უკვდავებისა წყაროო

***
თუშის ქალმა თქვა: წაუოლ
ბასრის ხმლის ამამტანელსა,
საგძლისა შორად წამტანსა,
სახელის შინ მამტანელსა.

***

ნეტავი,შენი ჭირიმე,
სურვილს არ მისცა შიშია,
რა ხანის შაგეყრებოდი,
ჩამოგკოცნიდი პირშია,
მაიგრილებდა ხოხობი
შენი თვალ-წარბის ჩრდილშია.

***

დილით ავდგები მზიანსა,
ხევ-ხევ ჩავყვები ნიავსა,
შიგ გულში ჩავეკონები
ჯერ გაუშლელსა ნიავსა.

ვაჟა ხორნაული wrote:

***

ნეტავი,შენი ჭირიმე,
სურვილს არ მისცა შიშია,
რა ხანის შაგეყრებოდი,
ჩამოგკოცნიდი პირშია,
მაიგრილებდა ხოხობი
შენი თვალ-წარბის ჩრდილშია.

***

დილით ავდგები მზიანსა,
ხევ-ხევ ჩავყვები ნიავსა,
შიგ გულში ჩავეკონები
ჯერ გაუშლელსა ნიავსა.

unda iyos:
jer gauSlelsa iasa.

შენ რომ წიგნი მოგეწერა,
რა ღირს ვიყავ აგრე ტკბილსა,
დაეწერა ბროლის თითსა,
მარგალიტის ბაგე-კბილსა,
შავსა თვალსა,შავსა წარბსა,
ყორნის ფერად შებურვილსა.
მონაწერსა შენსა წიგნსა
ვაკოცებ და მოვჭამ ჭირსა,
ღამე საწოლში ჩავიტან,
არ ვაღირსებ თვალსა ძილსა.

***
რა ბევრი მიტირებია,
რა ბევრი ცრემლი მდენია,
არც გული გამამიცვლია,
არც ამიღია ხელია.
როდესაც მომაგონდები,
მედება ცეცხლის გენია!
სახსოვრათ დამრჩა თვალ-წარბი,
ოქროს ულვაში შენია,
ოქროს ულვაშის ჩრდილები
შენს სახეზედა ჰფენია.
ირმებისა ხარ სტუმარი,
მესამ-მეოთხე წელია;
აღარ ერგებათ ტყვიაი,
ძმაო,ნასროლი შენია.
თოფი ლიშანზედ მიგიდის,
წელთა ხმალი გრტყავ მჭრელია,
ნეტავი ჩაგაგდებინა
შენის გუნების ცხენია,
თუ სამართალი ვერ გიყონ,
ამოსწყდეს ფშავის ხევია,
ძირითამც ამოვარდება
მგონია თორმეტ თემია.
მოგიკლავ ცოლის წამყვანი,
შენ სხვა რა წაგიხდენია?
დამიწერია ბარათი,
ზედ მამიწერავ ხელია.
გამამიგზავნავ მალვითა,
ძმაო,ბარათი ჭრელია.
არავინ დაგაღალატოს,
არვინ მოგკიდოს ხელია.
სახელად თამარი მქვიან,
ეგრე _თიკუნად ლელია,
ოთხ წელსა გგონებ შორითა,
სიყვარულ მეტად ძნელია!
ტყეში ვერ ვიცნი შენ სახლნი,
არა მაქვს მოსავლელია,
გამამეგზავნა პერანგი,
შენს ტანზედ ჩასაცმელია,
შენთანამც მამცა სიცოცხლე,
შენთანამც მამჭრა ყელია....


რამდენი უნიჭიერესი პოეტია უკვალოდ გამქრალი ან მცირედით წარმოდგენილი.
ამ ლექსის ავტორი(თამარი,თიკუნით_ლელია) ხვარამზეს ღირსეული თანამეკალმეა,მასაც ხომ ექნებოდა(ხვარამზესავით) სხვა ,დიდებული ლექსები...
...
ლექსი ჩაუწერია დავით ხიზანაშვილს,გამოქვეყნდა "ივერიაში",1887 წელი,ნ174.

ქალბატონო სანათა,მე ხომ მოგაბეზრეთ ჩემი სტუმრობით თავი,ახლა თქვენც გვესტუმრეთ_ძალიან მოუხდებოდა ამ საოცარ ლექსს თქვენებური შეხმიანება...ბაობაბთან ერთად გელოდებით.

***

მინდორთ რო სისხლის ტბა ბრუნავს,
გადასაგდები სად არი?
შიგა წევს გველი წითელი,
თავსა სძრავს,ბოლო სად არი?
ბევრსა ჰკლავს ბევრის სურვილი,
მაგრამ გაგება სად არი?

***
ქალაუ,მითხარ,შენი ვარ,
გულს რაღად დამეხურება?
მთას თუ მზის შუქი ათბუნებს,
ნისლი არ მაებურება.
გუნება გუნებასა ჰგავ,
სიტყვა ხო ორივ ერთია,
ჩემი და შენი გამყრელი
ნუმცა ზეითი ღმერთია.

ტურფა ბაღი და წალკოტი
ეკლითა ვინმემ შენარა!
რკინისა კარი შეაბა,
კლიტე მე მომცა,შენ არა!
ვაჰ,თუ ზედ ისიც დამერთოს,
მე მიყვარდე და შენ არა!

ცაზედ მოდიან წერონი
მწკრივადა,ჯარის-ჯარადა;
ვერა ჰხედავთა,ტივლებო,
ცრემლი ჩამომდის ღვარადა?
წადით,წაიღეთ ამბავი,
არსად დაჰკარგოთ შარადა;
უთხარით,ნუ დამივიწყებს
ქალასა,ტურფას ტანადა;
ნეტარ არ ვაგონდებია_
მე ხო ვსულდგმულობ ძალადა.

ან შენ რამ დაგემართება,
მგმობი გავხდები ბედისა,
ან მე გამრიყავს ჭალებზე
ზვავი დაღესტნის მთებისა,
ან კლდეზე გადავვარდები,
ჯოგი დამესხმის მგლებისა,
ან ტყვია შემათამაშებს
გამოგზავნილი მტრებისა!..
ჩამომყვებიან ყორნები,
ჩრდილი დამფარავს ფრთებისა,
სალეკეს მონაძოძდება
ნათოსი ჩემის ძვლებისა.
რა დედა ამიტირდება,
რა მამა შასწუხდებისა?
შენ მაინც დამიტიროდი,
ჩემებრ ტანჯულო ბედისა,
რა ვიცი,მე ჩემს გეძახი,
იქნება გახდე სხვებისა...
...
მთქმ.მზექალა არაბული,Cამწ.ნ.სახელაშვილი.
დავით გოგოჭურის პირადი კოლექციიდან.
...
ლექსი,რომელიც დაამშვენებს ნებისმიერ ანთოლოგიას.
როგორ იგრძნობა სიყვარულის მადლი და სილამაზე,
სევდა და სიხარული!..

ოღონდაც,ჩემო ლამაზო,
შენი ხმა ყურზე მდიოდეს,
შენი იმედი ამქვეყნად
ხმალივით გვერდზე მდიოდეს,
ჩვენს სიყვარულზე,ლამაზო,
ზედ ვარდიც ამოდიოდეს,
ჩვენი ტრფობისა მორევში
მტერნიც ვერ გამოდიოდეს,
გაკვირვებული მაღლიდან
ღმერთიც ძირს ჩამოდიოდეს.

მე პირდაპირ თქმას როგორ გავბედავდი და რადგან დამრთეთ ნება ვაჟიკა ჩემს საყვარელ ლექსს დავდებ აქ, რადგან მათი თემები არაა გახსნილი...


ჯუთელი ხათუთა


ვიყავი ჯუთელი ხათუთა
მიყვარდა არხოტელი თორელი
ბოლოს წმინდა გრძნობა გახუნდა
წლებმა წარიტაცეს ყოველი.

მახსოვს ენძელები იები
მინდიასავით რომ მათოვდა
მახსოვს რომ მაჩუქე იები
დეკით გადაპენტილ ბექობთან.

მახსოვს ჯიხვთ რომ სთხოვე ზავი და
ქისტეთს რომ წავიდა თორელი
ბოლოს დიდი დრო რომ გავიდა
მაგრამ ამაოდ რომ მოველი.

მანდილს რომ შავხსენი მზეები
და დავრჩი სიფითრის მთოველად
ჯიუხვნი ქარაფნი კლდეები
რომ მეჩვენებოდა თორელად.

ცხადში თუ სიზმარში გნატრობდი
მოწმე ხარ ჩემ ჭერხოს ყორენო
ოღონდ დაბრუნდი დაბრუნდი
არხოტში დაგხვდები თორელო.

ზიზო ბურდული


**************************************


ვიყავი ჯუთელი ხათუთა
მიყვარდა არხოტელი თორელი
ზიზო ბურდული

შენ გახსოვს და გულით ნატრულობ
წინაპართ საძვლეს და სახატეს
ნატრულობ დარდებიც მატულობს
რაც ნახე რაც ლექსით დახატე

ხატისკარ ხევსურთა ფერჴისა ,
კაფია შემთვრალი ვაჟების,
ელვაო, იმ ცისპირ ტეხისა,
ცისკარო, იმ გარიჟრაჟების.

იქ სადაც იყავი ხათუთა
თუნგით რო გივლია წყაროზე
ეგ მზერა გულს მოესათუთა
მზერითაც არ მიავგაროზე

მეც გულში კელაპტად მინთია
ასული სიფითრის მთოველი
ხოგაის ძე ვიყავ მინდია
შენ საით გეგონე თორელი

უშენოდ ერთ დღესაც ვერ ვძლებდი
წყაროს წყალს გაფერე კისკისას
ღილღველთა კოშკებშიც გეძებდი
ნატყვევარს მოსისხლე ქისტისას

უწყალოდ ვლეწავდი ციხეებს მიზგითებს
დავსისხლე ქვიშა თუ ბალახი
და ჩემგან მხარმოჭრილ ჯიგიტებს
თვლითაც ვერ ითვლიდა ალახი

არხოტში დამწვი და დამდაგე
ირემო გულს გამოსაბმელო
ჯანდაბას მთაში თუ დამკარგე
ბარად ხომ შამამხვდი ქალბნელო

თამაზ წიკლაური

დადექ ქარო და მიამბე,
სიტყვა მაქვს სახვეწარისა:
როგორა მყვანან მთა-კლდენი,
დაბლა სიტურფე ბარისა.
წყარონი არა დიანა,
ან ყვავილ არა ჰყვავისა?
ან ჩემი დედა და მამა
ტანზე ჩამცმელი შავისა,
ან სწორებ როგორა მყვანან,
სიმღერის მთქმელნი წყნარისა?
ტიალი,ძნელი ყოფილა
ქვეყნად სურვილი ქალისა,
ყოფილა გულის დამდნობი,
მუხლში დამლევი ძალისა,
თავში თმის გამთეთრებელი,
დამბრმობი ორივ თვალისა!
***
დიდი მადლობა ბექას ბრწყინვალე ლექსებისათვის.

სამსალასა ვსვამ თასითა,
გული ლახვარზედ მიგია,
რაც შენ გაგშორდი,მიჯნურო,
საკუთრად ეს მამიგია:
მაცვია ნავთის პერანგი,
ზედ ცეცხლის კილო მიგია...

შენი ჭირიმე,ლამაზო,
ნუ გამიხდები ავადა;
თუ შენ გამიხდი ავადა,
თავს მე მოვიკლავ თავადა.
სევდისა ციხე ავაგე,
"რა ვქნა?" მოვაგე ქავადა.

***
სიყვარულმა და ნდობამა
სიკვდილ არ იცის ქალისა...
ნეტავი ნისლად მაქცია,
გადმოვივლიდი ქარითა,
იქ დავიწყებდი წვიმასა,
სადაც შენა ჰხნავ ხარითა!

ქალო ეგ შენი ელფერი!
ამომავალ მზეს შეჰფერი.

***
ა ის ღრუბელნი მიყვარან,
ბოროლაზე რომ დიანო,
ერთი მეორის შაყრასა
ხარობენ,მეელიანო.
შაიყრებიან ერთადა,
მანანას ჩამაჰყრიანო...
რაც უნდა ბევრი ეცადნენ,
ჩვენ ერთურთს ვერ გაგვყრიანო.


...
გთხოვთ,ამის წინა ლექსი წაშალოთ.

***

მათურის ძირას წისქვილნი
მარილის გულებს სცრიანო,
შიგ ქალნი სხედან ლამაზნი,
ვაჟკაცის გულსა ჰკლიანო,
გამოვლენ,ხელ-პირს იბანენ,
შუქნი მთათ გადადიანო,
ვაჟასა შენისთანასა
წელზეით ხმალსა ხსნიანო,
სწადიან_ დაატყვევებენ,


სწადიან_დაიხსნიანო.