ფარხა - გაბრიელ გარაშვილი

გაიხარეთ ყველამ მე გაბრიელის შვილიშვილი ვარ და მიხარია რომ ესე მოგწონთ პაპას ლექსები მე პაპაჩემის ბევრი გამოუქვეყნებელი ლექსი მაქვს და დავდებ ნელ-ნელა

არცა მაშინებს სიკვდილი


გაბრიელ გარაშვილი

***
არცა მაშინებს სიკვდილი,
არცა მაქვს იმის რიდია,
თვითონაც კარგად მამხელავს,
ძებნა არ უნდა დიდია
ექ მიზის ტან-ასოშია,
ხანაც ზურგზედა მკიდია!
დღემდე აეგრე დავათრევ
შობითგან ეგრე ვზიდია,
სად, როდის წამამეწევა
ბედისწერაზე ჰკიდია.
არაში აინტერესებს
არ მინდაი და მინდია.
მეც უფალს მივებარები
ხელდაკრეფილი, მშვიდია,
აქაურს შესცვლის სინათლე
წუთისოფელ ხო ბინდია...

..................................

***
დაიჩოლბოტა გარაი
შინაურმა და გარემა,
თავ აღარ უნდა ცოცხალი,
უჯობავ,მოკვდეს ბარემა,
ეჰ...აღარ არი მაინცა,
ცოცხალ მკვდარს შაედარება.

))))))
რარიგად მინდა რო ვიყო
როგორაც ჩიტი ნიბლია
რო აღარ ედვას გულ-გრძნობას
ამ წუთისოფლის ხიბლია
გზას მინათებდეს ცოდვილსა
სახარება და ბიბლია
მაგრამ არეულ სიცოცხლე
ვერად ვერ გავაიღბლია
ალბათ ესრ წავალ იმ ქვეყნად
აღარც რა დიდხან მიკლია
ისრე დავატყვე სიკვდილმა
რო დღესაც ნავალ მიკვლია
ხან თვალწინ გამიციელდის
ხან უკვენაით მიმკვლია
ვერც მოგიშორებ ოხერო
რაც გინდა ვყარო ტლინკია
ისრე გამამშრეტ-გამამცლი
როგორც არაყის ტიკია
მართლაც ღმერთ არა გაგიწყრეს
ეხლავ არა მკრა შტიკია

გაბრიელ გარაშვილი

***
ავახმე, ფურისულანო,
ვაიმე, ჩემნო იანო,
თქვენც მებრალებით, ფოთოლქვეშ
შამძვრალნო ჭია-ღვიანო.
იმით, რომ მაღალ ღმერთისგა
სუყველას სულდგმულ გვქვიანო.
ჯერ ნუ გამოხვალ, მანდ იყავ,
პეპელავ, ჭრელო მხრიანო.
შენ, ჩემო დამტირებელო,
გორნო, ფერდონო ტყიანო.
დიდ მამულებში კირცხილავ,
გარე ჯანღები გრტყიანო.
გამაგრდი, არ დამიშინდე,
როცა დიდ ქარნი ქრიანო.
მარტი თავისას არ იშლის,
ვერც არას დაუშლიანო.
იმედი მაქვის, თავი დროს,
დღეო, გამოხვალ მზიანო.
შენც შაგიშრება ცრემლები
იაო, თვალებ წყლიანო.
აეგეებიც მიტირებს,
ცისფერთვალებავ, ჭკვიანო...
გულს იმთვენ ლახვარ დამესჭვის,
რამთვენიც ჩამოჭკნიანო.
შენც შაგვიბრალე, ბუნებავ,
ჩვენო დედაო მთიანო,
უდროოდ ყინვის შიშითა
სუ ძვალი-დ ხორცნი მთრთიანო.

მარტის თვე არი კარგა თოვს
ამ გაზაფხულის პირზედა
ჩემსა საყვარელს იასა
ფანტელებს აყრის პირზედა
აჰფარებია ბეჩავი
აე წიფლის ხეს ძირზედა
მივედ და მივუალერსე
ვაკოცე ცრემლის მძივზედა
ნუ სტირი შენამც დამცრემლავ
უძვირფასესო ძვირზედა
შენ კარგად მყვანდი მე კია
თუნდ ჭირ დამირთო ჭირზედა
იქ მზეცა ფიქრობს გჯეროდეს
შენფერ ბუნების შვილზედა

....................................
ესენი რაც ეხლა მოვჩხრიკე და დანარჩენებსაც წამოვაწევ..

Admin wrote:

პაპაშენის სურათებიც მოგვიტანე, ქალავ და იმისი სხვა ლექსებიც დადე, – გელოდებით...

ვეძებ ეხლა გიორგი უშიკიშვილის და პაპას სურათს და ვერ ვპოულობ.. რო აღმოვაჩენ დავდებ აუცილებლად

ს ი მ ღ ე რ ა

ფეხებს გაჰფშლეკავს გარაი,
ვეღარ გაუძლებს საგონსა,
ინახვენ ჩაკუტებულსა
კაცსა,არაფრად საყოლსა.
შვილ ჭართალაში გაექცა,
დედაკაც დასდევს საქონსა,
ვეღარა სწვდება ბეჩავი
ამთვენა ნაყოლ-ნაქონსა.
მოჯამაგირეს დაეძებს
ცხვარ,ძროხა,ღორის გამყოლსა,
მაგრამ ისრ ერიდებიან,
როგორც ბრმა ტყვიას ნასროლსა.
აბა,მე რაღა უშველო,
ვეღარა ვხმარობ თავ-შნოსა,
ვაი,ჩემს თავსა ბეჩავსა,
ჩემის გამჩენის საშოსა,
როდამდე დარდსა,ბალღამში
ეს გული მაიხარშოსა?

ფარხა (გაბრიელ გარაშვილი)

***
მშვიდობით, სოფლის გორაო...
ბინდდება...
მენაც მივდივარ...
ვიცი, რო არ გემეტები,
აქ სათეველად გინდივარ...
ეჰ, წავალ, ღამეს გავყვები,
რადგან მენაცა ბინდი ვარ.

---
ფარხა (ფშაურად) ჩამოგლეჯილ-ჩამოფლეთილი (თ. რაზიკ., „ივერია“, # 140, 1900; ი. ჭყონ.,).
„ქართულ კილო-თქმათა სიტყვის კონა“ (შემდგენელი ალექსანდრე ღლონტი).