მარიამ ხუცურაული

მთებს ახატია მთები გაღმისა,
ჭრიჭინობლები ხრავენ შავ ღამეს,
ჯერ რა მეტყობა, ღმერთო, დაღლისა,
რო დამღლი, ამ ცის კითხვით დამღალე.
ამ წყალსა და ხმელს ისე შემრიე,
ვარდკაჭაჭებად ვრთავდე გზაწვრილებს,
მთის წვერთნახვევი შორს არ გამფინო,
ლექსებად ისევ ფშავზე დამწვინე.



რაო ჯერ არ შეგრილებულაო?!
შე,სანათო შენა...!


ნეტამც არ შეჰგრლიდებოდეს...
ლექსო დამწვი და დამფუფქე!


აი ასე ვეტყვი შენსა ლექსსა მე!

ფეთიანი კი არა "ფეთოზები" ვართ ჩვენა
მე ვარ ფეთოზმარო

ფშავის რეკლამირება ჩვენზე იყოს მარიააამ მაგრამ თქვენი ლექსები ნურც შეშრებიან და ნურც დაილევიან ფშავის არაგვივითა. ახლაღა აღმოვაჩინე, რომ რადიოთი მოწონებული ამ მშვენიერი ლექსის "პირველ"წამკითხველი მე ვარ მგონი თქვენი წყალობით რადიოსთვისაც დამისწრია. ეს ხუმრობით... გაგახაროთ ღმერთმა და ეგ ძალა და შემართება არ გამოგილიოთ ფშავისა იქნება თუ მთელი ქვეყნის საკეთილოდ.

სანათას გვერდმაც დამატკბოო, რამდენი ახალი ლექსი ვიპოვე

წარმატებები და საუკეთესო სურვილები, მადლობა ასეთი ლამაზი შემოქმედებისთვის

sanaTa araCveulebrivad msuye da gemrieli leqsebi gaqvs, gulgrilad rom vewr waikitxav iseTi, mraval axla wels bednierad!

ზურაბის გამოხედვა დაიმახსოვრეთ პირველივე სურათში – აი, სწორედ ეს ზვიადაურები არიან, მტრით გარშემორტყმულები და ხელფეხშეკრულები არფრად რომ არ ჩააგდებენ ხოლმე ყელზე მიბჯენილ ხანჯალს და მაინც რო ამას იმეორებენ: "ძაღლ იყოს თქვენის მკვდრისადაო!"

ზურაბ ზვიადაურმა რომ მუცოს კლდე დაიფიცა... (დაუწკაპე და განაგრძე კითხვა).

აუ, როგორ მომენატრა ეს სანათა

ერთი კაი ფშაური ლექსი.

mec momenatra, shemovedi yeli chavikoklozino tkbili leqsebit tqo da sadaa aba ....

ჩემო თაფლიანო,ჩემო,გილოცავ აღდგომის ბრწყინვალე დღესასწაულს!

ხვარამზევ!

წყალდაწყალ ბილიკა ქისტეთში გადადის,
წუხელ იორივით აემღვრა სიზმარიც.
– რიჟრაჟზე ნავალი დაჩნდება, ქალბნელო,
შავშუაღამეში იმადაც ვიჩქარი.
თუ ცოცხლად გადავრჩი შენ ძმა და წაწალთა,
გვარ-თემის ადათს და საუფლო განაჩენს,
საკლავით მიუვალ ხელმწიფე ლაშარსა,
დიდძალ “საპატიოს” მივართმევ მამაშენს.
კაც–შუაკაცები დასტურს რო გვეტყვიან,
დიდ ქორწილს გავმართავ ხატხევის წყაროსთან,
გულმკერდს მოგიქარგავ დაღესტნურ შიბითა,
ტან-ფეხთ სუ ფარჩას და ატლასებს დაგმოსავ.
რად რა მოგრევიან, ლექსქალო, ტირილნი,
სახეს რად მარიდებ ფშავის ცით თვალსავსე,
მითხარ და დილამდე მამისახლს ჩაგიყვან,
ხმა გამეც, ხვარამზევ!



ნახეთ სურათებით ეს ლექსი

მამის ნატირალი
(თეონა ქუმსიაშვილის სიკვდილზე)

სახევსუროში გისიზმრებ,
ჩემ ბეჩავ ფშავლის ქალასა,
რად რა არ მეჭიკჭიკები,
რად გხედავ ეგრე მწყრალასა?!
არ ვიცი, ტყვია დავიცე,
არ ვიცი, ვიტირ-ვიგმინო,
მუცოს კლდის ძირში დამრჩალო,
ჩემო თვალნისლა ღიღილოვ.
წყალნი ცვარადაც შამჯავრდნენ,
ასრიგად მუცოს მთისანი,
სადა წკრიალებს შენი ხმა,
ნეტა, გამხადა მისანი.

###


ეგებ ჯერაც ღამეა და მესიზმრება,
ტყვიისფერ ჯავრს ღრუბლად იხვევს ცაბაურთა,
წერა-მწერალს უმთვაროში გზა აებნა
და სულ ცოტა იღბალი გვაქვს სასწაულთან.
...ეგებ ჯავრმა კი არ ჩაკლა, მდევარს ელის
ხარლაღივით გულზვიადი შენი ქმარი
და სიკვდილი კი არ სტუმრობს მის ეზო-კარს,
შენ დედიძმათ დახვედრა აქვს საფიქრალი.
ეგებ ელდით კი არა და თოფის ხმაზე
ადგრიალდნენ არწივები ანაფრენი,
უბედური, შენს ჩვილ ბალღებს კი არ ეძებს,
პირიქითას მდევარშია მამაშენი.
ეგებ სიმწრით კი არა და ბრაზით ყეფენ
ძმა-ბიძანი და იარაღს ისინჯავენ,
ერთი ჯანღი აიკრიფოს ცაბაურთამ,
გამოგდევენ რაკი ოდნავ იდილავებს.
მეც თუ ღამე გამითენდა უთევარი,
შენიანი ხვალე თუა ჩემი ხვედრი,
ხელისგულზე ცივ ნიავს არ მოგაკარებ,
არც ხევსურზე გათხოვებას დაგაყვედრი.
* * * * * * * *
ღმერთო, ეგებ სადილაო სიზმარს ვხედავ,
დედაღვთისამ ეგებ კალთა დაგაფაროს,
შუაწყლიდან ხელგაშლილი შველას მთხოვ და...
ვერა გშველი დედამკვდარო...

უჰ... რა ამოძახილია გულისა...

სანათო,ჩემო ტკბილო,სანათოოოო! აბა,მოსალოცი ხააააააარ!
ერთი სტუმარი მეც გეყოლები,შე,ოცნებაასრულებულოოოო!
და ჩემი ოცნებაც,მანდ არის,მანდ არის!

მარიამ ხუცურაული


სანათას სახლი
(სამოსახლო ციკლი)

1. მოვედი

აჰა, მოვედი დალოცვილო, მიხმე რაკიღა,
გზა-მგზავრობისა ბევრჯერ შევდე სუფრას სახელი,
ქადა-პურები ვისაგზლე და წყალ-მცირე ღვინო,
არ მდომებია მეგზური და თანამზრახველი.

გზა იყო გრძელი, საწყისს ერქვა ბავშვის სიზმარი,
მეორდებოდა მთვარის ცვლის ან ავდრის სიხშირით,
მიუყვებოდა წლებს და ნაცნობ-უცნობ სახეებს
და იქ წყდებოდა – მთის წვერებს რომ ადგას ცისპირი.

შენით ვიცოდი – დაჩნდებოდა შამბში ბილიკი,
სიზმრის ბოლოში ჯვარიც იდგა ნისლში დაფლული;
ნასუსხ სულსა და ნაეკლ ხელებს მომიშუშებდა
მთების გადაღმა ნაგულვები წყალი-სალბუნი.

შუადღისგულზე, შუაკვალზე ცხარე მზე მენთო,
ფიქრს ვიგრილებდი ნისლის ფთილა ღარადელებით.
უღელში მება ახდენილი სიყრმის ოცნება -
ვმსხმოიარობდი სახვალიო ასახდენებით.

შენით ვიცოდი, აქაური სისხლი რომ მედგა,
ნიჭი ფიქრით და გულით გულთან გაპასუხების;
მიადვილებდა გზის სიძნელეს სიზმრის ცხადება...
ფესვი ვიგრძენ და შიმელებად დავსკდი მუხების.

აჰა, მოვედი, დალოცვილო, მიხმე რაკიღა,
ხევგაღმა ქარით წაფერდილან ბლები მაღლები.
მთაც მაქვს, იორიც, მიხატული ზეცას სამებაც,
მოვედი და აქ დავსახლდები.



2. წვიმის გამოლოცვა

ივრისპირიდან სულ ნარჩევი ქვა ამოვზიდეთ,
დუღაბიც მამა-პაპურ წესზე მოვზილეთ – კირით,
არ დაგვიკლია საძირკველში ვერცხლის ფულები,
ნაკურთხი წყალი, სანთელი და ლოცვები ხშირი.

იფნის ფანჯრები ამოვმინეთ ივრის ნისლებით,
ხევისპირულმა ასკილებმა ძლივს რომ დალანდონ,
შორს, მთათაშუა გამოჩნდება დარში მყინვარიც-
გაიამინდებს, იმედია, ალბათ, ხვალ ამ დროს.

ელიაო, ელიაო,
ეხლა შენი ჯერიაო,
ცას ღრუბელი გადაჰყარე,
გადავხუროთ ჭერიაო.

ფეხქვეშ გავიგეთ წიფელი და კიბედ კაკალი,
ფიქალ-სიპებით ავაშენეთ კუთხის ბუხარი,
ძალს ჩვენა ვართ და ძალს ეს წვიმა, ვუძლებთ, რა გზა გვაქვს,
მაღლით გვიწონებს და გვიკურთხებს ფუძეს უფალი...

მუხის თავხეზე ამოვკვეთეთ წაღმა ბორჯღალი.
წვიმისფერ კედლებს მოუხდება ძველი კრამიტი.
ტიხრებს ტყე-ველი ავაკარით, ჭერს-ვარსკვლავეთი,
მზედ მივაკიდეთ აბაჟური – მზითვი მამიდის.

დამასტეო, დამასტეო,
მზე-ღრუბლების გამამწვეო,
ქადა-სანთელს არ მოგაკლებ,
იქ მოგივალ ალაგზეო,
ქარ-წვიმები გვამყოფინე,
ცხრათვალა მზე დაგვანთეო...

გაღმა კაკლის ტევრს შემოვურგეთ მუხის შიმლები?*,
ხევზე ხიდებად გადავჭიმეთ ცისარტყელები,
ბილიკს ორმწკრივად გავაყოლეთ ფურისულები,
ღობის ძირებში - საგვიანო ქრიზანთემები.

გიორგობისთვე ბილიკებზე მზე-ოქროს გვიფენს.
დღე მჭივირვალდება, დარი დგება უწვიმ-უქარო,
ბუხარს ვანთებთ, ვნათლავთ მწვადით და საფერავით...
ფეხკეთილო, მოდი სტუმარო!

ელიაო, ელიაო,
შენს ეტლს ჯვარი სწერიაო,
შენი მადლით ამ ეზო-კარს
მზის ნათელი ჰფენიაო.

---
* "შიმლები" - შიმელები ფშაურად - დედახის ფესვებზე ამონაყარი ყლორტები.
შიმელა – ახალმოზარდი ხე.



3. ვედრება

ღვთისმშობელო დედაო,
დაგკვლევ ცისკარზედაო,
შენს სხივს ამგზავრებული
ლექსად შემოგბედავო...
მადლიმც გაგიმრავლდება
კალთა-უბეზედაო,
ჩვილიმც გაგიბრწყინდება
მაცხოვნებელ მზეადო.
ვარდიმც აგიყვავადება
სავალ ბილიკზედაო...
ჩემი სამოსახლოა,
რასაც ირგვლივ ხედავო.
საბრძანებელს მოგიწყობ
ჩრდილოს კუთხეზედაო,
ჯეჯიმ–ფარდაგთ დაგიფენ
შიბ–ნაქარგით ზედაო,
თაფლის სანთლებს აგინთებ
ქადა-პურებზედაო, -
თვალი მზირედ გეჭიროს
ამ კარ-ფუძეზედაო.

ეკაუკა

ჩემი სანათა


წეღან დავჯექი და ინტერნეტში ვიქექებოდი, ბიოგრაფიულ ცნობებს ვეძენდი სანათაზე... როდის დაიბადა, სადაა ახლა, რამდენი წლისაა... მერე დავანებე თავი, რა მნიშვნელობა აქვს ამ ყველაფერს, მე ხომ მისი ბიოგრაფიის დაწერას არ ვაპირებ, მე ჩემი სანათას შესახებ უნდა მოვყვე დიახ, ჩემი... არა იმიტომ რომ ჩემია მხოლოდ, უბრალოდ ჩემთვის ვინაა, რაა, როდიდანაა ამაზე გიამბობთ
შარშან "ლიტერატურული პალიტრის" ერთ-ერთ ნომერში მარიამ ხუცურაულის, იგივე სანათას ლექსები დაიბეჭდა. სიმართლე რომ ვთქვა არ წამიკითხავს... საერთოდ პროზას უფრო ვეტანები ხოლმე, პოეზია ჩემებურად მიყვარს - ბევრჯერ წაკითხული ლექსები მიყვარდება, ამოვიჩემებ და მერე ხელიდან ვერ მაგდებინებენ... ახალ ლექსებს ვერ ვკითხულობ
ხატია მიმყოფის ღმერთმა კარგად და "ლიტერატურული პალიტრა" ყოველ თვე მსტუმრობს. მაშინაც მე პროზას მივუჯექი, დედაჩემი - პოეზიას და დაიწყო:
- ეკა, ნახე რა მაგარი ლექსებია- მოდის ერთხელ დედა
მე არ მიყვარს ლექსებს რომ მიკითხავენ, ძალდატანებით
- დედა, დამანებე თავი, მერე წავიკითხავ - ვპასუხობ.
დედაჩემს არ აინტერესებს და იოწყებს კითხვას მე რათქმაუნდა არ ვუსმენ
გადის რამდენიმე დღე, ჩემთან მოდიან მეგობრები. შემოდის დედაჩემი, რომელიც ასევე მეგობარია მათი
- გოგოებო, ნახეთ რა უსაყვარლესი ლექსები აღმოვაჩინე - ამბობს დედა და უცერემონიოდ იწყებს კითხვას
გოგოები არაფერს ამბობენ, ღიმილით უისმენენ, ოღონდ მხოლოდ ზრდილობისთვის, მე გული მიწუხს ))))) ასე გაგრძელდა ერთი თვე... დედაჩემს ლიტერატურულ ტერორში ვყავდი
ასე გავიდა "ტერორისტული" თვე... მერე ბრაზმა გამიარა და ჟურნალი ავიღე, ერთი ლექსი თავისით შემომეკითხა, მერე მეორე, მესამე, მეოთხე...ვაიმეეეეეე...
ახლიდან ვკითხულობდი, იგივეს...
ეს მომწონს...
არა, აი ესეც რა საშინლად მომწონს... ეს რა ცუდია?... შემიყვარდა...საშინლად



ვინაა სანათა? რად მინდა ბიგრაფია, რად მინდა დაბადების თარიღი, აი ვინაა:

ფშავლის ქალებში სანათა
ანთია ასკილივითა,
ნაზია მთებზე ნისლებად
გაკრული მანდილივითა...
სოფლის ქალ-რძალში ამაყად
მიმოდის ქურციკივითა,
წრფელია - ფშანზე ჩამოსულ
ხარჯიხვთა წყურვილივითა,
ძნელია - დილაბნელაზე
არაგვის დუმილივითა,
მწველია - ფშაველ წაწალთა
მოუკლავ სურვილივითა...
მწარეა, როგორც ტკივილი
ცხრა ტყვიით დაჭრილივითა,
ცხარეა - მონადირეთა
ასახდენ ქადილივითა,
მიმოდის გზაწვრილაებზე

იცი როგორი ლექსები აქვს? იცი რატომ მიყვარს? მთის ქალაა და ნაზია, თანაც ცოტა ველური, ვნებიანია და თან ცოტა მორცხვი - აი ლექსებიც ასეთი აქვს უყვარს და ლექსებიც ასეთი აქვს - მთლიანად გაჯერებული სიყვარულით.


მეფერებიან ულეწელები,
ჟრჟოლის და ცეცხლის მგვრელი,
სულში ხელები, მხრებზე ხელები,
თმებში ხელები შენი...
გათანგული ვარ ნათიბის სუნით,
წყენა არ მახსოვს ერთიც,
თიბათვის წვიმას მივეშვირე და
ლექსით ვივსები შენთვის...
ასე წვიმით და ლექსებით სველი,
საყურ-ბეჭედზე მწყრალი,
სათიბში გელი შენდ მზის წაწალი
ქალთარაფერა ქალი...

ისე ცხადად შევიგრძნობ ხოლმე ამ ყველაფერს, მგონია ჩემს თავს ხდება... ჩემს თავსაა მარწყვის სუნით დაბნეულის ბედნიერება, ისე როგორც ეჭვებშერეული სანათას წუხილი...
არა! ჩემზე კარგად თვითონ ამბობს თავის ლექსებში როგორ შეუყვარდა, როგორ ელოდა, როგორ ეშინოდა, როგორ ფიქრობდა -

“მიყვარს.... არ მიყვარს...” - ფოთლებზე ვითვლი
და ბოლოს კენტად მრჩება - “არ მიყვარს”,

როგორ ხვდება ბოლოს -

შენსკენ მოვდივარ, მალე ნახვამდე
ლოდინისფერი მაცვია კაბაც,
მე შენ მიყვარხარ (როგორც აქამდე),
ეს შეეშალათ გვირილებს რაღაც...

მერე ლოდინი, დიდი და მტანჯველი... ლოდინი მთაში:

სანამდე ვიარო უშენოდ შარახევს,
ერთურთი შორიდან სანამდე ვახელოთ,
შენს სურნელს ინახავს თმები და თითები
შენ ხელშენავლები პერანგის საყელო...

ან ეს:

წუხელის სიზმარში მომელანდე,
თვალებნათელო და სულმზიანო,
ვაი, რა უღმერთოდ მოენატრე,
ბეჩავ გულს, ხოხბების საფრთხიალოს...

შენ იქნებ აღარც გახსენდები,
შავქალა ღრუბლებთან დარჩენილი,
დარდებმა დამიჭკნეს ბილილები,
სათელად მიგიან ნაბდებივით...

ვეღარ აიცილა გულის ფარმა,
ეჭვები ისრებად დაწევნილი -
ეგებ მოხიბლაო ქისტის ქალმა,
ლამაზი არიო, დაწყევლილი...

ლამაზიც არი და თამამიცა, -
ჩაიქირქილებენ ტოლ-სწორები,
მე რაღა დაგწამო დასაფიცარს,
ისევ სევდა შემრჩა მოგონების...

თითისტარს ეხვევა ზამთრის ღამე,
სარკმელში ცა მოჩანს ავდრიანი,
აბა, შენ მე როგორ მიღალატებ,
ეს ეჭვი სულ ზამთრის ბრალი არის...

თითისტარს ეხვევა ზამთრის ღამე,
სარკმელში ცა მოჩანს დარდიანი,
ეგებ მზემ გააქროს დილით ნისლი,
ჩვენ შორ-შორ ყოფნაში ბრალიანი...

ვიცოდი ვიცოდი თვითონ მოყვებოდა თავის ამბავს თავისი ლექსებით... მე რაღა საჭირო ვარ... მიყვრას, როცა ამდენი ლოდინის მერე წერს:

მოწმენდილ ცაზე მეხად გასკდა,
ცოლად გინდივარ,
შეგიყვარდი და
ფეხქვეშ მიგებ დიბა-ატლასებს...
მე რა შეგკადრო
მდიდარს, ზვიადს, დიდს და ხვავრიელს?..
აგვისტოს ხვატში
ბუერის ყუნწს წვეთად ვკიდივარ,
ამ ხნის მწყურვალო,
დამაშვრალო,
მოდი, დამლიე...

ხომ ლამაზია გადის წლები და ასაკი გვემატება... ნამდვილი სიყვარული არსებობს და იარსებებს მუდამ, თავისი ტკივიკითა და ბედნიერებით.

ოცდახუთი წელია,
მზე-რგოლს ხუნდად ვატარებ.
ოცდახუთი წელია,
მაქალებ და მახარებ...
ოცდახუთი წლის წინათ
დაგაბედა განგებამ,
მოპოეტო, მარტივით
შლეგი გოგოს გაძლება...
არც ვყოფილვართ მას მერე
კენტად, იო-წიოდა,
ბევრჯერ კიდეც გვტკიოდა,
გვციოდა და გვშიოდა...
ოცდახუთი წელია,
სარეცელს მიზიარებ,
მძიმე ყმაწვილკაცობის
ლექსით გიფევ იარებს...
შენს ჩრდილს შემოფარებულს,
სევდა ვერ მინაპირებს,
ოცდახუთი წელია,
იანვრებს მიაპრილებ...
მერე რა, თუ დღეს და ხვალ
შვილიშვილებს ვნატრულობთ,
ჩემო თეთრცხენიანო
უფლისწულო ზღაპრულო!
ოცდახუთი წელია,
კერიის ცეცხლს გინახავ.
ეჭვიც არ გამჩენია,
ნეტავ, თუღა მიყვარხარ...
ისევ ვხიბლავთ ერთურთს და
ისევ გვეტრფიალება,
რა დროს შემოდგომაა,
ჩემო ივრისთვალებავ?!
ოცდახუთი წლის მერეც,
თავბრუს გახვევ წინანდელს,
მთელი მაშრიყ-მაღრიბის
ლამაზმანთა ჯინაზე...
ოცდახუთი წელია,
შენს ეზო-კარს ვალაგებ.
ოცდახუთი წელია,
მამღერებ და მალაღებ...
ოცდახუთი წელია,
გვადევს ოქროს ბორკილი,
ღვინობისთვის მიწურულს
დავთქვით ვერცხლის ქორწილი...
იმ, სხვა ქორწილებამდე
ფერი ბევრჯერ ვიცვალოთ
შენი მკერდი სასთუმლად
ღმერთმა ნუ მომიშალოს...

ეს პატარა, ძალიან პატარა ექსკურსია - სანათას ცხოვრების ჩემეული ვერსია იქნებ არასწორად დავალაგე, იქნებ არც მოეწონოს თვითონ რომ ნახოს... არა, როგორ მოეწონება, სიტყვის თქმა მინდოდა და მას ყველაფერი ქონდა ნათქვამი უკვე ერთი კია, ძალიან ცოტა დაიტია პოსტმა, იმდენის კიდევ ... იმდენი ისტორია
ჩემ წაწლის გაკეტებულ დეკის ჩაი მამინდაო სანათას ლექსებში დეკა ისეთი ლამაზად ჩანს... მერე ვნახე რა ლამაზი ყოფილა... სანათას და დეკის დამსახურებით ყველაზე ძვირფასი საჩუქარი მივიღე მე - ლექსი ერთი ადამიანისა
არ აქვს მნიშვნელობა რამდენად დაიმკვიდრებს პოეტი მსოფლიო ლიტერატურაში თავის ადგილს. ადამიანების გულებში დამკვიდრებული ადგილი ყველაზე ძვირფასია.
ხოდა სანათა ჩემს გულშია.

მაპატიოს სანათამ ასეთი უგერგილო პოსტი


Автор: ეკაუკა на 20:34

წყარო – http://eka-uka.blogspot.com/2010/05/blog-post.html

ვაი
დიდი მადლობა ასეთი დაფასებისთვის
აქ მოსატანი არც იყო ეს პოსტი
შემრცხვა ძალიან

სოფელი ხომი ფშავში.

* * *

ჩაეშველება თვის ყმათ,
ხან რო არ იყოს მისვლისა...
ხალხური

დღეის დღის მადლი თუ დაჰყვა
დილის ზმანება-ცისკარსა,
გავიბილიკებ ხევდახევ
ნაგროვებ ბროლს და ფიქალსა.

ლიბომორღვეულ სახლებზე
დავთელავ ასკილ-ჭინჭარსა,
ქისტაურთ ნაფუძვარებზე
კერას ავანთებ მიმქრალსა,
მიჯნებზე ცაცხვებს დავირგავ,
წყვილად ძახველებს - წინკარსა…

ჭალებს რომ აამწვანებენ
ძეძვები წვიმანასვამი,
ლაშარის ლურჯო კოტორო,
გინატრებ ოცნებასავით.

ღამენაწვიმარ ცისკარზე
სტუმრად მომიხვალ მამისახლს,
შენი ლურჯაის ნაფლოქვართ
ნათელ ედგებათ მაღლისა.
ვანხევს, ადგილის დედასთან
სანთლებს დაგინთებ თაფლისას.

შაგითქომ საგაისოდა
სამი წლის ნაზარდ კურატსა,
სუფრას შენსახელშედებულს
გაგიშლი ღვინო-პურადსა.

ჯამით დაგიდგამ თაფლერბოს,
ქადებს და ხაჭოს კვერებსა.
დაგიპატიჟებ ღვთისშვილთ და
კაიყმათ შენსაფერებსა,
მხარმარჯვნით ლუკა სულმნათი
სუფრის თავს დაგიმშვენებსა.

შენ სათაყვანოდ მოდგება
პიროფლიანთა ლაშქარი,
მოგიუმცროსებს მწდეობით
პოეტი ნადიაკვანარი.

გკვირვობდეთ სადიაცოში
ქალ-რძალი მრავლის მხილველი,
გეკრძალებოდნენ ბალღები
მხურვალედ მლოცველ-მწირველი,
ლაღობდეთ ხორციელივით
ლაღებშიც გასაკვირველნი.

ცხადება ნატვრა-ოცნების
ბეჩავთ თუ აღარ გვეღირსა,
შენ უფრო იცი დრო-ჟამი,
თავის ყმათ ჩაშველებისა...