გიო საჯაია

გიო საჯაია

მარტივი მოტივი

მირტებს ვუმარტოვებ მანტოს და მანტიას -
დაე, ბედის ხაზებს პასუხი გაეცეთ.
ყველაზე მარტივი მოტივი მარტია,
თებერვლის ამარტ-არტს სადმე რომ გაექცე.

და მერე მარტიდან, წვიმების სეზონის
გარდაუვალობით გაწამებს ანანკე.
და არის აპრილი, უდავოდ, რეზონი
და მერე მაისი და მერე... მანამ კი:

ოთახში სიბნელე. სიბნელის ოთახში -
საგანთა ქაოსი. ქაოტურ საგნებში -
ყოვლად უსარგებლო ნივთების ზარდახშა.
ნაცნობი ანფასი, დაორთქლილ სარკეში.

კედელზე ნახატი - მილანი, ლა სკალა.
ფანჯრებზე არეკლვა გერბერთა პროფილის.
და ღამის ზეწოლა - ცხრა გიგაპასკალი.
და მთვარე - სიგიჟის პერპეტუუმ მობილე.

უძილო თვალებში სამყაროს სიმრუდე.
და ერთფეროვანი დღეების რიგები
ქრებიან ერთბაშად, ასტრალურ ბერმუდში.
და ისევ თავიდან და ისევ იგივე...

და მერე მარტიდან, წვიმების სეზონის
გარდაუვალობით გაწამებს ანანკე.
და არის აპრილი, უდავოდ, რეზონი
და მერე მაისი და მერე... მანამ კი,

მირტებს ვუმარტოვებ მანტოს და მანტიას -
დაე, ბედის ხაზებს პასუხი გაეცეთ.
ყველაზე მარტივი მოტივი მარტია,
თებერვლის ამარტ-არტს სადმე რომ გაექცე.

გიო საჯაია

დილის ექსპრომტი

სავსე ხარ ჩემით. ვერ ივარგა ბედის მეთუნემ -
მყიფეა ჩვენი სიყვარული, ოფლით და მტვერით
მოზელილი და მოზომილი დროში. თუთუნი
ხრჩოლავს ოთახში და თვალებით სიჩუმეს ვზვერავთ.
წევს შენი ძაღლი ჩემს ფეხებთან, ვით ანუბისი.
ეს განთიადიც გულს გარეა, ლექსიც - ყასიდი.
სავსე ვარ შენით. მეშინია, ერთ არცთუ ისე
მშვენიერ დღეს არ გადმოხვიდე გულის თასიდან.

ადამიანის დაკარგვასა და შენარჩუნებაზე ასე საინტერესოდ ჯერ არავის დაუწერია

გიო საჯაია -- 14:38 22.02.2016


,,შენ ადამიანის შენარჩუნება თქვი, თორემ ადამიანის დაკარგვას არაფერი უნდა. მიჩვევაა ყველაფერი – გტკივა, ძალიან გტკივა, ასე, ორი–სამი კვირა, შესაძლოა – ორი–სამი თვე, თუნდაც – რამდენიმე წელი (გააჩნია, როგორ გიყვარს) და მერე ეჩვევი. ჯერ ვიზუალურად შლის დრო, მას, შენი მეხსიერებიდან, მერე ყველაფერი დანარჩენი გავიწყდება, თანმიმდევრულად: მისი ხმა, მისი სურნელი... ბოლოს ისე ხდება, ერთ დღესაც აღმოაჩენ, რომ საერთოდ დაგავიწყდა, თითქოს არც არასდროს არსებულა შენს ცხოვრებაში. სულერთი ხდება, რაღაცნაირად. და ამის გაფიქრება არის წითელი ხაზი, რომლის იქითაც ცხოვრება მის გარეშე გრძელდება.

სრულიად სხვა საქმეა შენარჩუნება – საოცარი ნიჭი უნდა და რკინის ნებისყოფა. ალბათ ვინმე სისუსტეშიც კი ჩამოგართმევთ ძვირფასი ადამიანის შენარჩუნებისთვის ბრძოლას, მაგრამ რეალურად, სწორედ ამ ბრძოლაში იჩენს თავს მთელი ადამიანური სიძლიერე. ნუ იქნებით სუსტები, ნუ დაკარგავთ, იმ იმედით, რომ ერთს მეორეთი ჩაანაცვლებთ, რადგან შეძენით, შესაძლოა, ათიც კი შეიძინოთ, ერთის მაგიერ, მაგრამ თითოეული ადამიანი უნიკალურია თავისებურად და თავისი ადგილი აქვს თქვენს ცხოვრებაში და თუ ეს ადგილი გამოთავისუფლდა, ის მხოლოდ მზარდ სიცარიელეს შეუძლია, დაიკაოს, რომელიც დაკარგვიდან დაკარგვამდე ისე გაიზრდება, რომ ერთხელაც, თქვენც გშთანთქავთ, როგორც დამკარგავს, როგორც დაკარგულს.''


* https://droni.ge/?m=5&AID=24902

გიო საჯაია

ამას წინათ, ძველ, სამუშაო-სავარჯიშო ფაილებს ვათვალიერებდი. ერთი ლექსი შემხვდა, რომელიც არ მახსოვდა. გუშინდელი ამბების მერე, არ შემიძლია, არ დავდო, ზედგამოჭრილია დღევანდელ ქართულ რეალობაზე. აღარაფრის იმედი მაქვს იმ ქვეყანაში, სადაც რუსი დეპუტატის გამო, ხელისუფლების უუნარობის და უტიფრობის გამო, ოპოზიციის უსირცხვილობის და უსინდისობის გამო და ა. შ. და მისთ., ჩვენ ერათმანეთს ვხოცავთ. სხვას ვერაფერს და არაფერს ვიტყვი.

21.06. 2019



სიკვდილი საქართველოში

ის ბოლოს მოკვდა, როგორც ველოდით -
ერთხელაც, შეუძლოდ გახდა რა,
ის მოკვდა კბილებჩაცვენილი, მელოტი,
წელში მოხრილი და გამხდარი.

ვერ ვიტყვი, ხანში იყო-მეთქი, პირიქით -
მინდორში ქარს დაღლიდა.
ის ჩვენ გვიყურებდა გაგებით,
ჩვენ, მას - მაღლიდან.

ის ბოლო წავიდა, როგორც წესი,
ჩვენ მასზე გაცილებით ადრე წავედით.
მან მშვიდად მოიჭამა ყოფის ფესვი,
ჩვენ მოვკვდით წამებით.

ის ფრთებმა წაიღეს ზეცისაკენ,
ჩვენ, სამარემდე ფეხით მივედით.
ჩვენ გვერქვა: გიორგი, დავითი, არისტაფან...
მას ერქვა იმედი.

გიო საჯაია

წყევლა

Wenn du lange in einen Abgrund blickst, blickt der Abgrund auch in dich hinein. (Friedrich Nietzsche)


შენი თვალები ცა არ არის, არც ზღვა, არც მდელო.
შენი თვალები უფსკრულია. და ამის გარდა,
მე რომ ტკივილის გზებით დავალ, იმ გზებით გევლოს,
რომ მიხვდე, რარიგ ტკბილი არის უფსკრულში ვარდნა.

შენ არ ხარ ფესვი, არც ყვავილი, არამედ - სურო,
რომელიც სულში მოცოცავს და შიგნიდან მანგრევს.
მე რომ სურვილის მდინარეში გულაღმა ვცურავ,
შენც იქ გეცუროს, რომ გამიგო. და კიდევ კარგი,

შენი სხეული არც ცეცხლია, არც წყალი, მიწაც
არ არის - დამწვას, დამაწყუროს და გარდა ამის,
გისურვებ, ყველა მიგებაროს წიაღში, ვისაც
ჩემამდე ჰყავდი და ვინც გყავდა! რაგდან ეს ღამეც

წარმავალია - მე ამაზე დუმილი შემშლის -
ეს წყევლაც წავა, გზაც მორჩება და დროც ჩაიარს,
დარჩება მხოლოდ პოეზიის უკვდავი ძეგლი.
სიყვარულით და მონატრებით,
გ. საჯაია.