, €[D] 18,50
In diesem Band sind Geschichten von fünfzehn zeitgenössischen Autorinnen aus Georgien versammelt, die durch die Kriege in Abchasien (1992-1993) und in Kerngeorgien (2008) entstanden sind. Sie erzählen über das wunderschöne Land im Südkaukasus, dessen Grenzen künstlich versetzt wurden. In diesen Kurzgeschichten erzählen Frauen aus Georgien sowohl über Leid und Schmerz als auch im Krieg entstandene Liebe und Freundschaft. Sie berichten über kaukasische Traditionen wie zum Beispiel die ausgeprägte männliche und weibliche Würde, die die einzelnen kaukasischen Völker immer noch stark verbindet. Sie erzählen über die Sehnsucht nach einer fremd gewordenen Heimat und nach alten Freunden, über die schleichende Okkupation an den neuen Grenzen und über die Kraft und die Bedeutung der georgischen Erde, von der 20% zurzeit von Russland okkupiert sind.
--- „უსაზღვროდ“ - 15 თანამედროვე პროზაიკოსი ქალი საქართველოდან, რომლებიც აფხაზეთის და სამაჩაბლოს ომზე მხატვრულად მოგვითხრობენ. მოთხრობები გერმანულად თარგმნა ირმა შიოლაშვილმა, იოახიმ ბრიტცეს მონაწილეობით. პოპის გამომცემლობა, 2021 წელი. ---
GRENZENLOS ZEITGENÖSSISCHE PROSA VON FRAUEN AUS GEORGIEN
Irma Schiolaschwili (Herausgeber), Lela Zuzkiridse (Herausgeber), Traian Pop (Herausgeber), Irma Schiolaschwili (Übersetzer), Joachim Britze (Übersetzer), Nukri Pirzchalawa (Illustrator)
Vorwort
„20% Georgiens sind von Russland okkupiert.“ Diesen Satz werden Sie heute überall hören – bei alltäglichen Themen in den Medien, in internationalen Reden und Berichten, hinter den Kulissen, in privaten Gesprächen … Auf den ersten Blick ist es ein trockener, informativer Satz, aber für Georgien ist er mit einer großen Tragödie verbunden: Abchasien und Samatschablo sind verloren, Soldaten sind gefallen, eine friedliche Bevölkerung wurde mit Krieg überzogen, zerstörte und verlassene Häuser, dem Erdboden gleichgemachte Dörfer, Flüchtlinge … Es ist der Schmerz, der die in diese Sammlung eingebrachten, sich in schöpferischem Individualismus und Schreibstil sehr voneinander unterscheidenden Autorinnen in ihren ganz unterschiedlichen Texten, Kurzgeschichten, Miniaturen und Romanauszügen vereinigt. Wie nehmen die georgischen Autorinnen den Krieg wahr? Die Zeit dabei und die Zeit danach? Wie hat sich der Krieg in ihrem Bewusstsein abgesetzt? Wie kommt er wieder zum Vorschein? Mit welchen Gefühlen wird er verschmolzen? Wird der Leser Teil dieser Emotionen? Wir denken – ja. Der Leser wird ein Teil dieser Texte werden. Die Personen und literarischen Helden dieser Texte sind ja unsere Zeitgenossen, Menschen, deren Leben der Krieg vor unseren Augen zerstörerisch verändert hat und in deren Zukunft er wie ein ewiges Brandmal eingeprägt ist. Dieses Buch ist ein friedlicher Protest georgischer Schriftstellerinnen gegen Krieg und Okkupation, ein Ausdruck ihrer Solidarität mit den Soldaten, den Flüchtlingen und mit den in den Grenzgebieten und in den okkupierten Zonen lebenden Menschen. Die Okkupierung ist nicht zu Ende. Sie läuft weiter als „schleichende Okkupation“ oder „Borderisation“. In unserer Heimat geraten die Häuser unserer Bürger, ihre Weinfelder und Gärten und die Gräber ihrer Vorfahren oft hinter Gitter, die der Feind jeden Tag über die Grenze langsam vorschiebt. Dieses Buch erzählt Geschichten von Kriegen, die so alt sind wie wir, erzählt von im Krieg umgekommenen Verwandten, Freunden und Nachbarn, von Sehnsucht und Liebe. Dieses Buch ist nicht nur eine trockene Information. Es ist eine laute Botschaft an die zivilisierte Welt: 20% Georgiens sind von Russland okkupiert. Wir wollen keine Grenzen in unserem Land.
Home 
ირმა შიოლაშვილი, 1995
