პირადი დარდები

დარდი № 1

ყველაფერი ესმის და გრძნობს და, რა მოხდებოდა, რომ ამ ჩემ ბობორიკს კაფიების დაწერის გარდა, ლაპარაკიც შესძლებოდა?..

....................

დარდი № 3

ტიო-ნი

ჩემი პატარა ბიჭის სიკვდილზე

ო, კალიების მდევნელო ჩემო!
აწ რა უცნაურ ქვეყანაში
შეგირბენია?

(თარგმნა თამაზ ჩხენკელმა).

ჩემი დარდებიდან ყველაზე ლამაზი:
”მალე მოდი, გაზაფხულო, ბებერ მარუსას ძვლები გაუთბე”.

"განა ლაღი ვარ,რომ ვლაღობ..."

ფშავლის ქალა ვარ!

სანათა wrote:

უუუუხ, შე დარდიანო შენა!

კაი ხანია, დროა!
მე კი ასე მგონია, იმ ჩაფიქრებული რომანისათვის დარდებისა და აზრების შეკრების დრო გაქვს და იმიტომ იკავებ თავს ათასი ვითომსაზრუნავითა, თოროოოო...
და როგორ გემადლიერებოდა ნუციკო ურაკზედა... და ჯალალი როგორ დაიმუქრა "ვერნილაკის ჰაშ ათითა"...
მიხო, ეს სიყვარულია და შენ შენი რედაქტორობის საფასური უხვად მიიღე ჩვენი სიყვარულითა...
სხვა ყველაფერი იშოვება და იყიდება!

”ურაკპარაკზე” მე როგორღა გავახსენდი ნუციკოსა, კაცოო?
და ჯალალი ხო არ გააბრაზა ვინმემა? და ვერც იმას მივხვდი, ეს ”ვერნილაკის ჰაშ ათი” რა არი?

სანათა wrote:

უუუუხ, შე დარდიანო შენა!

კაი ხანია, დროა!
მე კი ასე მგონია, იმ ჩაფიქრებული რომანისათვის დარდებისა და აზრების შეკრების დრო გაქვს და იმიტომ იკავებ თავს ათასი ვითომსაზრუნავითა, თოროოოო...
და როგორ გემადლიერებოდა ნუციკო ურაკზედა... და ჯალალი როგორ დაიმუქრა "ვერნილაკის ჰაშ ათითა"...
მიხო, ეს სიყვარულია და შენ შენი რედაქტორობის საფასური უხვად მიიღე ჩვენი სიყვარულითა...
სხვა ყველაფერი იშოვება და იყიდება!

აი მე ახლა მედარდებაო, რომა, სანათამ რათ გამომტოვაო, განა მე კი არ მიყვარს მიხო-ბობოო და განა მე კი არ ვუთხარი ვაი-რედაქტორებსა მიხოს აღმოჩენილებს ნუ მივარდებით ხოლმე სვავებივითა თქო?
თუ მთის ქალა რომ არა ვარ იმიტომ უნდა დამჩაგრონ

ნეკერა wrote:

აი მე ახლა მედარდებაო, რომა, სანათამ რათ გამომტოვაო, განა მე კი არ მიყვარს მიხო-ბობოო და განა მე კი არ ვუთხარი ვაი-რედაქტორებსა მიხოს აღმოჩენილებს ნუ მივარდებით ხოლმე სვავებივითა თქო?
თუ მთის ქალა რომ არა ვარ იმიტომ უნდა დამჩაგრონ

ვახ, კაცოოო - სად რას დახვალთ და დაიარებით, მოდით აექა და აქ ილაპარაკეთ, ვა!..
და რათ მინდა მე ქება და ხოტბა, რაცა ვარ, ეგა ვარ და მორჩა.
დამელაპარაკეთ ხოლმე წესიერად, ვა...

მიხოსაც უყვარხარ, ცქნაფა და მე კიდევ ეგეთა ბებერ ვარ უკვე, რო ვერაფერი მიპოვნია, სად რეებსა სწერამთა... მაგიტომ ვამბობ, აექა სწერეთ მეთქი, აქ მონსტრები და ურჩხულები ვერ მოვლენ - დაგეშილი არი უკვე ეს ჩემი ბობორიკი და არ მაუშვებსა აქა ბუებსა და დევ-ქაჯებსა...

ჯავრი არ გქონდეს ნეკერო, ანა მოგნათლავთ ხევსურად ან გაგათხუებთ ფშავშია...
რა პრობლემაა ა?!

ჯალალო, აეგრე ცარიელ სიტყვაზე რომ მეპირები, მერე რომ ჩამიჯდეს ჭკუაში, ხო დაიდებ ჩემს ცოდვასა?

სანათა, მეც იმიტომ არ გამიკვირდა, რათ გამომტოვა ჩემმა სანათამ -მეთქი? აი საწყლად შემომტირა გულმა, რა დაუშავეო თურმე ვერ დავუნახივარ და ძველებურად გულში ვყოლივაროო

ბობო, ისეთიც არაფერი მომხდარა, ცუდ ენიანი რედაქტორები მოგვივიდნენ, ყურის აწევით იმუქრებოდნენ და ჩვენ კიდევ ვუთხარით რომა, აგერ ბობოც რედაქტორი არაა რომ ადამიანურად გვეუბნება ხოლმეო?

აი, ნეკერო და სანათო, თქვენც მომისმინეთ და სხვებმაც გაიგონ:

ეს ჩემი და ბობორიკის გაკეთებული ”არმურის საფიხვნო” არ არის თავისუფალი.
აქ ვერავინ დასცინებს სხვას და ვერც სხვა ვერანაირ შეურაცხყოფას ვერ მიაყენებს ვერავის. შეიძლება, რომელიმემ ვერ მოვზომოთ და საწყენი კომენტარი თუ კაფია დავუდოთ ერთმანეთს, მაგრამ ის მალევე წაიშლება.

ეს ფორუმი ვერც იქნება ”თავისუფალი” იმიტომ, რომ აქ ღირსეული ადამიანები არიან, და არ შეიძლება ამგვარი ადამიანი თავისუფალი იყოს სინდისისგან და ზნეობისაგან. და არაადამიანი კიდევ აქ ვერ მოვა...

და თანამედროვე დემოკრატიის ისე გაგება, რომ თავისუფალი ხარ და რაც გინდა, ის თქვი და ჩაიდინეო - თუ სიგიჟე არაა, ანარქია მაინც არის და მეტი არაფერი. და ასეთი ფორუმი მე და ბობრიკს არ გვექნება - აქ ჯერ ადამიანობა მოეთხოვება ყველას და მერე იყვნენ, ვინც უნდათ - პროზაიკოსები, კრიტიკოსები, დრამატურგები თუ პოეტები...

არადა, მე ისედაც გულზე არ მეხატებიან ეს დემოკრატები...

რედაქტორობაზე კიდევ - აგერა, ხო დავწერე მაღლა, რო არა ვარ მე კარგი რედაქტორი მეთქი...
და თავისი საქმისა ყველამ თავად იცის.



და ამ ”ყურის აწევაზე” გავმხიარულდი ძალიან, ჩემ დროს იცოდნენ ხოლმე მასწავლებლებმა გასული საუკუნის სამოცდაათიანი წლების სკოლაში და იქაც კაი ხანია, გადაეჩვივნენ... მაგრამ მე რა შეღავათი რო? - დაწითლებული ყურებით ვიარებოდი ხოლმე...

მათეს დარდები: ეჰ, დარდებს რა გამოლევს.... აი, გაზაფხული როგორ იგვიანებს.... ასე მედარდება და... რა ვქნა.... აი ეს ქვეყანაც როგორ აიმღვრა! და ნეტა, როდის იყო დალაგებული ეს უთავბოლო წუთისოფელი?... ეეეჰჰჰ!.. არა, არა! ბობორიკ, არ დამყეფო! წესები ვიცი... აქ საქვეყნო დარდები არაო... მარტო პირადიო.... აი, პირადი ერთი დარდიცა: რა ხანია ერთი , ,,ჩემი აზრით’’, კაი თხზულება დავასრულე და... ვერ კი ვბედავ, რომ ვინმეს წავაკითხო, ისე მომდის, დედას თავისი ერთადერთი შვილი სხვაგან საცხოვრებლად რომ ვერ გაუმეტებია... არა და დროა.... ეეჰჰჰ....
და ახლა ერთი დარდი ლექსადა, თუ დავწერე, კი?...
დარდები დანადარდები...
დაირისფერად ნადები...
დარდები ცისა --- ნისლები,
მიწას- დარდების წვიმები...
რა მძიმედ გადაბრუნდები,
დანაბარები.... ხნულები....
ეს პოეტური დარდები,
განა თუ დამეკარგები?
არ მედარდება, გამეშვი...
ღიმილ-ტირილის ნარევი,
მა, რას მწერ და მედარები
ნაპოეტარი ქარებით...
დარდებით.. რო მედარებით?...
პოეტს ვით დამედარებით!
და თუ ყველა დარდს წარმტაცებთ,
უდარდელობით ვდარდდები!...
პოეტთა ძველი დარდები?...
სადა ხართ? რას მემალებით...
დამალევინეთ ბოლომდე,
მუზის უდარდო დარდები....
დავლევ და...ვდარდიმანდდები...
მე ვარ და... ჩემი დარდები!
მგონი, ბევრი ,,დარდები’’ გამომივიდა... ეჰ, წეღან რა კარგი დარდი დავწერე ლექსადა და წამეშალა... მერე ვეღარ კი მოვიგონე... ესეც ახლი დარდიიი...

სანათა, მეც მანდ არა ვარ მერე?
ბობოსაც ეხათრება ხოლმე ალბათ, აბა რა, მაგრამ თავისი სახელითაც სამართლიანად და ტაქტიანად გეტყვის რასაც გეტყვის. აი მე რომ მე ვარ და ჯერ რა გამოცდილება მაქვს ხო ამ სფეროში, ჩემთვის არ უკადრებია მე რომ ვამბობ ასეა სწორი და მორჩაო! მეც მირჩევს და თუ დავუჯერე ხომ კარგი, თუ არა და უძღები შვილივით, ალბათ ისევ ვეყვარები
და როგორ შეიძლება კაცს რედაქტორი გერქვას და თუნდაც უკანასკნელ ადამიანს უთხრა - ასეა და თუ არ გჯერა დაგირეკავენ და ყურებს აგიწევენო? ამით საკუთარ თავთან ერთად რედაქტორის საქმიანობასაც ჩრდილს აყენებენ... ამაზე მტკივა მე გული თორემ
მე პირადად საკმაოდ დიპლომატიურად შემიძლია ხოლმე თავიდან კონფლიქტების აცილება, მაგრამ მარტო მე ხომ არა ვარ, არა?

მოვრჩი ბობო, თუ რამე ცუდი ვთქვი ნებით დავდგები საფიხვნოს ყველაზე გამურულ კუთხეში

ნეკერა wrote:

სანათა, მეც მანდ არა ვარ მერე?
ბობოსაც ეხათრება ხოლმე ალბათ, აბა რა, მაგრამ თავისი სახელითაც სამართლიანად და ტაქტიანად გეტყვის რასაც გეტყვის. აი მე რომ მე ვარ და ჯერ რა გამოცდილება მაქვს ხო ამ სფეროში, ჩემთვის არ უკადრებია მე რომ ვამბობ ასეა სწორი და მორჩაო! მეც მირჩევს და თუ დავუჯერე ხომ კარგი, თუ არა და უძღები შვილივით, ალბათ ისევ ვეყვარები
და როგორ შეიძლება კაცს რედაქტორი გერქვას და თუნდაც უკანასკნელ ადამიანს უთხრა - ასეა და თუ არ გჯერა დაგირეკავენ და ყურებს აგიწევენო? ამით საკუთარ თავთან ერთად რედაქტორის საქმიანობასაც ჩრდილს აყენებენ... ამაზე მტკივა მე გული თორემ
მე პირადად საკმაოდ დიპლომატიურად შემიძლია ხოლმე თავიდან კონფლიქტების აცილება, მაგრამ მარტო მე ხომ არა ვარ, არა?

მოვრჩი ბობო, თუ რამე ცუდი ვთქვი ნებით დავდგები საფიხვნოს ყველაზე გამურულ კუთხეში

ავტორი არი გადამწყვეტი, ნინუცელავ, - ან მიიღებს რედაქტორის ნათქვამს ან არა...
მაგრამ მომხდარა ხოლმე, ”ცისკარში” რო ვმუშაობდი, კიბეებზე დასაგორებელი გამხდომია ზოგი თავხედი ავტორი. კარგი იქნებოდა, არ დამეგორებინა, მაგრამ არ გამოვიდა სხვანაირად - მეც ხო მაქვს ჩემი ღირსება და, მოუზომავი და შეურაცხმყოფელი სიტყვა არ უნდა ეთქვათ.

აქა, ცქნაფავ, კუთხეები არ არის, მით უმეტეს, გამურული და არც ყურის ამწევები არ არიან და ვერც იქნებიან - ეგენი სხვა მხარეს მოიკითხე ხოლმე...

სიყვარულის კარნავალი.
უმშვენიერესი კუნძული.
მეც მივედი ამ კუნძულზე,მივიტანე თაიგულები_ზოგი ჩემი(უბრალოები),ზოგიც სხვისა_გადასარევი(ბიბლია,ხალხური პოეზია,შოთა რუსთველი).
რომელიღაც თაიგულის მიტანის მერე ორიოდე სიტყვით შევეხმიანე არჩანდასა და _ბედი არ გინდა?!_მაისმა ფშავლის ქალის განგაში,ამას მოჰყვა აშვებული ბობორიკის ჯაჭვის ჟღრიალი და,აი,ახლა ვაჟიკა,უმშვენიერესი კუნძულიდან გამოძევებული,პირადი დარდების ხეობაშია განმარტოებული_იმედია,აქ მაინც აღარ აუკრძალავენ ძმაკაცთან ძკაკაცურ გადალაპარაკბას.
...
საუკუნეების წინათ:
-----------------------------------
"შენც,ჩემო ბრუტუს?!"


საუკუნეების შემდეგ(21-ეში):
-------------------------------------------------
"შენც,ჩემო ბობორიკ?!"
-------------------------------------------------

ვერც მე გავიგე, რას მერჩოდნენ, კაწალხეველო.
მე მათურელ ქალების ლექსი დავდე და შენ კიდე იქ კაფია დამიწერე - ცუდ ნათქვამებ რაად მაპარებო.
მე კიდე გითხარი, შენზე კი არა, ზედგამოჭრილი ჩემზეა ნათქვამი ეს ლექსი, საკუთარ თავზე ვთქვი - ჩემდენი შენ ნატარი არ იქნები მათურაზე მეთქი.

და დაერია ბობორიკი იმ დაწერილებსა და სუ წაშალა. თუ კაფიობა გინდათ, იქ წადით, სადაც კაფიობა არიო და აქა მარტო სიყვარულზეა ლექსებიო. და თუ ეგრე გააგრძელებთ, დაგბლოკავთ ორივეს ერთი კვირითაო.

რას მერჩოდით ან შენა, ან ბობორიკი - ვერ გავიგე ვერც მე.
და დამბლოკეთ, სულ აღარ ამოვიღებ ხმასა...

არჩანდა wrote:

ვერც მე გავიგე, რას მერჩოდნენ, კაწალხეველო.
მე მათურელ ქალების ლექსი დავდე და შენ კიდე იქ კაფია დამიწერე - ცუდ ნათქვამებ რაად მაპარებო.
მე კიდე გითხარი, შენზე კი არა, ზედგამოჭრილი ჩემზეა ნათქვამი ეს ლექსი, საკუთარ თავზე ვთქვი - ჩემდენი შენ ნატარი არ იქნები მათურაზე მეთქი.

და დაერია ბობორიკი იმ დაწერილებსა და სუ წაშალა. თუ კაფიობა გინდათ, იქ წადით, სადაც კაფიობა არიო და აქა მარტო სიყვარულზეა ლექსებიო. და თუ ეგრე გააგრძელებთ, დაგბლოკავთ ორივეს ერთი კვირითაო.

რას მერჩოდით ან შენა, ან ბობორიკი - ვერ გავიგე ვერც მე.
და დამბლოკეთ, სულ აღარ ამოვიღებ ხმასა...

თუ დამნაშავე არა ჩანს
და საქმე ჩახვეულია,_
ქალია მაგის მიზეზი,
იმისგან არეულია!..
...
მე რისი დამბლოკავი ვარ_
სად ძმობა და სად ბლოკები?!
ეგ რომ ვქნა,ლომებთან ერთად
გაიცინებენ ბოკვრები!

ვერ შევეჩვიე...


ვერ შევეჩვიე უშენობის ფერმკრთალ საათებს
ან იქნებ დღეებს სავსეს შენი სიცარიელით,
ვერ შევეჩვიე
წუთებს, როცა
ჩემთან ახლოს ხარ
და შენი სუნთქვა ისე ხშირი
ისე ძლიერი
გადმოდის ჩემში როგორც ვნება
შენი სურვილის,
თვალებს დაბლა ვხრი,
არ მინდა რომ მათში ჩამხედო
და დაინახო გადახსნილი გულის სარქველი....
ვერ შევეჩვიე უშენობას,
ვერც დღეებს როცა
სავსე ვარ შენით
და შენივე სიცარიელით.

რა ვუშველო შენს მონატრებას?

რა ვუშველო შენს მონატრებას და ფიქრებს, რომლებიც ნება ნება მეხვევიან, მათრობელა სითბოთი მავსებენ და ზეციდან ვარსკვლავის მოწყვეტას მპირდებიან, ისე როგორც მაშინ, ზღვის მლაშე და სიჩუმით სავსე სანაპიროზე....
რა ვუშველო შენს მონატრებას, რომელიც ისეთივე მწველია, როგორც ზაფხულის მზე და მოთამაშე, როგორც ჯამბაზი...
რომელიც სულ მხიარულობს, მაგრამ გულის სიღრმეში კვაზიმონდოსავით სევდიანია და გულის შორეულ წერტილში იმალება სხვისთვის და შენთვის ვერდასანახად, რადგან ეშინია შენი დაკარგვის.
ეგოისტია ჩემი მონატრება...
სხვისთვის ენანები...
მაგრამ არ გიმხელს, რადგან არ უნდა ტკივილი მოგაყენოს...
გაგიკვირდა?
შენი ფართოდ გახელილი თვალები მეუბნებიან სათქმელს...
მე თვალს გარიდებ, რადგან ვიცი, შეგიძლია ფიქრის წაკითხვა.
რა ვუშველო შენს მონატრებას?
მთვარემ მითხრა პასუხი:
ფართოდ გაუღე კარი და თავისუფლება მიანიჭეო....
მრუმე ღამე კეცავს საათებს და შენსკენ სავალ გზას...
ფეხისგულებს მიწვავს თითოეული ნაბიჯი...
არა...
ჩუმად ვიქნები..
ასე მასწავლეს...
რომ არ დაგკარგო.

ეეეჰ, პირად დარდებ რა გამოლევს, პატ. ადმინისტრატორო, ე ხალათი დაიჭეერს?
პირველი დარდი ჩემი და დიიიიიდი ლექსოს (როგორც პირდაპირი, ისე ირიბი გაგებით) "იდეებ რა ვუყო" კლუბის იდეის ჩავარდნაა, არ იყო კრიტიკის კლუბი ჩასაგდები პროექტი, არაა მაგრამ არ უნდათ ბატონო გრუზინებს კრიტიკა
მეორე პირადი დარდი... მართლა პირადი დარდია და რა ვიც, მრცხვენია თქმა მაინც ბევრი მიხვდება მაგას

ნეკერა wrote:

ეეეჰ, პირად დარდებ რა გამოლევს, პატ. ადმინისტრატორო, ე ხალათი დაიჭეერს?
პირველი დარდი ჩემი და დიიიიიდი ლექსოს (როგორც პირდაპირი, ისე ირიბი გაგებით) "იდეებ რა ვუყო" კლუბის იდეის ჩავარდნაა, არ იყო კრიტიკის კლუბი ჩასაგდები პროექტი, არაა მაგრამ არ უნდათ ბატონო გრუზინებს კრიტიკა
მეორე პირადი დარდი... მართლა პირადი დარდია და რა ვიც, მრცხვენია თქმა მაინც ბევრი მიხვდება მაგას

მეორეზე - აბა, რა გიშველო, ცქნაფა და...

პირველზე ეგრე გავაკეთოთ - აქ გაგიხსნით შენ და ლექსოს თემას:

”კრიტიკის კლუბი” - სტუმრად ნეკერასთან და ლექსოსთან.
ჯერ აქ დაიწყეთ და მერე იქნებ გამოჩნდეს რამე...



მოკლედ, მოიფიქრეთ და თუ გინდათ, ვეტყვი ადმინისტრატორს...