ქეთი ჩხარტიშვილი (ხელოვანი)

ფოტოზე...

სატელეფონი ხაზებში დაარქივებული შემოდგომა...
მზე თავისივე ნაფეხურებს აგროვებს
პროსპექტებზე...
მე შენს მაგიდაზე მდგარ საათს ვუცვლი
დროს...
უკვე ბაბუაწვერაც იხდის ილუზიას - ტანს,
საღამოს ყდაში ეხვევა...
ღამე პიქტოგრამებს ხაზავს
სახურავებზე...
კედლებს შენი სუნი ასდით,
შიშველი გაქვს თვალები...
ჩვენი თითები კითხულობენ სულს...
ქუჩები ფოტოებს რომ გვიღებენ,
იმ ფოტოზე მე შენ ხარ...
შენ კი... მე...

ჩვენი სიგიჟე...

ვაძინებთ ღამეს...
ქუჩები თვლემენ დედამიწის ტანზე...
ვიპარებით შიშველი ტერფებით...
ერთია ნაბიჯი...
ვართ...
ერთ_სულნი...
შენი სუნთქვაა ჩემი...
კიბეზე დადის ჩვენი სიგიჟე...
ელექტროსადენებს ვუყოფ ვარსკვლავებს...
ინთება დროის ყველა კაფე...
ჩემს მაჯებზე შენს ნათითურებს
ვუწერ
წერილებს...
დუმილი ივსებს ხელისგულებს
შენი სახელით...
და...
ვთენდებით...

ფოფოს...

ყოველი წამი დუმილიდან
თითო-თითოდ
თვლებად ამოვქსოვე...
ხეები საკუთარ ჩრდილებს ზრდიდნენ...
ჩვილის ასაკიდან...
შენ დაიხარე...
ქვიშაში გააბნიე ნიავი...
ხელები მიატყუპე
და...
ასე უბრალოდ
გაზაფხულად ააფოთლე ჩამავალ მზეზე
ცისარტყელას ნაფეხურები...
მკლავებზე თითებით მეჩურჩულე...
ეძებდი ლოცვანს...
დღეს...
შენ პირველად ეზიარე...
ხელში აგიყვანე...
ხის სკამზე დარჩენილი ლოცვანით
ქუჩები დავიმგზავრეთ...
ღამით...
სიტყვებს დახუჭული თვალებით ვისურვებდი...
მქონოდა ათასი სიცოცხლე
და
შენთვის მომეცა...



კი,ნიკა,გამიხარდა ქეთის გვერდი აქ,არმურზე...
მისი შემოქმედება,სულ სხვა ფერია და თბილი...

თვალებით...

ღამე ნარკომანივით ეძებს ცას,
სახიდან იხდის შიშველ ანარეკლს...
სუნთქვის აპარატზე რთავს სულს...
ფუნჯებში მშიერი შრიფტები ჩადიან,
სიგიჟის ტონებით უვსებენ სურვილებს ფილტვებს...
ქარი მინებზე...
წვიმის პროცესიამ ეს ცა ჩამოსწია...
შენ მოძრაობ,
მიბჯენილი გაქვს ჩემი მაჯისცემა...
გახმოვანებული ცხრაწახნაგა წამები მზეებს შობენ...
ფერის სიხშირე...
იმ ყვითელ მთვარეს უკვე საყდართან ძინავს...
თვალებით ვათენებ ღამეს...
მოგენდე
და...
ჩემი ფრთები შენში გავშალე...

მე შენთვის...

წვიმის სახლში ცხოვრობენ ღამეები...
ძიძებივით ზრდიან მთვარეს,
რომელიც თითებით თხზავს ქუჩებს...
ჩემს ფურცელზე ისევ სიტყვებია... უძილო...
და...
შენი თვალებიდან ვწერ ჩემს სიჩუმეს...
amabile...
ვისმენთ ცას...
მხოლობითია სუნთქვა,
ვთენდებით...
ვისულდგმულე შენი გული...
ჩვენი მხატვარია ახლა ეს სამყარო...
ყველა ფერი - ჩვენი...
მე შენთვის...

ჩემი

მთვარის სიზმრებიდან მოვიდა ღამე...
მეგონა დამიძახე...
ხმით...
სიტყვებით...
ან არც...
მხოლოდ სიჩუმით...
...
შენში ვისმენ ახლა ჩემს თავს...
...
ხელისგულებით გიწვდი ცას...
თვალებით ვწერ მზერას...
...
ფიქრები შეეხიზნენ ვარსკვლავებს...
თითებით ვლოცულობ...
შენს სახეზე...
ხარ ჩემი...
...
შენში ვისმენ ახლა ჩემს თავს...

tbili...satuti...dzalian,dzalian sufta... yvitelguliani...chemi qeti

ქეთ, გამიხარდი აქ, ახლოსფერო

.

ჩვენს მისამართზე...

ჩვენს მისამართზე დღეს კალათით გამოვგზავნე ჩიტის ბუდეები...
შენი ნაჩუქარი ჩიტებისთვის...
ბარათებზე დავწეროთ მათთვის სახელები...
და...
ერთმანეთს გავუცვალოთ...
ან არც...
მე მაინც მხოლოდ შენს დაწერილ სახელებს დავარქმევ...
...
დილით ვნახე შენი დახატული მინდვრის ყვავილები...
მიყვარს რომ მჩუქნი ხოლმე...
მზე ფერებით მესაუბრება ღია სარკმლეთან...
შენი დახატული მინდვრის ყვავილები ყველგან დამყავს...
როგორც...
პატარა არსებები...
მეჩქარები...
სუნთქვაში...
ვიცი, რომ ჩვენს მისამართზე შენ და შენი ნაჩუქარი ჩიტები მელოდებით...
სულის კვალს მოვყებით...
მე...
და...
შენი დახატული მინდვრის ყვავილები...

zevsis daqali wrote:

dzalian gamixarda. . .

gavtbi. . .

nikas da qetis mimoceras eblitfoze vkitxulobdi xolme suntqvashekruli. dadet ra is dialogebi.

aq dasasveneblad shemoval xolme :*

ჰო,მაი,ეგ დრო მეც თკბილად მაგონდება...

გაიხარეთ,ნიკა,ქეთი... გიორგობას გილოცავთ...

gavTbi.. gavTbi..

მერვე დღე

სარეცხის თოკზე გაფინეს დედამიწა
(სამაგრებით)...
დრო მგლოვიარეა,
მე ახლა უხელ-ფეხო ღამე მტკივა
და
ვიგონებ თერაპიულ სიზმრებს.
ჩემს ხმას ჰგავს შენი სიჩუმე.
ვივიწყებ წვიმის ამნეზიას,
ვრთავ პატეფონს,
ფირფიტა წვიმას უკრავს...
თითებით ვცვლი
ქუჩებზე მიკრულ ნაბეჭდ მაისს.
ვხრი სიახლოვეს
(ციკლურ ძახილამდე)...
მე შენი წარწერა ვარ,
უწერტილო კარდიოგრამა.

პარანოია

მისიონერი ქუჩები...
გუგებიდან მდის ღამე.
მონეს "ქრიზანთემები" ესიზმრებათ
ცარიელ ფურცლებს.
ხანძრიანი მზე იპარავს ელექტრობოძებს...
სტრიქონებგარღვეული თვალები...
ხის ფუღუროში
ნელსაცხლებლებს ისვამს უფორმო დედამიწა.
ვარდისფერი ფორთოხალი
და
ჩემი ტერფების გრავიურა...
დრო ეშაფოტზე გარდაიცვალა.

ტროტუარები

ჯიბის რადიო.
ჩემი სენტიმენტალური ვალსი
ოცდამეორე დროში.
სანამ
მენაყინე ბოლო ნაყინს გაყიდის,
მზე ფსკერამდე ჩაყვება დედამიწას,
გაიხდის
ორი ზომით დიდ ფეხსაცმელს
და
ჰალსტუხს შეუკრავს ღამეს.
დასურათებული ამინდები...
როცა
ჩვენ წავუკითხავთ მას
ილანკუღას ზღაპარს,
სუიციდი
ნიველირებულ პლასტებს შეეზრდება.
მე_ცარიელე დაიწერს
მუყაოს შემოდგომას...
მუსიკით მივაბი უჩემო ელექტროველებს
სიჩუმის ტროტუარები.
პანთეისტი ფანჯრის მინებიდან
შევწყვეტ წვიმას.
წვიმს...

Postportret

დროობით
უცნაური ხსნარი მიდგება ხოლმე
თვალებში.
ვაქუცმაცებ ჩემივე განცდებს.
სანამ კედლებზე ძვრება უიღბლო დილა,
შრება უწვიმო ამინდი.
ვითხოვ ხმაურის განაჩენს.
ვნებდები ჩემი თავის
უსახელო პალატებს,
ქუჩების კარიკატურებს
და
ვგრძნობ...
თოვს თმებიდან.
ხელჯოხით დადიან
პარადოქსული მისამართები.
უცვლელი არტიკულაციით გგრძნობ...
პოსტპორტრეტულ სიშავეს
ტრანზიტულ ხმებზე
ვკვეთ.
დროობით
უცნაური ხსნარი მიდგება ხოლმე
თვალებში.
გამდნარ ხელებს მისინჯავს ანტიპირეტიკი.
ვითხოვ ხმაურის განაჩენს.

Postportret

დროობით
უცნაური ხსნარი მიდგება ხოლმე
თვალებში.
ვაქუცმაცებ ჩემივე განცდებს.
სანამ კედლებზე ძვრება უიღბლო დილა,
შრება უწვიმო ამინდი.
ვითხოვ ხმაურის განაჩენს.
ვნებდები ჩემი თავის
უსახელო პალატებს,
ქუჩების კარიკატურებს
და
ვგრძნობ...
თოვს თმებიდან.
ხელჯოხით დადიან
პარადოქსული მისამართები.
უცვლელი არტიკულაციით გგრძნობ...
პოსტპორტრეტულ სიშავეს
ტრანზიტულ ხმებზე
ვკვეთ.
დროობით
უცნაური ხსნარი მიდგება ხოლმე
თვალებში.
გამდნარ ხელებს მისინჯავს ანტიპირეტიკი.
ვითხოვ ხმაურის განაჩენს.

ჩვენს მისამართზე

ჩვენს მისამართზე დღეს
კალათით
გამოვგზავნე
ჩიტის ბუდეები
შენი ნაჩუქარი ჩიტებისთვის.
ბარათებზე დავწეროთ მათთვის სახელები
და
ერთმანეთს გავუცვალოთ
ან არც...
მე მაინც
მხოლოდ
შენს დაწერილ
სახელებს
დავარქმევ.
დილით ვნახე შენი დახატული
მინდვრის ყვავილები,
მიყვარს რომ მჩუქნი ხოლმე.
მზე ფერებით მესაუბრება ღია სარკმლეთან...
შენი დახატული მინდვრის ყვავილები
ყველგან დამყავს,
როგორც
პატარა არსებები.
მეჩქარები...
სუნთქვაში...
ვიცი, რომ
ჩვენს მისამართზე
შენ
და
შენი ნაჩუქარი ჩიტები მელოდებით.
სულის კვალს მოვყებით.
მე
და
შენი დახატული მინდვრის ყვავილები...

ბაბუაწვერა (მზეს - ნინო ნადირაძეს)

ინტერლუდია ჩემს და შენს შორის -
თოვს...
კედლის დაობებულ მხრებზე
ჭიკარტებით მიკრული ამინდები.
ვბეზრდები.
ვბეზრდები ემპირიულ სიმშვიდეს.
ვგრძნობ შენს ემბლემებს ჩემში,
ზოლიან ხილვებს,
გადამწვარ მზეებს,
ღამის ფიტულებს,
ვმუნჯდები...
მეათე სპექტაკლში - ჩემი მუსიკა.
მუყაოს ხელებით გიჩრდილავ შუბლს,
თვალებში - ცა.
გესმის
იესო.
იესო...
თითებზე ხმები,
როცა ვხატავდი თოვლს.
სიყვითლე ქარის.
შიშველი ბაბუაწვერები...
სარა,
წვიმები
ნავსადგურებს მიღმა
მთავრდებიან.
ინტერლუდია ჩემს და შენს შორის -
თოვს.



უჩემესი ადამიანი.

ქეთიუს..მიყვარხარ

შენი ლექსი

და მერე... ღამე გაეცლება ჟანდარმერიას.
მეძებდი? ახლა ისევ გგავარ. ვგრძნობ შენს თავს ჩემში.
გფიქრობ. კოლოფში სიგარეტის ერთი ღერია.
ჩემს სუსტ მაჯებზე აღარ ჩანან ფანჯრები. ქეშად
აწყვია დღეთა ტონიკური მელანქოლია
და დიფუზური სიმახინჯე ტროტუარების.
მე და შენს შორის მედიუმი ახლა თოვლია,
ხოლო ქარები, რახანია, თმებში გაებნენ.
მომძებნე, მოდი, თოვს, საშინლად, თვითმკვლელობამდე.
ერთფეროვნება სარკასტული სჭირთ ისევ დღეებს.
მაგ დაღლილ მხარზე, სულ უბრალოდ, ლოყას მოგადებ,
ჟანდარმერიას გაეცლება ღამე და მერე
მე ალბათ შევძლებ შენთვის ჩემი სუნთქვის დაწერას,
დამთავრდებიან ნავსადგურებს მიღმა წვიმები,
დღეს ისევ ვგავარ, სარას - შიშველ ბაბუაწვერას,
მოდი, ვგიჟდები, შევიშალე, ვკვდები, მინდება
შენი ტერფების უძილობა, მზე გადამწვარი.
მომიახლოვდი, ხელებით ვშლი ანარქიულ ხმებს,
ყრუ ბოძებს შორის დარჩენილი სივრცე მაწვალებს
და სულ ახლოა მზის დაშვება ავარიული.

Quote :

მომწონს საშინლად..

მეც ძალიან მომწონს...

მომწონს კი არა... ვერ გამოვდივარ ამ ლექსიდან...
იდეალურია...
გენიალური..

სიტყვები მეკარგება...