ნიკა ჩერქეზიშვილი

ჭიქა კონიაკი

სადაც ყველა სახე მხოლოდ ნიღაბია,
სადაც ამაზრზენი არის ფორიაქი,
სადაც გულწრფელობა უფრო იაფია
ვიდრე ერთი ჭიქა ყალბი კონიაკი.

სადაც გროვდებიან ჭკუისკოლოფები,
ყველას სხვისი ცუდი სადაც უხარია,
სადაც არწივებად სხედან ოფოფები,
სადაც სხვისი კარგით ყველა მწუხარეა.

სადაც დღე და ღამე ქუჩის ხმაურია,
სადაც მანქანები ქრიან დაფეთებით,
ქარმა ფოთლებივით აურ–დაურია
ცოდვით დაცვენილი სულის ნაფლეთები.

[quote="ნიკა ჩერქეზიშვილი.

სადაც გროვდებიან ჭკუისკოლოფები,
ყველას სხვისი ცუდი სადაც უხარია,
სადაც არწივებად სხედან ოფოფები,
სადაც სხვისი კარგით ყველა მწუხარეა.






ასეთია ტრადიციული საზოგადოება.
ნიკა მარადიულ პრობლემას ეხება-უმრავლესობის უღმერთობისაგან
იტანჯება უმცირესობა...
ასე იყო,ახლაც ასეა და მომავალშიც ასე იქნება.
ლექსი დახვეწილია.უბრალოება ოსტატობის რანგშია აყვანილი.

***

ჩემი ცა მოღრუბლულია
და მე ვგრძნობ ვარსკვლავების ტკივილს
ძლიერ წვიმაში.

ვხედავ,
როგორ ფეთქდება ადამიანის გული.

ტკბილია ეს დაძაბულობა.
მჭირდება ამღვრეული სისხლი,
შენი სიყვარულისთვის.

და გწერ…

გწერ თვალდახუჭული,
რომ თვალუწვდენელ მინდორში მიფრინავს უცხო ფრინველი.

რომ არა ეს უემოციო სახეები,
რას განვიცდიდით?
რომ არა ეს სიძულვილის რეჟიმი,
როგორ შეგვიყვარდებოდა?

ჩემი ცა მოღრუბლულია
და მე ვგრძნობ ვარსკვლავების ტკივილს
ძლიერ წვიმაში.

ვხედავ,
როგორ ფეთქდება ადამიანის გული.

ძლიერია ბორკილები,
სქელია ცხოვრებაზე გადაფარებული ბაკანი,
მაგრამ შენი თმაა გაშლილი,
შენი მხრებია თხელი.

ორი კბილის ჯაგრისი ჩემს აბაზანაში
და სულერთია,
ვინ გრძნობს თავს არაკომფორტულად ჩვენი ერთად ყოფნით.

შენი მარადიულად მწუხარე თვალები
მაიძულებენ
შემწყნარებელი ვიყო.

შენი თითები ჩემი გულივით თბილია,
შენი გულივით თბილია ჩემი თითები.

mec unda movefero nikas, dzalian miyvars-gulis poetia

ნიკა ჩერქეზიშვილი wrote:

ბავშვივით გამიხარდება ხოლმე ასეთი სიტყვები..

პოეტმა ათას წელსაც რომ იცოცხლოს,მაინც ბავშვად დარჩება ყოველთვის.

* * *

რომ შედუღაბდე,
შენს კედლებში ჩემს თავს გაყოლებ,
მებადებიან სურვილები შენი შეხებით,
და
თუ გავწვიმდი,
საწვიმარი ქარს გააყოლე,
რომ გაილუმპო
ჩემი ტანის მძაფრი შხეფებით.

.

ნიკა ჩერქეზიშვილი wrote:

ნისიად

დღეს ჩემი არყოფნა იწყება აქედან,
დავგლიჯე სულ ყველა ნიღაბი მასხარის,
წუხელ შუაღამით ცამ მიწას დახედა
და მიხვდა -
სიცოცხლეს ჰქონია საზღვარი.

მე უნდა დაგტოვოთ,
ძნელია ატანა
ჩემი და გშორდებით,
თუ შეძლებთ გამიგეთ,
ვხედავ,
რომ მიწაზე დამჯდარა სატანა
და ადამიანებს ჭკუასაც არიგებს.

ატანა-სატანა,
სული
და
გული
და
კიდევ რამდენია,
რაც ყელში ამოდის,
მომბეზრდა ყოველდღის დაწყება ნულიდან,
ჰოდა,
გაიხილე სიკვდილო,
გამოდი.

მორჩა და გათავდა,
ეს არი,
რაც არი,
იქითაც,
აქეთაც,
ცხოვრება მისია,
უჩემო სიცოცხლეს აყარეთ ნაცარი,
მე მაინც ამქვეყნად ვიყავი ნისიად.

გაგიმარჯოს!

***

ზუსტად ისე,
რომ მოიყუდებ და სულმოუთქმელად დაცლი:
არ ვიცი – სასმისს,
არ ვიცი – ცხოვრებას.

…

გადმოვუტრიალე მკლავები პალტოს,
ჩავიცვი უკუღმა
და გავედი ქუჩაში.

დაე,
ყველა დარწმუნდეს,
რომ არანორმალური ვარ.

სილუეტები


ღამეა...
ახლა უჰაერობით
შენს სილუეტებს ვსუნთქავ მინებზე,
მერე
დაორთქლილ ტანით დაგაწვენ
ლექსებზე,
ჯერ არდაწერილებზე.

მაგათ,
ძმა,
უფალიც ვერ უშველით,
ათასჯერ კისერიც მოეგრიხათ...
შენ უნდა გათავდე შეუშლელი,
შენ ერთი მართალი პოეტი ხარ.


რომ იცოდე,ჯავრიან გულზე როგორი მონატრება იცის შენმა ლექსებმა...

ცაა ცარიელი...

მიყვარს ნიკა

ძმა,
მე ერთი პატარა გოგო მყავს,
დედამიწა გამითბო თითებით,
ქარიშხლებს ჩამოვშორდი ბობოქარს,
მე ახლა მის სიმშვიდეს ვჭირდები.

***

ხეები – ფოთლების გარეშე.
გზები – ტაძრების გარეშე.
მე – შენს გარეშე.

ასეთია ჩემი ქალაქი,
ზამთრის ამ ცივ და ცარიელ ღამეს.
ასეთი იყო ჩემი ქალაქი,
ზამთრის სხვა ცივ და ცარიელ ღამეებში.

…

მე არ შემიძლია სიყვარულზე წერა.

ძმას სალამი!

გოდების კედელი


წვიმა აგვიანებს.

დგახარ ფანჯარასთან,
ისევ უძილო და ღამენათენები,
უკვე ოცდაექვსი წელი გადაფასდა,
სადღაც ულამაზოდ ჩანან ანტენები.

ბედი გამოსარჩევს თვითონ გამოარჩევს.

მიდი,
გაუჩხირე ფილტვებს სიგარეტი.

წერე,
ძარღვებიდან სისხლი ამოქაჩე.

მთელი თავის ყალბი სიგრძე-სიგანეთი
აგებს დედამიწა კედლებს გოდებიდან,
არ ღირს ეს ცხოვრება ყოფნად პურიტანულ,
ზურგზე მოიკიდე შენი ცოდვები და
ერთიც არ გამოგრჩეს უფალს მიუტანე.

მიდი,
გაიშიშვლე სულის ნაწილები,
ძვლებზე ჭუჭყიანი ხორცი აიკეცე,
ახლა პატრონობენ მიწას ნაძირლები,
ვერ აგიტანენ და
ცაში გაიქეცი.

წერენ სირეგვნეებს ახლა არნახულებს,
გმეტობს პოეზიის ვიღაც ანთოლოგი,
შენ კი ძველებურად ნერვებს ამარხულებ,
სულით შეშლილი და სისხლით პათოლოგი.

ყველა თანაგრძნობა არის სისულელე,
როცა ტკივილისგან ცაა ნაცრისფერი.

გარეთ არ გამოვლენ სახლში მისულები.

მიდი,
ნუგეშია ახლა არაფერი.

მიდი,
წინააღმდეგ ყველა დინებისგან,
უნდა მოდიოდე,
წასვლის დრო თუ არის,
მიდი,
გაამტვრიე მკერდით მინები და
წითლად გადაღებე დაბლა ტროტუარი.

მიდი,
წერე შენი ყველა სიგიჟიდან.

ფეხზე დაიკიდე,
თუ არ გაღიარეს.

მიწა მიატოვე,
ცამ თუ მიგიზიდა.

წვიმა?

წვიმა ისევ მაგრად აგვიანებს.

ძმას ისევ ანუ დედა ვატირე ყველა არქიფო სეთურის

ძმა,
წუხელ ქარი ღამეს ბერავდა,
მაგრად სტკიოდა მიწას ვაგინა,
ვისაც სჭირდება ჰყავდეს ბელადი,
მე ყველა ბელადს პირში ვაგინებ.

ძმა,
დილით მარტმა შობა აპრილი,
ძვლებამდე თრობა იცის არაყმა,
მელაპარაკოს ყველა პირდაპირ
და ერთ ადგილას ყველა ქარაგმა.

ძმა,
მძულს ცხოვრება შუალედური,
ვფანტავ და...
ვისაც უნდა აკრიფოს,
ფეხზე მკიდია ყველა სეთური,
და უფრო მაღლა ყველა არქიფო.

ძმა,
არ ვაღმერთებ მაღლა ასულებს,
სხვაგან ეძებონ,
თუ სურთ,
მონები,
არცერთ ბრძანებას არ შევასრულებ
და მითუმეტეს დაუყოვნებლივ.

ძმა,
ასე ვარ და მეტი რა გითხრა,
ვერ ვიტან,
როცა უნდათ გამქონონ,
იქნებ ამისთვის კიდეც ავირტყა,
იქნებ ამისთვის კიდეც ჩამქოლონ...

ძმა,
შემოდი და კარი მიკეტე,
აქ ჩემთან,
ჩემში,
ჩემს თავს მე ვმართავ...
და მშვიდობაში ყველა სიკეთე,
თუ ვინმეს ჩემი რამე ემართა.

***

რას ნიშნავს ზამთრის შუაღამეს
ღია ფანჯარა?

მარტოობა არ არის სახალისო.

ოთახში და სხეულში ერთნაირი სიცივეა.

ვგრძნობდე,
რომ გათენდება
და მზის ამოსვლას დაველოდებოდი.

მე მაქვს ყველაფერი, რაც მჭირდება,
მაგრამ ეს მხოლოდ ის არის, რაც მე მჭირდება.

როცა გიყვარს,
ღრუბლებს ზევიდან უყურებ,
მიწაზე კი წითელი ყვავილები იზრდებიან.

რას ნიშნავს ზამთრის შუაღამეს
ღია ფანჯარა?

მე გადავხტები,
მაგრამ დაბლა არ დავეცემი.

"ლიმნიანი" ჩაი

ყავა უშაქრო
ან
ჩაი "ლიმნიანი",
"KENT"-ი ღერებით და
ბედსაც არ ვემდური,
დამყვა ხასიათი,
ისე ჯინიანი,
შენც კი არ მინდიხარ არაპოეტური.

წუხელ მთელი ღამე ქარი ხმაურობდა,
სისხლი გასდიოდათ ფანჯრებს მინებიდან,
ალბათ ორი ფეთქვა დარჩა ამ გულს,
ჰოდა,
თუნდაც ერთი იყოს,
მხოლოდ შენთვის მინდა.

მიჭირს ვუყურებდე დილას გათენებულს,
სანამ ვინატრებდე ისევ დაღამებას,
მოდი,
დაენახე წამებს გაჩერებულს,
მოდი,
გეხვეწები,
კოცნით დამღალე და...

გამოვიჯახუნოთ კარი გამეტებით,
ოთახს შევატოვოთ ყოფნა ყოფითი და
ისე ჩამასუნთქე შეშლილს პლანეტები,
რომ ეს დედამიწა მოწყდეს ორბიტიდან.

***

რა იქნებოდა,
თუნდაც ერთხელ,
შენი თითების სურნელი ჰქონოდა
ჩემს ფინჯანში დაყენებულ ჩაის.

.

ინსულტი

საფეხური. თითები. იხლართება. თარიღი.
სიმარტოვე. სურათი. თმენა. მაჯა. გავხაზე.
მე ბეღურა ჩიტებმა ნისკარტებით წამიღეს
და დამტოვეს (სულ მარტო) მისი ფანჯრის რაფაზე.

ვიღაცისთვის ეს ლექსი მხოლოდ პათეტიკაა,
ჩემთვის – სისხლის ჩაქცევა ტვინში, კვდომა ნერვებში…
სადაც წვიმა იწვიმებს – ჩემი სისხლიც იქაა
დაღვრილი და არ ახლოთ ხელი! არა! შეეშვით!

მინდა – ასე დაქცეულს არიდებდეთ ნაბიჯებს.
ლოცვა რაღა ლოცვაა, თუ ცამდე ვერ ავიდა.
ბინდი. ნავსი. არევა. გარინდება. მახინჯი.
ხორცი. დამღა. მოწამვლა. უკან. დარდი. თავიდან.

ძველებურად ინთება, იხატება და მიღრენს
სიმარტოვის სურათი – მოგლეჯილი ანფასი.
მე ბეღურა ჩიტებმა ნისკარტებით წამიღეს
და დამტოვეს (სულ მარტო) მისი ფანჯრის რაფაზე.

აქ კვლავ ძველებურად გზები იხლართება,
ერთხელ დაეცი და...
ასჯერ ჩაგქოლავენ,
მაგრამ
დასახატი მაინც იხატება,
ჰოდა,
ეს ნისლებიც მთებზე კვლავ ბოლავენ.

***
"ნიჭი,ძამიკო,ნიჭი",_გალაკტიონმა ბრძანა.

...
მიხარია შენი წარმატებები!

ლაზარე

ასეა,
ყველა თავისას მწამებს,
ისევ შიგნიდან ჩაკეტეს კარი,
შენი თმებიდან მოვიდა ღამე
და სველ მინაზე წაიქცა ქარი.

ცაო,
რამხელა ტკივილებს იტევ,
მიწა მესიზმრა წუხელი ძილში,
როგორც ლაზარეს,
მიპოვის ქრისტე,
უშენოდ გავლილ დღეების ძირში.





დღეები თავებს

სიკვდილი კიდებს მიწის თვალებს უშენო ცაზე,
მინდა ვიყვირო,
მაგრამ ისევ უხმოდ ვყუჩდები,
ათას ტკივილად დაცემული მოყინულ გზაზე,
შენს მარადიულ სასთუმალთან სითბოდ ვქუჩდები.

მიდის ცხოვრება
და დღეები იკლავენ თავებს,
ადამიანებს არ რცხვენიათ განზე გადგომის,
ჩემს სისხლში მცურავ შენი ტანჯვით ავსებულ ნავებს,
მოჰყავთ იესო,
როგორც რწმენა მკვდრეთით აღდგომის.





დედამიწიდან

რაღაცნაირი იერის მქონე
მარტში იქნება ალბათ წვიმები,
სრულიად მშვიდი ვწერ ამ სტრიქონებს,
ვწერ ამ სტრიქონებს
და ვიღიმები.

როგორც სიზმარი,
მხრებზე თოვლი დევს
და უცნაური თეთრი სახება,
მინდა იესო ისევ მოვიდეს
და პირჯვრის მინდა გადასახება.

მინდა მთელი დღე ითოვოს ხვალე,
გადავიღალე,
ახლა ვდუნდები,
დედამიწიდან წამოვალ მალე
და შენთან ერთად კვლავ დავბრუნდები.





მე ამიღეთ

მე რა უნდა ვთქვა,
მთელი სამყარო,
გაყიდეს როცა ოცდაათ ვერცხლად?...
ეს ჩემი ბედი -
შავი ყორანი,
ვგრძნობ არასოდეს იქცევა მერცხლად!...
სიცოცხლეებო,
თქვენ თუ შეგცივდეთ,
მე ამიღეთ და დამანთეთ ცეცხლად...