"მათურულ დიდი ზვავის ყმავ…"

მარტყოფშიით რო ვიყავა, სანათამ შამამითვალა, დილის ოთხი საათიდანა ვსწერამ ლექსებსაო.
და , - ხო წამაკითხებ მეთქი?
ეგრე დაიწყო.

სანათა:
სხვათ გასამხელი რა მითქომ,
ფშავლის ქალ, ენაწათლილსა?

არჩანდა:
ჯერ ლექს მანახე, სანათო,
ჯერ ნუ მაჰყვები ქადილსა.

სანათა:
ჩემ ნათქვამნ შენ გიყვარანან,
გიკლამენ ლექსის წადილსა,
ეჭვი მაქ, ცოტათ ფშაველო,
ლექს ვერა სცნობდე, ნამდვილსა.

არჩანდა:
ეგეთა ფშაველ რა ვუთხარ,
თუნდ დიდი იყოს, გინდ - ცოტა,
კაი ლექსს თუ ვერ ჩახვდების,
ფშავი სუ ლექსით იწოდა.

სანათა:
შე მართლა გაფშავლებულო,
მათურულ დიდი ზვავის ყმავ,
სიყვარულ როდის იცოდა
გარჩევა თეთრ და შავისა?

არჩანდა:
გარჩევა - სიყვარულამდე,
თეთრი არის თუ შავია.
მემრე კი, რო შაიყვარებ,
იმასთან ყველა მცდარია.



და გავაჩუმე სანათაი!
აი, ეგრე მაუგო ეს კაფიობა “მათურულ დიდი ზვავის ყმამ” სანათასა.
და იმიტომ მაუგო, რო სანათა თავის ლექსებზე იყო გადართული, თორო როგორც მოკრივეებსა ჰყავთ სავარჯიშოდ და მისაბეგვად ვინმე ოყლაყი რეგვენი, მე ეგრე ვყავარა აემ ორ მარიამსა - სანათასა და ბაობაბსა… ჰო, ჰო, სუ ჩემზე ილესამენ კბილებსა…

არჩანდა wrote:

.



და გავაჩუმე სანათაი!
აი, ეგრე მაუგო ეს კაფიობა “მათურულ დიდი ზვავის ყმამ” სანათასა.
და იმიტომ მაუგო, რო სანათა თავის ლექსებზე იყო გადართული, თორო როგორც მოკრივეებსა ჰყავთ სავარჯიშოდ და მისაბეგვად ვინმე ოყლაყი რეგვენი, მე ეგრე ვყავარა აემ ორ მარიამსა - სანათასა და ბაობაბსა… ჰო, ჰო, სუ ჩემზე ილესამენ კბილებსა…

ეს შენა გგონავ არჩანდავ,
მიაჩოლბოტე სანათა,
შენ დამწუნებელ ვნატრობდი
თავის ფერას და ცალასა.

სანათა wrote:

არჩანდა wrote:

.



და გავაჩუმე სანათაი!
აი, ეგრე მაუგო ეს კაფიობა “მათურულ დიდი ზვავის ყმამ” სანათასა.
და იმიტომ მაუგო, რო სანათა თავის ლექსებზე იყო გადართული, თორო როგორც მოკრივეებსა ჰყავთ სავარჯიშოდ და მისაბეგვად ვინმე ოყლაყი რეგვენი, მე ეგრე ვყავარა აემ ორ მარიამსა - სანათასა და ბაობაბსა… ჰო, ჰო, სუ ჩემზე ილესამენ კბილებსა…

ეს შენა გგონავ არჩანდავ,
მიაჩოლბოტე სანათა,
შენ დამწუნებელ ვნატრობდი
თავის ფერას და ცალასა.

***
რაის "ფერას და ცალასა"?
შავატყობინო დათასა?

---
დათა - სანათას ქმარი და კაი ყმა არის უძილაურებშია.