პროზაიკოსი - პროზაიკოსს

ისე, სწორია რენუარის წინადადება: მწერლები უფრო საინტერესოდ წერენ მწერლებზე, ვიდრე სხვები...
იციან, როგორ უინდა წერონ და იმიტომ...

ზაალ სამადაშვილი

ჩემი მწერალი

ნუგზარ შატაიძე ჩემი მწერალია...
"ჩემ მწერლებს" ვუწოდებ მათ, ვის წიგნებსაც, რამდენჯერმე წაკითხულებს, ხშირად ვუბრუნდები, წელიწადში სულ ცოტა, ორ-სამჯერ მაინც. მომენატრება ხოლმე სამყარო, რომელოშიც არაერთხელ მიგრძვნია თავი კარგად, ვიღებ თაროდან კრებულს და ვიწყებ კითხვას. როგორც წესი, ვკითხულობ ხოლმე ძალიან გულდასმით და ძალიან ნელა - მაქსიმალურად ვიხანგრძლივებ სიამოვნებას.
ლიტერატურამ დიდი გავლენა იქონია ჩემზე და ხშირად ვიმეორებ ხოლმე, განსაკუთრებით ამ ბოლო დროს, ორმოცს რომ გადავაბიჯე, მერე - კარგმა წიგნებმა გადამარჩინეს, კარგ მწერლებთან, ძველებთან და ახლებთან, ქართველებთან და უცხოელებთან ვალში ვარ-მეთქი...
ნუგზარ შატაიძე ერთ-ერთი მათგანია...
ნუგზარ შატაიძე ერთ-ერთი მათგანია, ვინც საზოგადოებრივ-პოლიტიკური ძვრების, ხელოვნებაში მომხდარი ბუნებრივი და არაბუნებრივი ცვლილებების მიუხედავად, მხნედ და ჯიუტად მიუყვება გზას, ბილიკს თუ აღმართს, რომელზე სიარულიც, ჩემი ღრმა რწმენით, ყველაზე ძნელია. ეს გახლავთ გზა, რომელსაც მიუყვებოდნენ და დღემდე მიუყვებიან მწერლები, რომლებიც კი არ აფიქსირებენ ცხოვრებას ფოტოგრაფებივით, კი არ აკვირდებიან მას, როგორც ექსპერიმენტისთვის გამეტებულ საბრალო ცხოველს, უკვე დაწერილის ინტერპრეტაციებს კი არ სთავაზობენ მკითხველს, არამედ თანაუგრძნობენ ადამიანს, უყვართ ადამიანი და იმ დიდი ამერიკელისა არ იყოს, მწერლობას მშვენივრად რომ უთავსებდა ფერმერობას - სჯერათ, რომ ის არათუ გაუძლებს და გადარჩება, არამედ გაიმარჯვებს კიდეც!
"მეოცე საუკუნის ქართული მოთხრობა". როგორი სახელია?.. რაც გნებავთ, ის წარმოიდგინეთ ამ სახელის მიღმა - გნებავთ ფანტასტიური წიგნი, გნებავთ ტირეთი დაბოლოებული სტრიქონი სქელ, ლორდთა პალატის წევრივით სოლიდურ ენციკლოპედიაში... ამ სახელის ერთ-ერთი შემქმნელია ნუგზარ შატაიძე - "ჩემი მწერალი".

რევაზ ინანიშვილის ”სამაგიდო რვეულიდან”
------------------------------------------------

*
ნუთუ მართლა არაფერს კითხულობენ ერთმანეთისას ჩვენს საძმოში?და თუ კითხულობენ,ნუთუ არაფერი აღაფრთოვანებთ?
აი,”ლიტერატურულ საქართველოში” დაიბეჭდა ჯემალ თოფურიძის უმშვენიერესი მოთხრობა ”მათთვის,ვინც მამებმა მიატოვეს”,ეს მოთხრობა გაუძლებს უმაღლესი დონის ევროპულ ანთოლოგიებს.ვეკითხები ხან ერთს,ხან მეორეს,_წაიკითხეთ?წაიკითხეთ?ერთნი:გამომრჩა.მეორენი,_წასაკითხი იყო?მესამენი,_არა უშავს,არა?!_ესაა და ეს.
ვაი,საბრალო,საცოდავო ჯემალ!

რევაზ ინანიშვილი - "ჩანაწერები სამაგიდო რვეულებიდან"

***
"პასუხის მაგივრად ხელი წამავლო, თერთმეტ გრადუსიან სიცივეში კარში გამიყვანა და გამახედა: იქ მხოლოდ თოვლის არზნით (ხვავით - რ.ი.) ჩამოლესილი და ჯანღჩახვეული მთები მოჩანდნენ ცაზედ მიკრულები, თითქოს გოლიათები თავისავით საკვირველ დედას მკერდზედ საწოვნელად მიჰხვევიანო" - ეს ვაჟაა. აი, ასე შეეძლო დანახვა და ხატვა მას!

რევაზ ინანიშვილის
”სამაგიდო რვეულიდან.”


რამდენი ლიტერატურული გმირი წამძღოლია წინ!რამდენს გავყოლილვარ ნაბიჯ-ნაბიჯ, ყველაზე სულგაკანკული კი მაშინ ვიყავი,ვაჟას თვალებით რომ შევდიოდი ვენახებსა და ჭალებში!როგორ დავყურებდი ხოლმე იებს!”იას უთხარით ტურფასა,მოვა და შეგჭამს ჭიაო”...მთის წყარო?ხმელი წიფელი?მთანი მაღალნი?არა,ჩემთვის ცნობილ მწერლობაში ვერავინ შეედრება ვაჟას_დედამიწაზე სიცოცხლის არსის ყველაზე მტკივნეულად შემგრძნობს.შეიძლება ვაჟა(ქვეშეცნეულად)ჯერ კიდევ ასი წლის წინათვე გრძნობდა,რომ რაღაც გლობალური საფრთხე მოელოდა ამ სიცოცხლეს!