მაგდა კოტრიკაძე

Magda Kotrikadze

მე მინდა, წყალზე მშვიდი ვიყო...
წყალზე ძლიერი...
და ვან გოგივით ჩემი ყური ხელში მეჭიროს...
ხატვა ვიცოდე, რომ დავხატო ჩვენი ზღაპარი
და შემოდგომის ყვითელ ფოთლებს გამოვეკიდო.

მაგდა კოტრიკაძე
მწერალი, ფილოლოგი, პიარის სპეციალისტი

დაიბადა თბილისში 1980 წლის 12 აგვისტოს.
გააჩნია 24 წლიანი სამუშაო პრაქტიკა პიარში, როგორც კერძო, ასევე საჯარო სამსახურებში. აქვს 50-ზე მეტი საერთაშორისო და ადგილობრივი პროექტის და კომპანიების პიარის და მარკეტინგის ხელმძღვანელის სამუშაო გამოცდილება.წლების მანძილზე ეწევა საჯარო გამომსვლელების, პოლიტიკოსების, კერძო ორგანიზაციების ხელმძღვანელების, ჯგუფების და საჯაროდ გამოსვლებით დაინტერესებული პირების ტრენირებას. პირველადი განათლებით ფლობს ფილოლოგიის მაგისტრის ხარისხს (A - თსუ) ასევე შეისწავლა ბიზნეს-ადმინისტრირება (A- თავისუფალი უნივერსიტეტი) მაღალი რანგის მენეჯერების გადამზადების სპეციალური პროგრამის ფარგლებში. მას აქვს გავლილი ტრენერთა ტრენირების პროგრამა. მუშაობს სადოქტორო ნაშრომზე პიარ-ფსიქოლოგიის როლი ეროვნული უსაფრთხოების საკითხებში. პროფესორის ასისტენტი წმ. ანდრიას სახელობის ქართულ უნივერსიტეტში და ასევე გეშტალტფსიქოლოგიის EAGT-ს საერთაშორისო პროგრამის მონაწილე (3კურსი). გეშტალტ ფსიქოლიგიით დაინტერესებამ მასში ახალი მეთოდოლოგიის არსებობის სურვილი აღძრა. მას ასევე, გააჩნია სერტიფიკატი კლინიკური ფსიქოლოგიის მიმართულებით. არის ფსიქოპიარის მეთოდოლოგიის შემქმნელი და პერმანენტულად ატარებს საქართველოში და უცხოეთში მის მიერ შექმნილი პრაქტიკული მეთოდოლოგიის ფარგლებში ინოვაციურ ტრენინგ კურსს "სპიკერფობიას".

პუბლიკაციები და წიგნები:
* ეს სურვილი; პეპლის ჭერის ასაკი; კარის მეზობელი; ზამთრის სიძვა : [მოთხრობები] / მაგდა კოტრიკაძე.
UDC: 821.353.1-3, იხილე: ცისკარი. 2002. N10, გვ.42-52
* იყიდება იაფად! : მოთხრობები / მაგდა კოტრიკაძე. შინაარსი: HAPPY END... ; ეს სურვილი... ; თეთრი ვალსი ; მიწაჭამია ; პეპლისჭერის ასაკი ; ქალი დახლთან ; ჩრდილობანა ; ცვილის თოჯინა ; ცხვირას გაქცევა ; ხაფანგი ; ჰოუ და ვერა. ISSN: 0134-3459, UDC: 821.353.1-3; იხილე: ჭოროხი : სალიტერატურო-სამხატვრო და საზოგადოებრივი ჟურნალი / ა(ა)იპ მწერალთა სახლი. ბათუმი, 2017. ნოემბერი-დეკემბერი. N 6. გვ. 26-46.
* მიწაჭამია : ნაწყვეტი მოთხრობიდან / მაგდა კოტრიკაძე. "ჭოროხი", N 6, 2017 წ. ISSN: 0134-3459, UDC: 821.353.1-3; იხილე: ჭოროხი : სალიტერატურო-სამხატვრო და საზოგადოებრივი ჟურნალი / ა(ა)იპ მწერალთა სახლი. ბათუმი, 2018. N 1, საიუბილეო ნომერი. გვ. 140.


ბმულები:
* https://www.facebook.com/profile.php?id=100001424831406
* http://prweek.ge/news/281/gyavdes-kargi-piari-saukunis-gamowvevaa%21---magda-kotrikaZis-Tvalsazrisi
* https://mcm.ge/67389/
* http://suavinex.ge/2019/12/24/magdakotrikadze/
* http://media.adamsholding.ge/ra-sargebloba-moaqvs-piars-magda-kotrikadze/
* https://www.interpressnews.ge/ka/article/606239-magda-kotrikaze-spikerpobiis-treningit-chven-shegvizlia-pobia-vakciot-shesazleblobad/
* http://gazetiajara.ge/2020/06/25/შეგვიძლია-ფობია-ვაქციოთ/?fbclid=IwAR3PPYjP3ze6Joa2X14HoHdhkwrA8-PPC8tMd7jmrq3lP27tAyp4QP3ctXY
* http://media.adamsholding.ge/ra-sargebloba-moaqvs-piars-magda-kotrikadze/?fbclid=IwAR00LzpzMOLU-_OhshlUScXSG9oBxWgk14fng_6m-F4qh5RXNEt0s0sdv-A
* http://prweek.ge/news/278/sWirdeba-Tu-ara-saxelmwifos-piari%3F---magda-kotrikaZis-Tvalsazrisi



მაგდა კოტრიკაძე - საავტორო ტრენინგი "სპიკერფობია"
•Jun 20, 2020
Georgian Educational Center
გრძელდება მაგდა კოტრიკაძის საავტორო ტრენინგი ქართული განათლების ცენტრში

* https://youtu.be/lissyO7YJRs

მაგდა კოტრიკაძე

***
ბედნიერებას, ჰო, სუნი აქვს შენი სხეულის,
მლაშე ზღვის გემო და ხმა ტყეში ფოთლის შრიალის,
ბედნიერებას, რომ იცოდე, არა აქვს ბოლო,
აჰა ფურცელი, ჩემი გრძნობა გადაიხატე.
ბედნიერებას აქვს თვალები შიშისოდენა
და დაკოცნილი სხეული აქვს სველი ამბორით,
ბედნიერება იყიდება, როგორც ქონება?
თუ ზიარების ღვინოსავით მოდის ქალწული?
ბედნიერება შენში ცხოვრობს, არ იკარგება,
სულის თრობაა, აქ, ამჟამად თუ დაინახე,
ბედნიერება თავად შენ ხარ, დიდი ნათება,
დაისაკუთრე, დაეუფლე და გაიხარე.
ბედნიერებას, ჰო სუნი აქვს შენი სხეულის,
მლაშე ზღვის გემო და ხმა ტყეში ფოთლის შრიალის.
ბედნიერებას, რომ იცოდე, არა აქვს ბოლო,
აჰა, ფურცელი, ჩემი გრძნობა გადაიხატე.

მაგდა კოტრიკაძე

***
გადაკალმული დგას ზაფხული და
ღრმა დეკოლტე ზღვის ტალღას უღერს გულ-მკერდს,
როგორც ცხენი კაიროს,
გადაგეყარე და უდაბნო იწვის ალმურით,
ცხელი ყავაა მასპინძელი ხელმოცარული.
ჩურჩული ბუდობს, უზმოდ დუმილს ფასი არა აქვს,
დროა წარსული დასატირად აღარც გვიღირდეს
და მეწამური სისადავით ქარი ავსული
ბილწად მოსული სტუმარივით გავიპატიჟეთ.
ზღვაა რაცაა, ჰო, ესაა ზღვა უნაპირო,
ჭიქა ყავასთან მიჩერდება გული ტიალი,
გადაკაკმული დგას ზაფხული და
ღრმა დეკოლტე ზღვის ტალღას უღერს გულ-მკერდს,
როგორც ცხენი კაიროს.

მაგდა კოტრიკაძე

ზამთრის სიძვა

მოწიფული ქალი სარკის წინ დგას და წვერს იპარსავს, ჩამოუსვა ბასრი სამართებელი, ჩამოთოვა უხეშმა თმამ. ტანზე აცვია ჟანგისფერი ქვედაბოლო, ნაცრისფერი ზედა, ფეხზე სანდლები, თავზე წაუკრია ძველმანის რეზინი, თითებზე უბნევია ფერადი ბეჭდები, თმა ფერფლისფერი, თვალები მელნისფრად უპრიალებს, უსუსური წამწამები შავი საღებავით დაუმუქებია, ხელები შემოდგომის ფოთოლივით უკანკალებს. თითქოს რაღაცას შეუშინებია, უყურებს თავს და ფიქრობს: რამ შემცვალა, რა გადამხდა ნეტავ?
ნახე როგორი თვალები მაქვს, ისე ძალიან დახრილი, რომ გეგონება სამყარო შიგ ჩამივარდა და ხელის ამოსმა ვერ მოვასწარიო. აირია მონასტერი, შემომაღამდა, სულში გვალვაა და უშიშრობა. მას ვისაც ეს ორი გრძნობა აწუხებს მშიერია, ადამიანებში ადამიანური სწყურია, უბრალოდ გიჟია, ეცინება იმაზე რა არაბუნებრივი და ხელოვნურია. ეცინება და არ სცხვენია, გაცინების.
ჩუ, ჩემო გაცინებავ, ჩუ, მაგრამ არაფერი გამოსდის, ისევ იმეორებს ჩუ. . .
პატარა გოგონა სახლიდან გამორბის, მერე მუხლებზე ეცემა და სტკივა, ცუდი გრძნობაა ტკივილი, გაგასილაქებს, მაგრამ გაფხიზლებს, კარგია ტკივილი როდესაც შეგიძლია იტირო და გული მოიოხო.
ფინჯანი ყავა, ოთახში ორნი და გაუგებრობა, ეს არის ჩემი ცხოვრება.
კვამლი და უმადობა. . .
რატომ არ გამოვიძინე თვალები მტკივა, დამიმძიმდა, თითქოს წლების წინ დაგროვილი დაღლიობა ეხლა მომადგა კარზე და მეძახის, მო-ვე-დი!
ალბათ დავბერდი და ეს არის.
ჩემო პატარავ, რატომ დამტოვე, თავნება შვილო, ხომ გეუბნებოდი.. . წარმოთქვა უცებ და სარკეს დააშტერდა, შენი ბრალია ყველაფერი, უტიფრად რომ მომშტერებიხარ. ჰა ჰა ჰა, გაჭრა სიცივე ხმამ, ყველი და პური კეთილი გული, ჰა ჰა ჰა, გაჭორა ღამემ პატარა გული, ყველი და პური. ეხლა გარეთ გავალ, სანოვაგე მაქვს მოსატანი.
გადის დიდ მოედანზე, ჭინკებო, ნემსიყლაპიებო, ცხოველებო, დეგენერატებო, ეცემა ხან ერთს, ხან მეორეს კაბას აუწევს და საჯდომზე უბწკენს, მერე ხალხი დაესევა, კინწისკვრით დაიფერთხავენ საზოგადოებიდან გიჟს, ჭკვიანები. . .
გზად პარატა მაწანწალა შეეგება
- ელა, როგორ ხარ?
- რა, ვიცი აბა, უპასუხა დაღლილმა ქალბატონმა
- სიგარეტი გააქ?
- არა, შენ?
- არა. ეჰ, აბა შენა ხარ რა. . .
ბუნებაში მინდა, მი-ნ-და
შედის ბოტანიკურ ბაღში და აგროვებს ფოთლებს, ბოთლებს და სახეებს. . . რა ლამაზია ბუნება, მე მარტო არ ვარ, ვიღაცას ვჭირდები, აი ამ ქალაქს, პირდაუბანელს, აი ამ დილას უტყვს და ყრუს, ბრმას და დავარდნილს, მუხლგადატყავებულს. . . ლამაზო მანდილოსნებო გაიხადეთ სამოსელი, ის თქვენს ტანს უფრო აშიშვლებს ვიდრე თავად სიშიშვლე. ჩემს ახალგაზრდობაში უფრო კარგი ტანსაცმელი ჰქონდათ, დადიოდნენ დიდი ქუდებით, ვუალებით, ფერუმარილით, მოხდენილი ქვედაბოლო ფარავდა ქალთა წვივებს, მამაკაცებს გაწკეპილი შარვლები და პიჯაკები ეცვათ.
ჟუჟუნა წვიმა მოვიდა
დიდი მინდორი დანამა
დანამა დანამა დანამა. . .
ფოთოლი, რა მშვენიერი რამ არის გამხმარი ფოთოლი, მწვანე კვირტი, გამხმარი ფოთოლი. ..
მასწავლებელ შემოდის საკლასო ოთახში, ესალმება ბავშვებს, უყვება ყველაფრს იმის შესახებ, რაც ისტორიას შეეხება, დაბადებიდან დღემდე, მერე და რა ინტერესით, რა ემოციით, სხარტი აზროვნების პატარები ჰაერში იტაცებენ პედაგოგის ნაამბობს, მოსწონთ და უსმენენ, თვალებში შეცქერიან.
მასწავლებელი მუდმივად ერთ წერტილს მიშტერბია და აკვირდება.
შემოდგომაა. . . ნაღალატევი დღეები ითვლიან საათებს,
შემოდგომაა. . . ქალი ისე მარტო გრძნობს თავს როგორც არასდროს,
შემოდგომაა. . . ფიქრები ილეწებიან ცხოვრების სისხარტით,
შემოდგომაა. . . ფოთლების კვდომის დრო, თოვლის მაყარი.
შემოდგომაა. . ზამთარის სიძვა.
ფარდა გადაწია ქარმა, ქარმა ფარდა მშობიარის ბარძაყებივით გადახსნა, ფანჯარა შემოაღო დაუკითხავმა სტუმარმა, რა ზრდილობაა სხვის ოჯახში ასე შეიჭრა, თავხედი. .
წვიმის წვეთები აკვდებიან მინებს დროდადრო, წვიმა ღრუბლის შვილია, წვიმა სიყვარულის ცრემლებია, აი ის ღრუბელი ისე დაეჯახა სატრფოს, რომ გვერდი ჩაულურჯა, ისიც დაფრთხა და გამოეცალა, მაგრამ ცრემლები წასკდა თვალთა ქუთუთოებს, ჭრილობიანი ცრემლები. მალევე გადაიღო, მაშინვე როცა მასთან ბოდიშის მოსახდელად მივიდა მიჯნური, თავზე ხელი გადაუსვა და უთხრა: “შენ სიკვდილივით ლამაზი თვალები გაქვს ქალბატონო.”
- ქალბატონმა გაიეშხა და თვალი ჩაუპაჭუნა, ისევ გადმოაქცია ციდან, ცოტაოდენი სითხე, გუგაზე შერჩენილი ცრემლი
ადამიანებმა თქვეს: მზე პირს იბანსო. . . ეს სიყვარულის ცრემლებია, სწორედ ასეა! ჩვენ ისე ვართ განლაგებულნი როგორც თეატრში, ზოგი ახლოდან უყურებს სპექტაკლს, ზოგი შორიდან, იარუსებიდან უჭირთ კარგად აღიქვან ყველაფერი, ზოგიც პირიქით, სპეციალურად ჩამოჯდება ხოლმე იარუსზე, კარგად რომ დაინახოს ყველაფერი და უბრალოდ ჩუმად იყოს, წყალი ჩაიგუბოს პირში და დადუმდეს თევზივით.
აჩუ-აჩუ ცხენო,
საით გაგაჭენო,
ალაზანი დიდია,
შიგ ბებერი ჰკიდია.
იმეორებს ელა.
ღიღინი, რა კარგი საშუალებაა ღიღინი, ჩემი ბედისწერაა. . .ღი-ღი-ნი
გაიპარა ჩემი სატფო ცივეთში, შემოდგომა ჩაისახა მძივეთში, აღარ მინდა ოცნებების მიღმეთში, დამაბრუნეთ, დამაბრუნეთ იქ სადაც ვინმეს კიდევ ვჭირდეები, ტყეში.
ბუჩქიდან გამოიხედა, დაინახა ქალი და მამაკაცი, მომნუსხველია ცქერა შორიდან, იმ ადმაიანების რომელთაც ერთმანეთი ჯერ კიდევ ავსებთ, ეს ყველაფერი ჩვენი ფანტაზიაა, რომელიც გვაცოცხლებს, ეს მისტიკა ფანდია რეალობის დასაფარად, აბა ახლოდან დააკვირდი, რა შემზარავი კანი აქვს, ყვითალი კბილები, გიფიქრიათ როგორ ზის თქვენი შეყვარებული უნიტაზზე და საზარელ სუნს აყებენს? არა, რათქმა უნდა თქვენ ამაღლებულ ლექსებზე და მხატვრულ პროზაზე ფიქრობთ, მაშინაც კი როდესაც უკვე ოჯახის შექმნა გაქვთ გადაწყვეტილი, ყოველთვის ოცნებობთ, ფანტაზიორებო, გაიხადეთ კაბები და მიხვდებით, რა ლამაზად მოსჩანს თქვენი სულის ანაფორა!!
ქალბატონი გაკვეთილს ხსნის, ისევ იმ წერტილს მიაშტერდა
- ნეტავ რას ჩააკვირდა ასე ინტერესით?
- სად იხედება ჩვენი მასწი?
- რა არის იქეთ?
ფანჯრის მიღმა ჩვენი სამყაროა, ფანჯრის მიღმა მთელი ქვეყნიერებაა, მიდიან დღეები, იწვიან საათბი.
ჩიტებო, რა ლამაზად ჭიკჭიკებთ, მშვენიერი გალობა ვისგან ისწავლეთ?
ზურგზე მოკიდებული ოჯახი, უქმრობა და ღალატი, მეგობრების, ადამიანების, ამინდის, ჯამრთელობის. ცხოვრება დამსხვრეული სარკეებით, გაუფასურებული ფიქრებით, ოცნებებით, რომელიც აღარავისთვისაა ძვირფასი... ცრემლი, რომელიც არავის უჩუყებს გულს, ტკივილი, რომელიც მხოლოდ შენია, გადიან დღეები ბასრი დანებით, ყოველ წამს კვეთენ გაწვრთნილი ქირურგის მტევნის მოძრაობით. ჩივის გული, რა უნდა გულს გარდა გულისა?!
ფეხი-ფეხზე გადაიდო და ჩაახველა, ისევ იმ ადგილს დააშტერდა, დღეს საკლასო წერა ვატარებ სკოლაში, ნეტავ რას დამიეწერენ ბავშვები? მათ დღევანდელ თემას ჰქვია, ღალატი, დირექტორმა ბევჯერ უსაყვედურა გაუგებარ თემებს ნუ აძლევო, მაგრამ ბავშვობიდანვე შეიქმნან წარმოდგენა რა არის მათი მთვარე, ცხოვრების თანამგზავრი.
ქალი უცებ შეცბა, თვალები დაძაბა და წამოიყვირა: “ ფოთოლი მოწყდა “, საოცრად შეწუხდა პედაგოგი, ბავშვებს ღიმილი აუცეკვდათ სახეზე, “ ფოთოლი მოწყდა” გაიმეორა ისტორიის მასწავლებელმა. და მის ირგვლივ დატრიალდა ყველაფერი, ყოველი დღე ფოთოლთან ერთად, ყოველი გაკვეთილი გარეულ საიმწვანეში.
შინ ბრუნდება, ისე თითქოს არავინ ელის, ისე თითქოს არავის სჭირდება, შინ ბრუნდება მოწყვეტილი ფოთლის დარდით.
თვალს ახსენდება პატარა გოგონა, ერთიციდა ნუკი, კოხტა კაბით, გაბზეკილი საჯდომით, მშვიდი სახით, საკოცნელად გამზადებული ლოყებით, წყლიანი შავი თვალებით, სწორი ოდნავ მსხვილი ფეხებით, ბავშვური აღნაგობით, თეთრი წინდებით, კოპწია, პრიალა ფეხსაცმელებით.
მერე იგონებს კოტეს, ოდნავ შევერცხლილი თმით, ანთებული მოზვერის თვალებით, ჩაფსკვნილი მკლავებით, ძლიერი ხელებით, დაბალზე შეჭრილი თმით, გაბედული ნაბიჯით, ჯიბეში ფულით და ხელაღებული, დაუფიქრებელი მოქმედებით.
ისინი ერთად ცხოვრობენ, მათ არაფერი უშლით ხელს.
უცებ შემოიჭრა სარკმლიდან ქარბუქი, დაიჭირა ელა ჩახადა კაბა და გაროზგა, ისე როგორც მამამ ბავშვობაში, ვაი რომ ვერაფერი შეასმინა, ვაი რომ თავად მიხვდა ბოლოს.
- ზარია, დაბმული.. მეზარება ყურმილის აღება, საშინლად მეზარება, კოტე აიღე.
- გისმენთ!
- მობრძანდით სკოლაში, ეხლავე
- კი მაგრამ რაშია საქმე?
- მობრძანდით, 3 საათზე პედ საბჭოა
- ელა, სკოლაში გიბარებენ! დაუძახა მეუღლედწოდებულმა
- ჰო, კარგი გამოვალ აბაზანიდან და მერე მითხარი.

* * *
- გამარჯობათ ქალბატონო ლეილა, როგორ ბრძანდებით?
- როგორ ვიქნები ქალბატონო თქვენნაირი დედების ხელში!
- რა გნებავთ? არ სწავლობს?
- ბოლოს როდის დაბანეთ ბავშვს ტანი ელა?
- ის დიდი ხანია თავისით ბანაობს, პატარა აღარ არის
- ამაში არ ცდებით, ის უკვე ქალია და მეტიც კი . . .
- რას ამბობთ ლეილა?!

* * *
რაც ყველაზე მეტად აშინებდა ელას დადასტურდა, მე-8 კლასელი ნუკი ფეხმძიმედ აღმოჩნდა და მერე ვისგან. . .
მოდის სახლში, შედის მისაღებ ოთახში, ხედავს კოტეს, რომელიც უყურებს ტელევიზორს, ისევ იმ არხს რასაც გუშინ, მშვიდად აუღელვებლად და ნოტიო თვალებით.
- რაო ელა რა უნდოდა იმ გადარეულს?
- არაფერი
- რა მოგივიდა, რას მომშტერებიხარ? ნუკი სადაა?
ელა წამში მის გვერდით აღმოჩნდა
- გაიწიე, გაგიჟდი! პირიდან წასკდა შეშლილის ხმა
- პურის დანამ გაიარა მის ღვიძლში და დაადუმა პატრონი. უცებ სიჩუმე გამეფდა, სკიპტრა აღიმართა ქალის მკლავში. უცებ სუნთქვაც გაჭირდა.
- მიშველეთ, ყვირის გაოგნებული მერვეკლასელი, მიშველეთ! იმეორებს თავდავიწყებით, ელა დაშტერებია მსხვერპლს, თან უცინის.
გოგონას ნერვიულობის გამო სისხლდენა ეწყება, ვერავინ შველის, ატონურიაო ჩურჩულებენ მეზობლები.

* * *
- ანანია სად არის ელა?
- ალბათ ისევ ფოთლებს აგროვებს.
- გადაეცი ეს ბოთლები. . საწყალი
- მაგია საცოდავი, იმ ბავშვმა იკითხოს, რომ მოუსწრაფა სიცოცხლე, ეგ თუ დედაა..?!
ფარდა გადაწია ქარმა, ქარმა ფარდა მშობიარის ბარძაყებივით გადახსნა, ფანჯარა შემოაღო დაუკითხავმა სტუმარმა, რა ზრდილობაა სხვის ოჯახში ასე შეიჭრა, თავხედი. . წვიმამ მალევე გადაიღო, მაშინვე როცა მასთან ბოდიშის მოსახდელად მივიდა მიჯნური, თავზე ხელი გადაუსვა და უთხრა: “შენ სიკვდილივით ლამაზი თვალები გაქვს ქალბატონო.”
შემოდგომაა . . . ნაღალატევი დღეები ითვლიან საათებს,
შემოდგომაა . . . ქალი ისე მარტო გრძნობს თავს როგორც არასდროს,
შემოდგომაა . . . ფიქრები ილეწებიან ცხოვრების სისხარტით,
შემოდგომაა . . . ფოთლების კვდომის დრო, თოვლის მაყარი.
შემოდგომაა . . . ზამთარის სიძვა.

მაგდა კოტრიკაძე

ეს სურვილი...

ასე იყო მაშინაც, როდესაც გაჩნდა სამყარო.
მე და შენ...
ზღვა და ანგელოზი...
იყო და არა იყო რა, ღვთის უკეთესი რა იქნებოდა.
მო-მე-ნა-ტრე... ექვსს აკლია 20 წუთი.
ციმციმებს ისარი და მეისრება გული, 20 წუთი და ერთად ვიქნებით, არავინ შეგვიშლის ხელს, 20 წუთი და ჩემი იქნები, გაივლის დღე და მოგვენატრება მოლოდინის 20 წუთი.
ჰამაკში მარწევს ბედისწერა, გხედავ, ხელს გართმევ, სუნთქვა მიჭირს, სული მეხუთება, უშენოდ ჭიავდება მზერა. იქნებ ის, რაც გვგონია არსებობს, არც არსებულა და ვთხზავთ, ფანტაზიის შვილები. ვაი, ისარი დამიკოჭლდა და საათი ააკანკალა, ექვსისა?!
ის არ მოვიდა... უბრალოდ, დააგვინდა, მერე რა...
გაწვიმდა, წვიმის მსხვილმა წვეთებმა მხრებს გადაურბინეს, მე დავრჩი სველი და მიუსაფარი, ჩემი ქვედაბოლო დაიკოპლა, მტევნები მკერდს ნალივით ამოვაკარი, მუცელში რაღაც ტკივილმა გამკრა და მალევე გამიარა.
ჩიტები დაბლა დაფრინავენ, ალბათ იწვიმებს... მაშინ ჯერ კიდევ არ ამოწვერილიყო მზე, არ დავუჯერე, წვიმა ვერაფერში შემიშლის ხელს, ვერც კედელი და ვერანაირი გარემოება, მე მას მაინც ვნახავ.
ის არ მოვიდა...
მინდოდა კი, სართოდ, მისი სტუმრობა? გულის სიღმეში ჰო და თანაც როგორ. ჩემი მეგობარი ცამ ჩაყლაპა თუ მიწამ?
აი, გამოჩნდა!
რა ბედნიერებაა, მოდის, მაგრამ უკან ვიღაც მოჰყვება.
- სალამი, კესო!
- სალამი!
- ეს ჩემი მეგობარია, გაიცანი, სალომე
- სასიამოვნოა. - გამებზარა ხმა და დავიმორცხვე.
- გელა სახლშია?
- ჰო! გელა! - ვეძახი ჩემს ძმას და გაქცევა მინდა. იქ, სადაც ვერავინ მომაგნებს, მარტო ვიქნები უხილავ და გამოუთქმელ ფიქრებთან, მოგონებას გავაქრობ.
- ცუდად ხარ, კესო?
- არა, არაფერია, ყავას მოგიდუღებ!
გაეღიმა და სახე ორ ტოლ ნაწილად გადაეხსნა, მერე მეგობარ გოგონას გადახედა და ნაზად გადახვია ხელი, აი, სწორედ ისე, როგორც გელა გადახვევს ხოლმე თავის მეუღლეს.
მე ის საოცრად მტკენს გულს, უბრალოდ, ჩემი არ ესმის!
ნამდვილად ასეა.
ისევ ვქანაობ ჰამაკში და კარაქის გუნდასავით მიმაგრდება გული.
ისეთი პატარა ვარ, როგორც არასდროს და მინდა ვიფიქრო, ეს ფარსი გამოცდაა, ბიძგია ცხოვრებისკენ. ნეტავ, თვალის ახელა ხომ არ უნდა გამოუცდელი გოგოსთვის?!
ფინია მომეპარა და ფეხებს მილოკავს, ხან კოჭს ამლასნის.
სველი და თბილი ენა იჭიმება საქალიშვილე წვივებზე. ტყე თავს სწევს და ცერად იღინღლება ბარძაყის ყურეში.
მძიმედ დაკიდებული კუნთები იშხვართებიან უგუნებო პატრონის სხეულში.
მკერდი ელამი თვალივით განი-გან გაპრეხილა და კაბა დაუკოპლია უნებლიე სურვილით.
მოუსვენრად მბრუნავი თავი მწყურვალივით აცქერდება სარკის ბურთს. გულისპირიდან წამოსული სიწითლე ფარკლავს ლოყებს...
ეს სურვილი აბრუნებს დედამიწას!

მაგდა კოტრიკაძე

თეთრი ვალსი

სალამი ჩიტებს! მოდი ფრენაში შევეჯიბროთ. მაღლა, მაღლა, მაღლა... ხელების ნაზი რხევა, თითების სინაზე, წვივების ჰარმონიული ცახცახი, ტანსაცმლის შრიალი და ტერფების წინდახედული ხეტიალი, სიყვარულის ცეკვა თოვლში, ფიფქის გაყოფა და დანებება...
მე უკვე დიდი ვარ! მთები ძალიან ახლოს არიან და დრო იწვის ჩემი ხელისგულებიდან, ერბო კვერცხი ნახშირად ქცეულა ისე ცხელა გულს. კოცნა მსურს და ამიტომ გნახავ, მეტი არაფერი, სულ არაფერი. . . ვიცი მერე ისევ ღიმილიანი მწუხარება დამეუფლება, მაინც გნახავ და გაკოცებ, მერე მიგატოვებ და კმაყოფილებით გამთბარი სახე სულს ამიწიოკებს. მომწონს ჭორიკანა გაზაფხული.
მოდი დღეს ერთად ვიყოთ, მოდი ყველაფერი ახლიდან დავიწყოთ. Nნუ მეტყვი რომ დამაგვიანდა. . . ყველაფერი გაცივდაო თითქოს, მე სრულიად მარტო ვარ ჩემს განცდასთან.
- სალამი, სად ხარ?
- ეჰ. . .
- უნდა დაგერეკა. . .
- .
- არა?!
- . . .
- კარგი. . . ღიმილიანი გაოცება გაჩნდა ლოყებზე
- . . .
- კარგი. . .
- . . .
- კარგი. . .
სწრაფმვალი მიჰქრის, უცნაური ამინდი იწურება მკლავებში, თოვს და სახლები იფარებიან საუცხოო სითეთრით. ხეები ოცნებისფერ თოვლის კაბას იცმევენ, მერე კი გახდისას ჩვენ გავახსენდებით, როგორ ვიდექით გაოგნებული სახეებით, ნახევრადმტირალი თვალებით. გაციებული ხელებით, როგორ აყეფებდა ოცნება ჩვენს სულებს. მომენატრა მთვლემარი ღამე, ქუჩების გაელვება მინის სიშორიდან.
ხეები ყველაზე კარგი მოცეკვავეები ყოფილან, ნეტავ ვინ მიანიჭა მათ ასეთი მშვენიერი სამოსი. არა ლერწმისტანიანებო, თქვენსავით ვერავინ ცეკვავს ვალსს, ვერც შეყვარებული წყვილი, ვერც ღამე და ვერც ეს მოტყუებული ვარსკვლავები.
იცეკვეთ! გემუდარებით, დღეს ჩემთვის, იცეკვეთ!

მაგდა კოტრიკაძე

***
გამოვიქეცი შენგან უშენოდ,
დამხრავს სიშორე შობის ტოლფასი.
სულსაც გაგიყოფ, ვევნე საუფლოდ,
შენთან მოვედი ასე ხალასი.
მე მზად ვარ, შენი მიყვარდეს თავი,
ის შარვლის ტოტი, ზედ რომ გაცვია,
პერანგის ჭრილი, საკინძე ქამრის,
მხრებზე აკრული ზედა მაქცია.
იმ ხარბი განცდით, დღესაც რომ გიცქერ,
დრო არ თავდება, არ სამყოფია,
თუკი იმედი მომავლის გტოვებს,
მოდი, გამანდე, რაც გაბადია.
გიყვარდეს ისე, როგორც პირველად,
ესეც ნიჭია, თუ ფანტაზია?
მე ცხლადშობილი ოცნება მიყვარს
და განუყრელად ტანზე მაცვია.

2018

მაგდა კოტრიკაძე

***
არ მაპატია, თოვლს რომ Შარშან დავხვდი მტირალი,
ამ წელს ვარდები დავიფინე ფეხისგულებთან...
რასაც ვგრძნობ ახლა, ამ ახალ წელს ჰქვია სახელი,
გამოღვიძება, ჰო, ნადვილად გამოღვიძება...
ფიფქებს ვყლაპავდი და თვალები წარსულს სტირიდნენ,
ზამთრის სიცივის გამფატრავი ცხელი ბუხარი,
ახლოს მოვუშვი და ხელები შემოვაკარი...
არ მაპატია თოვლმა, შარშან ცრემლით რომ დავხვდი.

7.12.2020

მაგდა კოტრიკაძე

***
აკვირტებულ მკერდის ღარში მძივი ცრემლის,
რა ნეტარი ფიქრი იმ პირველი სიზმრის,
დაიზამთრა ტანში, შიშმა შობა ჩქამი,
დანანება ღამის, რიდი განთიადის.
მღვრიე წყალი შხაპის, სველი რიდე...
პირველშეცოდება ქალის,
მეწამური ვაშლი ლეღვის ფოთლის ჩრდილში
და მაინც ნედლი იქმნა მდედრად...

2019

მაგდა კოტრიკაძე - აყეფდებიან იასამნები...
•Mar 25, 2021

აყეფდებიან იასამნები...
მაგდა კოტრიკაძე
(კითხულობს ავტორი)
ვიდეო - მიხო მოსულიშვილის, 2021

***

მაგდა კოტრიკაძე

***
აყეფდებიან იასამნები
და გაზაფხული დაიდგამს საწოლს,
Შენ რომ არ იყო ასე გამგები,
ვის შევახებდი ატეხილ დაბლობს.
მზე და რიჟრაჟზე Შენი ფერება,
რაა, თუ არა ტკივილი სულთა,
წყვდიადის ურჩი Შემოფეთება,
ტკივილი დღეს და ტკივილი ხვალაც.
აყეფდებიან იასამნები
და მერე, ასე უხვად და მზაკვრად,
გაზაფხულდება, როგორც ფერება,
მოვა დაიდგამს სამოთხის აკვანს.
კვირტი დასკდება და შენი სიო
თმებში ფუთფუთებს ნიავის დარად,
როგორც ოტელო იღებს ცხვირსახოცს,
როგორც ჰამლეტი წყევილის მის აღთქმას.
განაჩენია, გაზაფხულდება
და მერე შენით მოვა ზაფხული,
იასამნები გამეფდებიან
და გაზაფხული როგორც წარსული,
წავა და იტყვი, ვიყავი მშვიდი,
ვიყავი ერთი და ვერვინ მცვლიდა,
ეს იყო ადრე, ეს იყო მაშინ,
წარსულში, როცა მზე მთვარეს ხდიდა.

22.03.2021

***
Lilacs will blossom...
The verse by Magda Kotrikadze (in Georgian)
This clip is made with: HAUSER - Adagio (Albinoni).
This clip made by Mikho Mosulishvili, Tbilisi, Georgia, 2021



ბმული:
* https://youtu.be/MxZiB-bNFRs

კოცნით გამაჩუმე ლექსის ავტორი მაგდა კოტრიკაძე
•Apr 18, 2021


ბმული:
* https://youtu.be/VxIpzp7pbRQ

მაგდა კოტრიკაძე

***
Შენგან ნაფერებ ხელებზე მცივა,
ცელივით მთვარე ახელებს სახეს,
ცაზე ვარსკვლავებს მძივივით სძინავთ,
სარკეს პომადით ვახატავ ხალებს.
უზურგო სკამზე მოვიწევ ტანით,
ვხარჯავ იაფი სიტყვების ქისას,
ნეტავ ვიცოდე რას ვეძებ ბნელში,
წყვდიადის პირᲨი მზეს როცა ვჭიმავ.
კაეშანს ოთხი შევაბი ცხენი,
არ არის გზა და აღარც ინათა,
მივდივარ, როცა უნდა ვრჩებოდე
და ვრჩები, როცა აღარ მიყვარხარ.

2021

მაგდა კოტრიკაძე

***
გამოფატრული დგას განთიადი,
და ქარი ხელით მიმშრალებს ცრემლებს,
უფლება არ მაქვს, დღეს რომ მიყვარდე,
მაგრამ უფლება რად უნდათ ღმერთებს.
დღეს მუნჯი იყოს ჩვენი თავდები
და ვრთავდეთ სევდით სავსე შენობას,
რაღაც ყოველთვის უნდა დასრულდეს,
პატიებამდე ვითხოვ შენდობას.
ღამის ჭორფლიან ფეხისგულებში
ჭაღარა ზამთარს მივცემ პაპიროსს.
რა ღირს ეს წუთი, ასე ძვირფასი?
გავუმასპინძლდე მინდა ალიონს.
ქუჩის ბოლოში მდგომი ლოთები
არგათენებულ დილას ლოცავენ,
გამოფატრული დგას განთიადი
და ქარი ცრემლებს ხელით მიმშრალებს.

2021