იოჰან ხევსური - მინდია გოგოჭური

მინდია გოგოჭური


***

რომ ჩამოივლის არმური სოფლებს
და ჭრელ სამყურებს როცა დაბურავს,
რომ ჩამოწვება, ბინდი ხევებში
და როცა შენი სითბო მახურავს,

როცა ტიალი გრძელი ზამთარი,
გვიკეტავს გზებს და სახლში მარტო ვართ,
როცა გარშემო ზევსის მთებია,
ბოლო ფოთოლიც წყდება ალუბალს...

შემოგიკეცავ საბნის ნაპირებს,
გიმღერი მორიგ ჩეჩნურ ბალადას...
აქ დაიხოცნენ მზექალა, თორელ,
აქვე მოვიდნენ მერე ბალახად.

თვეები ესე გავლენ მიჯრით და
ავკეცავთ მერე ამ მუქ დარაბებს,
გზები გახსნილა... სახლში მარტო ვართ,
ბოლო ყვავილიც წყდება ალუბალს!

ეს სულ სხვანაიარი ლექსია და ეგეთ რამეებს რა კარგად ხედავს მინდია...

კრატერები

ნეტავ, ვინ ცხოვრობენ ამ მილიონებიან სახლებში,
ერთი შემახედა საღამოთი და დამანახა,
ჩემსავით ოცნებებში ჩაფლული ადამიანები,
სახეზე ჩემნაირი ნაიარევებით.

ასე მგონია, რომ ფარდის იქით სხვა სამყაროა,
მე გავიხდი ყველაფერს და
ვიცეკვებ განათებულ ქუჩაზე,
თოლიები კი იფრენენ და იფრენენ...

რა ადვილია, ესაუბრო სიყვარულზე იმას, ვინც არ გიყვარს,
როგორ ვერ ვიტან ლაქუცს...
და პლანეტების წვეულებებზე, როგორ გეხვევა დედამიწა,
შენ არ იმჩნევ და მაინც ეკუთვნი.
როგორ გიტრიალებს მარსი
და შენ წვავ...
ნეტავი, ჩაქრე, მზეო, და
ეს ბოზი დედამიწა მოიცილო.
მე ყველაზე შორს ვარ შენგან
და კრატერები ჩემს ზედაპირზე მხოლოდ და მხოლოდ
საშუალებაა მეტი კონტაქტისთვის შენს გრძნობებთან.
შენ კი გგონია, რომ მე მახინჯი ვარ ნაიარევებით,
ალილუია!!!

და იფრინონ თოლიებმა,
და გავანათოთ ქუჩები,
და მიიღოს მეფემ მეფის,
და სანამ ჩაქრები მზეო, სანამ იმღერებ ურმულს,
მე შევიხედავ სახლებში, რომლებიც შორია ჩემგან;
რომლებიც არაა ჩემი...
და კრატერებს - ადამიანების სულში,
კრატერებს ადამიანების ხელებზე
შევახებ შენს სხივებს...
მე ოცნებებს ვასწავლი!

CITIUS, ALTIUS, FORTIUS

უფრო სრაფად!
მომეცი ხელები,
ჩამკიდე გულის განშტოებებზე
და

უფრო მაღლა!
მოქაჩე შენკენ,
სანამ ბეღურები აივნიდან
თოფ-ნაკრავ მწყერებივით აიშლებიან
და

უფრო მძლავრად!
დაუსვი თითები შეჭირხლულ მინებს,
რომლებზეც ზამთარმა
უშენობა დამიხატა
და

უფრო სწრაფად!
სანამ ორი მიზეზი მაქვს
თვითკმაყოფილების,
ერთი მე და მეორე შენ

უფრო მაღლა!
შეეშვი ყელს
და მიხედე ტუჩებს
და

უფრო მძლავრად!
გიკრავ, გიშორებ,
გეტანები, გაგირბივარ,
მოვდივარ და
გაგიჟებ.

ამაიარ, უნდა დავლიო!

ბაცალიგოში ლუდს ვხარშავთ და...
ამო თაია,
ამათაია... ეს ცხოვრება, უნდა დავლიო,
ამაიარე, მწუხრის პირზე უნდა გამღერო,
ჩეროებიდან აიშალნენ სანამ დევები.

ხევს მიღმა მამას დიდი ლოდი რომ ადევს,
ჩემსაზე მძიმე არ იქნება, არა თაია.
ამაიარე, ალიონზეც უნდა გამღერო,
ჰამაკს გავკიდებ მზისკარიდან დედამიწამდე.

რბილად წევხარა? დაგიფინო, გინდა იები?
ფილოქსერები დამხვევიან, მღერა თაია?
ამათაია... ამათია...
ამაირ ბაცალიგოს,
ლუდს ვხარშავ და
უნდა დავლიო!



მინდიავ, ყურადღება მიაქციე სასვენ ნიშნებსა, კაცოო.
აი, გასწორებული დავდე აქა და ეს წაიღე იქაცა.
გაიგე?

და საღოლ!
ეგრე მიჰყევი, ეგრე!

მომწონს მინდია.მომწონს მისი სტილის მრავალფეროვნება,მთის ნარატივი,ჩვეულებრივი რითმიანიც და''თეთრი''ლექსებიც.
ამ ეტაპზე, მისი შემოქმედების გაცნობით, მას ყველაზე მეტად ვერლიბრში ''ვხედავ''.
მინდიას ლექსებს აქვს ბუნებრიობა,სილაღე და ძალდაუტანებლობა.საინტერესო,ნიჭიერი და პერსპექტიული ავტორი .თავს ნებას ვაძლევ,მის მეგობრად ''მოვიაზრებოდე''.კარგი პიროვნებაა,წარმატებებს ვუსურვებ მთელი გულით.
მინდიაში მომწონს ის ,რომ ვერ ვხედავ მის შემოქმედებასა და აზროვნებაში ვერც ლიტერატურულ პროვინციალიზმს და ვერც ულტრარადიკალურ ''შტუჩკებს''.. დახვეწილი ზომიერება ,ეს მომწონს მასში .

შემოგიკეცავ საბნის ნაპირებს,
გიმღერი მორიგ ჩეჩნურ ბალადას...
აქ დაიხოცნენ მზექალა,თორელ,
აქვე მოვიდნენ მერე ბალახად.

დიდოუ ნანა

დიდოუ ნანა, დიდოუ ნანო,
აჭა-რელი, ხარ და განა,
ჩემი ნენე, შენი ნენე,
არ ჰგვა-ნანო, ვითომ? რათა?

ცერი ცელზე, ცელი ლექსზე,
ქალი ზღვაზე, ნენე შინა,
რაღაც... ხასიათზე ვერ ვარ,
ციცა იმად შემი-შინდა.

მამა ყანას ირგვლივ უვლის,
კაი პირი უჩანს ტაროსს:
"ამ მოსავალს ევიღებ და
შვილ მომიყვანს, ბინას ქალსო".

დიდოუ ნანა, დიდოუ ნანო,
ერთ უქონელ ბიჭი ვარო
ცერი ცელზე, ცელი ლექსზე
და ერთიც შენ, ციცქნა ქალო

მოგიკიდებ ცხოვრებაზე,
სულ გატარებ ჩემთან თანო,
ვინძლო კიდეც გაგვიჭირდეს,
მაინც განდაგანა ქალო!

დიდოუ ნანა, დიდოუ ნანო,
რაფერ მენა-ტრები ქალო...

* * * (ალიონზე ისევ გასთოვს, პადრე)

ალიონზე ისევ გასთოვს, პადრე.
ადე-ადე,
ადე-ადე, ჩემთან.
უფალია მოსული და ტანზე
მოუსხია დედამიწა თეთრი.

ნაშამქორალ შუბლზე ელვა-ნაოჭს
კოჭებამდე გაუდგია ფესვი...
დღეს ზამთარი ისევ ისე დასთოვს
და გაზაფხულს შემოსაზღვრავს თეთრი

მესრით,

მესერს მიღმა ხნულებია ხორბლის
და მეგუთნე ეფერება ლაბას...
კოჭებამდე დაშვებული კაბით
გოგო საყდრის მისადგომებს, სანთლით...

მე და დედა

ზის დედა მოხუცივით ტელევიზორთან,
ლიფტის ხმაურზე კარებისკენ თვალი გაურბის.
ის ერთი წამი იწელება, სანამ ჩემს ჩრდილზე
შემოსასვლელში გადმოვაბიჯებ.

* * *

ნარიან მთაზე ზამთარია,
შენ კვალს დავეძებ,

მენახირეთა ბილიკებზე
ისევ თოვს, ისევ

ბოდიალაო,
წარსულიდან მეძახის დედა

დავბოდიალობ,
დღეს სიკვდილი ავიკვიატე

რა მინდა რომ ვთქვა?
არაფერი, უფრო როგორ ვთქვა...

სიკვდილიც ითქვა, სიყვარულიც,
გმირნიც ადიდეს...

ნარიან მთაზე,
შენ დაგეძებ, სიკვდილს ვპოულობ,

ალილუია!
დღეს შობაა დედამიწაზე.

"ჩემი ჭა სავსეა"




ჩემი ჭა სავსეა,
ყოველ საღამოს მე შიგნით ვიკლავ თავს,
ცოდვებისთვის რომლებიც ჩავიდინე.
(მე შევქმენი ცოდვათა არაბიბლიური კლასიფიკაცია),
ხო, მე შენთვის ღმერთი ვარ!

ჩემი ჭა სავსეა,
ცოდვაა შენი არ ნახვა,
ცოდვაა შენი არ კოცნა,
ცოდვაა თვალებიდან გადახვევა
და ჩამოვარდნა ციდან.
დღეს ფრენა ხომ ისეთი რთულია...

ჩემი ჭა სავსეა
და ყოველი უცოდველი დღის მიწურულს ვინათლები,
(აქ ნათლობა უფრო ბედობაა ვიდრე ცოდვათა მიტევება),
ვიბედებ,
გიბედებ,
ვლოცულობ,
განვიცდი ლტოლვას,
შიშს,
მწუხარებას,
სიხარულს,
ზიზღს - ზიზღს დღის დასასრულის.

ჩემი ჭა სავსეა,
ჩემი ჭა სავსეა,
ჩემი ჭა სავსეა!!!
ყოველ საღამოს ვიკლავ თავს,
მერე გლოცულობ
და დილაობით შენით ვიბადები.

ამ ლექსზე მითხრეს ჯაბუშანურის ლექსს ჰგავს და ცუდიაო, არადა მართლა მაინტერესებს რითი გავს, თუკი გავს საერთოდ, ამიტომ ორივე ლექსს დავდებ და იქნებ მითხრათ მართლა გავს?


ბაცალიგოში ლუდს ვხარშავთ და...
ამო თაია,
ამათაია... ეს ცხოვრება, უნდა დავლიო,
ამაიარე, მწუხრის პირზე უნდა გამღერო,
ჩეროებიდან აიშალნენ სანამ დევები.

ხევს მიღმა მამას დიდი ლოდი რომ ადევს,
ჩემსაზე მძიმე არ იქნება, არა თაია.
ამაიარე, ალიონზეც უნდა გამღერო,
ჰამაკს გავკიდებ მზისკარიდან დედამიწამდე.

რბილად წევხარა? დაგიფინო, გინდა იები?
ფილოქსერები დამხვევიან, მღერა თაია?
ამათაია... ამათაია...
ამაირ ბაცალიგოს,
ლუდს ვხარშავ და
უნდა დავლიო!


------------------------------------------------

გაიღვიძე, გესმის, დროზე გაიღვიძე,
შენთან მოვდივარ და,
ხომ უნდა დამხვდე ფხიზელი,
რამდენი გეძებე,
რამდენი გეძახე,
რამდენი ვიღვაწე,
ხმა არ გამეც და
უშენობა მეტად ვერ შევიძელი,
რამდენი სათქმელი დაგროვდა,
რომ იცოდე,
მგონი ათ წელსაც ვერ მოვათავო
ლაყაფი;
გაიღვიძე, კუბო მორთე,
შენს გვერდით მომიწოდე,
ადგილი მანდ ორთავეს გვეყოფა.
ხომ იცი, ხალხს და სოფელს
განვერიდე,
მტორავენ ტრფობისა და კენტობის
ვაებანი,
გაიღვიძე, გესმის, დროზე გაიღვიძე,
ნუთუ არ მოგენატრა ჩემთან
პაემანი?

საკურა (წერილი)

ნაახალწლევს რომ გაიღვიძე
და ხელზე უცნაური ინდური ასოები აღმოაჩინე,
- ეს ჩემი სახელია,
მე საქმრო ვარ შენი, რომელიც ჯერ კიდევ არ გინახავს
და მიუხედავად იმისა რომ გამოხვედი ტრადიციების ასაკიდან.
ლოცულობ.

ზაფრანები შენს საწოლთან საოცრად ყვითელია,
ლოგინს ჯერ კიდევ ასდის დარიჩინის სურნელი,
გუშინ ხომ დაგვნიშნეს - უკვე მეორედ,
შემდეგი უკვე ქორწილია და
გაგიცნობ...

იცი, მე საკურა მაქვს, არვიცი რა ქვია,
დეგრადირებული თუ გრადირებული,
მაგრამ ჩემ საკურას სულაც არ მოაქვს ფული,
არც დაბალია,
ბედნიერება მოაქვსო...
ვუყურებ ამ უცნაურ ასოებს ჩემს ხელზე
(ჯანდაბა, კითხვა მაინც ვიცოდე ამ ენაზე)

საოცარია,
არ მეგონა მისტიციზმს კიდევ თუ ვიპოვნიდი სადმე
ოხ ეს მშობლები,
იმედია ლოცულობ ჩემზე,
შენ ხომ ჩემი ცოლი გახდები,
სიყვარულით ინდი.

ეტიუდები

* * *

ათენგენაა,
საკლავები ხატისკართან
ლოცვებს ლექსავენ,
ვემწყალობნოო -
ჩაისუნთქა მუსას ჭედილამ,
ზის ჯურხა პაპა
ერთ მასავით ჯაგლაგ თეთრაზე:
"ბებრებ ორთაო"-
თავს იმართლებს,
მისუნებურ
ხელის ცახცახზე.

* * *

ათენგენაა,
დასტურებთან დიაცები დაქოთქოთებენ,
ბალღებს შუბლებზე
კვლავ აჩნიათ წითელ ჯვრები და
მზექალა ბებოს გამომცხვარი კეცეულები,
დიდ მწვანე ჯამში გამდნარ ერბოს ეშურებიან.


*** (უსათაურო)
გამთენიისას ყველაზე მეტად ბნელა
და სანამ შუქ-ჩრდილებს გადავაბიჯებ
ვაქრობ სანთელს ფანჯრის რაფაზე.

მე დავანთე გაზაფხული ცივ სადარბაზოში
მე გავალღვე ბილიკი ჩემსა და ჩემ მეზობელს შორის
მე დაგინახე გზაწვრილებზე გამთენიისას
როცა ყოველ შენ ნაბიჯს სინათლე მოჰყვებოდა უკან.

დღეს ბედნიერება ისე ახლოსაა
სიყვარულიც ისე ახლოსაა
გიყვარს და ვერც კი გრძნობ როგორ გიყვარს
როგორ გილურჯდება მონატრებით ძვლები
როგორ გემსხვრევა მონატრებით ხორცი

უფალო ჩემო
მე ვარღვევ შენს გზას და ვკლავ
მერე ვიპარავ,
ვძარცვავ
და ვიცი რომ მაინც ჩემთან ხარ,
მე ხომ ბოლო არაკაცი ვარ ამ ქვეყანაზე
და მე ბოლო ვარ ვისაც უყვარს
და ჩემი სიყვარული ვნებაა, რომელიც არ ცნობს წესებს
მე ვაკოცებ ჩემს პატარძალს ეკლესიაში შესვლამდე
და მეტიც
მე არ შევალ საერთოდ უფალო ეკლესიაში

ჩემი სახლი ეკლესიაა,
ჩემი სიყვარული ლოცვა

დღეს კი უფალო,
შენს სახლში ახალი წელია
დღეს მე კიდევ ერთი ნაბიჯი გადმოვდგი შენსკენ.

CAMUS

იყიდება ღვინო -
კამუს ნაპალეონ,
ფასი...
ათასრვაას სამოცდასამი წლის.

იყიდება ღვინო,
თუმცა არამარტო,
მოყვება ტრადიცია
უცხო არომატით.

იყიდება კამუს-
ღვინო ნაპალეონ,
უამრავ მფლობელთა
შერჩენილ თვალებით,
სურვილით, წყურვილით,
კრძალვით და აკრძალვით,
ბოთლზე სითბოთი -
შერჩენილ ანაბეჭდთა.

იყიდება ღვინო,
ფასი -
საუკუნე,
ტრადიცია იცვლება -
იცვლება დღევანდელში,
იყიდება ღვინო,
ღვინო იყიდება,
იყიდება კამუს-
ღვინო ნაპალეონ

ფასი - ათასრვაას-
სამოცდასამი წლის.

ცისმიწურულში,
სადაც დედამიწა მთავრდება და
ჩემი ოცნებების ზღვარი გადის,
სახლი მაქვს.

დიახ, მე ოცნებების მიჯნაზე ვცხოვრობ
და ცა ჩემთვის მხოლოდ მიწაა,
ან მყარი ზედაპირი სასიარულოდ.

მე დავდივარ ყველა შენს სიზმარზე მაღლა,
მე ვისმენ შენს ლოცვებს ჩემზე
და შენს ჭორებს ჩემზე;

რომ მე მოკვდავი ვარ,
რომ მე ვსუნთქავ,
რომ მეც ისევე მიყვარხარ, როგორც შენ.

შენ გგონია რომ ცა ლურჯია,
შენ გგონია რომ დაისისას ვარდისფერი დასავლეთი - მზის ბრალია,
მე კი ვიცი რომ - ეს ჩემი ბუხარი ებრძვის ზამთარს,
ცისმიწურულში.

იცი შენ ორი პარალელური ცხოვრება გაქვს,
ერთში ჩემი ცოლი გქვია,
გყავს ოთხი შვილი
და შობიდან შობამდე მხოლოდ ერთი მიზეზი გვაქვს ჩხუბისთვის -
რომელ შვილს რა ვაჩუქოთ.

მეორეში კი,
შენ ცის გადმოღმა ხარ,
მე - იქ სადაც დედამიწა იწყება აისისას,
შენ ორსართულიან სახლში ცხოვრობ, მიწაზე,
მე კოშკებიან სახლში, ოცნებების ზღვარზე,
თუ მიჯნაზე,
მზე კი,
მზე ბუხარია ჩემს სახლში,
ცისმიწურულს.

შენ გგონია რომ ცა ლურჯია,
შენ გგონია რომ დაისისას ვარდისფერი დასავლეთი - მზის ბრალია,
მე კი ვიცი რომ - ეს ჩემი ბუხარი ებრძვის ზამთარს,
ცისმიწურულში.




მართლაც,მშვენიერი ლექსია.
მინდია გოგოჭური ჩვენს თვალწინ იზრდება,როგორც პოეტი.

სულ ასე,ვაჟო!

მადლობთ ბატონო ვაჟა




* * * (არ გინდა შინ იყო?)

არ გინდა შინ იყო?
ბალღებ გეხვეოდნენ
დედი ამიყვანა?
დედი ქვე მაჭმეავ?

ოფლი მოგდიოდეს,
ბუხარს გაურბოდე,
ჩემი გრცხვნოდეს და
ყოველ ალიონზე,

შიშველ ტანს მარიდებდე,
(მაინც ცოლი გერქვას)
მკერდს ხელს იფარებდე
სიწითლე შეპარული-

-ლოყები გამჟღავნებდნენ
წუხელ ჩემს მკლავებში,
ტკბილად რომ გეძინა
და არ იმორცხვებდი.

არ გინდა შინ იყო?
ზამთრის საღამოებს
არაყში ჩავახშობდით
ხინკლის ოხშივარით

მერე ხვაშიადით
სიმღერებს აგიწყობდი...
ბალადებს მოგახვევდი...
ხომ არ შეგცივდაო

მოვიმიზეზებდი...
შემოგეხვეოდი...
მკითხავ: ქვე სძინავთა?
კიო - ჩემო ყველავ.

მოდი

მოდი,
მოდი და გვერდით დამიდექი
ნაადრევი გაზაფხულია და
ცას უნდა შევეკრა - მზისთვის;

მოდი,
მიწის პირველი ბელტები
რომლებსაც ერთად გავაფხვიერებთ
და ყამირიდან
ვაქცევთ საკვებად,
ფეხქვეშ იძვრის და სადაცაა ჩაიქცევა,
უშენობით...

მოდი,
მოდი სანამ გადალახა გაზაფხული
მზემ,
მერე გვიან იქნება და
ვეღარ დამწიფდება სიყვარული,
ქარს-
ვეღარ გადავიტანთ ჩვენ
და ქვე...

შემაშველე ხელი
სიყვარულით,
სანამ სიამაყე
აგიკრძალავს,
ჩამოჯექი სადმე ხის ჩრდილოში,
კალთა დაიფერთხე,
მადიანად -
გადაიკისკისე - მე რომ მიყვარს,
ცად რომ არწივები ჩაიფრენენ,
ჩამოგიჯდები და
ყელის სრუტეს...

გინახავს თოლიების გადაფრენა?
წყვილ-წყვილ რომ მიდიან ტაძრებისკენ;

ცაში აგიშენებ ბეთანიას,
ფრესკებს ცისარტყელით მოვუხატავ...

მოდი,
მოდი და გვერდით დამიდექი,

სანამ, გადალახა გაზაფხული
მზემ.

მიყვარს ეს ბიჭი

მაგ ბიჭსაც უყვარხარ თეკ

* * *(შარზე ვართ?)

შევთვერით ვიუბნეთ,
ვამღერებთ ღმერთებიც,
ტაბლაზე ცვიოდა
სითბო და დიაცნი,

გვეხვივნენ ვაჟკაცებს
და ცერისოდენა,
უკრთოდათ ღიმილი
კუთხეში ტუჩების.

თავს დაგვტრიალებდნენ
ხევსურულ წესზედა,
გულის და ლაზათის
ნამდვილი მოგვები,

ელავდნენ აკუშოს,
არხოტის, ბახაოს,
გუროს თუ შატილის
მაისის ცასავით!!!

გრძნობა დადიოდა -
ხელებში ჭიქებით,
ვთვრებოდით და მაინც
ვაგნებდით ბილიკებს,

შენამდე ქალაუ -
ბევრია სავალი,
სავალი ბევრია
მოჰგავხარ სამშობლოს

შენცა გაქვს კლდეები,
ფიქრები, ხევები,
ძნელია მოღწევა რაც უფრო -

მოვიმღერთ შემთვრალი
ხევსური ბიჭები,
შარზე ვართ? - იქნება
ან შენ გვწვავ უფალო.

ალიონზე ისევ გასთოვს, პადრე,
ადე-ადე, ადე-ადე, ჩემთან
უფალია მოსული და ტანზე
მოუსხია დედამიწა თეთრი.

ძალიანლექსია და ძალიანმომენატრე

* * *

გძინავს დარდებიანს,
გძინავს ღონემიხდილს,
ღუმელს ვახურებავ,
სანამ ბეღურები
გამაიღვიძებენ-
უნდა მოგეფერო
სიტყვით
ჩემს დიაცს და
მერე გამთენიას

უკმეხ ტონს დავიკავებ,
შენც შორს დაგიჭირავ,
საქონ გაჰლალეავ,
მჭახედ მოგიშორებ...
თვალსაც გაგაყოლებ
ქალავ ნაღველიანს...
წლები შეგვპარვიავ
თმაში თივის ღერად...

მინდია wrote:

მოდი

მოდი,
მოდი და გვერდით დამიდექი
ნაადრევი გაზაფხულია და
ცას უნდა შევეკრა - მზისთვის;

მოდი,
მიწის პირველი ბელტები
რომლებსაც ერთად გავაფხვიერებთ
და ყამირიდან
ვაქცევთ საკვებად,
ფეხქვეშ იძვრის და სადაცაა ჩაიქცევა,
უშენობით...

მოდი,
მოდი სანამ გადალახა გაზაფხული
მზემ,
მერე გვიან იქნება და
ვეღარ დამწიფდება სიყვარული,
ქარს-
ვეღარ გადავიტანთ ჩვენ
და ქვე...

შემაშველე ხელი
სიყვარულით,
სანამ სიამაყე
აგიკრძალავს,
ჩამოჯექი სადმე ხის ჩრდილოში,
კალთა დაიფერთხე,
მადიანად -
გადაიკისკისე - მე რომ მიყვარს,
ცად რომ არწივები ჩაიფრენენ,
ჩამოგიჯდები და
ყელის სრუტეს...

გინახავს თოლიების გადაფრენა?
წყვილ-წყვილ რომ მიდიან ტაძრებისკენ;

ცაში აგიშენებ ბეთანიას,
ფრესკებს ცისარტყელით მოვუხატავ...

მოდი,
მოდი და გვერდით დამიდექი,

სანამ, გადალახა გაზაფხული
მზემ.

es dzalian momwons

* * (მეც არაგვივით)

მეც არაგვივით მოგყვებოდი
ბარისკენ თაი,
კარგავდნენ ელფერს
ამღვრეული ნაპირები და

ქრებოდი ხელში,
როგორც არაგვს ეცლება ფშავი,
კალმახებს აღმა
მიჰყვებოდნენ გრძნობები ცისკენ.

ჩამაგყევ ბარში,
მცირე ხანი ვიდინე მდორედ,
ვიბრძოლე კიდეც,
(გაშმაგება მეწადა რარიგ).

დავიღალე და
ვინც გიყვარდა, ისევ ის ვიძმე,
ისევ ის ვიძმე, ვინც გიყვარდა
და დავიღალე...

esec sul cincxali