”ხანდახან ვთარგმნით...” - ნინო დარბაისელი

ვერა პავლოვა


სვიტერშიც მოჩანს...



სვიტერშიც მოჩანს,როგორ დავფარო
პირველი ლიფი - ნომერ პირველი.
ეზოში ყველა მე შემომცქერის,
რა ნახეს ნეტა გასაკვირველი!
ვიჯვარედინებ მკერდზე ხელებს და
რაც შემიძლია,მხრებში ვიხრები,
მაინც მამჩნევენ სეირნობისას,
ვერაფერს მშველის ხელები,მხრები.
მახრჩობელაა ეს საჩუქარი,
ჰაერს ვიგუბებ შენაწუხები
და ამოსუნთქვას ვეღარც კი ვბედავ,
არადა, დედამ,სულ სხვათა შორის,
ვითომ შემთხვევით,მომცა წუხელი.




Под свитерком его не спрячешь,
мой первый лифчик номер первый,
когда, гуляя по двору,
его ношу, и каждый смотрит,
и каждый видит, несмотря
на то, что складываю плечи
и что крест-накрест руки. Трудно
дышать — затянуто дыханье
подарком, сделанным мне мамой
вчера, как будто между прочим.

[quote="nino darbaiseli"]ვერა პავლოვა


სვიტერშიც მოჩანს...



სვიტერშიც მოჩანს,როგორ დავფარო
პირველი ლიფი - ნომერ პირველი.
ეზოში ყველა მე შემომცქერის,
რა ნახეს ნეტა გასაკვირველი!
ვიჯვარედინებ მკერდზე ხელებს და
რაც შემიძლია,მხრებში ვიხრები,
მაინც მამჩნევენ სეირნობისას,
ვერაფერს მშველის ხელები,მხრები.
მახრჩობელაა ეს საჩუქარი,
ჰაერს ვიგუბებ შენაწუხები
და ამოსუნთქვას ვეღარც კი ვბედავ,
არადა, დედამ,სულ სხვათა შორის,
ვითომ შემთხვევით,მომცა წუხელი.




იმგვარად შემოესია
ვერა პავლოვნა საიტებს,-
სულ მალე პორტუგალია
და არგენტინაც გაიგებს!

...
თარგმანი ბრწყინვალეა!

[quote="ვაჟა ხორნაული"]

nino darbaiseli wrote:

ვერა პავლოვა


სვიტერშიც მოჩანს...



სვიტერშიც მოჩანს,როგორ დავფარო
პირველი ლიფი - ნომერ პირველი.
ეზოში ყველა მე შემომცქერის,
რა ნახეს ნეტა გასაკვირველი!
ვიჯვარედინებ მკერდზე ხელებს და
რაც შემიძლია,მხრებში ვიხრები,
მაინც მამჩნევენ სეირნობისას,
ვერაფერს მშველის ხელები,მხრები.
მახრჩობელაა ეს საჩუქარი,
ჰაერს ვიგუბებ შენაწუხები
და ამოსუნთქვას ვეღარც კი ვბედავ,
არადა, დედამ,სულ სხვათა შორის,
ვითომ შემთხვევით,მომცა წუხელი.




იმგვარად შემოესია
ვერა პავლოვნა საიტებს,-
სულ მალე პორტუგალია
და არგენტინაც გაიგებს!

...
თარგმანი ბრწყინვალეა!

ძაან მაგარი ქალია,
ვაჟავ,პავლოვა ვერაო.
ბევრი ქართველი პოეტი
ახლო მიუვა ვერაო,
ეროტიკ-ერეტიკოსსა
არ აკრთობს სხვათა ცქერაო,
არც რად მიუჩინს არხეინს
გმობა და თითის შვერაო,
თან იგრე ლამაზი არი,
იგეთი გაიძვერაო,
ყველა მზირალი,მზვერავი,
ვინც თავი ``გაიზვერაო`,
სუ გადარია კაცები,
უწვერული და წვერაო,
თავ-თავის ხიდან მოტეხა,
გააჭოკ-გააჟვერაო,
ქარივით წამაუქროლა,
ყინვაში ანამქერაო.
ნუ გეგონება, ქერქეტა
რუსის ქალია,ქერაო.
გამაგრდი, მტკიცედ დადექი,
ვით შემართული ცერაო,
მალიად ჩამაიცილე
გულიდან ეგ ქიმერაო,
არ ჩაგიხვიოს ბადეში,
გაფრთხილებ,თორე ,მე რაო!

***
ლურჯი პერანგი. ცისფერი მზერა.
მე კი სიმართლე არ მითქვამს ჯერაც.
ის მეკითხება ამბავს ქარიშხლის,
ავანთებ ცეცხლსო, ლოგინს გაგიშლი.
ჩემო ძვირფასო, შეხე-მაღლიდან,
ვიღაც თეთრ ყვავილს
თავზე გვაყრის და...
მიდი გაშალე, გათბეს ღუმელიც,
უშენოდ გულით დამაქვს ღრუბელი.

***
Голубая кофта. Синие глаза.
Никакой я правды милой не сказал.
Милая спросила: "Крутит ли метель?
Затопить бы печку, постелить постель".
Я ответил милой: "Нынче с высоты
Кто-то осыпает белые цветы.
Затопи ты печку, постели постель,
У меня на сердце без тебя метель".



აი, ნინ, ერთხელ ესენინი ვთარგმნე-მგონი გამოვიდა, შენ რას იტყვი?